1. Een Vuur van Liefde:
Het Ware Leven van de ziel bestaat uit Liefde. De Liefde is de eigenlijke kracht die ervoor zorgt dat een mensenziel leeft. Zij is de brandstof van de ziel. Zonder de Liefde is de ziel als een auto zonder benzine: Niets beweegt, hij geraakt niet vooruit. Wanneer een ziel in de loop van haar aardse leven te weinig Liefde geeft (in handelingen, in woorden, zelfs in gedachten en gevoelens over haar medeschepselen) vindt God in haar 'te weinig levenskracht'.

De ziel moet een bepaald gehalte aan Liefde en levenskracht bezitten om in het Eeuwig Paradijs te kunnen binnengaan. Dit vloeit voort uit het feit dat de ziel, in wie te weinig zuivere Liefde werkzaam is, het leven in de Hemel helemaal niet zou kunnen verdragen, omdat zij in dergelijke omstandigheden de volheid van de machtige, onbevlekte Liefde die van God, van Maria, van de volledig gelouterde Hemelbewoners uitgaat, niet in zich kan opnemen.

Het contrast met haar 'onzuiverheid' is dan te groot en de stromen van de zuiverste Liefde zouden op haar het effect hebben van een Vuur, niet een Vuur dat haar aan de verrukkingen van de Gelukzaligheid deel laat hebben, doch een Vuur dat haar zou 'verbranden'. Daarom is het als een vorm van 'beschermingsmaatregel' vanwege de Goddelijke Voorzienigheid te beschouwen dat een ziel, die om redenen van gebrek aan Liefde relatief 'onzuiver' is, eerst en vooral een loutering in het vagevuur van de Ware Liefde nodig heeft alvorens zij in de Hemel kan binnentreden.

2. Een Vuur van berouw:
In het uur van de dood verschijnt de ziel vóór God om door Hem geoordeeld te worden. De Koningin des Hemels is eveneens bij dit gebeuren aanwezig. God ontvouwt daar voor de ziel een geweldige daad van Barmhartigheid. Hij toont haar in enkele ogenblikken elk detail van haar pas afgesloten leven zoals Hij deze details heeft gezien en ervaren. De ziel krijgt daardoor de gelegenheid, zichzelf zo te zien zoals zij werkelijk is geweest, welke misstappen, zonden, nalatigheden en ondeugden zij op aarde heeft bedreven en waarom God deze als misstappen, zonden, nalatigheden of ondeugden beschouwt. Dit betekent: De ziel krijgt een immense les in inzicht in Gods Wetten. Zo leert zij de volheid van Gods Waarheid kennen, en op grond van deze nieuwe kennis begrijpt zij volkomen hoe het met haar is gesteld en wat haar nu te wachten staat.

Wanneer de ziel het louteringsproces in het vagevuur moet doormaken, ervaart zij dit proces de hele tijd lang in het bewustzijn van de 'film' die zij over haar eigen leven heeft gezien en het eventuele leed dat zij God door haar misstappen, zonden, nalatigheden en ondeugden heeft aangedaan. Omdat zij de hele tijd precies weet welk leed God om haar heeft geleden, en zij in Gods en Maria’s Tegenwoordigheid de overweldigende Hemelse Liefde heeft mogen ervaren, voelt zij nu pijn over haar onvolkomenheid. Deze pijn noemen wij 'berouw'.

Berouw is de gesteldheid waarin de ziel brandt in het bewustzijn van één of meer punten waarop zij is afgeweken van haar roeping om spontaan en vrijwillig zuivere Liefde te verspreiden, omdat dit bewustzijn haar herinnert aan het feit dat zij God en eventueel medeschepselen niet de Liefde heeft gegeven die zij volgens Gods Wet behoorden te krijgen, dat zij in God en eventueel medeschepselen de Liefde heeft beschaamd, of dat zij medeschepselen en/of Gods Plannen en Werken schade heeft toegebracht en zich daardoor van de Eeuwige Liefde heeft verwijderd.

De ziel heeft berouw over al datgene waardoor zij God smart heeft berokkend omdat dit alles niets anders was dan een gebrek aan Liefde, en zij nu heeft begrepen dat het de Liefde is die de ziel maakt tot beeld en gelijkenis van God. In het vagevuur brandt dit berouw in de ziel als een zuiverend Vuur. Het Vuur van het berouw kunnen wij ons voorstellen als een Vuur dat de ziel verteert wegens het intens besef van de mate waarin zij tekort is geschoten in haar rol als werktuig tot verwezenlijking van Gods Werken en Plannen.

3. Een Vuur van verlangen:
Omdat de ziel na haar aardse leven precies weet hoe de ware Hemelse Liefde aanvoelt, en zij zich er ook van bewust is dat zij, zodra zij voldoende is gelouterd om deze ware Hemelse Liefde in haar volheid in zich op te nemen (omdat zij dan een heel stuk dichter bij God genaderd zal zijn) in de Hemel zal mogen binnengaan, verlangt zij ononderbroken naar de eeuwige nabijheid van God en Maria. Dit verlangen verteert de ziel als het ware omdat de voortdurende herinnering aan de ware, vlekkeloze en verrukkelijke Liefde van God en Maria die zij heeft mogen ervaren in het uur van haar dood, een allesoverheersende macht over haar uitoefent.

U kunt het zich zo voorstellen, dat God dit drieledig Vuur ertoe heeft voorzien om in de ziel in het vagevuur de sporen van de door haar tijdens haar leven op aarde begane misstappen, zonden, nalatigheden en ondeugden geleidelijk te verwijderen. Het is belangrijk dat de ziel in het vagevuur in zichzelf de Ware Liefde zo sterk mogelijk kan ontwikkelen, want de mate waarin zij op grond van dit Vuur naar de uitboeting van haar misstappen, zonden, nalatigheden en ondeugden, en naar de ware volmaaktheid van haar Liefde verlangt, bepaalt in hoge mate hoe vlug zij voor de intrede in de Hemel 'rijp' zal zijn. God bewijst door dit systeem hoe belangrijk, hoe centraal, voor Hem de Liefde is. Slechts de Liefde bepaalt de waarde van een leven, slechts de Liefde bepaalt de intrede in de Eeuwige Gelukzaligheid en het tijdstip ervan, en voor God is doorslaggevend dat de ziel zelf spontaan, vrijwillig en bewust de Ware Liefde beleeft en ervaart.

In een Openbaring op 8 juli 2007 zei de Meesteres van alle zielen:

"De ziel in het vagevuur kent de volheid van de Waarheid en weet met zekerheid dat aan haar uitboeting een einde zal komen. Er is geen sprake van enige onzekerheid. In de ogen van de ziel op aarde kan het lijken alsof de ziel in het vagevuur om deze reden een veel lichter lijden ervaart. Dit is niet het geval. De ziel in het vagevuur verheugt zich weliswaar over haar intrede in het Paradijs, die haar met zekerheid wacht, doch zij ervaart elke seconde van haar loutering tegen de achtergrond van de volheid van de kennis van Gods Waarheid en blijft hierdoor elke seconde naar zichzelf kijken zoals God haar ziet: als een ziel die het heilig verbond van Liefde jegens haar Schepper heeft geschonden en hierdoor zichzelf heeft bevlekt. Zij ziet zichzelf als een diamant met één of meer spatten of vlekken van slijk. Doordat zij sedert het uur van haar levensoordeel weet hoe kostbaar de diamant van de ziel in Gods ogen is, beschouwt zij deze verontreiniging als iets vreselijks. (...)

Het berouw van de zielen in het vagevuur is volmaakt doordat zij sedert hun levensoordeel de zonde zien zoals zij werkelijk is, en doordat hun vermogen tot liefhebben eveneens uitgezuiverd is door het contact dat zij in het uur van hun levensoordeel hebben gehad met God en met Mij. In het uur van haar levensoordeel ervaart de ziel een explosie in de kern van haar wezen. Ook de verdoemde ziel is daarvan getuige, doch weigert deze explosie werkelijk in zich te laten doordringen en gelooft slechts in de duisternis. Dit komt doordat de verdoemde ziel door de veelvuldigheid en de aard van haar zonden niet meer in staat is om deze buitengewone golf van het Ware Leven in zich op te nemen".

De bedoeling van het vagevuur is uiteindelijk slechts de vervolmaking van de ziel in de Ware Liefde, via het inzicht dat zij bij het oordeel over haar voorbije aardse leven heeft gekregen met betrekking tot de Ware Liefde en over elk detail van het leven waarbij zij deze Liefde niet heeft kunnen opbrengen. Dit inzicht, gebaseerd op het feit dat de ziel bij haar levensoordeel het voorbije leven door Gods ogen mag, respectievelijk moet zien, wekt in haar een diepe pijn over elk gebrek aan Liefde in haar voorbije leven. Deze pijn vormt de loutering. Het betreft Liefdespijn, door het inzicht dat de ziel zich door haar zonden en ondeugden van God heeft losgerukt en om deze reden nu nog niet naar Hem terug kan gaan.

De ziel die het zaad van het Lijden van Christus niet in zichzelf tot rijping heeft gebracht, blijft een dor landschap. Aan het Eeuwig Paradijs worden slechts die zielentuinen toegevoegd, die in het uur van hun levensoordeel een mate van bloei vertonen die volgens Gods Wijsheid volstaat om verder te bloeien tot een stukje Paradijs. Deze bloei kan in het vagevuur worden voltooid, doch zalig de ziel die haar hele leven richt op de volle bloei nog hier op aarde, want slechts deze ziel bewijst God dat zij Zijn Liefde waarlijk heeft gewaardeerd, en slechts de op aarde opgebrachte Liefde brengt waarlijk Licht over de hele Schepping. De bloei in het vagevuur brengt geen vruchten meer voort voor Gods Heilsplan, deze bloei is daarom in zekere zin zelfzuchtig: Zij leidt slechts tot de eigen uiteindelijke rijping, die niet meer is aangeboden om het welzijn van alle medeschepselen te verhogen.

4. De Hemel

De enige zin van het leven van elke ziel in een stoffelijk lichaam op aarde bestaat in de vervulling van haar levensopdracht in dienst van de verwezenlijking van Gods Werken. God tracht Zijn Werken en Plannen steeds te vervullen via mensenzielen; Hij moet daartoe van zielen de toelating krijgen om Zich van hun handen, hun mond, hun geest, hun hart en al hun innerlijke gesteldheden te bedienen.

Hij kan dit slechts doen in de mate waarin een ziel haar vrije wil bewust en actief gebruikt in dienst van Gods Werken en Plannen. Om dit te verwezenlijken, moet de ziel al haar handelingen, woorden, gedachten, gevoelens, verlangens en bestrevingen vervullen met Ware Liefde, in volkomen zelfverloochening, volledige aanvaarding van alles wat zij op haar weg vindt, en moet zij haar hele innerlijke leven vrij houden van alle duisternis, van alle negatieve gesteldheden. In de mate waarin de ziel daarin slaagt, en volhardt in haar bestrevingen om altijd en overal een bron en kanaal van Liefde en Licht te zijn, verwerft zij de verdiensten van de Eeuwige Gelukzaligheid in de Hemel.

Ik heb er reeds op gewezen dat het Eeuwig Leven in de Hemel voor de ziel niet evident is: De Hemel is een zijnstoestand van absoluut volmaakte Liefde, die vergelijkbaar is met een Leven in een absoluut volmaakt, onvergankelijk Paradijs met eindeloze verrukkingen. De absolute Liefde kan worden vergeleken met een Vuur, dat alles verteert wat niet met de vlekkeloze Liefde verenigbaar is.

De Hemelse Meesteres wijst erop, dat alle verrukkingen van de Eeuwige Gelukzaligheid voortvloeien uit de intense, volkomen onbelemmerde ervaring van de volheid van de Liefde. Reeds op aarde kan een mensenziel hiervan een voorsmaak proeven in de intense innerlijke Vrede en blijheid die kan ontstaan in een hart dat een medeschepsel van harte liefheeft en zich in deze ervaring vanzelf opent voor een intensere instroming van het Goddelijk Leven en voor een meer onbelemmerde doorstroming van de Liefde binnen haar ervaringswereld.

De Ware Liefde is een Goddelijk Geneesmiddel dat elke duisternis onwerkzaam maakt in een hart dat zich spontaan en onbegrensd op God en de vervulling van Zijn Werken oriënteert. In de zijnstoestand van de Hemel ervaart de ziel de Liefde, Vrede en blijheid in de absoluut volmaakte graad, daar zij in deze zijnstoestand niet meer onderworpen is aan de beperkingen van het stoffelijk leven met al zijn invloeden van duisternis, lijden en droefheden. In de Hemel ervaart de ziel de zijnstoestand van de onbelemmerde stroming van de volmaakte Goddelijke Liefde. Elke waarneming van de ziel is er getekend door het feit dat alles er van deze volmaakte Liefde is doordrongen.

Zo moet de ziel de Eeuwige Gelukzaligheid reeds op aarde voorbereiden. God verlangt dat de ziel niet leeft met de doelstelling, later de Hemel te verdienen, doch met de bedoeling, de grootst mogelijke hoeveelheid Liefde en Licht voort te brengen teneinde een daadwerkelijke bijdrage te leveren tot de voltooiing van Gods Werken en Plannen. Zij kan dit slechts door een intense, spontane, oprechte, bewuste en actieve beleving van de ware zelfverloochenende Liefde, uitsluitend gedreven door het verlangen dat het eigen leven een positieve bijdrage moge leveren tot de vermeerdering van het geluk en het welzijn van alle medeschepselen en de voltooiing van Gods Heilsplan.

De ziel die zo leeft, verwerft automatisch het loon van de Eeuwige Gelukzaligheid. Indien de ziel leeft met de bedoeling, de Hemel te verdienen, leeft zij vanuit zelfzucht: Zij verlangt dan niet het welzijn en geluk van alle medeschepselen en de voltooiing van Gods Heilsplan – en derhalve de overwinning van de Eeuwige Liefde over alle duisternis – doch de eigen Gelukzaligheid. Zelfs indien de ziel al haar levensogenblikken zou vullen met handelingen van Liefde, zal zij geen enkele verdienste verwerven indien zij deze stelt met de bedoeling, zelf in de Hemel te komen.

God oordeelt niet de handelingen zelf, doch de gesteldheden vanuit dewelke deze handelingen worden gesteld. Met andere woorden: De oprechte, onbelemmerde en onvoorwaardelijke beleving van de Ware Liefde is de enige maatstaf voor de bestemming van de mensenziel na haar aardse leven.

De gouden weg naar de Eeuwige Gelukzaligheid in de Hemel is deze waarbij de ziel de Ware Liefde oprecht beschouwt als:

• de Bron van elk detail van haar leven en al haar innerlijke gesteldheden, namelijk het diep besef dat God de Oorsprong is van alles en dat al het levende slechts van Hem afkomstig kan zijn;
• de Draagster van elk detail van haar leven en al haar innerlijke gesteldheden, namelijk het besef dat de Ware Liefde het enige is dat inhoud geeft aan alles, en dat zonder de Ware Liefde alles leeg en inhoudsloos is. Daarom zegt de Meesteres van alle zielen dat zeer veel christenen hun leven totaal onvruchtbaar maken door de oppervlakkigheid van hun beleving: Zij stapelen handelingen, gebeden en Sacramenten op vanuit gesteldheden die weinig echte Liefde in zich dragen, in de waan dat de hoeveelheid ervan hen het Eeuwig Leven zal verwerven, doch in het uur van hun oordeel zal God met recht tot hen zeggen: "Ik heb je nooit gehoord", omdat het enige dat waarlijk Zijn Hart bereikt, de Ware Liefde, in al hun handelingen ontbrak;
• de Bestemming van elk detail van haar leven en al haar innerlijke gesteldheden, namelijk het diep besef dat God de ware Bestemming, het enige Eindpunt van alles is, en dat elke ziel behoort te verlangen om naar Hem terug te keren om voor eeuwig in Zijn tastbare Tegenwoordigheid te leven in de absoluut ongeremde ervaring van de volmaakte Liefde.

De ziel moet zichzelf uit vrije wil volledig zuiveren van elke overtreding tegen Gods Wet van Liefde alvorens zij in staat is om het Liefdesvuur van de Hemel aan te kunnen. De ziel kan derhalve slechts in de Hemel leven wanneer zij de volmaakte Liefde in zich heeft verwezenlijkt. De heiligheid is een mate van verwezenlijking, ontplooiing en beleving van de Ware Liefde in de ziel. De Meesteres van alle zielen wees er in Haar vroegere openbaringen en onderrichtingen reeds op, dat men 'heiligheid' niet mag begrijpen als een absolute, doch als een relatieve toestand.

Dit betekent dat er talloze graden van 'heiligheid' bestaan. Heiligheid is de toestand waarin een ziel in staat is om 'Heil' over de Schepping te brengen via al haar handelingen, woorden, gedachten, gevoelens, verlangens, bestrevingen en haar hele innerlijke gesteldheid. Concreet betekent dit, dat een ziel des te heiliger is naarmate zij méér Ware Liefde in zich draagt en zij deze in zuivere toestand – dit wil zeggen in een toestand waarin zij als het ware een smetteloze spiegel is van Gods Hart – vermag door te laten stromen naar al haar medeschepselen toe.

Een ziel is dus op aarde nooit absoluut heilig (daar zij automatisch in diverse opzichten afwijkt van het ideaal dat bestaat uit een volmaakte overeenstemming met de Wet van de Ware Liefde), doch kan zeer uiteenlopende graden van relatieve heiligheid bereiken.

Hoe dichter de relatieve heiligheid van een ziel de graad van volmaaktheid – met andere woorden: de absolute heiligheid – benadert in het uur waarin zij het stoffelijk lichaam verlaat (dus in het stervensuur), des te kleiner zal haar behoefte aan loutering zijn, want des te beter is zij reeds 'aangepast' om het Vuur van de absoluut volmaakte Liefde van de Hemel te verdragen. De Meesteres van alle zielen toonde Haar Myriam ooit het volgende verschil: Een ziel die in haar stervensuur beladen is met zware duisternis, ervaart gedurende haar levensoordeel in de ontmoeting met God en Maria een immense schok, daar zij de Tegenwoordigheid van de absolute heiligheid van God en van de Koningin des Hemels – met andere woorden: Hun immens Liefdesvuur – nauwelijks kan verdragen en zij het gevoel heeft dat zij restloos zal verschroeien.

Een ziel daarentegen, die tijdens haar levensoordeel in ver gevorderde staat van ontwikkeling en beleving van de Ware Liefde verkeert, ervaart deze ontmoeting met de Goddelijke Rechter en de Koningin van de Hemel als een immense verrukking in dewelke zij wordt opgenomen als in deinende golven uit een zalige zomerzon. Deze ziel verkeert als het ware reeds in verregaande mate in een gesteldheid die volkomen verenigbaar is met deze welke de Harten van God Zelf en van de Hemelse Koningin vervult.

Wanneer een ziel bij haar levensoordeel een balans vertoont (zoals eerder aangetoond, drukte de Meesteres van alle zielen dit ooit uit als volgt: "Wanneer de ziel draagster is van een logboek") waarin een aantal rode cijfers (= schulden jegens de Wet van de Ware Liefde) staan opgetekend, voelt zij heel goed dat haar innerlijke gesteldheid voorlopig onvoldoende verenigbaar is met de atmosfeer van de Hemel in het Paradijs waarin de Eeuwige Zomer heerst. Zij voelt dan zelf de noodzaak om een bepaalde mate van loutering te ondergaan in het vagevuur.

Deze loutering in het vagevuur kan pas definitief worden voltooid zodra in de ziel de Ware Liefde volkomen is geworden. Indien de ziel eerder uit het vagevuur naar de Hemel zou overgaan dan in het uur waarin zij haar sporen van afwijking van de Ware Liefde volkomen heeft verbrand in het drievoudig Vuur waarover ik het eerder heb gehad, zou zij, om het zo uit te drukken, met zichzelf in conflict komen: Het Vuur van de Goddelijke Liefde zou haar als het ware 'verbranden'.

5. De hel

Veel zielen ontvangen de roep van de Goddelijke Rechter om tot Hem terug te keren (= de dood van het stoffelijk lichaam, gevolgd door het levensoordeel) in een uur waarin het 'logboek' van hun innerlijke gesteldheden en van alle details van hun voorbije leven zodanig veel en hoge rode cijfers bevat, dat zij zelfs niet meer in staat zijn om hun overtredingen tegen de Wet van de Ware Liefde nog door het drievoudig Vuur van het vagevuur te laten verteren. De Meesteres van alle zielen bevestigde meermaals dat de louteringstijd van vele zielen in het vagevuur zeer veel jaren, niet zelden eeuwen, bedraagt.

Zij zei tevens dat men de louteringstijd in het vagevuur niet naar menselijke tijd mag inschatten, daar niet de tijdsfactor bepaalt of een ziel gelouterd is of niet (in die zin wijkt het vagevuur dus duidelijk af van wat wij in de wereld kennen als een gevangenis, en de louteringsperiode van wat wij kennen als de duur van een gevangenisstraf).

Bepalend voor de voltooiing van de loutering in het vagevuur, is uitsluitend de mate waarin de ziel zich sneller en grondiger volkomen 'verenigbaar' maakt met de volheid van de Liefde. Is de schuld zodanig groot, en heeft de ziel haar kiem van Goddelijk Leven zodanig laten verkommeren door veelvuldig en ernstig gebrek aan beleving van de Ware Liefde, dan oordeelt de Wet der Goddelijke Gerechtigheid dat deze kiem van Goddelijk Leven niet meer tot leven kan worden gewekt en de ziel derhalve nooit de toestand van de Eeuwige Gelukzaligheid in de Hemel zal aankunnen. In dit geval is sprake van verdoeming: De ziel verdoemt zichzelf door haar kiem van Goddelijk Leven in de loop van haar aardse leven van alle levenskracht te beroven. De verdoeming is een eeuwigdurende verwijzing naar de zijnstoestand van de hel.

Ooit gebruikte de Hemelse Koningin het beeld, dat in de Hemel voor de mensenziel een tuin wordt voorbereid, en dat de bloemen in deze tuin worden gezaaid met zaad uit de verdiensten van het leven dat de betreffende ziel op aarde leidt. Volgens dit beeld kan men zich het leven voorstellen als een tijdsspanne gedurende dewelke de ziel zich het zaad van zoveel mogelijk verschillende bloemen zoekt te verwerven, via een volhardende beleving van de verschillende deugden.

De zielentuin bevat dus als het ware het zaad van de Ware Liefde, daar alle deugden samen de Liefde vormen. Dit zaad moet bloeien tot bloemen, die de mate van heiligheid symboliseren. In het vagevuur moet de ziel het ongerijpt gelaten zaad alsnog tot bloei brengen, want de Hemel kan slechts worden betreden wanneer de zielentuin een bloemenparadijs is geworden. Een ziel die alle zaad van de Ware Liefde in zich laat verkommeren door gebrek aan verlangen om de zelfverloochenende, onvoorwaardelijke Liefde toe te passen in alle details van haar leven op aarde, kan zelfs in het vagevuur niet meer tot bloei komen: Zij heeft zichzelf nog tijdens haar leven op aarde tot een woestijn laten verworden. Deze ziel verdoemt zichzelf voor de eeuwigheid, want haar leven op aarde loopt ten einde zonder dat zij enige bloeikracht in zich bewaart.

De ziel in de hel heeft zich tijdens haar leven op aarde volledig van Gods Liefde losgerukt, en heeft zichzelf in spiritueel opzicht gedood. De 'dode' ziel is niet meer in staat om iets op te nemen. De Meesteres van alle zielen drukt het zo uit, dat een ziel in staat van verdoeming een ziel is, die in zichzelf de kiem van het Goddelijk Leven heeft gedood. Hoe dit gebeurt, kan worden begrepen wanneer men kijkt naar het eerste wezen dat ooit de eigen kiem van het Goddelijk Leven in zich heeft gedood: Lucifer.