13/9 Waarom het onmogelijk is om alleen te lijden - Fr. Luigi Maria Epicoco

Hij treedt binnen in ons eigen lijden. Hij voelt dezelfde pijn als wij, naast ons.

In het kleine stadje Naïn ontmoet Jezus de begrafenisstoet van een jonge man. Achter de kist loopt de radeloze moeder. Ze had haar man al verloren, en nu heeft ze ook haar enige zoon verloren.

Deze vrouw vertegenwoordigt de personificatie van de menselijke wanhoop. Het is interessant dat ze in het hele evangelieverslag niet spreekt; ze zegt niets en vraagt ​​niets. Deze vrouw is gewoon puur verdriet.

Het is hetzelfde wat er in het leven gebeurt als we bepaalde gebeurtenissen meemaken die onze redenering, onze woorden en zelfs onze gebeden wegnemen. We lijden gewoon, zonder uitweg, niet in staat om zelfs maar een vorm van vervulling aan ons lijden te geven.

Jezus wordt getroffen door haar lijden:

"Toen de Heer haar zag, kreeg Hij medelijden met haar en zei tegen haar: 'Huil niet.'"

We weten dat Hij even later haar zoon zal opvoeden, maar ik denk dat we moeten letten op een nog belangrijker wonder: Jezus blijft niet onverschillig voor de pijn van deze vrouw.

Ieder van ons zou dit moeten weten: Jezus sluit zijn ogen en hart niet voor wat we ervaren, voor wat ons doet lijden. Hij is kwetsbaar voor wat we doormaken; hij heeft besloten om het ook te voelen.

In zijn mededogen treedt Hij binnen in ons eigen lijden. Hij voelt dezelfde pijn als wij, naast ons.

Maar zijn mededogen betekent ook weten hoe we ons lijden kunnen beteugelen: "Huil niet!!" En het houdt ook in dat we de macht hebben om ons ongeluk op een radicale manier te verlichten:

“Hij stapte naar voren en raakte de kist aan; daarop bleven de dragers staan ​​en Hij zei: "Jongeman, Ik zeg je, sta op!" De dode ging rechtop zitten en begon te spreken, en Jezus gaf hem aan zijn moeder."