Mijmeringen…

Vandaag praatte ik met een dame in de straat die ik al jaren ken en die ook mijn man kende. Hoe zou het ook anders we kwamen elkaar geregeld tegen in een wijkgezondheidscentrum. We zijn gelijkgestemden. Ook zij had in haar leven heel wat miserie gehad en haar er altijd proberen doorslaan. Ik merk dat mensen die veel lijden hebben ervaren, veel beter luisteren naar de problemen van anderen, dat ze veel beter mensen moed kunnen inspreken. Zij was de enige die de toestand van mijn man begreep en wist dat hij door zijn problematiek het leven moe was. Ze praatte met hem en hij was blij nog eens zijn zegje te kunnen doen. Hij had ze graag.

Als mensen mij vragen hoe ik het volgehouden heb, met de zware problematiek van mijn man is het antwoord gewoon: niet. Maar: het is door mijn Geloof in God en Maria dat ik de kracht ervoer om Patrick verder te ondersteunen, moed te geven en te verplegen. Het was werkelijk de hel. Maar de tijd dat ik hem liet naar Netflix kijken, waar hij probeerde de blaasaandrang en pijn te verbijten en te wachten op de werking van zijn pillen, zat ik veel op mijn bed en bad. Er liggen meerdere rozenkransen verspreid in en rond mijn bed. Het is werkelijk het enige en het beste wat je kunt doen. Leg alles in Gods handen, want als alle menselijke middelen zijn uitgeput werkt Hij een plan uit. En Zijn plan is altijd het beste. Niet altijd in onze ogen, maar wat we in het hiernamaals zullen begrijpen.

Niettegenstaande het zo heftig was, heb ik God nooit deze tragedie verweten. Ik was nooit boos op God. En ook Patrick berustte in zijn lot. Ik weet zeker dat God barmhartig is ondanks alles en dat Hij alles wat krom is recht trekt. Indien niet in deze wereld, dan in het volgende eeuwige leven. Ik was getroost door deze gedachte.

Wat ik ook begrepen heb is dat geluk in kleine dingen ligt. In dagdagelijkse dingen. Ik koester de momenten dat Patrick en ik samen thuis zaten en we (toen hij no niet te ziek was) samen naar de You Tube filmpjes keken van slangen, leeuwen, nijlpaarden enz. Of we met de rolstoel een paar straten deden en ik op de bank zat en we genoten van de buitenlucht.

Er zijn mensen die vinden dat ze boven alles staan, ongenaakbaar zijn. Tot ze ineens getroffen worden door een slepende ziekte, of andere zware problemen. Dan worden ze ineens met de neus op de feiten gedrukt en is van hun hautaine houding niets meer over. Dan zijn ze nog wanhopiger dan anderen, omdat ze niet bestand tegen de druk van de problemen en niet weten tot wie ze zich moeten richten. God kennen ze niet, en dan is het de vraag of God hen kent.

De urne staat hier in de kamer, met zijn foto erbij. Ik praat dan maar tegen de urne. Mensen zouden dit eigenlijk in hun woning moeten staan hebben, een urne van een overledene. Het doet je er elke keer aan herinneren: zo eindigt het leven, VOOR IEDEREEN. Hij heeft niets kunnen meenemen naar de overzijde, dan zijn ziel en het goede dat hij heeft gedaan. De zinloosheid om bezit, geld, een glansrijke carrière na te jagen is duidelijk.

Het is oneindig veel beter te leven:

* door het goede te doen, dwz doen voor anderen wat je wil dat ze voor jou doen

* door liefde niet als een ijdel woord te zien, maar door het in praktijk te brengen

* de vergankelijkheid van je leven te overwegen,

* zoveel mogelijk mensen een goed gevoel te geven, hen te danken voor hun hulp, hen schouderklopjes te geven en te steunen,

* door te luisteren naar mensen als ze in de problemen zitten, gewoon al luisteren doet wonderen,

* door tot Geloof te komen en te weten dat Jezus de enige Redder is, die altijd bij je is om je te helpen