Ik bevond me aan de poorten van Hemel en Hel - getuigenis van Gloria Polo

Haar getuigenis

Goedemorgen, broeders en zusters. Het is geweldig voor mij om hier te zijn, om dit geschenk, dat zo mooi is en dat de Heer mij heeft gegeven, met u te delen. Wat ik jullie ga vertellen, gebeurde op 5 mei 1995 aan de Nationale Universiteit van Bogotá.

De getuigenis van Gloria Polo

Ik ben tandarts. Ik en mijn 23-jarige neef, die ook tandarts was, studeerden om de specialisatie te behalen. Op die dag, een vrijdag, rond 16.30 uur, liepen we samen met mijn man naar de faculteit Tandheelkunde om wat boeken te zoeken die we nodig hadden. Samen met mijn neef, liep ik onder een kleine paraplu terwijl mijn man een regenjas droeg en om zich beter te beschermen bij de muur van de Algemene Bibliotheek liep. Wij tweeën sprongen van de ene naar de andere kant om de plassen te ontwijken terwijl we dicht bij de bomen bleven. Toen we over een vrij grote plas sprongen, werden we geraakt door een bliksemschicht waardoor we allebei verkoold raakten.

Gloria's neef

Mijn neef was op slag dood. De bliksemschicht trof hem in de rug en ging door zijn voeten naar buiten. Het verbrandde hem volledig van binnen, maar van buiten bleef hij intact.

Ondanks zijn jonge leeftijd was hij een zeer religieuze jongeman. Hij had een grote devotie voor het Kindje Jezus en droeg altijd een kwartsmedaille van Zijn beeltenis om zijn nek. De autoriteiten zeiden dat het de kwarts was, dat de bliksemschicht naar mijn neef trok, omdat zijn hart was getroffen en alles verbrandde.

medaille van Kindje Jezus

Ondanks dat er uitwendig geen wonden waren, kreeg hij onmiddellijk een hartstilstand, en de pogingen die de artsen deden om hem te reanimeren waren zonder resultaat. Hij stierf ter plekke.

Wat mij betreft, kwam de bliksemschicht via mijn schouder binnen en verbrandde vreselijk het hele lichaam, van binnen en van buiten. Mijn vlees was verdwenen, met inbegrip van mijn borsten, vooral de linkse, en er bleef een holte achter. Het zorgde er verder voor dat het vlees van mijn buik, mijn benen, ribben was verdwenen. Ik had een verkoolde lever, ernstig verbrandde nieren, longen, eierstokken… En de bliksem verliet mijn lichaam via mijn rechtervoet.

Ik gebruikte een spiraaltje als anticonceptiemiddel, en vanwege het materiaal waaruit het is gemaakt, nl. koper, was dit een goede geleider van elektriciteit. De bliksemschicht verpulverde ook de eierstokken, die als twee rozijnen waren. Ik had een hartstilstand, en bleef zo goed als zonder leven achter, met mijn lichaam dat schokte door de elektriciteit dat nog aanwezig was. Dit lichaam dat je hier nu ziet, dit gereconstrueerde lichaam, is de vrucht van de Barmhartigheid van Onze Heer.

De andere wereld

Maar dit was alleen het fysieke deel.

Het goede was dat, terwijl mijn lichaam daar verkoold lag, ik me op hetzelfde moment in een prachtige witte tunnel van Licht bevond, een prachtig Licht, waardoor ik een Vreugde voelde, een Vrede, een Geluk, waar ik geen woorden voor heb om de grootsheid van dat moment te beschrijven. Het was een ware extase. Aan het einde van die tunnel zag ik een wit Licht, als een zon, een prachtig Licht... Ik zeg wit om er een kleur op te kleven, maar we hebben het over kleuren die niet te vergelijken zijn met die op aarde . Het was een schitterend Licht. Ik voelde uit dit Licht een bron van Vrede, van Liefde, van Licht.

Toen ik in deze tunnel naar het Licht ging, dacht ik: Caramba, ik ben dood!

En ik dacht aan mijn kinderen en zuchtte: Wee mij, mijn God, mijn kleine kinderen! Wat zullen mijn kinderen zeggen? Deze moeder had het zo druk, dat ze nooit tijd voor hen had.

Elke ochtend vertrok ik vroeg en kwam pas om 23 uur 's avonds thuis. En zo zag ik de realiteit van mijn leven, en ik voelde veel verdriet. Ik had mijn thuis verlaten, vastbesloten om de wereld te veroveren, maar tegen welke prijs!

Mijn thuis en mijn kinderen zette ik op de tweede plaats! Op dat moment van leegte door de afwezigheid van mijn kinderen, zonder mijn lichaam nog te voelen, noch de dimensie van tijd of ruimte, keek ik en zag iets heel moois: ik zag alle mensen die in mijn leven waren in één enkel moment. Op hetzelfde moment zal ik alle mensen, de levenden en de doden. Ik kon mijn overgrootouders, grootouders, ouders (die overleden waren) omhelzen... iedereen!

Het was een moment van volheid, wonderbaarlijk. Ik begreep dat ik mezelf had bedrogen met het idee van reïncarnatie: ze hadden me verteld dat mijn grootmoeder was gereïncarneerd, maar zonder me te vertellen waar. Omdat de informatie me te veel geld kostte, liet ik het gaan en ging ik niet in op het onderzoek om te weten in wie ze zou kunnen zijn gereïncarneerd. Weet je, ik verdedigde de theorie van reïncarnatie. En nu had ik daarnet mijn grootmoeder omhelsd en mijn overgrootmoeder.

Ik omhelsde haar stevig, zoals ik kon doen met alle mensen die ik kende, levend en dood. En dat allemaal in één keer. Toen ik mijn dochter Dolly omhelsde, werd ze bang: ze was toen 9 jaar, en ze voelde mijn omhelzing, omdat ik ook de levenden kon omhelzen (maar normaal voelen we deze omhelzing niet).

Het was een heerlijk moment, zodanig dat ik mij bijna niet realiseerde dat de tijd verstreek. Toen ik mijn lichaam niet langer had, was het verbazingwekkend om de mensen op een geheel nieuwe manier te zien. Vroeger wist ik eigenlijk alleen maar kritiek te leveren: als iemand dik, mager, lelijk, elegant, niet elegant, enz. was. Als ik over anderen sprak, had ik altijd wel iets om te bekritiseren. Nu niet, nu zal ik de mensen vanuit mijn innerlijk, en hoe mooi het was. Terwijl ik hen omhelsde, zag ik hun gedachten, hun gevoelens.

Daarom ging ik verder, vol vrede en geluk; en hoe meer ik naar boven ging, hoe meer ik voelde dat ik op het punt stond iets heel moois te zien. Sterker nog, naar de bodem toe zag ik een prachtig meer. Ja, ik zag een enorm groot meer, bomen die zo mooi, zo prachtig waren. En heel mooie bloemen, in alle kleuren, met een exquise parfum, zo anders dan onze bloemen. Alles was zo mooi in die verbazingwekkende tuin, zo prachtig. Woorden schieten tekort om dit te beschrijven, alles was Liefde.

Er stonden twee bomen, aan de zijkant van iets dat een ingang leek te zijn. Het is allemaal zo anders dan wat we hier beneden kennen: je kunt in de wereld geen vergelijkbare kleuren vinden, hier is het allemaal zo mooi! Op dat moment kwam mijn neef die prachtige tuin binnen. Ik wist het! Ik voelde dat ik daar niet binnen mocht…

De eerste terugkeer

Op datzelfde moment hoorde ik de stem van mijn man. Hij huilde en jammerde met een diep gevoel: Gloria!!! Gloria! Alsjeblieft, laat me niet in de steek! Kijk naar je kinderen, je kinderen hebben je nodig! Gloria, kom terug! Kom terug! Wees geen lafaard! Kom terug!

Ik hoorde alles, en ik zag hem huilen met veel pijn. Helaas, op dat moment gaf Onze Heer mij toestemming om te vertrekken. Maar ik wilde niet terug! Die rust, die Vrede waarin ik gehuld was, fascineerde me! Maar langzaam, heel langzaam begon ik weer af te dalen naar mijn lichaam, dat ik zonder leven aantrof. Ik zag het levenloos op een brancard van de NNU (National Nursing University) liggen. Ik zag de dokters die me elektrische schokken gaven om me uit hartstilstand te halen. Ik en mijn neef bleven meer dan twee uur op de grond liggen, omdat onze lichamen elektrische ontladingen gaven en ze niet konden aangeraakt worden. Pas toen de elektrische lading volledig verdwenen was, konden ze ons helpen. Toen deden ze pogingen om mij te reanimeren.

Ik keek ernaar, en ik bleef bij de voeten van mijn ziel (ook de ziel heeft een menselijke vorm), mijn hoofd maakte een vonk en met geweld ging ik mijn lichaam binnen, omdat het me naar binnen leek te zuigen. Het was een enorme pijn om binnen te komen: er kwamen overal vonken uit en ik voelde me net vastgeklemd in iets heel kleins (mijn lichaam).

Het was alsof mijn lichaam, met dit gewicht en deze gestalte, plotseling in babykledij stak, maar dan van ijzer. Het was een verschrikkelijk lijden, ik voelde de intense pijn van mijn verbrande vlees. Het totaal verbrande lichaam veroorzaakte een onbeschrijfelijke pijn, het gloeide verschrikkelijk en gaf rook en damp af. Ik hoorde de dokters schreeuwen: Ze komt terug! Ze komt terug!

Ze waren erg blij, maar mijn lijden was onbeschrijfelijk! Mijn benen waren afschuwelijk zwart, en er was nog vlees en weefsel zichtbaar op het lichaam en op de armen! Het probleem van de benen was gecompliceerd, en ze overwogen de mogelijkheid om ze te amputeren!

Maar in bevond mij in nog een verschrikkelijke pijn: de ijdelheid van een wereldse vrouw, en ondernemende vrouw, intellectueel, student. Ik was slaaf van het lichaam, van schoonheid, van mode, ik wijdde 4 uur per dag aan aerobics.

Gloria in een aerobics-sessie

Verslaafd om een mooi lichaam te hebben, ging ik naar massages, deed ik diëten, injecties. Eigenlijk alles wat je maar kunt bedenken. Dit was mijn leven, een routine van slavernij om een ​​mooi lichaam te hebben. Ik zei altijd: Als ik mooie borsten heb, moeten ze gezien worden: waarom ze verbergen?

Ik zei hetzelfde over mijn benen, omdat ik wist dat ik spectaculaire benen had, mooie buikspieren. Maar in een oogwenk zag ik met afgrijzen hoe mijn hele leven slechts een voortdurende en nutteloze zorg voor mijn lichaam was geweest. Want dit was het middelpunt van mijn leven: liefde voor mijn lichaam.

En nu had ik geen lichaam meer! Op de plaats van de borsten had ik opzienbarende holten, vooral de linkerborst, die praktisch verdwenen was. De benen waren geen zicht, zoals stukken bot, zonder vlees, zwart als kool. Noot: de lichaamsdelen waar ik de meeste zorg had aan besteed en het meest waardeerde, waren degenen die volledig verbrand waren en letterlijk zonder vlees erop.

In het ziekenhuis

Ze brachten me toen naar de "Social Seguro", waar ze me onmiddellijk opereerden en al het verbrande weefsel verwijderden. Terwijl ze me verdoofden, kwam ik weer uit mijn lichaam, bezorgd over mijn benen, toen plotseling, op datzelfde moment, verschrikkelijk en afschuwelijk...

Maar eerst moet ik jullie iets vertellen, broeders en zusters. Ik was een cafetaria-Katholiek (ik aanvaardde enkel hetgeen in mijn kraam paste). Zo was ik gedurende mijn hele leven, want mijn relatie met God duurde 25 minuten in een zondagmis, en dat was alles. Ik ging naar de Mis waar de Priester minder preekte, omdat ik het moe werd! Wat had ik een angst voor Priesters die veel zeiden! Zo was mijn relatie met God! Daardoor werd ik door alle wereldse stromingen meegesleept: ik miste de bescherming van goed gebed, met een waar Geloof, zelfs in de Mis! Op een dag, toen ik voor de specialisatie studeerde, hoorde ik een Priester bevestigen dat de Hel niet bestaat, en zelfs de demonen niet!

Het was precies wat ik wilde horen! Ik dacht meteen: Als demonen niet bestaan, en er is geen Hel, dan gaan we allen naar de Hemel! Wat valt er daarom te vrezen?!

Wat me nu het meest verdrietig maakt, en ik beken het met grote schaamte, is dat het enige wat me nog in de Kerk hield, angst voor de duivel was. Toen ik hoorde dat de Hel niet bestaat, zei ik meteen: Heel goed, als we allen naar de Hemel gaan, is het niet belangrijk wat we zijn of wat we doen!

Dit zorgde voor mijn totale verwijdering van de Heer. Ik nam afstand van de Kerk en begon te spreken met scheldwoorden, enz. Ik was niet bang meer voor zonde en ik begon mijn relatie met God te ruïneren. Ik zei tegen iedereen dat demonen niet bestonden, dat het verbeelding was van Priesters, dat ze manipulaties waren van de Kerk. Uiteindelijk kwam ik op het punt om tegen mijn collega's van de universiteit te zeggen: dat God niet bestond, dat wij producten van evolutie waren, enz. enz., en ik slaagde erin veel mensen te beïnvloeden.

Laten we nu terugkeren naar de operatiekamer: wat had ik een vreselijke angst, toen ik mezelf in die situatie zag! Ik zag uiteindelijk dat demonen bestonden, en hoe ze mij kwamen zoeken! Ze kwamen me de rekening presenteren, zou je kunnen zeggen, aangezien ik hun aanbod tot zonde had aanvaard! En deze aanbiedingen zijn niet kosteloos! Men betaalt!! Mijn zonden hadden hun gevolgen.

Op dat moment zag ik uit de muur van de operatiekamer zoveel mensen komen, die er gewoon en normaal uitzagen, maar met een blik vol haat, duivels, angstaanjagend. Ze deden mijn ziel beven: ik begreep onmiddellijk dat ik met demonen te maken had. Ik had een bijzonder besef in mij: ik begreep in feite dat ik aan elk van hen iets verschuldigd was, dat zonde niet kosteloos is, en dat de belangrijkste leugen van de duivel is: te zeggen dat hij niet bestaat: dit is zijn beste strategie om in ons te werken zoals hij wil. Ik realiseerde me dat hij bestaat, en dat hij kwam om me te zoeken en te omringen! Stel je mijn angst en afschuw voor!

Mijn wetenschappelijke en intellectuele geest hielpen me nu totaal niet. Ik ging rond in de kamer, ik probeerde terug in mijn lichaam te komen, maar mijn vlees ontving me niet, en mijn angst was verschrikkelijk! Uiteindelijk vluchtte ik zo snel ik kon, ik liep door de muur van de operatiekamer. Hoe dat kan weet ik niet. Ik hoopte me te kunnen verstoppen in de gangen van het ziekenhuis, maar toen ik door de muur vluchtte, maakte ik een sprong in de leegte, naar beneden! Ik kwam door verschillende tunnels die naar beneden gingen, naar de bodem.

In het begin was er nog een beetje Licht, zoals bijenkorven waarin zoveel mensen waren: jonge mensen, oude mensen, mannen, vrouwen, die huilden, en met een angstaanjagend geschreeuw knarsten ze met hun tanden. Ik werd steeds banger, bleef afdalen. Ik probeerde er weg te komen, terwijl het Licht afnam.

Ik bleef door deze tunnels dwalen, in een angstaanjagende duisternis, totdat ik aankwam in een dikke duisternis, die met niets anders te vergelijken is. Ik kan enkel zeggen dat, in vergelijking, zelfs de donkerste duisternis op aarde, niet te vergelijken is met deze. Daar beneden genereert deze duisternis pijn, afschuw, schaamte en het stinkt er verschrikkelijk.

Het is een levende duisternis, ja, ze leeft: daar is de geest dood of inert. Aan het einde van mijn afdaling, dwalend langs al deze tunnels, kwam ik op een vlakke plek. Ik was razend, met een ijzeren wil om daar weg te komen: dezelfde wil die ik had om op te klimmen in het leven, maar nu hielp het me helemaal niet, want daar was ik en daar bleef ik.

Op een gegeven moment zag ik de grond zich, als een grote mond, openen, het was enorm! Het leefde! Ik voelde dat mijn lichaam leeg was, leeg op een verrassende manier, en onder mij een ongelooflijk angstaanjagende afgrond, verschrikkelijk. Wat mij het meest deed verstijven was dat je daar beneden, zelfs niet een beetje Liefde voor God voelde, zelfs geen sprankeltje Hoop. Deze diepe afgrond had iets waardoor ik erin werd gezogen. Ik schreeuwde het uit als een krankzinnige, met afschuw vervuld, ik voelde de afschuw niet in staat te zijn deze afdaling te kunnen vermijden, omdat ik mij realiseerde dat ik reddeloos verloren was en naar binnen gleed.

Ik wist dat, als ik er zou binnengaan, ik daar niet zou zijn gebleven, maar dat ik zou blijven dalen, zonder ooit weer naar boven te kunnen komen. Dit was de geestelijke dood voor mijn ziel.

De geestelijke dood van de ziel

Ik was reddeloos verloren. Maar in deze grote afschuw die ik op het punt stond binnen te gaan, greep de H. Aartsengel Michaël mij bij mijn voeten. Mijn lichaam ging op de afgrond af, maar mijn voeten bleven hoog gehouden. Het was een verschrikkelijk moment en echt pijnlijk. Toen ik daar aankwam, irriteerde het Licht dat nog in mijn geest was, deze demonen. Al deze gruwelijke onreine wezens die daar wonen, vielen me onmiddellijk aan. Deze afschuwelijke wezens waren als larven, als bloedzuigers die het Licht probeerden te blokkeren. Stel je de afschuw voor, mezelf bedekt te zien met zulke wezens.

Ik schreeuwde het uit, ik schreeuwde als een krankzinnige! Deze dingen brandden! Broeders en zusters, ze zijn levende duisternis, het is een haat die brandt, die ons verslindt, die ons naakt maakt. Er zijn geen woorden om die afschuw te beschrijven!

De Zielen van het Vagevuur

Merk op dat ik een atheïst was, maar daar begon ik te schreeuwen: Zielen van het Vagevuur! Alsjeblieft, trek me hier weg! Ik smeek jullie, help mij!

Terwijl ik het uitschreeuwde, hoorde ik duizenden en duizenden mensen, jongeren… ja, vooral jongeren, met zoveel lijden! Ik merkte dat daar, op die afschuwelijke plek, in dat moeras van haat en lijden, ze knarsetandden, met geschreeuw en gejammer dat me met mededogen vervulde en dat ik nooit zal kunnen vergeten. (Na 10 jaar huil en lijd ik nog steeds, als ik me het lijden van al deze mensen herinner)

Ik begreep dat er op die plek mensen waren die in één moment van wanhoop zelfmoord hadden gepleegd. Nu zijn ze in die kwellingen, met die verschrikkelijke wezens in hun buurt, omringd door demonen die hen kwellen. Maar het wreedste van deze kwellingen was de afwezigheid van God, omdat men daar God niet voelt. Ik begreep dat degenen die in één moment van wanhoop een einde aan hun leven maakten, daar moesten blijven, in die kwellingen, tot de tijd die ze op aarde hadden kunnen doorbrengen voorbij was: omdat iedereen die zelfmoord pleegt, uit de Goddelijke Orde gaat.

Die arme mensen, vooral zoveel jongeren, zoveel. Ze huilen en lijden veel. Als de mens het lijden zou kennen dat hem te wachten staat, zou nooit iemand de beslissing nemen om zich van het leven te beroven!

Weet je wat de grootste kwelling daar is? Te zien hoe eigen ouders, of familieleden, die in leven zijn, huilen en lijden met een enorm schuldgevoel: als ik ze zou hebben gestraft, of als ik ze niet zou hebben gestraft, als ik tegen hem of haar had gezegd, of als ik dit niet tegen hem of haar had gezegd of gedaan. Uiteindelijk is deze spijt zo verschrikkelijk, - een ware hel voor degenen die van ze houden en in dit leven blijven - dat doet hen het meest lijden. Het is de grootste kwelling voor hen, en het is hier dat de demonen woeden en deze scènes laten zien: Kijk hoe je moeder huilt, kijk hoe ze lijdt, kijk hoe je vader lijdt, kijk hoe ze wanhopig zijn, hoe verdrietig ze zijn, hoe ze zichzelf de schuld geven en discussiëren, elkaar wederzijds beschuldigen, kijk naar al het leed dat je hen hebt aangedaan. Kijk hoe ze in opstand komen tegen God. Kijk naar je familie… Dit alles vanwege jouw schuld!

Wat deze arme zielen nodig hebben, is dat degenen die hier achterblijven zich bekeren, dat ze hun leven veranderen, dat ze werken van naastenliefde doen, dat ze de zieken bezoeken... en dat ze H. Missen laten opdragen als offer voor de zielen van de overledenen. Deze zielen halen enorm voordeel eruit. In feite kunnen de zielen die zich in het Vagevuur bevinden niets meer voor zichzelf doen. Niets! Maar God wel, door de H. Mis. Zo moeten we hen helpen op deze manier.

Zo begreep ik dat die arme zielen mij niet konden helpen, en in dit lijden, in deze angst begon ik opnieuw uit te roepen: Maar dit is verkeerd! Kijk, ik ben een Heilige! Ik heb nooit gestolen! Ik heb nooit gedood! Ik heb nooit iemand iets kwaads aangedaan! Integendeel, voordat mijn bedrijf failliet ging, heb ik de beste producten uit Zwitserland geïmporteerd, ik heb tanden getrokken en aangepast, en dikwijls heb ik de klanten niet gevraagd te betalen als ze het niet konden. Ik kocht dingen en gaf ze aan de armen! Wat doe ik hier?!

Ik was mijn rechten aan het verdedigen! Ik, die zo goed was, die regelrecht naar de Hemel zou moeten gaan, wat deed ik hier?! Ik ging elke zondag naar de Mis. Ook al beschouwde ik mezelf als een atheïst en schonk ik geen aandacht aan wat de Priester zei, heb ik nooit de H. Mis gemist.

Als ik in mijn hele leven vijf keer de H. Mis had gemist, was dat veel! Wat deed ik daar?! Maar wat doe ik hier? Haal me hieruit! Haal me hier weg! Ik bleef doodsbang schreeuwen, met die afschuwelijke wezens die aan me hingen! Ik ben Katholiek! Ik ben Katholiek, alsjeblieft, haal me hier weg!

Ik zag mijn ouders

Toen ik riep dat ik Katholiek was, zag ik een klein lichtje: en je ziet een klein lichtje, zelfs een heel klein in die duisternis, het hoogtepunt is, het is het grootste geschenk dat je kunt krijgen. Ik zag enkele treden bovenaan deze afgrond, en ik zag mijn vader (die 5 jaar eerder stierf) bijna bij de ingang van de afgrond. Hij had een beetje licht; en nog vier treden hoger zag ik mijn moeder, met veel meer Licht en in een positie als in gebed. Zodra ik ze zag, ervoer ik een zodanig grote vreugde dat ik begon te schreeuwen: Papa! Mama! Wat een vreugde! Kom en neem me! Kom en haal me hier weg! Papa, mama, alsjeblieft, haal me hier weg! Ik smeek jullie, breng me hier weg! Breng me weg!!

Terwijl dit allemaal gebeurde, was mijn lichaam in een diepe coma: ik werd geïntubeerd, verbonden met machines en had pijn. Er kwam geen lucht in mijn longen, de nieren werkten niet. Toen ik verbonden was met de machine, was dat alleen omdat mijn zus, die dokter is, bij haar collega's had aangedrongen en het motief had aangevoerd dat zij God niet waren.

Sterker nog, ze dachten dat het niet de moeite waard was om mij in leven te houden en spraken in deze bewoordingen tot mijn familieleden: ze zeiden dat het niets was gebaat om zo meedogenloos verder te gaan, dat het beter was om me rustig te laten inslapen, omdat ik in ieder geval mij in doodsangst bevond.

Mijn zus drong zo sterk aan, dat ze wachtten. Ken je de onsamenhangendheid? Ik verdedigde euthanasie, het recht om op een waardige manier te sterven! De dokters lieten niemand bij mij binnen, behalve mijn zuster die dokter is, en die voortdurend bij me bleef.

Toen mijn ziel, in het hiernamaals, mijn ouders zag, mijn zus, die dicht bij mijn comateus lichaam was, hoorde ze me duidelijk naar hen schreeuwen, zo blij, dat ze me misschien  zouden komen halen.

Misschien is het een van jullie reeds overkomen dat hij of zij iemand in een bewusteloze staat heeft horen schreeuwen, of een paar woorden heeft uitgesproken: dit is wat er met mij gebeurde. Mijn zus was bijna flauwgevallen van schrik! Ik begon zelfs te huilen van vreugde toen ik ze zag en hen vroeg of ze me wilden komen halen; en daarom riep mijn zus, die dit alles hoorde: Nu is ze dood, mijn zus! Mijn moeder en mijn vader zijn gekomen om haar mee te nemen! Ga weg, neem haar niet mee! Ga weg, mam, alsjeblieft, ga weg, pa, alsjeblieft: neem haar niet mee! Zie je niet dat ze kleine kinderen heeft! Neem haar niet mee! Neem haar niet mee!

De dokters moesten haar uit de kamer halen, omdat ze dachten dat mijn arme zus ijlde, dat ze misschien in shock verkeerde; wat normaal zou zijn geweest, want het was niet iets kleins wat er gebeurde: de dood van mijn neef, om het lijk naar het mortuarium te gaan brengen, de zus die sterft, of niet, maar niet meer dan 24 uur te leven heeft, volgens de dokters…

Het was nu reeds 3 dagen dat ze in angst verkeerde, en dit zonder te slapen. Wees niet verbaasd dat ze dachten dat ze uitgeput was en ten prooi viel aan hallucinaties.

Wat mijn situatie betrof, stel je voor wat een vreugde ik voelde toen ik mijn ouders zag! Op die plek, in die zo verschrikkelijke situatie waarin ik me bevond, zag ik mijn ouders! Toen ze naar me keken en ze me daar zagen, kun je de immense pijn niet voorstellen die op hun gezicht te lezen was. Daar nemen we waar en zien we de gevoelens van de anderen. Ik zag de pijn die ze voelden, dat lijden van hen was zo groot. Mijn vader begon zo hard te huilen en hij riep: Mijn dochter! Oh nee! Mijn God, mijn dochter nee! Mijn God, mijn dochtertje nee!

Mijn moeder bad, en toen ze naar me keek en mijn verdriet in mijn ogen zag, was er tegelijkertijd niets dat de rust en de zoetheid van haar gezicht wegnam, zelfs geen traan! In plaats van te huilen, hief ze haar ogen op en keek daarna naar mij. Ik begreep met afgrijzen dat ze me daar niet uit konden halen! Dit vergrootte mijn lijden, omdat ik hen daar mijn pijn zag delen, zonder dat ze iets voor mij konden doen!

Ik begreep ook dat ze daar waren om aan de Heer rekenschap af te leggen van de opvoeding die ze mij hadden gegeven. Zij waren de leermeesters, aan wie de taak werd toevertrouwd om voor de talenten te zorgen die God mij had gegeven. Met hun leven en hun getuigenis moesten ze mij beschermen tegen de aanvallen van Satan. En zij moesten de genaden voeden, die God door middel van het Doopsel in mij had gelegd. Alle ouders zijn de bewaarders van de talenten die God aan de kinderen heeft gegeven.

Toen ik hun lijden zag, vooral dat van mijn vader, riep ik opnieuw wanhopig: Haal me hier weg! Haal me hieruit! Ik heb geen schuld om hier te zijn, want ik ben Katholiek! Ik ben Katholiek! Haal me hier weg!

Mijn Oordeel

Toen ik weer uitriep dat ik Katholiek was, hoorde ik een Stem, zo lief, maar zo lief... Zo prachtig, dat het alles met Vrede en Liefde vervulde, en mijn ziel deed opspringen. Deze afschuwelijke wezens die zich aan mij vastklampten, wierpen zich bij het horen van deze Stem onmiddellijk ter aarde in aanbidding en vroegen toestemming om zich terug te trekken, omdat ze de zoetheid van die Stem niet konden verdragen: toen opende zich iets, zoals een mond die naar beneden hangt en ze vluchtten angstig weg.

demonen

Stel je voor! Toen ik deze wezens zag, deze afschuwelijke demonen, die daar knielden. Alleen al bij het horen van de Stem van de Heer (niettegenstaande de trots van Satan, horen ze het als iets zeer onaangenaams) werpen ze zich op hun knieën!

Toen zag ik de Allerheiligste Maagd zich neerwerpen, toen de Priester Onze Heer verhief in de H. Hostie in de Consecratie tijdens de H. Mis, die werd opgedragen voor de ziel van mijn neef. De H. Maagd Maria sprak voor mij ten beste! Ze wiep zich voor de voeten van Onze Heer, en verzamelde alle gebeden die het volk op aarde voor mij had gebeden, en ze bood ze Hem aan.

consecratie tijdens de H. Mis

Weet je, op het moment van de verheffing van de H. Hostie door de Priester, voel je de aanwezigheid van Jezus, iedereen werpt zich op zijn knieën, zelfs de demonen! En ik, die zonder enig respect naar de H. Mis ging, zonder aandachtig te zijn, met kauwgom in mijn mond, soms indommelend, rondkijkend, verloren in duizend banale gedachten! Ik had zelfs het lef om vol trots te klagen dat God niet naar mij luisterde, als ik iets aan Hem vroeg!

Geloof me, het was onthutsend om te zien hoe bij de komst van Onze Heer al die angstaanjagende wezens, zich op de grond wierpen, in een indrukwekkende aanbidding.

Ik zag de H. Maagd Maria, genadig ter aarde geworpen aan de voeten van de Heer, biddend voor mij, in aanbidding voor Hem. En ik, een zondaar, met mijn onzin, Hem respectloos behandelend en zeggend dat ik goed was. Ja, ellendig goed! De Heer verloochenen en lasteren! Stel je voor wat een zondaar ik was, als zelfs demonen zich ter aarde wierpen, bij de komst van de Heer Jezus Christus!

Die Stem, die zo mooi is, sprak tegen mij: Goed, als je Katholiek bent, vertel me dan wat de geboden van Gods Wet zijn!

Denk aan mijn angst! Die vraag had ik gewoon niet verwacht! Ik wist alleen dat het er 10 waren! En dan, niets meer!  En nu, hoe moet ik dit nu aanpakken? dacht ik bedroefd. Ik herinnerde me toen dat mijn moeder altijd zei dat het eerste gebod Liefde was, zij sprak er altijd over… Liefde tot God en liefde tot de naaste. Uiteindelijk waren de conversatie met  mijn moeder ergens nuttig voor, zei ik tegen mezelf. Daarom koos ik dit antwoord, in de hoop dat het zou volstaan ​​en dat de rest misschien niet opgemerkt zou worden!

Ik dacht eraan om het op deze manier op te lossen, zoals ik altijd deed in mijn leven: in feite had ik altijd het antwoord klaar, het perfecte antwoord. Ik slaagde er telkens in om mezelf te rechtvaardigen en mezelf zo te verdedigen, opdat niemand ontdekte wat ik niet wist. Nu dacht ik om het op dezelfde manier af te handelen. Ik zei: Het eerste gebod is: God liefhebben boven alles, en... de naaste als mijzelf.

Heel goed: - zei Hij tegen mij - en heb je dat gedaan? Heb je lief gehad?

Totaal verward, antwoordde ik: Ik… ja! Ik wel. Ja!

Maar die prachtige Stem zei: Nee!!!

Ik verzeker je dat toen Hij zei: Nee!, ik toen de bliksemschicht voelde! In feite voelde ik nog steeds niet aan welke kant het me had geraakt. Maar toen ik ´Nee!¡ hoorde, voelde ik alle pijn van de bliksemschicht! Ik voelde me naakt, al mijn maskers vielen af, en ik bleef onbedekt.

Die zachte Stem bleef tegen me zeggen: Nee!!! Je hebt je Heer niet boven alles liefgehad, en nog minder heb je jouw naaste liefgehad als jezelf! Je hebt van jezelf een God gemaakt die je naar je eigen, naar je leven hebt vorm gegeven! Alleen in momenten van uiterste noodzaak, of in lijden, dacht je aan je Heer. En toen ja, knielde je neer, huilde je, smeekte je, bood je novenen aan, stelde je voor om naar de H. Mis te gaan, naar gebedsgroepen, om een genade of een wonder te vragen...

Wanneer je arm was, toen je familie nederig was, toen je nog steeds vroeg om af te studeren in een medisch beroep, ja dan bad je elke dag op je knieën, hele uren, en smeekte je tot je Heer! Je bad en vroeg Mij je uit de armoede te halen, en dat Ik je toestond om af te studeren in een medisch beroep en iemand te worden! Wanneer je jezelf in nood bevond en geld nodig had, ja dan beloofde je: ´ik bid de Rozenkrans, maar U, Heer, schenk me een beetje geld!'  Dit was de relatie die je had met je Heer! Nooit, heb je één gemaakte belofte gehouden, zelfs niet één! En afgezien van het niet nakomen van je beloften, heb je Me nooit je dank betuigd!

En de Heer drong hierop aan: Je hebt je woord gegeven, je hebt een belofte gedaan aan je Heer, maar je hebt ze nooit gehouden!

De Heer liet me één van mijn vele gebeden zien: toen ik Hem de genade vroeg om mijn eerste auto te hebben, bad ik heel nederig en vroeg Hem of Hij mij alsjeblieft mij ook een kleine auto kon verlenen, een oude zelfs, het was niet belangrijk… dat het gewoon reed.

Maar zodra ik had verkregen, wat ik verlangde, zei ik niet eens een dankwoordje aan de Heer; en acht dagen later was het niet alleen dat ik Hem niet had bedankt, maar ontkende ik Hem al en sprak ik slecht over Hem. Hij liet me zien hoe, in alle genaden die Hij mij schonk, ik niet alleen tekortschoot met betrekking tot de gedane beloften, maar ik dankte Hem zelfs niet.

Ik zag de Heer op een werkelijk droevige manier. Weet je, mijn relatie met God was als een "BANKAUTOMAAT": ik stak er een Rozenkrans in, en Hij zou me geld geven. En als Hij het mij niet gaf, werd ik opstandig. De Heer liet me dit alles zien. Zodra Hij mij mijn medisch  beroep toestond, - en daardoor een zeker aanzien en ik ook geld begon te verdienen - , was Gods naam reeds ongemakkelijk voor mij. Ik begon mij geweldig te voelen, zonder ooit Hem de minste uiting van Liefde of dankbaarheid te betuigen.

Dankbaar zijn? Nooit! Zelfs geen 'dankjewel' voor de nieuwe dag die Hij me gaf, of voor mijn gezondheid, of voor het hebben van een dak boven mijn hoofd. Of zelfs een gebed van mededogen voor de arme kleintjes die geen huis hebben, noch iets te eten hebben. Niets!!! Ondankbaar tot het maximum! Bovenal werd ik ongeloviger met betrekking tot mijn Heer, terwijl ik geloofde in Venus en Mercurius voor fortuin, verdiepte ik mij blindelings in astrologie en zei dat de sterren ons leven leiden. Ik begon te geloven in alle doctrines die de wereld me aanbood. Ik geloofde bijvoorbeeld in reïncarnatie: ik overtuigde mezelf er simpelweg van dat als iemand overleed, hij opnieuw zou beginnen vanaf de top… en ik vergat dat het een prijs van Bloed had gekost voor mijn Heer Jezus.

iemand zou sterven en opnieuw zou beginnen vanaf de top... en ik vergat dat het een prijs van bloed kostte aan mijn Heer Jezus.

De Heer vervolgde: Alles wat je had, werd je niet geschonken omdat je erom had gevraagd, maar het was een zegen die je uit de Hemel ontving: in plaats daarvan zei je dat je alles zelf had verkregen, omdat je een werker was, een vechter… Dat alles wat je had eigenhandig had gewonnen, en door te studeren. Nee! Kijk: hoeveel mensen zijn er die afgestudeerd zijn in een beroep, die beter gekwalificeerd zijn dan jij, die evenveel of meer werken dan jij?

De Heer gaf me een onderzoek van de 10 Geboden, en liet me zien dat ik zei God te aanbidden en lief te hebben, maar dat ik integendeel Satan aanbad. In mijn polikliniek kwam meestal een kaartlegster, en ze deed wat magie om zich te bevrijden van slechte invloeden, en ik zei altijd: Ik geloof niet in deze dingen... Maar doe het toch, want je weet nooit…

En ze deed haar duivels werk. In een hoek waar niemand het zag, plaatste ze een hoefijzer en een aloëplant, om ongeluk en dergelijke weg te houden. Weet je wat ik deed door dit toe te staan? Ik opende de deuren voor de demonen, zodat ze naar believen konden binnenkomen en vrij en vrolijk konden ronddwalen in mijn polikliniek en in mijn leven. Je ziet dat dit alles beschamend is. God maakte een analyse van mijn hele leven, in het licht van de 10 Geboden.