Levensportret

Patrick zag het levenslicht op 15 juni 1965. Samen met zijn twee zussen Michèle en Ilse groeide hij op in de Retiesebaan bij de witte molen. Hij had een mooie jeugd. Hij bleek intelligent te zijn en zijn klasgenootjes gingen bij de examens wiskunde al een plaats reserveren.

Hij volgde bijles vanuit de vakschool met een paar anderen om naar de unief te kunnen gaan. Hij zat op kot in Heverlee waar de deur en de barkast altijd open stonden. Plezier verzekerd. Toen hij zijn professionele carrière begon in Antwerpen was dat hetzelfde tijdstip waarop ik in Antwerpen was beland. Ik zat in een studioke boven het zijne. Dat gaf vonken. Een jaar later kochten we een huis in dezelfde straat.

Het was een tijd vol dromen. In 1996 kreeg hij een uitstralende pijn in zijn benen die van zijn rug kwam. Het was het begin van een lange, lange lijdensweg. Hij leefde op morfine. Toen er nog iets gedronken werd na het werk, moest hij noodgedwongen zo vlug mogelijk naar huis. Thuis gekomen, was het vlug iets eten, een drietal uur voor de computer ontspannen en dan slapen.

In 2010 ging het uiteindelijk niet meer en moest je noodgedwongen bij Develop in Kontich stoppen. Samen hebben we nog het beste ervan gemaakt en geluk gevonden in kleine dingen. Je was een echte slangenkenner en volgde de Snakekeeper op You Tube. Begin 2020 had je maandenlange buikpijn. De peristaltiek van je darmen was weggevallen met chronische constipatie als gevolg.

Als radeloze mensen zaten we bij de chirurg om een stoma-operatie te vragen. Ondertussen had je reeds een niet te controleren blaasaandrang erbij gekregen. In februari van dit jaar kwam je op de intensieve terecht en kreeg je een ademhalingsapparaat om het CO2-peil in het bloed te regelen.

Wat vroeger als een degeneratieve spierziekte werd omschreven, werd realiteit. Je lichaam was op, en ook mentaal was dit de hel. Het aftakelingsproces was ongenadig. De enige keren dat je nog buitenkwam, was in je rolstoel om naar specialisten en ziekenhuizen te gaan. Twee weken geleden kreeg je te horen dat de oorspronkelijke uroloog je blaas niet wou wegnemen en je nog tenminste 1 maand zou moeten wachten op het UZ te Edegem.

Je plaatste zelf een punt. In de drie dagen op de intensieve had je nog 1 keer een helder moment, maar ik zag de teleurgestelde blik in je ogen. Dit had je willen vermijden en ik ook. Buiten mij had je niemand die je hand kon vasthouden in deze drie dagen van pure miserie. En God sloot in Zijn Barmhartigheid definitief je boek. Je bent nu verenigd in de Hemel met je ma, die je zo graag ziet, en die een jaar eerder een plaatsje daarboven warm hield voor je. Je kunt nu echt beginnen leven, zonder pijn en lijden, en dit keer voor eeuwig. - Liefs, je Jefke.