22/12/2020 Jordan Peterson droomt over Jezus Christus

Ik had eens een droom, en ik spreek psychologisch hier, niet theologisch. Ik was op een begraafplaats van een oude kerk, een oude kathedraal omringd door graven. Er waren stenen opgesteld waar al de graven waren. Plotseling gingen de graven open. Het was een begraafplaats waar bekende grote mannen uit het verleden waren begraven. Er kwam een gewapende koning uit het graf. Er ging nog een graf open en er kwam nog een gewapende koning uit.

Dit gebeurde rond mij heen. Het waren allen geduchte figuren, grote figuren uit het verleden. Nadat er een aantal van hen waren verschenen, keken ze rond en zagen ze elkaar. Ze waren oorlogszuchtig en ze begonnen onmiddellijk te vechten. De vraag is wat stopt de grote koningen uit het verleden te vechten. Ik had een openbaring na de droom. Ze bogen allen neer voor de figuur van Christus. Ik werd wakker en vroeg me af wat deze droom betekende. Stel dat je 20 koningen hebt en hetgeen wat hen meest tot koning maakt samenvoegt in 1 figuur. Dan krijg je 1 figuur met transcendente heldhaftigheid, van transcendent goed. Dit is een basisprincipe in de psychologie.

Laat ons zeggen dat deze figuur van transcendent goed gesymboliseerd wordt door het beeld van Christus. En het doel van dat beeld is zodanig dat zelfs een tirannieke koning iemand heeft om voor te knielen. En dat is van absoluut vitaal belang. Ik bedoel je hoeft het niet te benaderen van een religieus standpunt, hoewel je dat onvermijdelijk doet als je voor zaken op dit niveau spreekt. Maar je hebt een beeld nodig van het transcendent verpersoonlijkte goed dat dient als iets wat de grote machthebbers uit het verleden verenigt. Het is een visioen dat naar voren komt van een verpersoonlijkte eenheid en het is een psychologische noodzaak, het is een sociologische noodzaak. Het is belangrijk als je de vraag stelt waarom doen mensen ertoe?

Het is het klassieke westerse antwoord, het Joods-Christelijke antwoord erop, omdat je een vonk van Goddelijkheid in je hebt en deze Goddelijkheid is een weerspiegeling van dit transcendente goed. En het is mijn plicht dit in jou te erkennen en vice versa als we hetzelfde gebied zullen bewonen zonder onrust, vredevol en met het vermogen om samen te werken. Je kunt misschien zeggen dat het louter feit dat een transcendent beeld van een verenigende figuur noodzakelijk is, niet de realiteit van de beeld bewijst. Ja, maar het ontkent het ook niet en het is een sterke verwijzing naar iets diepgaander. Vooral als je het verbindt met de waarneming dat een ontmoeting met iets werkelijk bewonderenswaardig het instinct van ontzag met zich meebrengt.

Het is geen rationeel instinct, het is een irrationeel instinct. Maar het is een teken dat je je in de tegenwoordigheid bevindt van iets groters dan jezelf. Het is ook niets iets waar je controle over hebt, het is iets dat je overvalt en het zou eenvoudig een weerspiegeling van de waarheid kunnen zijn. Je kunt het terzijde schuiven door er een biologisch argument over te maken, maar het wordt extreem moeilijk want je komt op het vlak waar deze transcendente ervaringen van religieuze betekenis en ontzag een fenomenale logische en psychologische realiteit vormen. En het is niet gemakkelijk uit te leggen waarom dit het geval is.