Geen plaats voor de Vredevorst... - Vrijmetselaars Broederschap in plaats van Jezus Christus: de boodschap van Franciscus voor de Wereldvrededag is niet verrassend uit: novusordowatch.org 17/12

Op 1 januari van elk jaar viert de Kerk de Werelddag van de Vrede. Het werd ingesteld door Paus Paulus VI in 1967 en voor het eerst waargenomen in 1968. Sindsdien is het vergezeld van een Pauselijke boodschap, en het is altijd gedateerd op 8 december van het voorgaande jaar en kort daarna vrijgegeven.

Zo ook deze keer. Het Vaticaan hield zelfs een persconferentie om de boodschap te introduceren, die gericht is tot “alle mannen en vrouwen van goede wil”, niet alleen tot katholieken.

Voor de Wereldvredesdag in 2023 maakte Jorge Bergoglio – de valse paus uit Argentinië die momenteel Vaticaanstad bezet onder de artiestennaam “Paus Franciscus” – van de gelegenheid gebruik om nogmaals zijn plaatsvervangende evangelie van menselijke broederschap te promoten. Het ware evangelie van onze gezegende Heer en Redder Jezus Christus was opvallend afwezig.

Het thema dat voor de dag werd gekozen, toont de mantra die Bergoglio vanaf het begin heeft gepredikt, maar met speciale nadruk gedurende de laatste 2-3 jaar: “Niemand kan alleen worden gered. Samen Covid-19 bestrijden, samen de weg van vrede inslaan”.

Het eerste dat opvalt in deze Bergogliaanse boodschap is dat het schriftvers dat voor de gelegenheid werd gekozen, merkwaardig genoeg, 1 Tessalonicenzen 5:1-2 is, dat in de officiële Vaticaanse vertaling van de boodschap luidt: “Wat betreft de tijden en seizoenen, broeders en zusters. Want jullie weten zelf heel goed dat de dag van de Heer  net zo onverwachts komt als een dief in de nacht.”

Wat biedt dit vers een perfecte gelegenheid om te prediken dat ware en blijvende vrede gebaseerd moet zijn op het bovennatuurlijke leven, dat alleen mogelijk wordt gemaakt door de genade van Jezus Christus, de "Vredevorst" (Jes 9:6). Hoewel dit de andere, louter natuurlijke pogingen om vrede te bevorderen niet uitsluit, is het van cruciaal belang om te begrijpen dat, tenzij geloof, hoop en naastenliefde in onze ziel wonen en we erin volharden tot de dood, alle tijdelijke vrede van de huidige wereld, hoe belangrijk ook, ze ons uiteindelijk niet ten goede zal komen.

Paulus richt zich in de aangehaalde verzen duidelijk niet op de tijdelijke problemen van de huidige wereld, zoals de grotere context van zijn woorden duidelijk maakt. Zijn aandacht gaat veeleer uit naar het spirituele leven van zielen, naar hun redding. Hier is de grotere tekst:

1 Tess. 5:1-10: Maar we hoeven jullie niet te schrijven hoe en wanneer dit zal gebeuren, broeders en zusters. Want jullie weten zelf heel goed dat de dag van de Heer net zo onverwachts komt als een dief in de nacht. De mensen zullen denken dat alles vredig en rustig is. Maar dan worden ze plotseling door Gods straf getroffen. En ze zullen er niet aan kunnen ontsnappen. Maar jullie, broeders en zusters, leven niet in het donker. Daardoor zal die dag jullie niet overvallen als een dief. Want jullie horen bij het licht en bij de dag. Wij horen niet bij de nacht of bij het donker. Daarom moeten we ook niet geestelijk slapen, zoals de andere mensen. Maar we moeten geestelijk wakker zijn en goed opletten en nuchter zijn. 

Want de mensen die slapen, slapen 's nachts. En de mensen die dronken worden, zijn 's nachts dronken. Maar wij horen bij de dag. Daarom moeten wij nuchter zijn. Ons geloof en onze liefde zijn ons harnas. Onze zekerheid over onze redding is de helm op ons hoofd. Als we dat harnas aantrekken en die helm opzetten, zullen die onze bescherming zijn. Want we zijn niet bedoeld om door God gestraft te worden, maar om gered te worden door onze Heer Jezus Christus die voor ons is gestorven. Want doordat Hij voor ons is gestorven, zullen we samen met Hem leven. Het maakt niet uit of we nog leven of dat we al gestorven zijn. Bemoedig elkaar hiermee en bouw elkaars geloof op. Maar dat doen jullie ook.

Het is duidelijk dat wanneer de H. Paulus waarschuwt dat de dag van de Heer plotseling zal komen, hij spreekt over ons oordeel door God, ofwel het bijzonder oordeel dat plaatsvindt als we sterven, ofwel het algemene oordeel aan het einde van de wereld, wanneer Christus zal terugkeren om de levenden en de doden te oordelen. In feite, zoals hierboven aangeven, kan praten over "vrede, rust en veiligheid" ons heel goed afleiden van de voorbereiding op ons laatste oordeel.

Wat Franciscus doet met 1 Tess. 5:1-2 in zijn boodschap is schandelijk, maar niet verrassend. Hier is hoe hij begint:

Met deze woorden moedigde de apostel Paulus de gemeenschap van Tessaloniki aan om standvastig te blijven, hun hart en voeten stevig geplant en hun blik gericht op de wereld om hen heen en de gebeurtenissen in de geschiedenis, zelfs in afwachting van de wederkomst van de Heer. Wanneer tragische gebeurtenissen ons leven lijken te overweldigen en we ons in een donkere en moeilijke maalstroom van onrechtvaardigheid en lijden gestort voelen, zijn we eveneens geroepen om ons hart open te houden voor hoop en te vertrouwen op God, die aanwezig is, ons vergezelt met tederheid, ons ondersteunt in onze vermoeidheid en ons bovenal leidt op ons pad. 

Daarom spoort de H. Paulus de gemeenschap voortdurend aan waakzaam te zijn, op zoek naar goedheid, gerechtigheid en waarheid: “Laten we daarom niet slapen zoals anderen, maar wakker zijn en goed opletten en nuchter zijn” (5,6). Zijn woorden zijn een uitnodiging om waakzaam te blijven en zich niet terug te trekken in angst, verdriet of berusting, of toe te geven aan afleiding of ontmoediging. In plaats daarvan zouden we als schildwachten moeten zijn die de wacht houden en klaar staan om een glimp op te vangen van het eerste ochtendgloren, zelfs in het donkerste uur.

Merk op hoe Franciscus de Heilige Schrift naturaliseert. Terwijl de H. Paulus zich in de eerste plaats bekommert om de redding van de zielen van de Tessalonicenzen, raakt Bergoglio dat allerbelangrijkste onderwerp helemaal niet aan. In plaats daarvan doet hij alsof de apostel spreekt over tijdelijke zaken, wat bij eenvoudige lezing van de tekst duidelijk niet het geval is. Integendeel, de zorg van de H. Paulus is dat we niet zo betrokken mogen zijn bij de huidige wereld dat we de eeuwige dingen uit het oog verliezen, wat precies is wat Franciscus de hele tijd doet. 

Bergoglio maakt zich veel meer zorgen over de gemiddelde temperatuur op aarde in 2050 – die niemand kan voorspellen of bepalen – dan over Christus die regeert in de ziel van elke mens. In feite kan het hem wat dat laatste betreft gewoon niets schelen, en leert hij in plaats daarvan dat de verschillende religies van de wereld allemaal een "verrijking" zijn voor de mensheid, en dat onze religieuze verschillen niet alleen door God zijn gewenst, maar in feite "noodzakelijk" zijn.

Vervolgens begint Franciscus te praten over het Coronavirus, COVID-19 en “de breuken in onze sociale en economische orde die de pandemie aan het licht heeft gebracht, en de tegenstrijdigheden en ongelijkheden die hierdoor naar voren zijn gekomen”. Het is niet verrassend dat hij de puinhoop waarin de wereld zich sinds 2020 bevindt, gebruikt als een welkome gelegenheid om zijn ideologische agenda, namelijk zijn valse evangelie van menselijke broederschap, wat meer te promoten. Om zijn aanhangers het te laten omarmen, moet hij voortdurend aandringen op acceptatie van nieuwigheden:

Vandaag wordt ons gevraagd: wat hebben we geleerd van de pandemie? Welke nieuwe wegen moeten we bewandelen om de boeien van onze oude gewoonten af te werpen, beter voorbereid te zijn, nieuwe dingen te durven? Welke tekenen van leven en hoop kunnen we zien, om ons vooruit te helpen en onze wereld een betere plek te maken?

Ja, de wereld een betere plek maken, althans in theorie, dat is waar Jorge Bergoglio voor staat. Blijkbaar past het brengen van het ware, bovennatuurlijke evangelie aan zoveel mogelijk zielen echter niet in zijn idee om de wereld te verbeteren, tenzij we het evangelie reduceren tot de lichamelijke werken van barmhartigheid, zoals hij vaak doet.

Merk trouwens op hoe Bergoglio de "pandemie" verandert in een advertentie voor zijn ideologie. Nu moeten we "nieuwe dingen durven" (door het woord "durven" te gebruiken laat hij het deugdzaam klinken, alsof het moed vereist) en "vooruit te helpen"! Weg met het oude, in met het nieuwe!

Wat niet bij hem opkomt, is dat de COVID-19-puinhoop ons misschien heeft geleerd dat de mensheid zich beter tot de ware God kan wenden, Zijn evangelie kan omarmen en zich kan bekeren van haar zonden.

Jeremia 6:16a: Dit zegt de Heer: "Mijn volk, sta eens even stil op de weg die je gaat. Vraag eens naar de goede weg, de weg die je vroeger ging. Want als je die weg weer kiest, zal het weer goed met je gaan. Dan zul je weer vrede hebben.

Maar nee, dat zou bovennatuurlijk zijn, en bovennatuurlijk is niet in Bergoglio's naturalistische gedachten.

Jeremia 6:16b: Maar jullie zeggen: 'Wij willen die weg niet.' 

Franciscus stelt niet alleen de vraag: “Wat hebben we geleerd van de pandemie?”, hij geeft ook meteen het “juiste” antwoord, dat toevallig perfect aansluit bij zijn sociaal-politieke ideeën:

Zeker, nadat we direct de kwetsbaarheid van ons eigen leven en de wereld om ons heen hebben ervaren, kunnen we zeggen dat de grootste les dat we van Covid-19 hebben geleerd, het besef was dat we elkaar allemaal nodig hebben. Dat onze grootste en toch meest kwetsbare schat onze gedeelde mensheid is, als broeders en zusters, kinderen van God. En dat niemand van ons alleen gered kan worden. 

Daarom moeten we dringend de handen ineenslaan om de universele waarden te zoeken en te promoten die de groei van deze menselijke broederschap kunnen leiden. We leerden ook dat het vertrouwen dat we stelden in vooruitgang, technologie en de effecten van globalisering niet alleen buitensporig was, maar veranderde in een individualistische en afgodische bedwelming, die de belofte van gerechtigheid, harmonie en vrede waar we zo vurig naar op zoek waren, in gevaar bracht. In onze snel veranderende wereld blijven de wijdverspreide problemen van ongelijkheid, onrechtvaardigheid, armoede en marginalisering zorgen voor onrust en conflicten, en voor geweld en zelfs oorlogen.

Natuurlijk wist vóór 2020 niemand dat het menselijk leven kwetsbaar is en dat iedereen andere mensen nodig heeft. Wat een ontdekking! Niemand wist blijkbaar dat alle mensen dezelfde menselijke natuur delen. Godzijdank voor het Coronavirus, een waar orakel van goddelijke openbaring!

Opnieuw beweert Franciscus dat alle mensen “kinderen van God” zijn. Dat is ironisch, want op dezelfde dag dat zijn boodschap op de Werelddag van de Vrede in 2023 is gedateerd – 8 december 2022 – stond hij voor zijn raam in het Apostolisch Paleis voor het Angelus en verkondigde dat we kinderen van God worden bij het doopsel: “God daalde die dag [van ons doopsel] in ons leven neer, en we werden voor altijd Zijn geliefde kinderen.”

Vervolgens verkondigt de valse paus nogmaals dat “niemand van ons alleen, gered kan worden”. Je kunt je afvragen wat hij met die uitdrukking bedoelt, aangezien het woord "redden" (of "gered worden") duidelijk een religieuze ondertoon heeft, tenminste als het van de "paus" komt. En inderdaad, in zijn "Apostolische Exhortatie" Evangelii Gaudium uit 2013, is dat precies de context waarin hij deze mantra van hem introduceerde:

Het heil dat God heeft bewerkt en dat de Kerk met vreugde verkondigt, is voor iedereen. God heeft een manier gevonden om Zich te verenigen met elke mens in elk tijdperk. Hij heeft ervoor gekozen om hen samen te roepen als een volk en niet als geïsoleerde individuen. Niemand wordt gered door zichzelf, individueel of door zijn of haar eigen inspanningen. God trekt ons aan door rekening te houden met de complexe verwevenheid van persoonlijke relaties die het leven van een menselijke gemeenschap met zich meebrengt. Dit volk dat God heeft gekozen en geroepen, is de Kerk. Jezus vertelde de apostelen niet om een exclusieve en elitaire groep te vormen. Hij zei: “Ga en maak alle volken tot mijn leerlingen” (Matt 28:19). De H. Paulus zegt ons in het volk van God, in de Kerk, "is er geen Jood of Griek... want jullie zijn allen één in Christus Jezus" (Gal 3:28). Tegen degenen die zich ver van God en de Kerk verwijderd voelen, tegen al degenen die bang of onverschillig zijn, zou ik dit willen zeggen: de Heer roept met groot respect en liefde ook jullie op om deel uit te maken van Zijn volk! (Antipaus Franciscus, Apostolische Exhortatie Evangelii Gaudium, nr. 113; onderstreping toegevoegd.)

Het maakt niet uit dat de pauselijke pretendent bij andere gelegenheden zal zeggen dat iedereen reeds deel uitmaakt van de Kerk, of dat ook atheïsten gered zijn, zolang het maar 'goede' atheïsten zijn. Inconsistenties en tegenstrijdigheden zijn normaal voor Bergoglio's duidelijk zieke geest.

Zo wordt niemand alleen gered. Ja, dat kan in orthodoxe zin worden opgevat, maar Franciscus heeft het de afgelopen jaren in secularistische/naturalistische zin gebruikt, en daarom opnieuw in zijn laatste boodschap voor de Werelddag van de Vrede, waar hij dit principe gebruikt als reden waarom "we dringend moeten samenwerken om de universele waarden te zoeken en te promoten die de groei van deze menselijke broederschap kunnen sturen."