Wat we tegen de menigte moeten zeggen is, dat we een god aanbidden, maar het is de god die men zonder bijgeloof aanbidt […] . De Vrijmetselaarsreligie zou door ons allen, ingewijden van de hoogste graden, in de zuiverheid van de Luciferiaanse doctrine moeten worden voortgezet. Als Lucifer niet God was, zou Adonay [sic] [de God van de Christenen] wiens daden zijn wreedheid, trouweloosheid en haat jegens de mens, barbaarsheid en afkeer van wetenschap, zou Adonay en zijn priester hem dan belasteren?

Ja, Lucifer is God, en helaas is Adonay ook God. Want de eeuwige wet is dat er geen licht is zonder schaduw, geen schoonheid zonder lelijkheid, geen wit zonder zwart, want het absolute kan alleen bestaan ​​als twee goden: duisternis nodig is om het licht te laten dienen als zijn contrast, zoals het voetstuk nodig is voor het standbeeld, en de rem voor de locomotief... de leer van het Satanisme is een ketterij; en de ware en zuivere filosofische religie is het geloof in Lucifer, de gelijke van Adonay; maar Lucifer, God van Licht en God van Goed, strijdt voor de mensheid tegen Adonay, de God van Duisternis en Kwaad.

Deze geloofsbelijdenis in de goddelijkheid van Satan is niet alleen een erkenning van wie de echte Grote Architect is die de Vrijmetselarij aanbidt, maar ook een godslasterlijk politiek project dat de oecumene van het Tweede Vaticaans Concilie, wiens eerste theoreticus de Vrijmetselarij was, doordrong:

De Christen, de Jood, de Moslim, de Boeddhist, de volgeling van Confucius en Zarathoestra kunnen zich als broeders samenvoegen en samen bidden tot de enige god die boven alle andere goden staat (vgl. Albert Pike, Morals and Dogma , ed. Bastogi, Foggia 1984, deel VI, blz. 153).

En de identiteit van de " enige god boven alle andere goden " wordt goed uitgelegd in het voorgaande citaat.

In een andere brief schreef Pike aan Mazzini:

We zullen de nihilisten en atheïsten ontketenen en een enorme sociale catastrofe uitlokken die de naties duidelijk, in al zijn afschuw, het effect van absoluut atheïsme zal laten zien, de oorsprong van barbaarsheid en bloedige subversie. Dan zullen burgers van overal, gedwongen zijn zich te verdedigen tegen een wereldminderheid van revolutionairen, […] ze zullen het ware licht ontvangen door de universele manifestatie van de zuivere leer van Lucifer, die uiteindelijk openbaar zal gemaakt worden aan het publiek; een manifestatie dat zal gevolgd worden door de vernietiging van het Christendom en ook van het atheïsme dat tegelijk zal worden overwonnen en verpletterd! (zie brief van 15 augustus 1871 aan Giuseppe Mazzini, bibliotheek van het British Museum, Londen).

Het zal u niet ontgaan zijn dat de "grote ketterij van de gescheidenheid " merkwaardig in overeenstemming klinkt met de oecumene die door Pius XI werd veroordeeld in zijn encycliek Mortalium Animos , een oecumene die werd aangenomen door de Verklaring van Dignitatis Humanae en recentelijk opging in de doctrine van “inclusiviteit” die geformuleerd werd door degenen die heidense verering toelieten van de pachamama in de Sint-Pietersbasiliek.

Het is duidelijk dat de term "gescheidenheid " een aanduiding is als noodzakelijke scheiding van goed en kwaad, van waar en vals, van het goede en het slechte, die het criterium vormt voor het morele oordeel van menselijk gedrag.

"Inclusiviteit " verzet zich tegen dit onderscheid, door het goede te laten besmetten door het kwaad om het goede te vervalsen, het ware en het valse gelijk te stellen om het ware te corrumperen en aan het valse legitimiteit te geven.

De gedeelde ideologische wortels van oecumene

Als men niet begrijpt dat de ideologische wortels van de oecumene verbonden zijn met de maçonnieke Luciferiaanse esoterie, kan men het verband niet vatten van de leerstellige afwijkingen van het Tweede Vaticaans Concilie met het plan van de Nieuwe Wereldorde.

De revolutie van 1968 was een triest voorbeeld van die pacifistische en oecumenische ambities, waarin het "Tijdperk van Aquarius" gevierd werd door de musical Hair (1969) en vervolgens door John Lennon met Imagine (1971):

Stel je voor dat er geen hemel is. Het is gemakkelijk, als je het probeert. Geen hel onder ons. Boven ons alleen lucht. Stel je voor dat alle mensen vandaag leven. Beeld je in dat er geen landen zijn. Het is niet moeilijk om het te doen. Niets om voor te doden of voor te sterven, en ook geen religie. Stel je voor dat alle mensen een leven leiden in vrede. Je zou kunnen zeggen dat ik een dromer ben, maar ik ben niet de enige. Ik hoop dat je je ooit bij ons zult voegen, en dat de wereld één zal zijn. Stel je geen bezittingen voor. Ik vraag me af of je dat kunt. Geen behoefte aan hebzucht of honger, een broederschap van mensen. Stel je voor dat alle mensen de hele wereld delen.

Dit manifest van het Maçonnieke nihilisme kan worden beschouwd als de hymne van het globalisme en de nieuwe universele religie: het is geen toeval dat het werd gebruikt als themalied voor de Olympische Spelen van 2012 in Londen, en meer recentelijk voor die in Tokio.

Een ziel die niet op een dwaalspoor werd gebracht, kan alleen maar afschuw voelen bij deze godslasterlijke woorden.

Hetzelfde is waar voor het niet minder godslasterlijke lied van Lennon: God (1970):

God is een concept waaraan we onze pijn afmeten. […] Ik geloof gewoon in mezelf.

Ik begrijp dat het voor velen verontrustend is om te accepteren dat de Hiërarchie zich misschien heeft laten bedriegen door haar vijanden, door hun verzoeken tot de hunne te maken in vragen die de ziel raken van de Kerk.Het is zeker dat er Maçonnieke prelaten waren die erin slaagden hun ideeën ingang te doen vinden in het Concilie door ze te vermommen, maar in het volle bewustzijn dat ze onverbiddelijk zouden leiden tot de realisatie van de afbraak van Religie dat een voorwaarde is voor de vestiging van het Nieuwe Tijdperk - het Aquariustijdperk - waarin Onze Heer uit de samenleving wordt verbannen, om de Antichrist te verwelkomen.

Dan kan men de knipogende toegeeflijkheid begrijpen die vele Katholieke persoonlijkheden geven aan de Vrijmetselarij - ik denk hierbij aan Kardinalen Martini en Ravasi, onder de velen - en hun tegenstand tegen excommunicaties die de Pausen hernieuwden tegen de sekte.

Dan kan men ook de reden van enthousiasme begrijpen van de Maçonnieke Loges bij de verkiezing van Bergoglio, en hun nauwelijks verborgen haat tegen Benedictus XVI, die beschouwd wordt als de kathèkon [“degene die weerhoudt” (vgl. 2 Thes 6:7)] en die moet verwijderd worden.

We moeten ook, met enige schaamte, bedenken dat bepaalde verklaringen door Ratzinger een poging suggeren om het globalistische project te “verchristelijken”, zonder het veroordelen als antichristelijk:

Laat het Kind van Bethlehem je bij de hand nemen! Wees niet bang; stel je vertrouwen in Hem! De levengevende kracht van Zijn licht is een stimulans voor het bouwen van een nieuwe wereldorde.

Deze woorden bevestigen, helaas, de misvatting van het Hegeliaanse denken, die de professor van Tübingen beïnvloedden tot aan de Troon:

Filosofie van Georg W.F. Hegel: streefde naar de ontwikkeling van één totaalconcept waarin hij wetenschap, esthetica, godsdienst en filosofie wilde verenigen. Hij zag de werkelijkheid niet als statisch maar als de uitkomst van een continu doorgaand proces waarbij nieuwe tegenstellingen telkens worden opgeheven. Kernwoord hierbij is 'opheffen' (het Duitse aufheben), dat zowel optillen als afschaffen en bewaren betekent. Tijdens het dialectisch proces wordt iets (bijvoorbeeld een moment) eerst gesteld, daarna ontkend, om tot slot tot een hogere waarheid te komen. tot aan de beïnvloedde.

De Geest ontwikkelde zich van subjectieve Geest (de individuele mens) tot objectieve Geest (in de geschiedenis, de wereldgeest) tot Absolute Geest (in de kunst, religie en filosofie). Eigenlijk keerde de Geest dus tot zichzelf terug, werd hij zich van zichzelf bewust. Hegel ging er immers van uit dat 'het ware het geheel is, het door zijn ontwikkeling vervolledigde wezen'. Hieruit sprak de typische hang naar eenheid en structuur die de moderniteit zo kenmerkte. De mens moest dus de illusie loslaten dat er ooit iets wezenlijk gezegd kon worden over welke afzonderlijke entiteit dan ook. Want elke uitspraak daarover riep tegelijkertijd zijn tegenspraak op. Aangezien elke stelling haar tegengestelde opriep, verliep het menselijk denken in de richting van dit 'Absolute' op een dialectische en dus dynamische manier (abstract-negatief-concreet). In zijn uitdrukking als een complex van materiële, historische processen begreep 'de Geest' zichzelf dus steeds beter.

Deze ontwikkeling was dus een 'bewustwordingsproces'. De wereldgeschiedenis was uiteindelijk dus het dialectische proces waarin 'de Geest' streefde naar volkomen (zelf)ontplooiing. De '(Wereld)geest' bereikte zijn volkomen ontplooiing bij het bereiken van 'de Waarheid' of 'het Absolute' (weten). Het doel van dit kosmisch dialectisch proces werd dus bereikt op het ogenblik dat 'het Absolute' zich via het menselijk begrijpen van het wordingsproces, van zichzelf bewust werd. 'Het Absolute' bereikte dan dus het 'Absolute begrip', het begreep zichzelf.

Voor de individuele mens wilde dit zeggen dat er niet langer sprake was van vervreemding, de mens werd dus vrij. Deze 'vervreemding' uitte zich in de strijd van de mens tegen de natuur en de strijd tussen de mensen onderling (meester-knechtdialectiek). De 'vervreemding' werd overwonnen wanneer de natuur werd onderworpen en de mensen zich neerlegden bij het feit dat ze allen deel uitmaken van de 'Absolute Geest'.

Op die manier waren Geest en de mens dus op elkaar aangewezen en volbrachten ze samen de geschiedenis. Met de kritiek op kerk en staat wilden links-hegelianen niet enkel een vernieuwing in het denken realiseren, maar bovendien een omvorming van de maatschappij zelf (Hegel poneerde dat er een verband was tussen beide). Daardoor kon dit denken niet voorbehouden blijven aan een groep van ingewijden, maar moest het integendeel ingang kunnen vinden bij de bredere massa's. Dit verklaart hun eerder journalistieke aspiraties, en ook de argwaan van de overheid tegenover deze anti-religieuze en anti-conservatieve aanvallen.