33 Verschijning van OLVrouw:  Ze spreekt over het Noviciaat van het Kruis – Een voorbereiding voor de Grote Dingen die komen. (5/11/1878)

OLVrouw: Ik ben het, mijn kinderen, ik kom een ​​woord zeggen voor je intrede in het Heilig Noviciaat. Mijn Zoon houdt ervan om Zijn ondoorgrondelijke ontwerpen te openbaren en Hij zal alles beoordelen. Hij opende alle wegen van God. Nu gaat Hij Zijn machtige heerlijkheid manifesteren. Mensen zijn bij hun laatste middelen gekomen. Ze hebben de diepste bronnen uitgeput, door laster, door jaloezie, omdat ze alles wilden verslaan, alles wilden beoordelen, alles voor zichzelf wilden zien, door hun eigen menselijkheid. (d.w.z. alles alleen vanuit een menselijk oogpunt bekijken.)

Mijn kinderen, de mens misbruikt de Goedheid en Barmhartigheid van mijn Goddelijke Zoon om Hem te beledigen, om vreselijke leugens te verzinnen. Nu zijn ze aan het einde, hun geest kan nu niets anders verzinnen! Mijn kinderen, wanneer de verschrikkelijke tegenstand van deze zielen zal stoppen en rusten, dan zal mijn Goddelijke Zoon krachtig werken.

Mijn kinderen, deze weg van het Heilig Kruis, het noviciaat van Liefde werd geopend door mijn Goddelijke Zoon voor een grote zaak, een grote glorie, om Zijn Goddelijke wonderen te manifesteren (dwz de profetische missie toevertrouwd aan Marie-Julie Jahenny) ... Dit pad zal begrepen worden door de uitverkoren zielen die mijn Goddelijke Zoon tot Zijn dienst heeft geroepen. Mijn kinderen, loop veilig, aan de voet van het Kruis is er een hal van vrede voor alle kinderen van het Kruis, het is een schuilplaats. Lieve kinderen, ik zegen jullie, hou moed, bewaar jullie vrede!

34 Een getuigenis van Abbé Gouron van een extase van Marie-Julie Jahenny: een onbekende martelaar komt haar bezoeken, de H. Grelut - Lessen over het belang van Gebed, vooral mentaal Gebed - Mentaal Gebed is het Brood van de Ziel - Welk type van Mentaal Gebed is aangenaam voor God. (6/11/1878)

Abbé Gouron: Wij zijn drie reisgenoten: Pr Le Golf, de vicaris van Plougoumelen, Pr Bihan, vicaris van Mériadec en ik. Op woensdag 6 november 1878 namen we de trein naar St. Anne d'Auray. De volgende dag liepen we richting Fraudais, een klein plattelandsdorpje, beroemd om de aanwezigheid van de gestigmatiseerde Marie-Julie. We bevinden ons in de modder van een vuile weg die rechtstreeks naar het zo gewenste gehucht leidt.

We kwamen binnen, het was donderdagnacht, ongeveer half twee. Een jonge boer kwam om ons te ontvangen, en haar eerste woord is dit: "We ontvangen geen vreemden op donderdag." Haar moeder, een vrouw van 60 jaar, kwam uit een kamer, ze bekeek ons ​​en herhaalde dezelfde weigering. We zeiden echter dat we van ver kwamen om de extase vandaag bij te wonen. "Dat maakt niet uit", antwoordde ze, "we kunnen geen bezoek ontvangen op vrijdag." Dan, na even nadenken, zei ze: "Waar komen jullie vandaan?"

"Wij komen uit de buurt van Sainte-Anne d'Auray."

Bij de naam van de H. Anna is er een geruststellende glimlach op al hun gezichten: "Dus jij hebt geschreven vanuit Sainte-Anne d'Auray?"

"Ja mevrouw."

"We ontvangen echter geen vreemdelingen die op donderdag binnenkomen." En de deur van de kamer gaat open. We zijn in een heiligdom. Tegenover de deur aan het einde van de kamer staat een bed en op het bed lag een vrouw van 28 jaar. Hoewel ze volledig gekleed was, lag ze onder dekens die tot aan haar borst waren opgevouwen om haar armen eruit te laten. Haar handen waren gevouwen om twee crucifixen met een paar wilde bloemen bijeen gehouden. Haar hoofd rustte zachtjes op een kussen en haar ogen bleven gesloten als in een extatische slaap. Op eerste zicht zag ik heel goed de doornenkroon en de stigmata van haar handen. Ze sprak met een langzame stem, geaccentueerd en sterk genoeg. Naast haar op het raamkozijn zat een man gebogen over een handvol papier: hij schreef met alle snelheid van zijn vingers, de woorden die van de lippen Marie-Julie kwamen. Deze schrijver is een oude notaris uit Nantes die, net als Clement Brentano, alles naliet om de visioenen en onthullingen van Marie-Julie te verzamelen.

Ons geluid terwijl we op stoelen zaten, ging volledig onopgemerkt voorbij. Marie-Julie zag en hoorde niets. Drie uur lang schreef mijnheer Charbonnier, de voormalige notaris, wat zij had gedicteerd. Maar aangezien het ons verboden was om aantekeningen te maken, kan ik me alleen de belangrijkste ideeën herinneren die ik hier zal proberen te verwoorden.

Eerst sprak ze over een Heilige en deze Heilige zou daar voor de ogen van haar ziel zijn en dicteren wat ze te zeggen had. Toen we binnenkwamen, zei ze: "Uw naam, O Heilige, is moeilijk uit te spreken." "Mijn naam is Grelut," zei de Heilige.

Hier, zoals aan het einde van elke zin, ervoer Marie-Julie een zeer uitgesproken borstbeweging alsof ze de Heilige Geest wilde inademen. Grelut zei: "Het was tijdens de grote vervolging. Ik lag op ijzeren staven. Ze hadden onder mijn lichaam hete kolen gelegd, ze legden ze ook gelijk bovenop. Ik werd dus in het vuur opgesloten, als in een graf. Nooit heb ik een dag zo verrukkelijk doorgebracht! De volgende dag werd ik vastgebonden aan een paal met daarop ijzeren spijkers. Ze bonden me vast met kleine banden bedekt met scherpe punten. Ze openden mijn borstkas met een scherp snij-instrument, en ze brachten brandende kolen naar binnen door deze wijde opening die ze opnieuw sloten door middel van ketenen, het uur van mijn verlossing was nabij. Mijn lichaam werd in de rivier gegooid en mijn ziel vloog naar de Hemel."

Dan kwam er een prachtige beschrijving van de Hemel, die niet te verwoorden is. Na dit historisch visioen zweeg Marie-Julie drie of vier minuten. Toen, alsof ze wakker werd, ademde ze krachtig en sprak over een ander onderwerp.

Ze zei: "Ik zie de Heilige Geest die uit de Hemel neerdaalt. Ik zie Hem op een duif lijken. Hij zegt: Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven. Ik kom om op aarde een geest van Liefde, een geest van Waarheid, Kennis en Wijsheid te verspreiden. Laten we een moment rusten in het Hart van Onze Heer voordat we het Heilig Noviciaat binnengaan in de Liefde en de luister van God."

In afwachting van het vervolg babbelden we met elkaar. Ik herinner me ook dat ze in de 13e graad van haar noviciaat zit. (D.w.z. het Heilig Noviciaat van het Kruis). Het is de mystieke ladder die ze geleidelijk beklimt naarmate ze vordert in Heiligheid. Deze ladder is slechts 14 graden, Jezus heeft zelf de 14 graden doorlopen aangezien er 14 staties zijn in de Kruisweg. Wanneer ze dus de 14e heeft beklommen, is haar noviciaat voltooid en zal ze de eeuwige pracht binnengaan. Louise Lateau reist ook geestelijk op dezelfde mystieke ladder en er wordt gezegd dat ze enige tijd geleden in de vijfde graad was. (Opmerking: Ann Louis Lateau was een Belgische mystica, die de stigmata heeft ontvangen. Ze leefde van 1850 tot 1883. Ze is officieel uitgeroepen tot "Dienaar van God" en haar zaak voor zaligverklaring werd geopend in 1991.)

Dit is het ontwaken, en we luisteren: hier spreekt Marie-Julie over de mystieke studie, dat wil zeggen het hoogste deel van de theologie dat de H. Thomas van Aquino, de H. Teresa van Avila, de H. Franciscus van Sales zoveel hebben gecultiveerd. Na een prachtige inleiding waarin de gedicteerde woorden laten zien dat de Heilige Geest voor Zichzelf spreekt, richt Hij zich tot het gebed van de ziel, dat wil zeggen één van de meest sublieme delen van het mystieke Goddelijke.

H. Geest: "De ziel moet bidden. Haar gebed stijgt op naar God als een aangename geur. God luistert en onmiddellijk daalt er op deze ziel een hemelse dauw neer die haar doordringt, bevochtigt en een parfum geeft. Gesterkt door deze genaden stijgt de ziel op naar God. Haar gebed stijgt op naar de Troon van de Eeuwige en verandert daar in duizenden kleine parels. In het midden van elk van deze juweeltjes is het voorwerp van het Gebed. God luistert en laat op de ziel een grote parel vol rijkdom en goddelijke grootsheden neerdalen. Deze grote parel dringt de ziel binnen en vult haar met deugden. De ziel in deze staat leeft alleen voor God en is, net als haar Geliefde, enthousiast om Zijn Kruis te dragen. Oh! De ziel is blij dat ze op aarde lijdt.

Vervolgens spreekt Marie-Julie over de bewonderenswaardige ontwikkelingen van de onsterfelijke ziel, die haar Kruis opneemt, door in haar lichaam alle effecten van dit dragen van het Kruis tonen. Eerst komen de stigmata, dan de levering van alle lichamelijke benodigdheden van het Kruis. Ten slotte wordt het demonstreren van het Kruis de enige troost, de enige hoop, het geluk van ziel en lichaam. Toen riep Marie-Julie uit: "Wat zijn we blij om op aarde te lijden. Het Kruis, zei de Heilige Geest, is de belofte van Liefde die de Bruidegom aan Zijn Bruid geeft. De Heilige Geest vertelde me dat het werk van hoge contemplatie veel vermoeiender is dan het werk van allen op aarde, we moeten even ontspannen."

Toen zweeg ze ongeveer vijf minuten. Plots zien we haar borstkas omhoog komen, sterk ademen en ze hervat als volgt: ´De Heilige Geest herinnert me nu met een heel kort woord over mentaal gebed. Geestelijk gebed is het brood van de ziel, het fort van de ziel.

Drie dingen zijn absoluut noodzakelijk om mentaal te bidden.

1 De ziel moet doordrongen zijn van deze gedachte; dat ze spreekt tot haar God, haar Soeverein, haar Schepper, haar Verlosser, en dat ze onthecht is van alle uiterlijke objecten. De ziel moet alles vergeten om in God te bewegen.

2 De ziel moet een grote oprechtheid van intentie hebben, een kalme en onbezorgde geest hebben, moet door oprechte nederigheid tot nietigheid worden gebracht. Dit behaagt God het allermeeste. Geest.

3 De meditatie door woorden is minder volmaakt dan de meditatie door gedachten, want bepaalde woorden zijn voldoende om de geest bezig te houden en hem van het Gebed af te leiden. Gewoon één gedachte om een ​​uur of zelfs twee uur over te mediteren, is hetgeen waar de ziel zich mee voedt en haar snel tot volmaaktheid brengt. Zo stijgt ze op en vliegt net als een duif naar de boezem van God.

Daarna zweeg Marie-Julie. Aan de extase kwam een ​​einde rond 4.30u. Maar ze verhief haar stem weer om te zeggen dat de Heilige Geest zou afsluiten en nodigde haar uit om te rusten.

Toen vond de terugkeer uit extase plaats. Ik liep naar het bed en boog mijn hoofd om de woorden te begrijpen die ze fluisterde, terwijl ze haar crucifix tegen haar lippen hield. Ze opende haar ogen en staarde naar de lucht. Haar tranen stroomden en haar lippen mompelden tegen de crucifix deze gebroken woorden: "Mijn lieve Jezus, ontsteek mij. Ik bid voor X en X". Het licht waardoor ze Hemelse dingen zag werd vager. Het was met een uitstorting van verdriet en onuitsprekelijke Liefde dat ze deze woorden fluisterde: "O, nog steeds op deze aarde!¡

Diep onder de indruk van deze laatste scène, vertrokken we om de familie een goede nacht te wensen en hen te vertellen dat we hen morgen zouden zien. Voordat ik die dag vertrok, wil ik nog één ding toevoegen. Terwijl Marie-Julie zweeg in deze staat die ik een slaap van extase zou noemen, stonden we op om haar onze zegen te geven. Marie-Julie bleef in haar onbeweeglijkheid en merkte het niet op. Daarom maakten we het topje van onze vingers nat met wijwater, en we zegenden haar. Verrassend! Bij elke zegen, beefde ze zonder haar ogen te openen, maar met een zichtbare uitdrukking van vreugde. We herhaalden het experiment meerdere keren en steeds met hetzelfde succes. Dit was het bezoek van donderdag. Omstreeks 5.30u kwamen we in de modder aan in Blain, maar ons hart was gelukkig.

35 Een getuigenis van het Lijden van Christus, door Marie-Julie Jahenny ondergaan (Abbé Gouron) op vrijdag 8/11/1878 - OLVrouw van Bonne Garde komt