14/4 O Heer, hou hoogmoed uit mijn buurt!
Hoogmoed is een zieldodende meester in vermomming. We
moeten ons ervan bewust zijn hoe hoogmoed in ons en om ons heen kan verschijnen
en we moeten bereid zijn om er alles aan te doen om het in onszelf uit te
roeien en het in anderen te herkennen, zodat we ons niet laten meeslepen door
goddeloos bedrog. Daartoe onderaan een zeer goed artikel van Catholic Exchange.
Als we het Triduum binnengaan, is het nooit te laat om in onze ziel te speuren
naar alle variaties van deze verraderlijke zonde. Hier zijn enkele fragmenten
uit de volumes die ik eerder heb gepost. De vetgedrukte citaten bid ik elke
dag.
Vol 4 - 9/9/1901: O Heer, hou het uit mijn
buurt!
Vanmorgen kwam mijn
aanbiddelijke Jezus niet. Toen mijn geest bezig was met het overwegen van het
mysterie van de doornenkroning, herinnerde ik me dat, andere keren, terwijl ik
bezig was met dit mysterie, het de Heer aangenaam was de doornenkroon van Zijn
hoofd te verwijderen en deze op mijn hoofd te plaatsen. Daarom zei ik in mijn
binnenste: Ach Heer, ik ben het niet langer waard om uw doornen te lijden. En
plotseling kwam Hij, voor een korte tijd, en zei mij: Mijn dochter, wanneer je Mijn eigen doornen lijdt verlicht je Mij, en
door ze zelf te lijden, voel Ik me helemaal bevrijd van die pijnen. Wanneer je
jezelf vernedert en jezelf onwaardig vindt om te lijden... herstel je voor de
zonden van hoogmoed die in de wereld zijn begaan.
Hierop antwoordde ik: Ah, Heer, voor zoveel druppels bloed die U
vergoot, doornen die U leed en wonden die U doorstond, ben ik van plan U zoveel
glorie te geven als alle schepselen U hadden moeten geven als de zonde van
trots niet bestond, en ik smeek U om zoveel genaden als er zielen zijn om deze
zonde van trots te overwinnen. Terwijl ik dit zei, zag ik dat Jezus de hele
wereld in Zichzelf bevatte, als een machine die objecten in zichzelf bevat.
Alle schepselen bewogen in Hem, en Jezus bewoog naar hen toe, het leek alsof
Hij de glorie van mijn intentie op zo'n manier ontving dat zielen naar Hem
terugkeerden om het goede te ontvangen dat ik namens hen had afgesmeekt.
Ik bleef stomverbaasd kijken, en
Hij, die mijn verbazing zag, zei: Dit
alles lijkt verrassend, nietwaar? Wat je hebt gedaan lijkt triviaal, en toch is
het niet zo. Hoeveel goeds zou er worden gedaan door deze intentie te herhalen,
maar dat is het niet. Na dit gezegd te hebben, verdween Hij.
Vol 3 - 19/11/1899: Mijn
dochter, trots tast Genade aan. In het hart van de hoogmoedigen is niets anders
dan een leegte vol rook, die blindheid veroorzaakt. Trots doet niets anders dan
zichzelf tot afgod maken, en daarom heeft de trotse ziel haar God niet bij
zich. Door zonde heeft ze geprobeerd Hem in haar hart te vernietigen door een
altaar in haar hart op te richten, waar ze zichzelf op plaatst en zichzelf aanbidt.
O God,
wat een afschuwelijk monster is deze ondeugd! Het lijkt mij dat als de ziel oplettend
is om ze niet in zichzelf te laten binnendringen, ze vrij is van alle andere
ondeugden. Maar als ze zich er tot haar ongeluk door laat overheersen, aangezien
het een monsterlijke en slechte moeder is, zal ze al haar ondeugende kinderen verlossen,
die de andere zonden zijn. Ach, Heer, hou trots bij mij vandaan!
Gezegend
Triduum en Paasseizoen voor iedereen! Moge Zijn Koninkrijk komen en Zijn Wil geschieden
op aarde zoals in de Hemel. Fiat!
11/4
De vier types van Hoogmoed en hoe ze uit te roeien - Kristen van Uden
De Zeven Hoofdzonden zijn zo verraderlijk omdat ze vaak zo
wortel schieten dat ze zich manifesteren als onveranderlijke
persoonlijkheidskenmerken. We zeggen dat iemand opvliegend is, in plaats van
toe te geven dat hij gewoonlijk zonden van woede begaat. We beweren dat
"hij een vrek is" in plaats van de zonde van hebzucht te erkennen.
- Superbia
(hoogmoed hovaardigheid ijdelheid)
- Avaritia
(hebzucht gierigheid)
- Luxuria
(onkuisheid lust wellust)
- Invidia
(nijd jaloezie afgunst)
- Gula
(onmatigheid gulzigheid vraatzucht)
- Ira
(woede toorn wraak gramschap )
- Acedia
(gemakzucht traagheid luiheid vadsigheid)
We weten dat trots het hoofd is van de zeven hoofdzonden.
Als zodanig ligt trots aan de basis van alle andere zonden. Trots wordt
gedefinieerd als "een buitensporige liefde voor zichzelf". Het is
Satans ondergang in zijn non-serviam, en de eerste zonde van de mensheid, door
ongehoorzaamheid, in de tuin van Eden. Trots verstoort de bovennatuurlijke orde
door het oordeel en de wil van een individuele, feilbare persoon boven deze van
God te plaatsen. In wezen vormt het een afgoderij van het zelf.
Hoewel ze overal aanwezig is, kan ze de moeilijkste zonde
zijn om te diagnosticeren. Denk eens aan je gebruikelijke gewetensonderzoek:
hoe vaak definieer je trots als je de 10 geboden doorneemt als een
duidelijke, bekentenis van overtreding van Gods wet? Of hoe vaak schuilt trots op
de achtergrond van ons bewustzijn, verstarrend tot een kern van hardnekkige zonde
die ons steeds verder van God scheidt?
We beschouwen trots meestal als de karikatuur van een
opschepperige snob. Maar er zijn veel genuanceerde manieren waarop we zonden
van trots begaan door afgoden van onszelf te maken. In de essentie is elke zonde
uiteindelijk een zonde van hoogmoed, omdat het een afkeer van Gods wil
vertegenwoordigt om onze eigen wil te dienen.
In Rooting Out Hidden Faults, onderscheidt Pr. James
McElhone vier verschillende soorten trots. Zijn genuanceerde analyse laat zien
dat deze minder bekende hoogmoed zich vaak kan manifesteren als neigingen van
de ziel, waardoor ze ontkomen aan routinematige gewetensonderzoeken.
|