12 De wonderbaarlijke manier waarop de devotie tot de H. Rozenkrans tot stand kwam, loopt enigszins parallel met de manier waarop God Zijn wet aan de wereld gaf op de berg Sinaï, en het bewijst duidelijk de waarde en het belang ervan.

Geïnspireerd door de H. Geest, onderwezen door de H. Maagd en door zijn eigen ervaring, predikte de H. Dominicus de Rozenkrans voor de rest van zijn leven. Hij predikte het zowel door zijn voorbeeld als door zijn preken, in steden en op het platteland, tot mensen van hoge en lage rang, tot geleerden en ongeschoolden, tot Katholieken en ketters.

Hij bad de Rozenkrans elke dag en het was zijn voorbereiding op elke preek. Het was ook zijn afspraakje met OLVrouw onmiddellijk na de prediking.

13 Op een dag moest hij prediken in de Notre Dame in Parijs, en het was toevallig het feest van de H. Johannes Evangelist. Hij bevond zich in een kleine kapel achter het hoofdaltaar, terwijl hij biddend zijn preek voorbereidde door de rozenkrans te bidden verscheen hem OLVrouw en zei: "Dominicus, hoewel wat je van plan was te zeggen heel goed kan zijn, breng ik je een veel betere preek."

De H. Dominicus nam het boek, dat OLVrouw aanbood, in zijn handen, las de preek aandachtig en toen hij het had begrepen en het had overwogen, dankte hij haar.

Toen ging hij naar de preekstoel en, ondanks de feestdag van de H. Johannes, maakte hij er geen melding van, behalve om te zeggen dat hij waardig was bevonden om de bewaker van de Koningin van de Hemel te zijn. De congregatie bestond uit theologen en andere vooraanstaande mensen, die gewend waren ongebruikelijke en gepolijste verhandelingen te horen; maar de H. Dominicus vertelde hun dat het niet zijn wens was om hun een geleerde verhandeling te geven, wijs in de ogen van de wereld, maar dat hij zou spreken in de eenvoud van de H. Geest en met Zijn kracht.

Daarom begon hij de Rozenkrans te prediken en legde hij het Weesgegroet woord voor woord uit zoals hij het aan een groep kinderen zou doen, en hij gebruikte de zeer eenvoudige illustraties die in het boek stonden dat hem door OLVrouw werd gegeven.

14 Alfonso de Cartagena, de grote geleerde, die de zalige Alanus de la Roche citeert in De Dignitate Psalterii, beschrijft hoe dit gebeurde.

"De gezegende Alanus schrijft dat pater Dominius op een dag in een visioen tegen hem zei: 'Mijn zoon, het is goed om te prediken, maar er is altijd een gevaar om te zoeken naar lof in plaats van naar redding van zielen. Luister aandachtig naar wat er is gebeurd met mij in Parijs, zodat je op je hoede bent voor dit soort fouten. Ik moest prediken in de grote kerk, gewijd aan de Heilige Maagd, en ik wilde vooral een mooie preek houden, niet uit trots, maar omwille van de hoge intellectuele status van de congregatie.

Een uur vooraleer ik moest prediken, was ik plichtsgetrouw mijn Rozenkrans aan het bidden - zoals ik altijd deed voordat ik een preek hield - toen ik in extase raakte. Ik zag mijn geliefde vriendin, de Moeder van God, op me afkomen met een boek in haar hand. 'Dominicus,' zei ze, 'je preek voor vandaag is misschien heel goed, maar hoe goed hij ook is, ik heb er één voor je die veel beter is.'

Natuurlijk was ik dolgelukkig. Ik nam het boek en las elk woord eruit. Net zoals OLVrouw had gezegd, vond ik precies de juiste dingen om te zeggen in mijn preek, en daarom bedankte ik haar met heel mijn hart.

Toen het tijd was om te beginnen, zag ik dat de Universiteit van Parijs met velen aanwezig waren en dat er ook een groot aantal edelen waren gekomen. Ze hadden allen de geweldige dingen, die de goede Heer had gedaan door mij gezien en gehoord.

Ik ging de preekstoel op. Het was het feest van de H. Johannes Evangelist, maar alles wat ik over hem zei was dat hij waardig was bevonden om de bewaker van de Koningin van de Hemel te zijn. Toen sprak ik de gemeente toe: "Mijne Heren en illustere wetenschappers van de universiteit, u bent gewend om geleerde preken te horen die passen bij uw verfijnde smaak. Nu wil ik niet tot u spreken in wetenschappelijke taal van menselijke wijsheid, maar integendeel, u de Geest van God en Zijn grootheid tonen.”

Hier eindigt het citaat van de zalige Alanus, waarna Cartagena in zijn eigen woorden zegt: "Toen legde de H. Dominicus hun de Engelbegroeting uit, gebruikmakend van eenvoudige vergelijkingen en voorbeelden uit het dagelijks leven."

15 De zalige Alanus vertelde volgens Cartagena over verschillende andere gelegenheden waarbij onze Heer en OLVrouw aan de H. Dominicus verschenen om hem aan te sporen en te inspireren om de Rozenkrans steeds meer te prediken om de zonde uit te wissen en zondaars en ketters te bekeren.

In een andere passage zegt Cartagena: "De zalige Alanus zei dat OLVrouw hem openbaarde dat, nadat ze aan de H. Dominicus was verschenen, haar gezegende Zoon aan hem verscheen en zei: 'Dominicus, Ik ben blij te zien dat je niet op je eigen wijsheid vertrouwt en dat je, in plaats van het lege lof van mensen te zoeken, met grote nederigheid werkt aan de redding van zielen.

Maar veel Priesters willen van meet af aan donderend prediken houden tegen de ergste soorten zonden, niet beseffend dat voordat een zieke een bitter medicijn krijgt, hij moet worden voorbereid door in de juiste gemoedstoestand te worden gebracht om er echt voordeel uit te halen.

Daarom zouden Priesters, voordat ze iets anders doen, moeten proberen om liefde voor gebed in de harten van mensen aan te wakkeren en vooral liefde voor Mijn Engelenpsalter. Als ze het allen zouden beginnen te bidden en echt zouden volharden, zou God in Zijn genade nauwelijks weigeren om hun Zijn genade te schenken. Daarom wil Ik dat je mijn rozenkrans predikt.'

16 Op een andere plaats zegt de zalige Alanus: 'Alle priesters zeggen een Weesgegroet met de gelovigen voordat ze prediken, om Gods genade te vragen.' Ze doen dit vanwege een openbaring die de H. Dominicus van OLVrouw had. 'Mijn zoon,' zei ze op een dag, 'wees niet verbaasd dat je preken niet de resultaten opleveren waarop je had gehoopt. Je probeert een stuk grond te cultiveren die geen regen heeft gehad. Toen God van plan was om het aangezicht van de aarde te vernieuwen, begon Hij met het zenden van regen uit de Hemel - en dit was de Engelengroet. Op deze manier hervormde God de wereld.

Als je daarom een preek houdt, dring er dan bij mensen op aan om mijn rozenkrans te bidden, en op deze manier zullen je woorden veel vrucht dragen voor de zielen.'

De H. Dominicus verloor geen tijd om te gehoorzamen, en vanaf dat moment oefende hij grote invloed uit door zijn preken. 

17 Ik heb met veel genoegen deze bekende auteurs woord voor woord geciteerd ten behoeve van degenen die anders zouden twijfelen aan de wonderbaarlijke kracht van de Rozenkrans.

Zolang Priesters het voorbeeld van de H. Dominicus volgden en devotie tot de H. Rozenkrans predikten, bloeiden vroomheid en ijver in de hele Christelijke wereld en in religieuze orden die aan de Rozenkrans waren toegewijd. Maar sinds mensen dit geschenk uit de Hemel hebben verwaarloosd, hebben zich allerlei soorten zonde en wanorde wijd en zijd verspreid.

Vierde roos

18 Alle dingen, zelfs de Heiligste, zijn aan verandering onderhevig, vooral wanneer ze afhankelijk zijn van de vrije wil van de mens. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Broederschap van de H. Rozenkrans pas een eeuw na de instelling ervan door de H. Dominicus haar eerste vurigheid behield. Hierna werd het als een ding begraven en vergeten.

Ongetwijfeld waren ook de boosaardige plannen en de jaloezie van de duivel er grotendeels verantwoordelijk voor dat mensen de Rozenkrans verwaarloosden en zo de stroom van Gods genade, die het over de wereld had getrokken, blokkeerden.

Zo strafte God in 1349 heel Europa met de meest verschrikkelijke plaag die ooit was gekend. Beginnend in het oosten, verspreidde het zich over Italië, Duitsland, Frankrijk, Polen en Hongarije en bracht het verwoesting waar het ook ging, want van de honderd mannen leefde er nauwelijks één om het verhaal te vertellen. Grote steden, dorpen en kloosters waren bijna volledig verlaten gedurende de drie jaar dat de pestepidemie duurde.

Deze plaag van God werd snel gevolgd door twee andere, de ketterij van de Flagellanten en een tragisch schisma in 1376.

19 Later, toen deze beproevingen dankzij Gods genade voorbij waren, zei OLVrouw de Zalige Alanus om de voormalige Broederschap van de H. Rozenkrans nieuw leven in te blazen. De Zalige Alanus was één van de paters Dominicanen in het klooster van Dinan, in Bretagne. Hij was een eminente theoloog en beroemd prediker. OLVrouw koos hem omdat, aangezien de Broederschap oorspronkelijk in die provincie was opgericht, het passend was dat een Dominicaan uit dezelfde provincie de eer zou krijgen om het opnieuw op te richten.

De Zalige Alanus begon dit grote werk in 1460, na een bijzondere waarschuwing van Onze Heer. Zo kreeg hij deze dringende boodschap, zoals hij het zelf vertelt:

Op een dag, toen hij de mis opdroeg, sprak onze Heer tot hem in de H. Hostie. Hij wilde de Zalige Alanus aansporen tot het prediken van de H. Rozenkrans en zei: “Hoe kun je Me zo snel weer kruisigen?” “Wat zei U, Heer?” vroeg de zalige Alanus, geschokt. “Je hebt Me reeds eerder gekruisigd door je zonden," antwoordde Jezus, "en Ik zou liever nog een keer gekruisigd worden dan dat Mijn Vader beledigd zou worden door de zonden die je vroeger beging. Je kruisigt Me nu opnieuw omdat je al je kennis van de Rozenkrans van Mijn Moeder moet prediken, en je doet het niet. Als je dat deed, zou je vele zielen het juiste pad kunnen leren en hen wegleiden van zonde. Maar je doet het niet, en daarom ben je zelf schuldig aan de zonden die zij begaan." Dit verschrikkelijke verwijt deed de zalige Alanus plechtig besluiten de Rozenkrans onophoudelijk te prediken.

20 Ook OLVrouw vertelde hem op een dag om hem te inspireren om steeds vaker de Rozenkrans te prediken: "Je was een groot zondaar in je jeugd, maar ik heb de genade van je bekering verkregen van mijn Zoon. Als zoiets mogelijk was geweest, zou ik graag allerlei soorten lijden ondergaan om je te redden, want bekeerde zondaars zijn een eer voor mij. En ik zou dat ook hebben gedaan om je waardig te maken om mijn Rozenkrans wijd en zijd te prediken." Ook de H. Dominicus verscheen aan de Zalige Alanus en vertelde hem over de geweldige resultaten van zijn bediening: hij had onophoudelijk de Rozenkrans gepredikt en zijn preken hadden grote vruchten afgeworpen en veel mensen waren bekeerd tijdens zijn missies: "Kijk eens wat voor geweldige resultaten ik heb geboekt door het prediken van de Rozenkrans. Jij en allen die van OLVrouw houden, zouden hetzelfde moeten doen, zodat jullie door middel van deze heilige praktijk van de Rozenkrans alle mensen naar de echte wetenschap van deugden leiden."

Dit is in het kort de geschiedenis van hoe de H. Dominicus de H. Rozenkrans instelde en hoe de zalige Alanus de la Roche deze herstelde.

Vijfde roos

21 Strikt genomen kan er maar één soort Broederschap van de Rozenkrans zijn, namelijk één waarvan de leden ermee instemmen elke dag de hele Rozenkrans van 150 Weesgegroeten te bidden. Gezien de vurigheid van degenen die ze bidden, kunnen we drie soorten lidmaatschap onderscheiden: gewoon lidmaatschap, wat inhoudt dat we éénmaal per week de volledige Rozenkrans bidden; eeuwigdurend lidmaatschap, wat vereist dat het slechts één keer per jaar wordt gebeden; dagelijks lidmaatschap, waardoor men verplicht is elke dag de 15 tientjes, bestaande uit 150 Weesgegroeten te bidden.

Geen van deze verplichten zich op straffe van zonde. Het is zelfs geen dagelijkse zonde om in deze plicht te falen, omdat een dergelijke onderneming geheel vrijwillig is. Onnodig te zeggen dat mensen zich niet bij de Broederschap moeten aansluiten als ze niet van plan zijn hun verplichting na te komen en de Rozenkrans zo vaak te bidden, zonder echter de plichten van hun levensstaat te verwaarlozen. Wanneer de Rozenkrans niet te verenigen is met een plicht van iemands levensstaat, hoe heilig als de Rozenkrans is, moet men de voorkeur geven aan de plicht die moet worden vervuld. Ook zijn zieke mensen niet verplicht om de hele Rozenkrans of zelfs maar een deel ervan te bidden als deze inspanning hen zou kunnen vermoeien en de toestand verergeren. Als je het niet hebt kunnen bidden vanwege een plicht die vereist is door gehoorzaamheid of omdat je het echt bent vergeten, of vanwege een dringende noodzaak, heb je zelfs geen dagelijkse zonde begaan. Je zal dan toch de voordelen van de Broederschap ontvangen, terwijl je deelt in de genaden en verdiensten van je broeders en zusters in de Rozenkrans, die ze over de hele wereld bidden.

Zelfs als je je Rozenkrans niet bidt uit pure onzorgvuldigheid of luiheid, zolang je er geen formele minachting voor hebt, zondig je niet, maar verbeurt je deelname aan de gebeden, goede werken en verdiensten van de Broederschap. Bovendien, omdat je niet getrouw bent geweest in kleine dingen, kan je onbewust de gewoonte krijgen om grote dingen te verwaarlozen, zoals plichten die bindend zijn op straffe van zonde; want "degene die kleine dingen minacht, zal geleidelijk vallen."

Zesde roos

22 Vanaf het moment dat de H. Dominicus de devotie tot de H. Rozenkrans instelde tot de tijd dat de zalige Alanus de la Roche het in 1460 opnieuw instelde, werd het altijd het psalter van Jezus en Maria genoemd. Dit komt omdat het hetzelfde aantal Weesgegroeten bevat als er psalmen in het Boek Psalmen van David staan. Aangezien eenvoudige en ongeschoolde mensen de psalmen van David niet kunnen bidden, wordt de Rozenkrans voor hen net zo vruchtbaar geacht als Davids psalter voor anderen.

Maar de Rozenkrans kan om drie redenen als nog waardevoller worden beschouwd dan het psalter:

1 Ten eerste omdat het engelenpsalter een edeler vrucht draagt, die van het Vleesgeworden Woord, terwijl Davids psalter alleen Zijn komst profeteert;

2 Net zoals het echte belangrijker is dan zijn voorafbeelding en het lichaam de schaduw overtreft, zo is het Psalter van OLVrouw groter dan het Psalter van David, wat niet meer was dan een voorafbeelding;

3 Omdat het Psalter van OLVrouw of de Rozenkrans bestaande uit het Onze Vader en Weesgegroet het directe werk is van de H. Drie-eenheid.

Dit is wat de geleerde Alfonso de Cartagena erover zegt: De wetenschappelijke schrijver van Aix-la-Chapelle zegt in zijn boek De Rozenkroon, opgedragen aan keizer Maximiliaan:

"Het kan niet worden volgehouden dat de Begroeting van Maria een recente innovatie is. Het verspreidde zich bijna met de Kerk zelf. Want in het begin van de Kerk vierden de meer ontwikkelde gelovigen Gods lof in de 150 psalmen van David. De gewone mensen, die meer moeilijkheden ondervonden in de Goddelijke dienst verkregen zo een heilige navolging van hen... Ze waren van mening, wat inderdaad waar is, dat de Hemelse lofprijzing van de Rozenkrans alle Goddelijke geheimen van de psalmen bevatte, want, als de psalmen zingen over Degene die komen zal, verkondigt de Rozenkrans Hem als zijnde gekomen. Zo begonnen ze hun gebed van 150 Weesgegroeten 'Het psalter van Maria' te noemen en elk tientje te laten vooraf gaan met een Onze Vader, zoals werd gedaan door degenen die de psalmen baden."

23 Het Psalter of Rozenkrans van OLVrouw werd om de volgende redenen verdeeld in drie Rozenhoedjes van elk vijf tientjes:

1 ter ere van de drie Personen van de H. Drie-eenheid;

2 om het leven, de dood en de heerlijkheid van Jezus Christus te eren;

3 om de triomferende Kerk na te volgen, de leden van de strijdende Kerk helpen en het lijden van de lijdende Kerk te verlichten;

4 om de drie groepen na te volgen waarin de psalmen zijn verdeeld: de eerste voor het zuiverende leven, de tweede voor het verlichte leven en de derde voor het verenigende leven;

5 om ons genaden in overvloed te geven tijdens het leven, vrede bij de dood te schenken en glorie in de eeuwigheid.

Zevende roos

24 Sinds de zalige Alanus de la Roche deze devotie opnieuw heeft ingesteld, heeft de stem van het volk, die de stem van God is, het de naam van Rozenkrans gegeven, wat “Rozenkroon” betekent. Dat wil zeggen dat elke keer dat mensen vurig de Rozenkrans bidden, ze op de hoofden van Jezus en Maria 153 witte rozen en 16 rode rozen plaatsen. Als Hemelse bloemen zullen deze rozen nooit vervagen of hun schoonheid verliezen.

OLVrouw heeft de naam Rozenkrans goedgekeurd en bevestigd; ze heeft aan verschillende mensen geopenbaard dat elke keer dat ze een Weesgegroet zeggen, ze haar een prachtige roos schenken, en dat elke volledige Rozenkrans haar een Kroon van rozen maakt.

25 De Spaanse Jezuïet lekenbroeder, Alfonsus Rodriguez, bad zijn rozenkrans zo vurig dat hij vaak een rode roos uit zijn mond zag komen bij elk Onze Vader, en een witte roos bij elk Weesgegroet, beide gelijk in schoonheid en alleen verschillend in kleur.

De kronieken van de H. Franciscus vertellen over een jonge monnik die de lovenswaardige gewoonte had om deze Kroon van OLVrouw elke dag voor het avondmaal te bidden. Op een dag slaagde hij er om de een of andere reden niet in om ze te bidden. De refterbel was al geluid toen hij de overste toestemming vroeg om de Rozenkrans eerst te bidden voordat hij aan tafel ging, en nadat hij toestemming had gekregen, trok hij zich terug in zijn cel om te bidden.

Nadat hij lange tijd weg was, stuurde de overste een andere monnik om hem te halen, en hij vond hem in zijn kamer badend in een hemels licht in aanwezigheid van OLVrouw en twee engelen. Bij elk Weesgegroet kwamen steeds prachtige rozen uit zijn mond, en de twee engelen namen ze één voor één aan en legden ze op het hoofd van OLVrouw, terwijl ze deze glimlachend aannam. Ten slotte werden nog twee broeders gestuurd om uit te zoeken wat er met de vorige twee was gebeurd. Zij zagen hetzelfde tafereel, en OLVrouw bleef totdat de hele Rozenkrans was gebeden.

De volledige Rozenkrans is dus een grote rozenkroon en elk Rozenhoedje van vijf tientjes is een kleine bloemenkrans of een kroontje van Hemelse rozen die we op de hoofden van Jezus en Maria plaatsen. De roos is de koningin onder de bloemen, en daarom is de Rozenkrans de roos van alle devoties en is ze de belangrijkste.

Achtste roos

26 Het is voor mij nauwelijks mogelijk om in woorden uit te drukken hoe OLVrouw de Rozenkrans waardeert en hoe zij deze verkiest boven alle andere devoties. Evenmin kan ik voldoende uitdrukken hoe geweldig ze degenen beloont die deze devotie bekend maken, ze vestigen en ze verspreiden, en aan de andere kant, hoe streng ze degenen bestraft die ze dwarsbomen.

De H. Dominicus had tijdens zijn leven niets anders op het oog dan OLVrouw te prijzen, haar grootheid te prediken en iedereen te inspireren haar te eren door haar Rozenkrans te bidden. Als beloning ontving hij talloze genaden van haar. Deze machtige Hemelse Koningin bekroonde zijn werk met vele wonderen. God gaf hem altijd wat hij vroeg door OLVrouw. De grootste gunst was dat ze hem hielp de ketterij van de Albigenzen te vernietigen en hem de stichter en patriarch van een grote religieuze orde maakte.

27 Wat de zalige Alanus de la Roche betreft, die de devotie van de Rozenkrans herstelde, hij ontving vele voorrechten van OLVrouw. Zij verscheen hem meerdere malen genadevol om hem te leren hoe hij zijn redding moest uitwerken, om een ​​goede Priester en volmaakt Religieus te worden, en hoe hij zichzelf naar onze Heer kon omvormen.

Vroeger werd hij vreselijk verleid en vervolgd door duivels, en dan viel een diepe droefheid over hem dat hem soms tot wanhoop dreef. Maar OLVrouw troostte hem altijd door haar aanwezigheid, die de wolken van duisternis uit zijn ziel verdreef.

Ze leerde hem hoe hij de Rozenkrans moest bidden en legde de waarde ervan uit en de vruchten die ermee te behalen waren; en ze gaf hem een ​​groot en glorierijk voorrecht, namelijk de eer haar nieuwe bruidegom te worden genoemd. Als teken van haar kuise liefde voor hem deed ze een ring om zijn vinger, een halsketting van haar eigen haar om zijn nek en gaf hem een ​​Rozenkrans.

Pr. Triteme, de geleerden Cartagena en Martin van Navarra, evenals anderen, hebben over hem gesproken in termen van hoogste lof. De zalige Alanus stierf te Zwolle, Holland, op 8 september 1475, nadat hij meer dan honderdduizend mensen in de Broederschap had gebracht.

28 De zalige Thomas van de H. Johannes stond bekend om zijn preken over de H. Rozenkrans, en de duivel, jaloers op zijn succes, martelde hem zo erg dat hij ziek werd en zo lang ziek was dat de dokters hem opgaven. Op een nacht, toen hij echt dacht dat hij stervende was, verscheen de duivel aan hem in de meest verschrikkelijke vorm die je je kunt voorstellen. Er stond een afbeelding van OLVrouw bij zijn bed; hij keek ernaar en riep vanuit het diepste van zijn hart en ziel: "Help me, red me, mijn liefste Moeder." Nauwelijks had hij dit gezegd of de afbeelding leek tot leven te komen en OLVrouw stak haar hand uit, nam hem bij de arm en zei: "Wees niet bang, Thomas, mijn zoon, hier ben ik en ik ga je redden; sta nu op en ga door met het prediken van mijn Rozenkrans zoals je vroeger deed. Ik beloof je te beschermen tegen je vijanden.”

Toen OLVrouw dit zei, vluchtte de duivel en de zalige Thomas stond op en bevond zich in perfecte gezondheid. Daarna bedankte hij OLVrouw met tranen van vreugde. Hij hervatte zijn Rozenkransapostolaat en zijn preken waren wonderbaarlijk succesvol.

29 OLVrouw zegent niet alleen degenen die haar Rozenkrans prediken, maar ze beloont ook overvloedig degenen die, door hun voorbeeld, anderen ertoe brengen om ze te bidden.

Alfons VII, koning van Galicië, en later van Castilië en Leon, wilde heel graag dat al zijn dienaren de H. Maagd zouden eren door de Rozenkrans te bidden, een daarom hing hij een grote Rozenkrans aan zijn riem, hoewel hij het zelf nooit bad.

Niettemin moedigde het dragen ervan zijn hovelingen aan om vurig de Rozenkrans te bidden.

Op een dag werd de koning ernstig ziek en toen hij voor dood werd opgegeven, bevond hij zich in zijn geest voor de rechterstoel van onze Heer. Er waren veel duivels die hem beschuldigden van alle zonden die hij had begaan, en onze Heer stond op het punt hem te veroordelen toen OLVrouw naar voren kwam om voor hem ten beste te spreken. Ze riep om een ​​weegschaal en liet zijn zonden in een van de schaaltjes leggen, terwijl ze de grote Rozenkrans die hij altijd had gedragen in het andere schaaltje legde, samen met alle rozenkransen die door zijn voorbeeld waren gebeden. Het bleek dat de Rozenkransen zwaarder wogen dan zijn zonden.

OLVrouw keek hem met grote goedheid aan en zei: "Als beloning voor de kleine dienst die je voor mij hebt gedaan door mijn Rozenkrans te dragen, heb ik een grote genade voor je verkregen van mijn Zoon. Je leven zal nog een paar jaar worden gespaard. Zorg ervoor dat je die jaren verstandig doorbrengt en boete doet.”

Toen de koning weer bij bewustzijn kwam, riep hij uit: "Gezegend zij de Rozenkrans van de Allerheiligste Maagd Maria, waardoor ik werd verlost van de eeuwige verdoemenis."

Nadat zijn gezondheid was hersteld, bracht hij de rest van zijn leven door met het verspreiden van de devotie tot de Rozenkrans, en hij bad elke dag vurig de Rozenkrans.

Mensen die van de H. Maagd houden, moeten het voorbeeld volgen van koning Alfons en dat van de Heiligen die ik heb genoemd, zodat ook zij zielen kunnen winnen voor de Broederschap van de H. Rozenkrans. Ze zullen hier op aarde grote genaden ontvangen en uiteindelijk het eeuwige leven. "Degenen die mij verkondigen, zullen het eeuwige leven hebben."