BNDoodervaring van Scott Drummond 27/5/2020

Scott: Ik kom met mijn ervaring naar buiten omdat er met het Covid 19 zoveel mensen zijn die bang zijn om wat er met hen kan gebeuren. Voor mij is dat geen beangstigende zaak meer omdat ik ongeveer 20 minuten buiten bewustzijn ben geweest en dingen heb gezien dat de meeste mensen er niet de kans toe krijgen. Na met jou gepraat te hebben en wat er die dag is gebeurd, hoeven mensen niet bang te zijn voor de dood. Wat het met mij deed toen ik 28 jaar was dat ik ´wakker¡ werd en zocht waar mijn waarden zijn, ook met betrekking met mijn gezin en mijn relatie met mijn Hemelse Vader. In die tijd werkte ik voor de regering en was ik niet veel thuis. Het bracht mij dichter bij mijn gezin. Ik ben nu bijna 67 jaar en ik heb er zeer weinig over gepraat omdat het veel voor mij betekent. Er zijn maar een paar familieleden die dit weten, en natuurlijk mijn vrouw.

Maar wat er is gebeurd is nog steeds zeer levendig in mijn geest. Ik denk er nog elke dag aan. Ik was in Park City van de helling aan het skiën. Het was plezant en ik stond in de rij van de skilift. Er was een vrouw die haar evenwicht verloor bij het skiën en op ons in de rij afkwam. Toch ging ik nog skiën, maar beneden gekomen en ik mijn handschoen afdeed, hing mijn duim recht naar beneden en was uit de kom. Eens ik in de warme auto kwam begon het pijn te doen. Ik herinner mij dat ik in de operatiezaal was en de dokter plaatste een doek tussen mij en mijn rechterhand. De aanwezige verpleegster vertelde de dokter dat ze nog nooit een tourniquet had geplaatst, maar de dokter overtuigde haar dit toch te doen. Maar dit mislukte. Er ging iets door mijn arm, recht naar mijn hart. Het volgende dat ik ervoer was dat ik boven mijn lichaam was, en naar de operatie keek. Ik was er niet alleen, er was iemand naast mij die ook toekeek. Ik zag hoe de duim eraan werd genaaid en de verpleegster die wegrende en dacht dat ze mij had gedood.

Hoewel ik nooit de persoon naast mij heb gezien, zat ik naast de persoon alsof ik hem kende. Ik kon de dokter horen spreken, maar de conversatie met de persoon naast mij was met de geest. Ik weet niet hoelang ik daar heb gezeten. In mijn geest kreeg ik te horen dat het tijd was om te gaan. Ik kreeg te horen niet achterom te kijken. In een oogwenk stond ik in een veld met de persoon rechts naast mij, maar ik kon hem niet zien. Aan de linkerkant zal ik grote hoge bomen, ze zagen er ongewoon uit, met een lange stam en bladeren aan de top. Er waren ook wilde bloemen te zien, prachtige wilde bloemen die tot aan mijn middel kwamen. Ik werk graag in de tuin en het viel mij op hoe prachtig deze bloemen waren, met levendige kleuren.

Verder stond er gras, dat ook tot aan mijn middel kwam. De persoon die mij daar had gebracht was verdwenen en ik stond er alleen. Maar het was er zo vredig. Ik herinner mij dat ik lange wegen kon zien aan mijn linkerkant en lange wegen aan mijn rechterkant. Ik mocht niet achterom kijken, maar voor mij zag ik een soort wolk en in mijn geest zag ik een video van mijn leven, vanaf de dag dat ik werd geboren tot mijn 28^ste. Ik zal alles in mijn leven, het goede, het slechte. Maar het maakte niet uit, waar het over ging en waar ik over geoordeeld werd was wat ik had gedaan. Ik herinner mij dat sommige dingen mij pijn deden, en sommige dingen voelden goed aan. Er was niemand in de buurt om met mij te argumenteren. Nee, ik stond er alleen en ik alleen zag het. Maar er waren veel dingen in die tijd die nog niet op orde waren op mijn levensweg. In die tijd ging het erom om carrière te maken, vooruit te komen in het leven, genoeg geld te verdienen. Ik wist dat wat ik toen deed voor mijzelf was en niet voor mijn gezin.

Toen wist ik dat ik het beter moest doen met mijn leven. Ik herinner mij dat het er zo vredevol was. Ik wist dat dit de werkelijkheid was, geen valse dingen. Ik was degene die dit alles had gedaan en het was zo levendig in mijn geest. Ik praatte met niemand, het gebeurde allemaal in mijn geest en ik zal het allemaal in mijn geest. Ik wist dat het voorbij was en dat ik dood was. In mijn geest kreeg ik de instructie om verder te gaan. En ik liep verder naar de witte wolk en er kwam een arm uit. Het zag er een sterke arm uit, als van iemand die in de boerenstiel zat en zijn handen waren groot en sterk. Hij reikte mij de hand en ik naar de zijne. En hij zei: Het is nog niet je tijd, je hebt nog meer dingen te doen. Hij trok zijn arm terug en zag ze niet meer door de wolk. Ik kwam terug in mijn lichaam. De dokter zei dat er een strijd in mijn lichaam gaande was.

De strijd was dat ik niet wilde terugkomen omdat het daar zo vredevol was. Ik zei hem dat ik niet wilde terugkomen omdat het daar zo mooi was. Er lag een papier op mijn borst waarop stond dat in 20 minuten dood was verklaard. Mijn vrouw, Connie stond in de gang en kon het niet geloven. De volgende drie dagen in het ziekenhuisbed waren de meest vredevolle in mijn leven. Mijn vrouw Connie zijn nu 45 jaar getrouwd, en dit is iets wat ik voor mijzelf heb gehouden in mijn leven omdat het zoveel betekende voor mij. Het veranderde mijn leven, het veranderde mijn denkwijze over het leven en in plaats van met tweeën te zijn in ons gezin, proberen we één te zijn. Ik ben niet perfect, en ik heb veel te leren in het leven, maar mijn leven heeft mij in een totaal andere richting gebracht sinds mijn 28^ste. Het heeft mij dichter bij mijn Hemelse Vader gebracht. Ik weet dat God bestaat, zonder enige twijfel. Ik ben ook niet bang om te sterven omdat ik weet hoe vredevol het daar is. Ik houd van mijn gezin en ik houd van mijn vrouw. En mijn duim werkt nog perfect.