25^ste STER: IJVER

Heer, help mij langs Uw oevers van gebed te wandelen, tussen de golven van afleiding en het droge zand. Wees genadig en verleen mij blijvend geduld en kracht dat ik resoluut verder kan gaan langs Uw rijke landschap van deugden.

Help me om mijn privé-gebedsleven gedisciplineerd te plannen, om het ijverig te cultiveren - om nooit mijn spirituele oefening na te laten voor een wereldse taak. Help me om elk dag de tijd te nemen om stil te zijn, om de luidruchtige verwarring in mij te kalmeren, om mijn enorme mentale energie te beheersen en U gewoon te aanbidden.

Red me van het leven in de periferie van mijn ziel, die zoals de H. Johannes van het Kruis zei, verwant is aan zich bevinden in een luidruchtige buurt, of drukke markt. Breng mijn uiterlijke zintuigen, mijn fantasieën en zorgen tot stilte, omdat ze mijn perceptie van innerlijke werkelijkheden verstoren. Breng mijn ziel, de grens tussen God en mens, tot stilte en zodat Ik U daar kan ontmoeten.

26^ste STER: RESPECT

De mens is een mysterie, een heel universum op zichzelf. Elke persoon is een uniek eiland, dat nooit herhaald wordt, zelfs niet doorheen de tijd. De eerste stap in het respecteren van anderen is: erkennen dat ik bijna niets over hen weet, omdat ze gewijde, onbekende werelden zijn.

Gebrek aan respect in de privé-arena van woorden heet roddels, en wij die eraan beginnen of eraan deelnemen, dringen de gewijde wereld van anderen binnen. We stappen het innerlijke heiligdom van een ander binnen en houden een rechtszaak, treden op als rechter, veroordelen en maken hun vonnis openbaar. Reputaties worden geruïneerd in een vonnis. De rustige sfeer is nu vergiftigd. Ze spraken slecht over jou, dus jij praat slecht over hen. Gedachten worden kogels die afketsen en doden, en geruchten gaan van mond tot mond, worden steeds meer overdreven en vervormd, zoals kankergezwellen.

In deze stand van zaken luistert niemand echt naar iemand en spreekt niemand oprecht. Onzekerheid en achterdocht doemen als een mist op en transparantie wordt onmogelijk. Lichamen zitten in open kamers met denkbeeldige deuren dichtgeslagen. Als gevolg daarvan zoekt elke ziel zijn toevlucht in zijn of haar innerlijke wereld en neemt uiterlijk een defensieve houding aan. Als een langzaam brandend vuurwerk begint gebrek aan respect vonken te geven van eenzaamheid, ontwijking, angst, en als finale een oogverblindende vertoon van vijandigheid.

Maar vanaf het moment dat we voldoen aan de deugd van wederzijds respect, en we het levende mysterie eren van het volk dat God naast ons heeft geplaatst. Vanaf het moment dat we ervoor kiezen om op onze tong te bijten en anderen te behandelen zoals we met de wandelende en ademende Jezus zouden doen, worden zaadjes van vertrouwen geplant, en groeit de boom van kameraadschap, en acceptatie en vreugde bloeien in zijn takken.

27^ste STER: HOOP

(één van de drie theologische deugden)

Leid me, Heer, langs het pad van hoop. U bent de Enige die de weg kan zien. Voor zover ik weet, neem ik een omweg van een vrijgemaakt en veilig pad naar braamstruiken en doornen.

Ik weet de weg niet en het maakt me soms bang, maar ik moet met hoop vooruit gaan. Als ik die hoop op mezelf stel, zal ik verloren gaan. Wanhoop en pessimisme zullen mijn beloning zijn. Het lijkt mij, als ik naar de wereld kijk, dat velen op alles hopen, behalve U, en velen worden van de Weg afgehouden.

Zelfs ik maak mijn eigen doelstellingen, maak mijn eigen plannen en leg de stenen neer van een bouwwerk dat geen andere architect lijkt te hebben dan ik. Red mij, red ons allemaal, Heer Jezus, van onze dwaasheid wanneer we onze hoop stellen op iets anders dan U: in onszelf, onze reputatie, geld of macht, politieke leiders of partijen, of zelfs in de Hollywood-glamour van 's werelds ´sterren¡.

Geef me, O God, de diepste overtuiging en het besef dat ik mijn toekomst zal vernietigen, dat de wereld zichzelf zal vernietigen, als de hoop op U niet aanwezig is. Leer me en beloof me dat ondanks moeilijke tijden, vermoeide middagen en grimmige nachten mijn toekomst en het lot van de Kerk en de wereld veilig zijn in Uw Liefhebbende, Almachtige handen.

Hoewel ik door een jungle van gecamoufleerde leugens dwaal, laat me leven om de gloed van de Verrijzenis te zien, die oprijst aan de rand van een heldere horizon. Geef me een glimp van de beloofde dag die komt, die prachtig is en alle dromen te boven gaat. Richt mijn blik op het leven van de wereld daarbuiten, zodat mijn huidig leven wordt geleid door de onfeilbare ster van hoop op U.

28^ste STER: VEERKRACHT

We stappen het kantoor van onze baas binnen voor onze jaarlijkse premie, en we ontvangen het bericht dat we zijn ontslagen. We pakken de telefoon om te horen dat onze geliefde is omgekomen bij een verschrikkelijk ongeluk. Al het geld dat we hebben geïnvesteerd is weg. De persoon op wie we het meest hadden gerekend in ons leven verraad ons. Een familielid of vriend begaat zelfmoord. Ons kind valt in een leven van ernstige zonde en vindt het OK. We krijgen een diagnose van een terminale en pijnlijke kanker. Is iemand vrij van deze duistere en verschrikkelijke schokken die als een havik op ons neerdalen, ons doorboren met hun klauwen, en ons meevoeren in Gods stilte?

Zulke momenten komen ongevraagd op ons toe. We kunnen rechtop staan en ons sterk voelen, ons verheugend in de zegeningen van het leven, wanneer een onvoorziene sloopkogel in ons wezen beukt, onze gedachten en zintuigen verbrijzelt, en soms, het fundament van ons bestaan. We kunnen nauwelijks vooruit komen, hoop of interesse in het leven verzamelen, wanneer we onszelf ervaren als duizend verstrooide stukjes.

Het Evangelie van Lucas vertelt ons dat Maria, de Moeder van God, ondanks haar verheven status niet immuun was voor zulke verpletterende slagen. Overweeg eens over hoe ze zich gevoeld moet hebben toen ze haar kind voor drie dagen in Jeruzalem verloor - een voorbode van de tijd dat ze Hem drie dagen lang zou verliezen in de klauwen van de dood. Haar Zoon was niemand minder dan de Redder van de wereld, en de Schepper had Hem aan haar en Jozef toevertrouwd om voor Hem te zorgen en Hem te beschermen. Stel je haar paniek voor toen Jezus, een ontluikende tiener, niet gevonden werd in de caravan van de mannen, noch Hij gezien werd bij de groep vrouwen. Op weg met de eerste caravan terug naar Jeruzalem begon Maria haar angstige zoektocht van drie dagen en drie nachten.

Ze moet ontelbare keren op haar stappen zijn teruggekeerd, de binnenplaatsen en straten afspeurend, rennend in de verkeerde richting, kijkend naar links, terwijl ze misschien rechts had moeten kijken. Ze moet de vele voorbijgangers ongetwijfeld hebben aangesproken, allen met hetzelfde antwoord: "Nee, ik heb hem niet gezien."

Was Hij in de handen van Zijn vijanden gevallen? Leefde Hij nog? Zou ze Hem ooit terugzien? Waarom was God zo stil? Waarom vertelde Hij haar niet gewoon via een Engel wat er met haar Zoon was gebeurd?

Na drie dagen weinig eten en minder slapen, vond Maria eindelijk haar geliefde Kind. Denk je dat haar eerste reactie een onbeschrijflijke vreugde was? Nee, dat was het niet. Haar woorden waren een berisping, een bevrijding van pijnlijke emotie: ´Kind, wat heb je ons aangedaan? Je vader en ik hebben met angst in het hart naar je gezocht.¡

De jonge Jezus antwoordde haar op een schijnbaar onbezorgde, nonchalante manier, bijna alsof Hij haar de schuld zou geven. ´Waarom heb je naar Mij gezocht? Wist je niet dat Ik in het huis van Mijn Vader moest zijn?¡ (Lucas 2:48-49)

Dan zegt de Schrift nog iets opmerkelijks. In een weefsel van verschillende vertalingen, zegt het Evangelie: Zijn moeder bewaarde/koesterde/overdacht al deze dingen in haar hart (Lucas 2:51b). De momenten die volgden op het einde van Maria's nachtmerrie geven ons een kijkje in haar veerkracht. Na drie dagen en nachten zonder veel eten, slapen of rusten, met haar geest gekweld door angst en onzekerheid, haar lichaam uitgeput - en ondanks het ontvangen van zo'n verontrustende reactie, trok ze zich in vredige overgave terug en berustte om de woorden van haar Zoon in haar hart te bewaren.

Zo'n veerkracht kan alleen voortkomen uit een hart dat dood is aan zelfvoldoening. Alleen degenen die zijn gestorven aan de eisen van het ego kunnen vreedzaam gaan naar waar de nasleep van de schok hen brengt en onmiddellijk de genezende kracht van God absorberen. Maria heeft de genade niet belemmerd door verontwaardigd te zijn of vol beschuldigingen of zelfverwijt te zijn, noch werd ze bang voor de toekomst. In plaats daarvan, stond zichzelf toe om te ontspannen en hersteld te worden in de wil van de Vader. Morgen was er een nieuwe dag, één dat weer kon gevuld worden met vrede.

29^ste STER: ONTHECHTING

We beleven de eerste jaren van ons leven door ons te leren hechten aan mensen en dingen. Kinderen hechten zich eerst aan ten minste één liefdevolle verzorger, alsof die persoon zijn eigen lichaam is. Om te eten, hecht de baby zich aan de moederborst of een fles. Om troost te vinden, huilt het kind totdat het wordt opgepakt en geknuffeld. Door vertrouwen en afhankelijkheid gaat deze gehechtheid normaal gezien verder.

Van jongs af aan ontdekken we dat bepaalde dingen, zowel in als buiten ons aangenaam zijn en ons een blij gevoel geven; en andere dingen ons onaangenaam voorkomen. Navigeren als peuters door de fysieke wereld reiken we naar voorwerpen en grijpen ze vast, en raken gehecht aan onze favoriete voorwerpen, vandaar ons geliefd ´deken¡ of geliefde ´pluchen beer¡. We stoppen onsmakelijke voorwerpen in onze mond en spugen ze met afkeer uit. Natuurlijk groeien we om te genieten van de dingen die we leuk vinden, zelfs sommige van onze eigen persoonlijke eigenschappen, en we raken er bezitterig aan gehecht. Wanneer die dingen die plezierig voor ons zijn worden bedreigd of dreigen te verdwijnen, geraken we radeloos. Plotselinge angst, die zich ontlaadt in agressieve energie ter verdediging van het bedreigde bezit, grijpt ons aan, en oorlog is geboren.

De enige manier om deze oorlog te winnen is door heilige onthechting. Ongewenste lessen in onthechting hebben ons gevolgd vanaf het moment dat we pijnlijk uit de baarmoeder werden verdreven - onze warme en vertrouwde eerste thuis. We kwamen huilend op deze wereld. Als baby's voelden we dat onze verzorgers fysieke verlengstukken waren van onszelf, en daarom veroorzaakte het een enorm innerlijk conflict in ons toen ze niet kwamen op verzoek om ons te troosten in onze wonden, of het "juiste" soort voedsel te leveren op de "juiste" tijd. Door teleurstelling en strijd leerden we, dat wat we dachten dat een deel van onszelf was, een aparte entiteit was met een eigen geest. Zo begon een leven vol lessen in de deugd van onthechting, culminerend in het loslaten van de laatste gehechtheid van alles, de gehechtheid aan ons eigen leven.

De H. Johannes van het Kruis vertelt ons dat vrijheid van alle gehechtheden, zelfs de kleinste, noodzakelijk is om Goddelijke vereniging te bereiken, het hoogste doel van elke menselijke ziel. Gehechtheden kunnen variëren van: ernstige zonde tot schijnbaar onschuldige voorkeuren:

Enkele voorbeelden van deze gebruikelijke onvolkomenheden zijn: de algemene gewoonte om erg spraakzaam te zijn; een kleine gehechtheid die men nooit echt wil overwinnen, bijvoorbeeld gehechtheid aan een persoon, aan kleding, aan een boek of de tv, of de manier waarop eten wordt bereid, en andere onbeduidende gesprekken en kleine bevredigingen in smaak, weten en horen van dingen, enzovoort. . . Zolang deze gehechtheden blijven, is het onmogelijk om vooruitgang te boeken in perfectie, ook al kan de onvolmaaktheid erg klein zijn.

Het maakt weinig uit of een vogel wordt vastgebonden met een dunne draad of met een koord. Zelfs als de vogel gebonden is aan een draad zal ze net zo zeker worden vastgebonden als aan een koord; dat wil zeggen, verhinderd zijn te vliegen zolang de draad niet breekt. Toegegeven, de draad is gemakkelijker te breken, maar hoe gemakkelijk ook, de vogel zal niet wegvliegen zonder dit eerst te doen.

Dit is het lot van degenen die ergens aan gehecht zijn: het maakt niet uit hoeveel deugd ze hebben, ze zullen de vrijheid van de Goddelijke vereniging niet bereiken. (The Ascent of Mt. Carmel).

30^ste STER: ARMOEDE