Zijn de reuzen een verzinsel?

Hier komen we opnieuw in aanvaring met de wetenschap. Deze ontkent tot dusver dat de mens ooit veel groter is geweest dan het gemiddelde van de lange en krachtige mensen die men nu af en toe tegenkomt. Dr. Henry Gregor veroordeelt zulke overleveringen openlijk als berustend op slecht verwerkte feiten. Hij geeft voorbeelden van foutieve beoordelingen. Zo vond men in 1613 in een plaatsje in de Beneden-Dauphiné (in Frankrijk, 6 km van St. Romans), dat sinds onheuglijke tijden het ‘Veld van de Reuzen' wordt genoemd, reusachtige botten die diep in de zandige bodem waren begraven. Ze werden toegeschreven aan menselijke overblijfselen, en zelfs aan Teutobodus, de aanvoerder van de Teutonen die door Marius werd gedood. Maar uit later onderzoek door Cuvier bleek dat het fossiele overblijfselen waren van de dinotherium giganteum van de familie van de tapirs, 5,5 m lang. Men wijst op oude gebouwen als bewijs dat onze vroegste voorouders niet veel groter waren dan wij, want de toegangsdeuren zijn niet groter dan nu het geval is. 

De langste ons bekende mens uit de oudheid was, zoals men ons vertelt, de Romeinse keizer Maximus, met een lengte van slechts 2,29 m. Niettemin zien we tegenwoordig elk jaar mensen die langer zijn. De Hongaar die zich in het London Pavilion liet bekijken, was bijna 2,75 m lang. In Amerika bleek een reus 2,90 m lang te zijn; de Montenegrijn Danilo was 2,62 m. In Rusland en Duitsland ziet men vaak in de lagere klassen mensen van meer dan 2,15 m. En omdat Darwin de aanhangers van de aaptheorie vertelt dat de diersoorten die het gevolg zijn van kruising ‘altijd een neiging vertonen om tot het oorspronkelijke type terug te keren', zouden ze dezelfde wet op mensen moeten toepassen. Indien er vroeger als regel geen reuzen waren geweest, dan zouden ze er ook nu niet zijn.

Dit alles betreft alleen de historische periode. En als de skeletten uit de prehistorie er tot dusver niet in zijn geslaagd (wat beslist wordt ontkend) om de hier gedane bewering naar het oordeel van de wetenschap onweerlegbaar te bewijzen, dan is dat slechts een kwestie van tijd. Bovendien is de menselijke gestalte, zoals al is gezegd, sinds de laatste cyclus van het ras weinig veranderd. De reuzen van voorheen liggen allemaal onder de oceanen begraven, en honderdduizenden jaren van voortdurende wrijving door water zouden een koperen, en dus beslist een menselijk skelet, verpulveren. Maar uit welke bron komt dan het getuigenis van bekende klassieke schrijvers, van filosofen en mensen die overigens nooit als leugenaars bekend hebben gestaan? 

Laten we verder bedenken dat er vóór 1847, toen Boucher de Perthes de aandacht van de wetenschap daarop vestigde, bijna niets bekend was over de fossiele mens, want de archeologie negeerde rustig zijn bestaan. Over reuzen die ‘in die dagen op aarde' waren, had alleen de Bijbel tot de wijzen van het Westen gesproken, terwijl de dierenriem de enige getuige was waarop men een beroep kon doen om de bewering te bevestigen in de personen van Atlas of Orion, van wie de machtige schouders zoals men zegt de aarde dragen.

Niettemin zijn zelfs de ‘reuzen' niet zonder hun getuigen gebleven, en men kan evengoed beide kanten van de zaak onderzoeken. De drie wetenschappen – geologie, astronomie, en kennis van de Schrift (de universele aspecten van laatstgenoemde) – kunnen ons de benodigde bewijzen verschaffen. Om met de geologie te beginnen, deze heeft al erkend dat hoe ouder de opgegraven skeletten zijn, des te groter, langer en krachtiger hun bouw is. Hiermee hebben we reeds enig bewijs in handen. ‘Al die botten,' schrijft Frédéric de Rougemont – die, hoewel hij in de ark van Noach en in de Bijbel gelooft, toch een wetenschappelijke getuige is – ‘al die skeletten die zijn gevonden in het Departement Gard, in Oostenrijk, Luik, enz., . . . die schedels die alle aan het negroïde type doen denken . . . en die men op grond daarvan ten onrechte voor dieren zou kunnen aanzien, hebben alle toebehoord aan mensen met een heel grote gestalte'. Hetzelfde zegt Lartet, een autoriteit, die een grote gestalte toeschrijft aan degenen die omkwamen bij de zondvloed (niet noodzakelijk die van ‘Noach'), en een kleinere gestalte aan de rassen die daarna leefden.

Wat het getuigenis van oude schrijvers betreft, hoeven we niet te blijven stilstaan bij dat van Tertullianus, die ons verzekert dat er in zijn tijd in Carthago een aantal reuzen waren te vinden – want voordat zijn getuigenissen kunnen worden aanvaard, moet zijn eigen identiteit en werkelijke bestaan worden bewezen. Maar we kunnen ons wenden tot de wetenschappelijke tijdschriften van 1858, waarin werd gesproken over een sarcofaag van reuzen die in dat jaar op de plaats van diezelfde stad werd gevonden. Wat de oude heidense schrijvers betreft, hebben we het getuigenis van Philostratus, die spreekt over een reusachtig skelet van 10 m lang, en ook over een ander van 5,5 m, dat hijzelf in Sigeum had gezien. Dit skelet heeft misschien niet, zoals Protesilaus geloofde, toebehoord aan de reus die door Apollo bij de belegering van Troje werd gedood; niettemin was het er een van een reus, evenals dat andere, dat door Menekrates van Steiria op Lemnos werd ontdekt – ‘verschrikkelijk om aan te zien', volgens Philostratus. Is het mogelijk dat het vooroordeel de wetenschap zover zou voeren dat ze al deze mensen tot dwazen of leugenaars zou rekenen?

Plinius spreekt over een reus in wie hij dacht Orion, de zoon van Ephialtes, te herkennen. Plutarchus verklaart dat Sertorius het graf van Antaeus, de reus, zag; en Pausanias staat in voor het feitelijke bestaan van de graven van Asterius en van Geryon, of Hyllus, de zoon van Hercules – allemaal reuzen, titanen en machtige mensen. Ten slotte verklaart abbé Pègues in zijn opmerkelijke boek Les volcans de la Grèce dat er ‘in de omgeving van de vulkanen van het eiland Thera reuzen met enorme schedels werden gevonden, neergelegd onder kolossale stenen, die moeten zijn opgetild door gebruik te maken van titanische krachten, en die de overlevering in alle landen in verband brengt met denkbeelden over reuzen, vulkanen en magie'.

In hetzelfde hierboven geciteerde boek van abbé Pègues vraagt de schrijver zich af waarom in de Bijbel en de overlevering de gibborim (reuzen, de machtigen), de refaim, of de spoken (fantomen), de nefilim, of de gevallenen – irruentes – ‘als identiek' worden voorgesteld, ‘hoewel ze allemaal mensen zijn, want de Bijbel noemt ze de oorspronkelijken en de machtigenÿ, bijv. Nimrod. Deze namen, die alleen de voorafgaande vier rassen en het eerste begin van het vijfde rechtmatig toebehoren, slaan heel duidelijk op de eerste twee fantoomachtige (astrale) rassen; op het gevallen ras, het derde; en op het ras van de Atlantische reuzen, het vierde, waarna ‘de mensen kleiner begonnen te worden'.