Bedreigende actieve breuklijnzones in de VS

1 De breuklijnen van de Westkust

De Noord-Amerikaanse plaat beslaat het grootste deel van Noord-Amerika, de Bahama's, Cuba, Groenland en IJsland. Het strekt zich oostwaarts uit in de richting van de Midden-Atlantische rug en westwaarts in de richting van het Chersky-gebergte, dat zich in Oost-Siberië bevindt. De plaat bestaat uit zowel continentale als oceanische korst.

De grens langs het golfgebied van Californië is complexer omdat er een Golf van California Rift Zone is, een uitbreiding van de East Pacific Rise, die zich ongeveer 1300 km uitstrekt van de Golf van Californië tot de San Andreas Breuklijn. De rode lijn op de afbeelding laat zien dat het bovenste punt dicht bij Loma Prieta, Californië ligt. De Eastern Pacific Rise is een mid-oceanische bergrug die zich langs de bodem van de Stille Oceaan bevindt. Het scheidt de Pacifische plaat en de Noord-Amerikaanse plaat.

Hayward breuklijn:

Hayward Breuklijn

De meeste mensen hebben gehoord van de San Andreas, waarvan ze aannemen dat deze de bron zal zijn van de volgende grote aardbeving in de Bay Area, mede dankzij Hollywood-rampenfilms. Ondanks de bekendheid van de San Andreas-breuk, is het niet de grootste seismische bedreiging voor de Bay Area. Ten oosten van San Francisco, aan de overkant van het modderige, groene water van de Baai van San Francisco, bevindt zich een kleinere breuk in de korst: de Hayward Fault. Op een dag zou de Hayward-fout de grootste natuurramp kunnen veroorzaken die ooit de VS heeft getroffen.

De Hayward Breuklijn is een afsplitsing van de Calaveras Breuklijn (langs het Sierra Nevada gebied), die zelf een uitloper is van de San Andreas Breuklijn, in de buurt van Hollister, ten zuiden van de Bay Area. Deze drie breuklijnen zijn rechts-laterale strike-slip breuklijnzones.

Calaveras breuklijn

Calaveras breuklijn ligt op de grens van het Sierra Nevada gebied, dat een kleine plaat op zich is

De Hayward Breuklijn is korter dan de San Andreas, loopt ongeveer 70 kilometer van Fremont naar Point Pinole, en zal daarom naar verwachting niet de magnitude-8-plus aardbevingen produceren waarvan we weten dat de San Andreas deze kan genereren. Maar wat de Hayward-breuklijn aan potentiële omvang mist, wordt ingehaald door de nabijheid van gebieden waar veel mensen werken en wonen: ziekenhuizen, scholen, tehuizen en vele woningen.

Berkeley

De San Andreas loopt voornamelijk door afgelegen gebieden, terwijl de hele lengte van de Hayward Breuklijn door dichtbevolkte steden als Oakland (ong 406.000 inwoners), Fremont (ong 224.000 inwoners) en Berkeley (ong 116.000 inwoners) loopt en niet ver van de metropolen San Francisco (ong 805.000 inwoners) en San Jose (ong 945.000 inwoners) is gelegen. De U.S. Geological Survey (USGS) beschrijft de Hayward-fout als "de meest verstedelijkte aardbevingsbreuklijn in de Verenigde Staten." Uit: de gevaarlijkste breuklijn van de VS 9/5/2016 - earthmagezine.org - Steven Newton

San Andreas breuklijn

breuklijnen tussen de Pacifische plaat en de San Andreas breuklijn

San Andreas breuklijn

San Andreas breuklijn

luchtfoto van de San Andreas breuklijn

de San Andreas breuklijn loopt bij de Salton Sea in Zuid-Californië

6 Juli 2019: 2 zware aardbevingen in Californië, 7.1 en 6.4 met het epicentrum in Ridgecrest bij Los Angeles - uit een artikel van de NOS:

Door deze bevingen valt dus ook de term The Big One weer veel in Amerikaanse media. De vrees bestaat dat de spanning onder de grond bij de San Andreas-breuk toeneemt door deze bevingen.

Onder de grond is de aarde immers voortdurend in beweging. Op de San Andreas-breuklijn schuiven twee tektonische platen langs elkaar: de Pacifische Plaat en de Noord-Amerikaanse Plaat. De San Andreas-breuk staat weer in verbinding met de breuklijnen waarop de bevingen van de afgelopen dagen waren.

"De breuken staan in contact, ze praten als het ware met elkaar", zegt geofysicus Rob Govers van de Universiteit Utrecht. "Het zijn in feite blokken gesteente die bewegen. Als er een beving is langs een breuk aan de oostkant van zo'n blok, neemt de spanning op breuken aan de zuidkant toe."

Een aardbeving ontstaat als die opgebouwde spanning plotseling vrijkomt. De energie verplaatst zich in een golfbeweging vanuit het centrum naar de omgeving. Door zo'n beving kan ook op andere plekken energie vrijkomen, dat worden naschokken genoemd.

Eigenlijk hadden wetenschappers al veel eerder een beving verwacht op de San Andreas-breuk. "Er zijn de afgelopen eeuw in Californië zware aardbevingen geweest, maar niet op de plekken waar we ze verwacht hadden; niet op de breuken die het snelst bewegen", zei de Amerikaanse seismoloog Morgan Page eind april nog.

De laatste keer dat er in Los Angeles een beving was met een kracht van 6,5 of meer was in 1994, in San Francisco gebeurde dat in 1989. Op de Hayward-breuk, in de buurt van San Francisco, is dus al veel langer geen zware beving geweest. Amerikaanse wetenschappers verwachten daarom dat de komende decennia de aarde er weleens flink zou kunnen gaan trillen.

Tegen The New York Times zei een geofysicus van de United States Geological Survey gisteren dat de berekeningen over The Big One niet zijn aangepast na de beving van donderdagochtend. De verwachting is nog steeds dat voor 2030 een beving met een kracht van 7 het zuiden van Californië treft.

Ook na de tweede beving in twee dagen blijven de voorspellingen onveranderd, zegt geofysicus Rob Govers. "De inschatting is nu dat de kans op een zware aardbeving in Los Angeles niet sterk is toegenomen."

Maar of het nog één, twee, tien of twintig jaar duurt totdat The Big One de VS treft, valt volgens de geofysicus van de Universiteit Utrecht niet te zeggen. "Dat is het vervelende van aardwetenschappers", zegt hij lachend. "Ze kunnen zeggen waar ze een beving verwachten en welke kracht die zal hebben. Maar het is onmogelijk te zeggen wanneer zo'n beving precies komt."

Afgelopen zomer verscheen er een opzienbarend artikel in het tijdschrift The New Yorker waarin werd geschetst wat er zou kunnen gebeuren met de Pacifistische Noordwest in het geval er zich een grote aardbeving als gevolg van een volledige breuk van de Cascadia Subductie Zone zou voordoen. Nog in 1700 veroorzaakte deze convergerende zone een aardbeving met een geschatte kracht van 9. Als een dergelijke gebeurtenis vandaag zou plaatsvinden, zouden de resultaten verwoestend zijn. Het artikel trok veel aandacht. En dit is niet de enige regio in de VS die in tektonische gevaar verkeert.

De San Francisco Bay Area lijdt ook onder de ongelukkige samenvloeiing van grote bevolkingsdichtheid en actieve breuklijnen. De negen provincies van de Bay Area zijn echter de thuisbasis van tientallen grote breuklijnen - de San Andreas, de Calaveras, de Concord-Green Valley, de San Gregorio, de Rodgers Creek en de Hayward, zijn de belangrijkste onder hen. Deze zeer actieve breuklijnen, die dagelijks kleine bevingen veroorzaken (meestal minder dan 2,5 op de schaal van Richter), evenals incidentele aardbevingszwermen - een zwerm in oktober 2015 produceerde meer dan 400 kleine bevingen in twee weken - sneden door belangrijke infrastructuur in elke stad in de regio, die mogelijk meer dan 7 miljoen mensen treft.