De slavernij van de Heilige Stoel en al haar perifere entiteiten in het pandemische verhaal is de kostprijs van het bloed van een schandalig verraad, waarin de Kerkelijke hiërarchie – op enkele uitzonderingen na – de pandemie als integraal deel van het globalistische plan van de elite ziet, en niet alleen in gezondheidskwesties, maar ook en vooral wat betreft de Great Reset en de hele ideologische structuur waarop deze is gebaseerd. Om dit te doen, heeft de hiërarchie de leer moeten verwerpen, Christus verloochenen en Zijn Kerk onteren.

Het malthusiaanse ecologisme, de irenistische oecumene (wat een voorbode is van de constitutie van de universele religie), de ‘vierde revolutie’ als theorie geformuleerd door Klaus Schwab en de families van de internationale financiën, vinden in Bergoglio geen neutrale toeschouwer – wat op zich al ongehoord is - maar eigenlijk een ijverige medewerker is. Hij maakt misbruik van zijn eigen morele gezag om ad extra [buiten de Kerk] het project van de ontbinding van de traditionele samenleving te steunen, terwijl hij ad intra [binnen de Kerk] bezig is met het project van de afbraak van de Kerk om Haar te vervangen door een filantropische organisatie geïnspireerd door de Vrijmetselarij.

En het is schandalig, maar ook een bron van groot verdriet, om te zien dat de meerderheid van de Bisschoppen in het licht van dit meedogenloze en wrede bloedbad zwijgen, of beter gezegd, ze stemmen gehoorzaam ermee in uit angst, eigenbelang of ideologische blindheid.

Aan de andere kant komt de huidige Hiërarchie van de conciliaire school en is gevormd en gekozen met het oog op deze evolutie. Naast het Episcopaat zijn alle Religieuze orden, Universiteiten en Katholieke instellingen sinds het Concilie bezet door vijfde colonnes (infiltranten) die generaties geestelijken, politici, intellectuelen, ondernemers, bankiers, professoren en journalisten hebben gevormd, die hen indoctrineren tot een progressieve ideologie. En net zoals links heeft gedaan in de politieke en culturele sfeer, zo hebben de vernieuwers binnen de Kerk elke stem van afwijkende meningen verbannen, degenen die niet op één lijn zitten verdreven en degenen die zich verzetten verdreven.

De vervolging waar we vandaag getuige van zijn is niet anders dan die van de afgelopen decennia, maar nu is het uitgebreid tot de massa, terwijl het zich voorheen concentreerde op individuen en de heersende klasse. Dit geldt zowel voor de burgerlijke als voor de kerkelijke wereld – een bevestiging van het pactum sceleris [criminele samenzwering] tussen de schaduwregering en de schaduwkerk. Het lijkt mij dat in deze samenzwering de rol van de jezuïeten doorslaggevend is geweest, en het is geen toeval dat voor het eerst in de geschiedenis een religieus van de Sociëteit van Jezus op de troon van Petrus zit, in strijd met de vastgestelde Regel door de H. Ignatius van Loyola.

Vraag 4: Hoe past naar uw mening het recente Pauselijke decreet, Traditionis Custodes, de bewaarders van de traditie, in wat er op globaal niveau gebeurt? Met andere woorden, Paus Franciscus vaardigde op 16 juli een verrassend, onverwacht decreet uit dat de duizend jaar oude liturgie van de Kerk annuleerde en zei: we moeten nu maar één liturgie hebben, die werd geschreven en geïntroduceerd in de jaren zestig . Veel Katholieken waren diepbedroefd omdat ze een diepe band hebben met de oude liturgie. U gelooft dat er een verband is tussen deze beslissing van Paus Franciscus en de voorbereiding van de Kerk om zich te verenigen met deze nieuwe wereldorde in de Great Reset. Kunt u uitleggen hoe de gebeden in de Kerk verband houden met de Great Reset?

De beslissing om de traditionele Liturgie af te schaffen – die in 2007 door Benedictus XVI in de Kerk werd hersteld – staat niet op zichzelf en moet in een breder perspectief worden geplaatst. Bergoglio handelt op twee fronten: een ideologisch front, waarmee hij elke uiting van onenigheid over het mislukken van het nieuwe conciliaire pad wil voorkomen; en ook een spiritueel front, gericht op het voorkomen van de verspreiding van het objectieve goed van het Heilig Misoffer, om degenen een dienst te bewijzen die in die Mis een verschrikkelijk obstakel zien voor de vestiging van de Nieuwe Orde - Novus Ordo Sæculorum - dat wil zeggen, de heerschappij van de Antichrist.

Het is niet te geloven dat Bergoglio de gevolgen van zijn beslissing niet goed begrijpt, of dat hij niet beseft dat het beroven van de Kerk van de apostolische Mis een hulp is voor de vijanden van Christus en voor de demon zelf. Het is alsof een bevelhebber van een divisie op het hoogtepunt van de strijd zijn soldaten zou bevelen om met katapulten tegen tanks te vechten, waarbij hij de meest effectieve wapens zou neerleggen die de overwinning op de tegenstander mogelijk zouden maken.

Ik ben ervan overtuigd dat de gelovigen, talrijke Priesters en sommige Bisschoppen beginnen te begrijpen dat de kwestie van de traditionele Mis niet slechts een eenvoudig verschil van mening is over liturgische zaken, en daarom vragen ze zich af hoe het mogelijk is dat Bergoglio zoveel woede laat zien tegen een Heilig ritueel dat meer dan duizend jaar oud is, tenzij hij er een bedreiging in ziet voor de realisatie van het globalistische plan dat hij steunt. Door Gods genade ligt het lot van de Kerk niet in handen van de Argentijn, over wiens overblijfselen de Vaticaanse gieren reeds rondcirkelen.

Vraag 5:  Aartsbisschop Viganò, u vertelt ons dat het besluit om de liturgie te veranderen en de oude liturgie af te schaffen wel degelijk iets te maken heeft met deze algemene crisis en de Nieuwe wereldorde. Wat zou de reactie moeten zijn van mensen in de Kerk op wat er gebeurt nu de Kerk zich steeds meer lijkt te schikken naar een plan dat werd georganiseerd door mensen buiten de Kerk?

We zitten vast in een impasse, een doodlopende weg, waaruit we niet kunnen ontsnappen zolang we het niet erkennen voor wat het is. Als we denken dat de huidige crisis kan worden opgelost door ons tot de burgerlijke of religieuze autoriteit te wenden, alsof we ons in relatief normale omstandigheden bevinden, begrijpen we niet dat de verantwoordelijkheid voor deze crisis juist ligt in het verraad van degenen die het gezag voeren. We kunnen geen gerechtigheid vragen voor geleden onrecht , als de rechter die degenen zou moeten veroordelen die een inbreuk doen op onze rechten, hun medeplichtige is.

We kunnen ons niet tot politici wenden, in de verwachting dat ze de schending van onze fundamentele vrijheden intrekken, als zij juist degenen zijn die voor deze schendingen in de parlementen stemmen, omdat ze degenen gehoorzamen die hen betalen of hen chanteren. En we kunnen niet aan de Bisschoppen – en nog minder de Heilige Stoel – vragen om de rechten van de gelovigen te beschermen, wanneer de Bisschoppen en het Vaticaan ons verzoek beschouwen als een bedreiging voor de macht die ze hebben en voor de waardeloze ideologie die ze verdedigen.

Vraag 6: U hebt gesproken over het gevoel dat we ons in een impasse bevinden, een doodlopende weg, zowel in de Kerk als in de wereld. U hebt een soort alliantie beschreven tussen de schaduwkerk en de schaduwregering die volgens u niet in overeenstemming is met de traditionele Christelijke leer of met het traditionele verlangen naar vrijheid van de vrije volkeren van het democratische Westen. Maar als u deze doodlopende weg of impasse predikt, wat stelt u de mensen dan voor? Suggereert u een soort van ongehoorzaamheid of een soort van opstandigheid?

Katholieken zijn van nature gericht op orde, op respect voor autoriteit en hiërarchie, omdat deze orde en autoriteit voortkomen uit Gods Wijsheid en noodzakelijk zijn voor het bestuur van zowel de openbare aangelegenheden als de Kerk.

Maar juist omdat het gezag van mensen van God komt, kunnen Katholieken – net zoals alle burgers in het algemeen – de toe-eigening van gezag door degenen die doelstellingen voorop stellen die ingaan tegen de redenen waarom dat gezag werd ingesteld, niet accepteren. De Heer heeft aan het Hoofd van de Kerk de Opvolger van de Prins der Apostelen geplaatst. Hij heeft hem aangewezen als Zijn Plaatsvervanger, zodat hij de schapen kan weiden die Hij hem heeft toevertrouwd, niet om ze te verstrooien, anders zou Hij Judas hebben gekozen en niet de H. Petrus. Evenzo vindt het gezag van tijdelijke heersers zijn legitimatie in goed bestuur, niet in het tot slaven maken van burgers en hen dwingen kwaad te doen, waardoor ze een eerlijk leven en hun eeuwige redding niet kunnen nastreven. Als het gezag faalt in zijn plichten, en zelfs verraadt en ondermijnt, heeft ze niet langer het recht om de gehoorzaamheid van zijn onderdanen te eisen.

Gehoorzaamheid is een deugd die verbonden is met Rechtvaardigheid, en deze bestaat niet uit een  onderwerping aan macht zonder kritisch na te denken, omdat het daarbij ontaardt in slaafsheid en medeplichtigheid aan degenen die kwaad doen. Niemand kan gehoorzaamheid aan intrinsiek slechte bevelen opleggen, of autoriteit erkennen bij degenen die het misbruiken om zich over te geven aan het kwaad. Degenen die zich daarom verzetten tegen een onwettig bevel zijn blijkbaar ongehoorzaam aan degene die het geeft, maar ze gehoorzamen God, wiens macht echter door de plaatsvervangende autoriteit tegen zijn doelstelling wordt uitgeoefend, dat wil zeggen tegen God zelf.

Vraag 7: Excellentie, u hebt gesproken over het onderscheid tussen legitieme autoriteit en onwettige autoriteit, tussen legitieme bevelen die we moeten gehoorzamen en onwettige bevelen die we niet moeten gehoorzamen en weerstaan. Maar hoe kunnen we ze van elkaar onderscheiden? Is het niet waar dat de H. Paulus in zijn brief aan de Romeinen heel duidelijk sprak over de noodzaak dat Christenen de ingestelde autoriteiten gehoorzamen? Wat zegt u?

De H. Paulus was een Romeins staatsburger en als zodanig had hij het voorbeeld voor zich van een macht die gereguleerd werd door wetten die later de basis vormden voor het recht van westerse naties en die ook door de Kerk werden aangenomen. Het gezag dat ons vandaag de dag regeert, heeft in plaats daarvan millennia van Grieks-Romeinse en Christelijke beschaving tenietgedaan, waardoor we terug bij de barbaarsheid van de Assyriërs zijn aangekomen, bij een afwezigheid van wetten en absolute principes waaraan zelfs het gezag zelf zich moet houden. Degenen die de macht hebben, stellen zich voor als vertegenwoordigers van het volk, maar in feite treden ze op tegen het volk, zonder enige terughoudendheid, zonder beperkingen, niet van bovenaf - aangezien ze de goddelijke oorsprong van de macht van degenen die regeren hebben geannuleerd - noch van onderaf, omdat ze burgers niet toestaan ​​hun eigen vertegenwoordigers te kiezen, tenzij ze er zeker van zijn dat ze de stemming in hun eigen voordeel kunnen manipuleren.

Ik zou deze barbaarsheid van de wet willen onderstrepen, die naar mijn mening de oorzaak is van de gezagscrisis, van zijn perversie en zijn brutale arrogantie. Deze tirannen, gebarricadeerd in hun paleizen die worden bewaakt door gewapende bewakers, gedragen zich als Sanherib, vergoddelijken hun gezag, in een delirium van almacht die hun gegarandeerd wordt door de beschikbaarheid van financiële, politieke en mediamiddelen.

En wat ons verontrust, is dat de massa zich laat tiranniseren, juist in een tijdperk dat revolutie tot een van de belangrijkste thema's van de moderniteit heeft gemaakt, tot het punt dat de principes ervan rechtstreeks in het heilige domein van Het Tweede Vaticaans Concilie werden geïntroduceerd. Vanuit een echt Katholiek perspectief manifesteert chaos zich echter zowel in opstandigheid tegen goed gezag als in slaafse gehoorzaamheid aan slecht gezag, in een subversie die we vandaag voor onze ogen zien gebeuren en die ons ongelovig achterlaat in zijn anachronistische arrogantie.

Vraag 8: Wat u dus zegt is dat er twee soorten chaos kunnen zijn. De ene is een soort van onderdanige onderwerping aan onwettige bevelen en de andere zou een soort van afvallige ongehoorzaamheid aan legitieme bevelen zijn. Hoe maakt men onderscheid tussen deze twee dingen? En als we onderscheid maken tussen deze twee, wat kunnen we dan doen om de misstanden te weerstaan?

In de burgerlijke sfeer moet elke samenwerking met het huidige pandemieverhaal en met de klimaatnoodsituatie die het binnenkort kan vervangen, worden afgewezen. Het negeren van regelgeving die onwettig is of die burgers blootstelt aan concrete risico's voor hun gezondheid is moreel rechtmatig en in bepaalde omstandigheden zelfs een plicht. Op geen enkele manier mag iemand zijn leven en gezondheid en die van zijn kinderen in gevaar brengen, zelfs niet als er met vergelding wordt gedreigd; want in dat geval zou onze deelname ons schuldig maken voor God en Zijn straffen verdienen. Op geen enkele manier kunnen we de toediening accepteren van experimentele genenserums, bij de productie waarvan kinderen zijn gedood in de derde maand van de zwangerschap: hun bloed zou neerkomen op degenen die ze produceren, evenals op degenen die ze opleggen, en degenen die ze ontvangen.

In geen geval mag worden getolereerd dat een pseudo-pandemie, waarvan het aantal slachtoffers kleiner is dan de slachtoffers van de vermeende vaccins, een alibi is voor het opleggen van controles en beperkingen op natuurlijke vrijheden en burgerrechten. En als de media, verslaafd aan macht en handlangers van deze samenzwering, elke afwijkende stem censureren, zou dit ons moeten overtuigen dat de dystopische samenleving die door Orwell wordt beschreven, nu wordt gerealiseerd volgens een nauwkeurig script, onder één enkele leiding. Ik heb het vorig jaar in mijn Oproep aan de kaak gesteld en niemand die het vandaag herleest, kan mij ervan beschuldigen dat ik onterecht alarm heb geslagen.

Laten we niet vergeten dat de Rockefeller Foundation sinds 2010 vier scenario's voor deze jaren heeft voorspeld, waaronder de pandemie verspreiding. Voor al deze scenario's zijn plannen bestudeerd en het is verontrustend om te zien hoe die met betrekking tot de pandemie in wezen is uitgedraaid zoals verwacht. De duizenden branden die de afgelopen dagen over de hele wereld zijn ontstaan, geven de reguliere media het voorwendsel om te schreeuwen over de klimaatnoodtoestand, in naam waarvan ze ons al waarschuwen dat we ons zullen moeten voorbereiden op nieuwe lockdowns en nieuwe vormen van beperking van onze vrijheden en onze rechten. Maar dan zal er de wereldwijde cyberaanval of de economische crisis zijn, die al werden bestudeerd en gepland, en waarvan we de eerste tekenen kunnen waarnemen. Al deze strategieën hebben de aanval op het individu als doel – geïsoleerd en aangevallen in zijn emotionaliteit, in zijn dagelijkse ritmes, in zijn werk – en vallen ook de massa aan op een ongedifferentieerde en anonieme manier.

Degenen die het er niet mee eens zijn, dat wil zeggen degenen die niet accepteren dat ze in proefkonijnen worden veranderd en de wereldbevolking zien decimeren door haar te transformeren in een massa chronisch zieken, moeten begrijpen dat ongehoorzaamheid net zo noodzakelijk is als in de tijd van andere dictaturen van de vorige eeuw, en nog meer zelfs. Het is verontrustend dat, na de retoriek van het tijdperk na de Tweede Wereldoorlog op anti-nazisme te hebben gebaseerd, niemand lijkt te erkennen dat dezelfde discriminatie die concentratiekampen mogelijk heeft gemaakt nu weer opduikt in een meer meedogenloze vorm. Je kunt je afvragen of de totalitaire regimes van de twintigste eeuw niet een voorbereidend experiment vormden voor wat er vandaag gebeurt, te beginnen met de staat Israël.