5/8 Vergelden

We horen het woord "vergelding" niet vaak - behalve in de Boekdelen van Luisa, waar het verwijst naar de "teruggave van liefde" die we voor absoluut alles aan onze Schepper verschuldigd zijn.

In de volgende tekst vertelt Jezus ons via Luisa met welke liefde God ons de sacramenten heeft gegeven. Hij beschrijft ook, tot onze schande, hoe we de sacramenten vaak als vanzelfsprekend beschouwen, misbruiken en in sommige gevallen zelfs verachten.

We ontvangen in deze tekst een duidelijke oproep van Jezus om God een “vergelding van liefde” te geven, in het bijzonder voor de gave van de zeven sacramenten.

Vol 18 - 5/11/1925 Het geklaag van de H. Geest in de Sacramenten. De vergoeding van Liefde van de ziel.

Ik versmolt mezelf in de Heilige Goddelijke Wil op mijn gebruikelijke manier; en terwijl ik probeerde, zo veel als ik kon, om mijn Jezus te vergelden met mijn kleine liefde voor alles wat Hij in de Verlossing heeft gedaan, bewoog mijn beminnelijke en zoete Liefde, Jezus, in mijn binnenste en zei: Mijn dochter, met jouw vlucht in Mijn Wil, bereik alle door Mij ingestelde Sacramenten; daal af in de diepten ervan, om Mij je kleine vergelding van liefde te geven. Oh! hoeveel van Mijn geheime tranen zul je vinden, hoeveel bittere verzuchtingen, hoeveel verstikt gekreun van de Heilige Geest. 

Zijn gekreun is ononderbroken voor de vele teleurstellingen waar Onze liefde mee te maken krijgt. De sacramenten werden ingesteld om Mijn leven op aarde te midden van Mijn kinderen voort te zetten. Maar helaas, hoeveel smarten! Daarom voel Ik de noodzaak van je kleine liefde. Het is misschien klein, maar Mijn Wil zal het groot maken. Mijn liefde verdraagt ​​niet dat iemand die in Mijn Wil moet leven, zich niet met Mijn verdriet vereenzelvigt, en Mij niet haar kleine vergelding van liefde geeft voor alles wat Ik heb gedaan en dat Ik lijd. Daarom, Mijn dochter, zie hoe Mijn liefde kreunt in de sacramenten.

Als ik zie dat een pasgeboren baby wordt gedoopt, huil Ik van verdriet, want terwijl Ik door het Doopsel zijn onschuld herstel, vind Ik Mijn kind terug, Ik geef hem de rechten op de schepping terug die hij had verloren, Ik glimlach liefdevol en met voldoening naar hem. Ik laat de vijand van hem vluchten, zodat hij geen recht meer op hem heeft. Ik vertrouw hem toe aan de Engelen, en de hele Hemel maakt feest voor hem - maar al snel verandert Mijn glimlach in verdriet, het feest in rouw. Ik zie dat degene die gedoopt is een vijand van Mij zal zijn, een nieuwe Adam, en misschien zelfs een verloren ziel. 

Oh! Wat kreunt Mijn liefde bij elk Doopsel; vooral dan, als men eraan toevoegt dat de bedienaar die doopt, dat niet doet met het respect, de waardigheid en het fatsoen dat past bij een sacrament dat de nieuwe wedergeboorte inhoudt. Ah! vaak besteden ze meer aandacht aan een bagatelle, aan welke show dan ook, dan aan het toedienen van een sacrament. Daarom voelt Mijn liefde zich geraakt door degenen die het Doopsel uitvoert en door degenen die wordt gedoopt, en ze uit een onuitsprekelijk gekreun. Zou je me dan niet voor elk Doopsel een vergelding van liefde, een liefdevol gekreun willen geven, om zo gezelschap te houden met Mijn droevige gekreun?

Nu verder met het sacrament van het vormsel. Ah! hoeveel bittere verzuchtingen. Terwijl Ik, door middel van het Vormsel, zijn moed herstel, geef Ik hem de verloren krachten terug, maak hem onoverwinnelijk voor alle vijanden en voor zijn hartstochten, en hij wordt toegelaten tot de gelederen van het Leger van Zijn Schepper, zodat hij kan vechten voor de verwerving van het Hemelse vaderland, en de Heilige Geest geeft hem opnieuw Zijn liefdevolle kus, geeft hem duizend strelingen en biedt zichzelf aan als de metgezel van zijn levenstocht - toch voelt de H. Geest zich vaak vergolden met de kus van een verrader, Zijn liefkozingen worden veracht, Zijn gezelschap gemeden. Hoeveel gekreun, hoeveel verzuchtingen voor de terugkeer van deze ziel, hoeveel geheime stemmen naar het hart, voor degene die Hem schuwt - tot het punt dat Hij moe wordt van het spreken. Maar - nee, het is tevergeefs. Wil je daarom je vergelding van liefde, je liefdevolle kus, je gezelschap geven aan de Heilige Geest, die klaagt over zoveel verwaarlozing?

Maar stop niet, blijf vliegen, en je zult het gekreun van de Heilige Geest horen in het Boetesacrament. Hoeveel ondankbaarheid, hoeveel misbruik en ontheiliging, van de kant van de bedienaren en van degenen die het sacrament ontvangen. In dit Sacrament plaatst Mijn Bloed Zichzelf in de handeling over de berouwvolle zondaar, om op zijn ziel neer te dalen, hem te reinigen, hem te verfraaien, hem te genezen en hem te sterken, om hem de verloren genade terug te geven, om de sleutels van de Hemel in zijn handen te leggen, die de zonde hem had ontnomen; om op zijn voorhoofd de vredemakende kus van vergeving te drukken. Maar ach! hoeveel schrijnend gekreun, bij het zien van zielen die het Boetesacrament naderen zonder berouw, uit gewoonte, bijna als een uitlaatklep van het menselijk hart. 

Anderen – afschuwelijk om te zeggen – gaan in plaats van het leven van hun ziel te vinden, van genade, de dood zoeken, hun hartstochten uitstorten. Zo wordt het sacrament gereduceerd tot een bespotting, tot een gezellige babbel; en Mijn Bloed, in plaats van neer te dalen als een bad, daalt neer als vuur, waardoor ze nog meer verdorren. En zo huilt Onze liefde bij elke Biecht ontroostbaar en herhaalt ze snikkend: 'Menselijke ondankbaarheid, wat ben je groot. Overal probeer je Mij te beledigen; en terwijl Ik je het leven aanbied, verander je het leven dat Ik jeu aanbied in dood.' Zie dan hoe Ons gekreun wacht op je vergelding van liefde in het Boetesacrament.

Laat je liefde niet stoppen; ga door alle tabernakels, door elke sacramentele hostie, en in elke hostie zal je de Heilige Geest horen kreunen met onuitsprekelijk verdriet. Het sacrament van de eucharistie is niet alleen hun eigen leven dat zielen ontvangen, maar het is Mijn eigen leven dat ze krijgen. De vrucht van dit sacrament is daarom daarin Mijn leven te vormen, en elke communie dient om Mijn leven te doen groeien, het te ontwikkelen, op zo'n manier dat men kan zeggen: 'Ik ben een andere Christus'. Maar helaas, hoe weinig maken er gebruik van. Sterker nog, hoe vaak daal Ik af in harten en ze laten Me de wapens vinden om Me te verwonden, en herhalen voor Mij de tragedie van Mijn lijden. 

En terwijl de sacramentele gedaante wordt verteerd, word Ik in plaats van Mij onder druk te zetten om bij hen te blijven, gedwongen om in tranen weg te gaan, huilend over Mijn sacramentele lot; en Ik vind niemand die Mijn huilen en Mijn treurige gekreun kalmeert. Als je die sluiers van de Hostie, die Mij bedekken, zou kunnen doorbreken, zou je Mij badend in tranen aantreffen, wetende hoezeer Ik wacht om in de harten af ​​te dalen. Laat daarom je vergelding van liefde voor elke Hostie ononderbroken zijn, om Mijn gehuil te kalmeren en het gekreun van de Heilige Geest minder treurig te maken.

Stop niet, anders zullen Wij je niet altijd samen met Ons vinden in Ons gekreun en in Onze geheime tranen; We zullen de leegte van je vergelding van liefde voelen. Daal af in het sacrament van de (Priester)wijding. Hier, ja, vindt je Onze meest intieme verborgen smarten, de meest bittere tranen, het meest schrijnende gekreun. De wijding vormt de mens tot een allerhoogste hoogte, tot een Goddelijk karakter - de herhaling van Mijn leven, de bediening van de sacramenten, de onthuller van Mijn geheimen, van Mijn Evangelie, van de meest Heilige wetenschap; de vredestichter tussen Hemel en aarde, de drager van Jezus voor de zielen. Maar helaas, hoe vaak zien Wij, in de gewijde, hoe hij een Judas voor Ons zal zijn, een overweldiger van het karakter dat in hem wordt ingeprent. Oh! Wat jammert de Heilige Geest bij het zien, in de verordineerde, dat de meest Heilige dingen, het grootste karakter dat bestaat tussen Hemel en aarde, van Hem wordt weggerukt. Hoeveel profanaties!

Elke handeling van deze verordineerde, dat niet gedaan wordt volgens het ingeprente karakter, zal een kreet van verdriet zijn, een bittere kreet, een schrijnend gekreun. De wijding is het sacrament dat alle andere sacramenten omvat. Daarom, als de gewijde in staat is om het karakter dat hij heeft ontvangen geheel in zichzelf te bewaren, zal hij bijna alle andere sacramenten in veiligheid brengen, hij zal de verdediger en de redder van Jezus Zelf zijn. Maar als We dit niet zien in de verordineerde, wordt Ons verdriet meer verscherpt, wordt Ons gekreun ononderbroken en verdrietiger. Laat daarom je vergelding van liefde vloeien in elke Priesterlijke handeling, om gezelschap te houden met de kreunende liefde van de Heilige Geest.