Beste mensen,

Normaal wil ik het niet over mijn situatie hebben, maar dit maal is het zodanig dat ik om gebed vraag. Mijn echtgenoot Patrick heeft eergisteren zelfmoord gepleegd. Ik ben erop uitgekomen dat hij zijn borst, armen en benen had vol gekleefd met morfinepleisters en blijkbaar nog pillen had bijgenomen. Ik wist dat hij ten einde raad was en dat zijn toestand ondraaglijk was.

Om een korte schets te geven van zijn toestand:

Chronische rugpijn (sinds 2010 thuis moeten blijven), Osteoporose waarbij hij bij de minste val ribben breekt, een 4-tal jaar geleden werd een degeneratieve spierziekte vastgesteld omdat hij soms niet meer op zijn benen kon staan, hij was dus rolstoelgebonden om buiten te komen. Een tweetal jaar geleden viel zijn peristaltiek van zijn darmen weg en had hij maandenlang buikpijn door chronische constipatie. Deze toestand werd zo erg en door de voortdurende wachttijd en trage reactie van de specialisten dat hij uiteindelijk pas vorig jaar in oktober een stoma kreeg van de dikke darm. Ondertussen was dit reeds in combinatie met een chronische blaasaandrang die een jaar later was begonnen. Na een neurostimulator (waarbij nota bene na een week de draad afbrak), twee botox-behandelingen, een uitwendige buis met urinezak en pillen tegen blaasaandrang, bleef mijn man dag en nacht met blaasaandrang zitten, soms iets draaglijk, maar meestal zodanig dat hij zich nergens meer kon op concentreren en enkel een dag doorbrengen met Netflix nog het beste was. Hij kon zelfs geen film zonder de nodige actie bekijken, omdat hij zich anders door de aandrang niet kon concentreren.

De toestand was de laatste 7 maand zodanig dat hij in een zware depressie zat, omdat hij zag dat de toestand gewoon uitzichtloos was. Begin februari vond ik hem in de zetel buiten bewustzijn, en in het ziekenhuis bleek dat zijn longen niet genoeg functioneerden en er zich CO2 ophoopte in zijn bloed. Hij kreeg 's nachts een ademhalingsmachine. Op zijn gezicht stonden rode striemen en wondjes door de druk van zijn masker, ondanks de compressen. Hij had doorligwonden op zijn heup en rug omdat hij zich door de machine niet vrijelijk meer kon draaien. Een maand geleden had een professor beloofd om zo spoedig mogelijk werk te maken om zijn blaas eruit te halen, als laatste redmiddel. Dit zou binnen de vier weken gebeuren. Niet dus, degenen die de robot bij de operatie zou gebruiken was in ouderschapsverlof. Terug uitstel, misschien zelfs tot eind mei. Begin vorige week waren we naar zijn de uroloog geweest die hem eerst heeft behandeld en die zei dat hij niets kon doen, omdat zelfs zijn collega's niet akkoord waren om de blaas eruit te nemen en dat hij toch zou moeten wachten op de operatie in het universitair ziekenhuis. Dit was de doodsteek. Mijn man was gewoon over zijn toeren.

Ik wist dat hij levensmoe was, ik wist dat hij wel iets zou proberen. Hij had mij al gevraagd om touw, mes enz. te voorzien. Ik probeerde hem nog moed in te praten. Hij werd kalm en ik ging eergisteren boodschappen doen en was de hele namiddag in de stad. Toen ik thuiskwam zag ik het al. Hij ligt nu in de intensieve aan beademingsmachines en allerlei buisjes voor voedsel enzo. Ik heb zijn negatieve wilsverklaring en wilsverklaring voor euthanasie, die reeds 2 jaar geleden waren opgemaakt aan de dokter gegeven. Ik kreeg te horen dat ze niets konden doen en niet wilden meewerken en enkel passief konden wachten op zijn dood.

De procedure voor actieve euthanasie zou dus opnieuw moeten opgestart worden. Maar mijn man ligt in coma en zou niets liever willen dan dat zijn lijden stopt. Hij weegt misschien nog 58 kg, ziet er uitgemergeld uit wegens spieratrofie en ingeslagen wangen. Ik ben er kapot van en wil dat zijn lijden stopt. Het is genoeg geweest. Het is meer, veel meer dan een mens kan dragen. Omdat naast deze reeks hij nog falende aderkleppen had in zijn benen en steunkousen door zijn fel vermagerde benen niet meer hielpen. Door verkeerde medicatie voor zijn osteoporose tanden uitvielen. Om nog maar te zwijgen van zijn verslechterde ogen waarbij hij zelfs zijn smart phone niet meer kon lezen. In zijn plaats had ik er jaren geleden misschien een eind aan gemaakt.

Ik heb veel steun van gelovige mensen uit mijn kring en bid ook rozenkransen. Maar ik vraag ook uw steun door te bidden. God zal uw inspanningen zeker belonen. Mijn dank hiervoor.

Moegestreden,

Claudia

Update: 15.00 : Hij kon zijn ogen openen, zijn hoofd ietsje bewegen en wat zijn handen bewegen, die vastgebonden waren. Ik zag zijn teleurstelling. Hij wist wat ik zei. Hij wil dit stoppen, hij wil zijn leven stoppen. Zijn hart denkt er anders over. De procedure voor actieve euthanasie moet dus opgestart worden. Niet evident in Belgie en in Zwitserland geraakt hij niet.