Een uitbarsting van de Mount St Helens zou een rimpeleffect kunnen veroorzaken langs de Noord-Amerikaanse plaat

uitbarsting van de Mount St Helens

In maart 1980 kreeg Mount St. Helens een aardbeving met een kracht van 4,2 op de schaal van Richter en binnen een week begon de stoom uit de vulkaan te ontsnappen. Op 18 mei vond een tweede aardbeving plaats met een kracht van 5,1 en die veroorzaakte de ineenstorting van de noordkant van de berg en leidde tot het begin van de enorme uitbarsting. Er was ook een aardbeving in Imperial Valley in oktober 1979 met een kracht van 6,4 op de schaal van Richter. De keizerlijke vallei ligt in de buurt van het Loma Prieta-gebied.

grote afstand tussen Mount St Helens en Loma Prieta-gebied

Dit zou kunnen leiden tot speculatie dat de aardbevingen van Mount St. Helens en de uitbarsting een rimpeleffect langs de Noord-Amerikaanse plaat zouden kunnen hebben veroorzaakt. Bovendien ondervond op 25 en 27 mei 1980 Mammoth Lakes California een aardbeving met een kracht van 6,1 en 6,0 op de schaal van Richter. Het gebied ligt ongeveer 980 km ten zuiden van Mount St. Helens, ook in de buurt van het Loma Prieta-gebied.

Het Loma Prieta-gebied ligt in de buurt van de San Andreas-breukzone die de Pacifische plaat en de Noord-Amerikaanse plaat scheidt, waardoor een stakingsbreuk ontstaat. De aardbeving in Loma Prieta van 1989 had een kracht van 7,1 op de schaal van Richter. Het gebied had sinds de aardbeving in San Francisco van 1906 geen aardbeving van deze omvang meer gezien. In oktober 1989 vond de aardbeving in Loma Prieta plaats en in juni 1991 barstte Mount Pinatubo, een actieve stratovulkaan in de Filippijnen, uit. In juni 1990 was er een aardbeving op Panay Island in de Filippijnen met een kracht van 7,1 op de schaal van Richter.

Deze aardbevingen en vulkaanuitbarstingen kunnen erop wijzen dat er een verband tussen de twee zou kunnen zijn. Het lijkt erop dat wanneer er meer aardbevingen op grotere schaal zijn, de actieve vulkanen in het gebied meer vatbaar zijn voor uitbarsten. In het geval van Mount St. Helens waren er enkele voorafgaand aan de uitbarsting in het nabijgelegen Californië, en er waren meerdere aardbevingen in dezelfde periode en tot een jaar later in Californië. Vulkanische activiteit kan ook worden gekoppeld aan plaattektonische beweging, en de meeste van 's werelds actieve bovenzee-vulkanen bevinden zich in de buurt van convergente plaatgrenzen waar subductie plaatsvindt, en Mount St. Helens bevindt zich in een subductiezone. Vanwege de afstanden tussen de twee locaties en het decennium van verstreken tijd is het echter moeilijk om vast te stellen of er een verband is. Aardbevingen en vulkanen komen al eeuwen terug en er is minimaal bewijs dat duidelijk de correlatie tussen de twee definieert.

subductiezone

Een subductie-zone is een zone waar een oceanische aardplaat onder een continentale of een andere oceanische aardplaat schuift (subductie).

Doordat de oceanische aardplaat zwaarder is dan de continentale aardplaat, zal de oceanische plaat onder de continentale plaat duiken, en smelten in de asthenosfeer. Bij dit proces is veel vulkanische activiteit. Meestal ontstaat er een trog op de scheidingslijn waar de platen elkaar raken en een vulkanisch gebergte op de overliggende plaat.

De menselijke impact was voor elk van deze incidenten heel anders. Het gebied van Loma Prieta is veel dichter bevolkt dan het gebied rond Mount St. Helens. Miljoenen mensen wonen in de buurt van de actieve breukzone van de San Andreas, de Loma Pierta-aardbeving van 1989 was verwoestend voor meerdere steden in het gebied. Er waren ingestorte gebouwen, ontwortelde straten en schade in meerdere steden. Er waren ook een paar doden als gevolg van vallend puin. Terwijl de Mount St. Helens aardbevingen meemaakte, en het grootste deel van de nasleep die problemen veroorzaakte voor de menselijke bevolking rond de berg, was de aswolk. Het puin van de berg bleef beperkt tot het nabijgelegen gebied en vernietigde geen van de steden in de omgeving. Bovendien is het gebied niet zo dichtbevolkt.

Utah heeft het potentieel voor meerdere natuurrampen, waaronder bosbranden, aardbevingen en overstromingen. De grootste natuurramp die het gebied van Utah zou treffen, zou echter de uitbarsting van de Yellowstone-vulkaan zijn. Hoewel de vulkaan niet in de nabije omgeving ligt, kunnen de enorme uitbarsting, verwoestende aardbevingen en aswolken grote gevolgen hebben voor de staat Utah. Bij de laatste uitbarsting werden voeten as gevonden in naburige staten zoals Nebraska, Idaho en Montana. In het geval dat er een uitbarsting zou zijn, zou het hele noordwesten worden uitgevoerd.