Lucifer was de grootste der aartsengelen. Hij werd op zeker ogenblik gegrepen door hoogmoed en wilde minstens aan God gelijk zijn. Toen God beschikte dat Hij de mens zou scheppen als kroon op Zijn Schepping, werd Lucifer afgunstig en kwam in protest tegen Gods Plan. God vatte het Plan om Zijn Zoon Jezus Christus in de wereld te zenden en Hem als God-Mens geboren te laten worden uit De Vrouw (Maria), en verkondigde aan de engelen dat ook Maria hun Meerdere zou zijn.

Lucifer weigerde, ooit voor deze Vrouw te zullen moeten knielen. Lucifer begon zijn eigen verlangens boven deze van God te stellen. Hij begon zichzelf méér lief te hebben dan hij God liefhad. Hierdoor verloor zijn hart de zuivere verbinding met het Hart van God. Lucifer sneed hierdoor zichzelf af van de volmaakte stromen der Goddelijke Liefde, waardoor hij geleidelijk het ware Goddelijk Leven verloor.

Hij was hierdoor ook niet langer in staat om de Goddelijke Liefde te laten doorstromen naar de andere engelen toe. Vanaf dat ogenblik zou Lucifer zijn vrije wil volkomen voor zijn eigen belangen gebruiken, niet meer voor de verwezenlijking van Gods Werken. In afwijking van Gods Wet van Liefde stapte hij ervan af, zich in Gods Plannen en Werken te laten inschakelen, en begon hij zijn behoefte aan erkenning en macht voorrang te geven boven de vervulling van de hem toegemeten rol binnen Gods Plannen en Werken. Dit afstappen van de zelfverloochening en van de Liefde voor God en het geheel van de Schepping, en dus leven vanuit de betrachting van het eigenbelang boven alles, is wat wij kennen als 'duisternis'.

Kenmerkend voor de gesteldheden van Lucifer (na zijn verstoting uit de Hemel 'Satan' genoemd) waren dus ongehoorzaamheid jegens Gods Wet, zelfzucht (meer voor zichzelf en de bevrediging van eigen voorstellingen leven dan voor de verwezenlijking van Gods Werken en Plannen), hoogmoed, zelfverheffing, jaloersheid, een alles beheersende behoefte aan macht en erkenning, het afzweren van alle Liefde, en een onbegrensde gedrevenheid om bewust schade en verwoesting toe te brengen aan alle Goddelijke Werken, met inbegrip van de mensenziel en alles wat Leven in zich draagt.

Precies deze gesteldheden tracht de satan op alle mensenzielen over te dragen, opdat ook zij alle harmonie met de Goddelijke Wetten zouden verliezen en ook zij, in navolging van de satan zelf, daardoor in staat van ongenade zouden vallen. Talloze mensenzielen vallen veelvuldig voor de nooit ophoudende bekoringen om duisternis in zich wortel te laten schieten.

Wanneer een mensenziel de gesteldheden van de satan waarlijk wortel in zich laat schieten door veelvuldig gevolg te geven aan de bekoringen tot handelingen, gedachten, gevoelens, verlangens en bestrevingen die duisternis in zich dragen, verdoemt zij zichzelf en bereidt zij voor zichzelf daardoor een eeuwig verblijf in de hel. De ziel verdoemt zichzelf door een veelvoud van handelingen, gedachten, gevoelens, verlangens, bestrevingen en innerlijke gesteldheden die niet Gods Werken en Plannen helpen verwezenlijken doch deze schade toebrengen of op zijn minst zijn gericht op de bevrediging van eigen belangen, voorstellingen en verwachtingen in plaats van in dienst te staan van God.

De Hemelse Meesteres zei ooit in een private Openbaring tot Haar Myriam:

"Strijd niet tegen de duisternis, strijd steeds voor het Licht. Hoe meer Licht, dit wil zeggen: hoe meer Ware Liefde je in jezelf kunt ontwikkelen, des te grondiger wordt de duisternis in jou automatisch uitgeroeid. Alleen deze houding kan de ziel van de hel redden. De hel is de zijnstoestand waarin de ziel voor de eeuwigheid terecht komt wanneer zij niet de volhardende wil heeft opgebracht om vruchtbaar te zijn voor Gods Werken. Die vruchtbaarheid wordt uitsluitend bepaald door de mate waarin de ziel Ware Liefde heeft ontwikkeld, zowel jegens al haar medeschepselen als jegens God, Gods Werken en Plannen en Gods Voorzienigheid in haar eigen leven.

Dit laatste betekent ook: geen verzet, geen weerstand, geen protest, geen ontevredenheid over wat God in het leven toelaat om de ziel te scherpen in alle deugden. De ziel die slechts alles en nog wat najaagt 'om de hel te ontlopen', is voortdurend met zichzelf bezig: Zij tracht constant haar eigen behoeften met betrekking tot het Eeuwig Leven te bevredigen, en vergeet daardoor, zich volledig in te zetten voor haar medeschepselen en voor Gods Werken. Eigenlijk interesseert haar slechts één ding: 'dat ik toch maar de hel moge ontlopen'. Zij zorgt dus in wezen uitsluitend voor zichzelf en vervult niet haar rol in dienst van Gods Werken".

6. Slotbeschouwing – bewustmaking van de zielen

Wanneer men rekening houdt met het feit dat de mensenziel slechts in de wereld wordt gezonden om een leven te leiden als werktuig voor de verwezenlijking van Gods Werken en van Zijn Heilsplan tot grondvesting van Gods Rijk op aarde, is duidelijk dat de eeuwige bestemming na het leven op aarde volledig wordt bepaald door de mate waarin de ziel gedurende haar hele leven, in alle details van haar levensweg en in al haar innerlijke gesteldheden op elk ogenblik van haar leven, daadwerkelijk deze levensopdracht heeft vervuld.

De Meesteres van alle zielen beklemtoont reeds lange tijd dat de zielen de waarde van hun leven voor Gods Heilsplan in zeer hoge mate kunnen beïnvloeden door veel bewuster te leven, dit wil zeggen: door minder oppervlakkig en mechanisch doorheen de gebeurtenissen en ontwikkelingen van hun leven te gaan. De bewustwording waarover Maria het heeft, heeft in de eerste plaats te maken met een concrete invulling van elk detail van het leven met bewust beleefde Liefde.

De Meesteres van alle zielen wijst erop dat vele zielen, ondanks het feit dat zij geen doodzonden hebben begaan die voor hun medemens opvallen, zichzelf voor de eeuwigheid verdoemen door de meest uiteenlopende gewoonten die hen constant doen tekortschieten in de beleving van de Ware Liefde, en dat vele andere zielen om gelijkaardige redenen voor zichzelf een zeer lange louteringstijd in het vagevuur noodzakelijk maken. Het betreft zielen die:

• in hun hart veelvuldig onvrede koesteren over Gods beschikkingen ten aanzien van hun leven, of zich veelvuldig bezondigen aan jaloersheid of afgunst, als protest tegen de rol, de positie en de eigenschappen en omstandigheden die God voor hen heeft voorzien omdat deze voor hen de weg van het grootste Heil vormen. Laten wij niet uit het oog verliezen dat onvrede van hart de gesteldheid was waaruit in Lucifer het protest tegen God en tegen zijn eigen positie is gegroeid;
• een leven leiden waarin de bevrediging van eigen behoeften, verlangens en voorstellingen centraal staan;
• een leven leiden dat in hoge mate is afgestemd op de bevrediging van materiële behoeften en het najagen van materieel gewin in plaats van de bloei van hun spirituele vermogens in dienst van God;
• veelvuldig tekortschieten in de beleving van de zelfverloochenende Liefde jegens al hun medeschepselen;
• veelvuldig macht en erkenning najagen, belangrijk willen zijn in de ogen van hun medemens, en/of hoogmoed koesteren in plaats van aan te nemen dat zij door God zijn gemaakt als één klein radertje in een reusachtig netwerk met miljarden knooppunten (alle schepselen);
• veelvuldig duisternis en negatieve innerlijke gesteldheden koesteren, die vele kanalen van Licht en Liefde naar medeschepselen toe verontreinigen en in medeschepselen het geloof in, en de hoop op, een liefhebbende God ondermijnen. Tot de meest voorkomende bronnen van zelfvernietiging in de ziel behoren aanhoudende gesteldheden van wrok en wraakzucht, die vruchten zijn van innerlijk protest en vaak van een verlangen om te schaden;
• veelvuldig Werken van God (onder andere medeschepselen, die alle door God zijn gemaakt om hun eigen rol te spelen binnen Zijn Schepping) schaden of medeschepselen op welke wijze dan ook ontwaardigen;
• een leven leiden met een eigen voorstellingswereld en eigen wetten, in plaats van zich totaal en onvoorwaardelijk in dienst te stellen van Gods Schepping, teneinde hun levensopdracht als behoedsters van de Schepping in vertegenwoordiging van God en als spiegels van God naar hun medeschepselen toe, te vervullen;
• de gewoonte koesteren om tegen alle beproevingen en kruisen van hun leven te protesteren of er onvrede over te koesteren, zodat zij niet 'aanvullen wat aan het Lijden van Christus ontbreekt', met andere woorden: de effecten van de Verlossingswerken van Christus niet via een liefdevolle aanvaarding en toewijding van hun eigen kruisen in hun eigen leven tot vrucht brengen en daardoor verzuimen, deze effecten waarlijk zelf te 'ontsluiten'. God verwacht dit van elke ziel, want Hij laat de effecten van al Zijn Werken bepalen door de mate waarin mensenzielen actief aan deze effecten meewerken;
• zich in de kern van hun hart niet richten op de verwezenlijking van Gods Werken, en wier leven daardoor geen vruchten opbrengt voor de voltooiing van Zijn Heilsplan. Hieronder vallen ook de zielen die hun leven leiden in berekening, die bijvoorbeeld menen dat zij de Hemel zouden verdienen door louter Sacramenten op te stapelen zonder dat hun hart gericht is op bloei in de concreet toegepaste, zelfverloochenende Liefde. Zelfs een herhaalde levensbiecht kan niet met zekerheid de verdoeming afwenden indien de Biecht niet gepaard gaat met een oprechte inzet om radicaal alle duisternis uit zich te verbannen want de biechteling heeft dan gebiecht uit berekening en in de verwachting, daardoor de Eeuwige Gelukzaligheid te verdienen en niet wegens een oprecht verlangen om zich met God te verzoenen;

Leven in berekening vormt een zodanig gevaarlijke zelfmisleiding, dat de Meesteres van alle zielen hierover tot Myriam de volgende woorden sprak:

"Elke mensenziel is ertoe geroepen, God en Zijn gesteldheden van volmaakte Liefde te vertegenwoordigen naar al haar medeschepselen toe.

In waarheid zeg Ik je, dat één van de grootste blamages die een mensenziel God kan aandoen, bestaat uit een houding van berekening. Berekening is de gesteldheid waarbij een ziel niet spontaan volgens de Wet van de Goddelijke Liefde leeft, doch al haar doen en laten oriënteert op het voordeel of nadeel dat zij van haar handelingen en bestrevingen verwacht voor haar eigen leven en voor de vervulling van haar eigen (vermeende) behoeften. Berekening is daarom een vrucht van de zelfzucht, en derhalve lijnrecht tegengesteld aan de gesteldheid van dienstbaarheid jegens Gods Werken en Plannen.

Bijgevolg is berekening bij uitstek de gesteldheid die verhindert dat een mensenziel de opdracht en roeping vervult, die God haar voor haar leven op aarde heeft meegegeven. Berekening scheidt dus de ziel van God af, spoort haar ertoe aan om volkomen eigen wegen te gaan die niet door God zijn bedoeld en die geen enkele vrucht opleveren voor Zijn Werken, en zorgt er derhalve voor, dat de ziel in het uur van haar oordeel zonder één enkele verdienste voor God staat.

Wanneer de gesteldheid van berekening sterk uitgesproken werkzaam is, zien wij een mensenziel die in haar van God gekregen waardigheid zo zwaar is afgetakeld, en die zich zo drastisch van Gods Wet heeft verwijderd, dat zij zodanig terminaal verslaafd is aan de duisternis in al haar doen en laten en in al haar innerlijke gesteldheden, dat zij, indien zij kennis mocht krijgen van haar stervensuur, zij tot de voorlaatste dag van haar leven ongebreideld haar duistere gedachten, gevoelens, verlangens en bestrevingen zou blijven uitwerken, op de laatste dag een levensbiecht zou spreken, en er dan van overtuigd zou zijn dat zij volkomen schuldenvrij voor God kan verschijnen.

In waarheid zeg Ik, dat een dergelijke ziel, ondanks de levensbiecht in haar laatste levensuren, door God veroordeeld zal worden wegens haar gesteldheid van berekening, en zij van de Goddelijke Rechter als motivatie voor het levensoordeel zou vernemen:

'Je hebt een leven lang jezelf gediend, niet Mij.
Je hebt geleefd voor de bevrediging van wat je beschouwde als eigen behoeften, niet vanuit het verlangen dat de Wet van de Ware Liefde zou worden verheerlijkt en dat de behoeften van de Eeuwige Liefde mede via jouw inzet vervuld zouden mogen worden.
Je hebt geleefd in de betrachting dat je slechts dingen zou ervaren die je in je vergankelijke stoffelijke natuur als aangenaam zou ervaren, niet in de betrachting om via spontane zelfverloochening elke ervaring op je levensweg te omhelzen in eenheid met, en in de hartsgesteldheid van, de Kruis dragende Christus, Mijn Zoon Die uit Liefde tot jouw Eeuwig Heil geen smaad en geen leed heeft geschuwd.
Je hebt geleefd voor je stoffelijke natuur, niet voor het Eeuwig Leven'.

Deze ziel verandert dan slechts van gesteldheid in de verwachting en hoop dat zij de oordelende God zou kunnen overtuigen van haar wil om het goede te doen. Haar hart heeft nooit de intentie om zichzelf te verloochenen en de Wet van de Ware Liefde te vervullen. Zelfs het schijnbaar goede van haar gesteldheden in haar laatste levensuren is een uiting van onvervalste zelfzucht, die bovendien zichzelf tracht te verbergen door misleiding van haar leefomgeving en zelfs van God Zelf".

Indien wij de mensenziel beschouwen als een tuin, kunnen wij het zo zien, dat God elke zielenbodem voorziet van Zijn Groei- en Bloeiwetten, en dat de ziel op haar levensreis zowel het bij haar tuin passend zaad alsook de nuttige hoeveelheden zon (Gods Liefde), wind (Gods Wijsheid en de beschikkingen van Zijn Voorzienigheid) en regenwater (beproevingen) krijgt.

De levensopdracht van de ziel luidt, gedurende de haar toegemeten tijd op aarde haar tuin zodanig te bewerken dat dit alles samen bloemen, koren en vruchten kan opleveren voor Gods Rijk op aarde. De werktuigen om de grond te bewerken, zijn de diverse uitingen van bewust beleefde Ware Liefde. Zo bereidt de ziel reeds de tuin voor, die zij in het uur van haar levensoordeel toebedeeld zal krijgen. De betrachting moet zijn, een zo rijk mogelijke oogst voort te brengen. Bij veelvuldig tekortschieten in de beleving van de Ware Liefde zal de ziel in het uur van haar oordeel voor Gods Troon verschijnen als een steppe met verlaagde vruchtbaarheid, of zelfs als een woestijn indien zij alle Leven in zich heeft verstikt door de Liefde, die draagster is van alle Leven, te verwaarlozen.

De ziel kan zich in haar bodembewerking laten bijstaan door de Koningin des Hemels via een vurig beleefd verbond van toewijding aan Haar. Uiteindelijk echter, zal het gebruik van de vrije wil van de ziel zelf doorslaggevend zijn voor de gesteldheid van de tuin die zij in het uur van haar levensoordeel aan haar God en Rechter terug zal geven.

Myriam, Kersttijd 2018