Een ziel gaat niet vóór het uur van haar levensoordeel verloren: Tot in dat uur krijgt de ziel elk ogenblik de kans om voor het Ware Licht te kiezen. Wij mogen daarom ook nooit uit het oog verliezen dat vele van onze gebeden, toegewijde beproevingen en offers hun grootste effect ontwikkelen in het uur van het levensoordeel van de ziel voor wie wij deze (soms jaren voordien) aanbieden.

Wij moeten ons ervan bewust zijn dat de ziel niet op aarde is voor het aardse leven op zich, doch voor het Eeuwig Leven. Daardoor kan ook beter worden begrepen dat men niet te gemakkelijk mag menen dat gebeden en offers vergeefs worden aangeboden. Voor God is uiteindelijk van belang dat de ziel 'ergens tijdens haar voorbereiding op het Eeuwig Leven', dit wil zeggen op een zeker punt tussen haar geboorte in het vlees en haar levensoordeel na de aardse dood van het lichaam, het inzicht van het Ware Licht en de Waarheid over haar eigen fouten aanvaardt en daadwerkelijk van harte volgens dat inzicht begint te leven.

De mate waarin de ziel binnen Gods Plannen en Werken productief is, zal een bijzonder grote invloed hebben op haar innerlijke Vrede. De ziel kan zich ononderbroken onrustig en ontevreden voelen omdat haar geweten, dat grote regelmechanisme van de spirituele processen en het controlemechanisme van de ontwikkelingsstand van de ziel binnen Gods Heilsplan, de ziel voortdurend signalen kan sturen in de zin van "Jij bent toe aan een koersverandering, want zo kom je niet aan je doel". De ziel 'hoort' deze signalen niet altijd in duidelijke woorden, deze dringen gewoonlijk tot haar door in geheimcode.

In de mate waarin de ziel haar leven op God richt, zal zij deze code vlugger kunnen ontsleutelen. Bij de meeste zielen echter, zetten deze geheime signalen een mechanisme in gang dat wij kennen als 'innerlijke onrust'. Het gaat daarbij in principe niet om een foltering van Gods wege, maar om een mechanisme van zelfbescherming, een geschenk 'van Boven'. Het geweten is wellicht het grootste geschenk van God aan elke ziel, want het bevat de richtingaanwijzer naar de poort van het Eeuwig Heil, het bevat in zekere zin Gods Wetboek, alsook een kompas waarvan de wijzer voortdurend naar Gods Hart wijst door de immense aantrekkingskracht van Gods Liefde, die wij zouden kunnen vergelijken met een grote magneet.

Ik heb daarnet reeds moeten vermelden dat de ziel na haar leven op aarde in feite zichzelf oordeelt, doordat zij in dat uur van de Goddelijke Rechter het vermogen ingestort krijgt om haar hele voorbije leven tot in alle details te zien zoals God het heeft gezien. Daardoor kan de ziel zelf vaststellen welke verdiensten en tekortkomingen ten aanzien van de Wet van de Ware Liefde zij in dat uur in zich draagt. Zij ziet de balans van haar voorbije leven met daarbij als het ware het waardecijfer dat haar voorbije leven voor God heeft gescoord.

Deze balans zou men zich kunnen voorstellen als het onfeilbaar resultaat van een Goddelijk wiskundig programma dat wordt toegepast op alle doen en laten en alle innerlijke gesteldheden die de ziel gedurende haar hele leven op elk ogenblik heeft gekoesterd en gesteld, volgens de positieve of negatieve betekenis ervan voor de ontwikkeling van Gods Heilsplan. Zo krijgt een ziel als het ware voor haar innerlijk oog een rapportcijfer tussen 0 en 100 te zien, bijvoorbeeld 87,12 indien zij gemiddeld een zeer goed leven heeft geleid, of 15,10 indien zij haar leven heeft prijsgegeven aan overwegend duistere gesteldheden en gedragingen, enzovoort. Zeer lage cijfers kunnen goedmaking in het vagevuur onmogelijk maken. In dat geval kan de ziel niet anders dan het Eeuwig Leven verliezen. Daarover zo dadelijk méér.

Zeer hoge cijfers maken het soms mogelijk dat een ziel onmiddellijk tot de Hemel kan worden toegelaten, omdat de Goddelijke Barmhartigheid in deze gevallen het verschil tussen de score van de ziel enerzijds en de absolute volmaaktheid (cijfer 100) anderzijds, kan overbruggen zonder dat Gods Heilsplan en het evenwicht binnen de Schepping hierdoor schade zouden lijden.

Wanneer de ziel een cijfer ziet waarvan zij op grond van de haar op dat ogenblik vergunde Goddelijke inzichten beseft dat het zich in de 'schemerzone' bevindt (met andere woorden: dat de ziel te veel sporen van duisternis in zich draagt om een volledige tegemoetkoming vanwege Gods Barmhartigheid te kunnen rechtvaardigen), weet zij dat zij onmogelijk de Hemel kan binnengaan alvorens een grondige en vaak langdurige loutering in het vagevuur te hebben ondergaan, waarbij zij door liefdespijnen en de kwellingen van een volmaakt berouw haar tekortkomingen in de Liefde zal moeten compenseren.

De Eeuwige Bestemming van een ziel wordt lang niet uitsluitend bepaald door wat in mensenogen een koele wiskundige berekening zou heten; ook Gods Barmhartigheid en de Voorspraak van de Koningin des Hemels spelen een grote rol. Doorslaggevend echter, en dit mogen wij nooit uit het oog verliezen, is dat het waardecijfer over het voorbije leven uiteindelijk wordt bepaald door de mate en de zuiverheid van de door de ziel opgebrachte Liefde in doen en laten, in gedachten, gevoelens en bestrevingen op elk ogenblik en in alle situaties van haar leven en in al haar reacties op de gebeurtenissen en situaties van haar leven en op al haar medeschepselen.

Om deze reden is het van groot belang dat de ziel elk ogenblik van haar leven op de Ware Liefde georiënteerd leeft, tot in haar allerdiepste innerlijke gesteldheden. Een blijvende gesteldheid van negativiteit naar het eigen leven en naar de medeschepselen toe, legt daarbij een laag van duisternis over alles wat in de ziel leeft en alles wat van haar uitgaat. Zelfs indien de ziel in deze gesteldheid geen concrete misdaden zou plegen, zou de balans van haar leven niettemin negatief uitvallen, omdat haar hart als het ware constant in duisternis is gehuld en zij daardoor geen kanaal vormt voor een onbelemmerde doorstroming van Gods Liefde naar haar medeschepselen toe.

Het is belangrijk dat elke ziel dit beseft, want de duisternis verblindt talloze zielen zodanig dat zij zich deze waarheid nooit voor ogen houden. Het feit dat een mens geen waarneembare moord heeft gepleegd of geen waarneembare schade aan medeschepselen heeft toegebracht, maakt haar leven in Gods ogen niet noodzakelijk tot een vruchtbaar of heilig leven: De ziel kan zeer veel duisternis over de Schepping brengen vanuit een hart dat in het onzichtbare zeer onzuivere gevoelens koestert, waardoor zij schade en verwoesting kan aanrichten die geen mens ziet.

Reeds op 29 juni 2007 zei de Meesteres in een Openbaring tot Myriam:

"Onthoud dat de Liefde de essentie van het Goddelijk Leven is, en dat het spoor dat God van Zichzelf in elk schepsel legt, eveneens niets anders is dan een uitvloeisel van de Liefde. Daarom ziet de ziel bij haar levensoordeel elke overtreding die zij jegens een medeschepsel, mens of dier, heeft begaan, als een overtreding jegens God Zelf. Elke zonde, elke geregeld bedreven ondeugd, elke nalatigheid, elke onzuiverheid in handelingen, woorden, gedachten, gevoelens en verlangens, wordt door de ziel tijdens haar levensoordeel ervaren als een pijn, omdat zij deze dan ziet zoals zij werkelijk zijn: verwondingen die toegebracht zijn aan Gods Hart. Elke zonde is de vrucht van een gebrek aan Liefde, soms langdurig, soms gedurende een kortstondige bekoring.

Op grond hiervan ziet zij haar voorbije leven in één ogenblik tijd zoals God Zelf het heeft gezien en aangevoeld, met al Zijn vreugden, pijnen en teleurstellingen erover op grond van de mate waarin dat leven al dan niet in overeenstemming is geweest met Gods volmaakte Wet en met het Plan van Heil voor alle zielen. Ik herinner aan het Evangelie waarin Jezus zegt dat alles wat men voor de geringste heeft gedaan of niet heeft gedaan, men in feite voor Hem heeft gedaan of niet heeft gedaan. Ik herinner ook aan de woorden waarin Hij de zielen erop wijst dat Hij hen zal oordelen op grond van het feit of zij Hem al dan niet hebben te eten of te drinken gegeven, gekleed, bezocht enzovoort. In het uur van het levensoordeel gaan deze woorden in vervulling.

Bij haar levensoordeel ziet de ziel elk detail van haar voorbije leven zo, dat zij in deze levensfilm niet de mens jegens wie, of het dier jegens hetwelk, zij heeft gehandeld, vóór zich ziet, maar het Goddelijk spoor dat in deze wezens aanwezig was: een ziel wanneer het een mens betrof, en een levensprincipe uit Gods hand wanneer het een dier betrof, dit alles bestaande uit Goddelijke Liefde en Goddelijke Wijsheid en Intelligentie, en gebruikt als een instrument van de Goddelijke Voorzienigheid tot hulp voor de vervolmaking van de ziel.

De ziel begrijpt dus ten volle dat dit oordeel volkomen in overeenstemming is met de volmaakt rechtvaardige Beschikkingen van Gods Wet. Dit neemt niet weg dat het oordeel van de eeuwige verdoeming vernietigend is. Wanneer de ziel op grond van deze beschouwing van haar eigen leven begrijpt dat zij niet klaar is voor een onmiddellijke intrede in Gods Paradijs, aanvaardt zij dit met pijn doch in het besef dat zij intense pijnen zou lijden indien zij in onvolkomen gelouterde toestand tot de Hemel zou worden toegelaten.

Het besef van haar onvolkomenheid in de Liefde zou haar verschroeien, zodat zij geen deel zou krijgen aan de uitwerkingen van de eeuwigdurende Gelukzaligheid. Bij het verloop van het levensoordeel spelen nog andere factoren een rol, waarover Ik de zielen later zal onderrichten".

Op 24 april 2018 schonk de Meesteres van alle zielen aan Myriam de volgende zeer veelzeggende Openbaring over het levensoordeel, waarvan Zij in het kader van deze onderrichting de publicatie toestaat:

"In het uur van het oordeel dat God over het voorbije leven van een mensenziel velt, wordt de ziel geconfronteerd met de Waarheid dat God absoluut niets, geen enkel detail, ontgaat.

God zou je kunnen vergelijken met een onfeilbaar röntgentoestel dat dwars doorheen alles kijkt en uiterst gedetailleerde en scherpe beelden kan opnemen.

Ik heb je reeds eerder gezegd dat elk levend wezen in de kern van zijn ziel, respectievelijk van zijn levensprincipe (dit laatste wanneer het een dier betreft), als het ware een logboek draagt, waarin tot in de allerkleinste details en op volkomen onherroepelijke wijze worden opgetekend – en in de context van deze woorden geldt dit alles slechts voor de mensenziel:

• elke gebeurtenis van het leven vanaf het ogenblik van de geboorte tot op het ogenblik van de lichamelijke dood;
• elke gestelde handeling alsook elk verzuim of elke nalatigheid, in combinatie met de exacte gevoelens, gedachten en verlangens die in het hart leefden op het ogenblik waarop elke handeling werd gesteld;
• elk gesproken woord in combinatie met de begeleidende gevoelens, gedachten en verlangens;
• elke gedachte, elk gevoel, elk verlangen, elke innerlijke gesteldheid op elk ogenblik van het leven, vanaf de geboorte tot de lichamelijke dood. Hierin is derhalve ook begrepen: alles wat op elk ogenblik van elke dag en nacht in het verborgene van de ziel omgaat, zelfs wanneer geen sprake is van concrete gedachten, woorden of handelingen, met andere woorden ook in wat de mens 'verloren ogenblikken' pleegt te noemen.

In het uur van het levensoordeel leest God dit alles onfeilbaar, onherroepelijk en tot in de kleinste details uit het logboek van de door Hem te oordelen ziel af.

Ooit openbaarde de Meesteres van alle zielen in verband met dit 'logboek' een zeer opmerkelijk gegeven in het kader van Gods Alwetendheid: Zij wees er toen op, dat voor God als Rechter bij het levensoordeel niets verborgen blijft, door te tonen dat zelfs elk dier dat sterft, in Gods Hart terugkeert, en dat het levensprincipe van het gestorven dier voor God is als een open boek: In dit levensprincipe ligt als het ware de film van zijn voorbije leven. Alles wat dit dier heeft meegemaakt en gevoeld met betrekking tot mensen met wie het in contact is geweest, al was het zelfs slechts een seconde lang, en alles wat het in het verborgene heeft opgevangen aan gedachten of gevoelens van mensen, dat alles ligt in het levensprincipe van dit dier opgeslagen.

Is een dier bijvoorbeeld door een mens mishandeld, dan staat deze mishandeling in zijn levensprincipe afgedrukt, samen met de bron door dewelke het deze mishandeling heeft geleden. Zo getuigt een dier dat is mishandeld, vervloekt of op welke andere wijze dan ook door toedoen van een mens de dood heeft gevonden op een ogenblik en een wijze die niet door God waren beschikt, zonder woorden van alles wat het heeft meegemaakt én van de naam of namen van de schuldige(n). Deze informatie wordt door God in het levensboek van de betreffende mensenziel(en) ingeschreven, die tijdens hun eigen levensoordeel hiermee zullen worden geconfronteerd in de mate waarin zij hun zonde niet oprecht en rouwmoedig hebben gebiecht én door vlekkeloze Liefde hebben goedgemaakt.

Door deze openbaring onderstreepte de Koningin des Hemels tevens het feit dat ook de wijze waarop een mensenziel omgaat met dieren, een rol speelt bij de beoordeling van de mate waarin deze ziel al dan niet de Ware Liefde heeft beleefd, en dat ook tekorten aan Liefde jegens dieren voor God gelden als uitdrukkelijke inbreuken op Gods Levensplan voor de hele Schepping. Een gestorven dier legt op dezelfde wijze ook zonder woorden getuigenis af van alle goeds, alle Liefde, die het van mensenzielen heeft ontvangen, met inbegrip van de namen van zijn weldoeners.

God leest in het uur van het levensoordeel op uiterst precieze wijze elke innerlijke gesteldheid af, die in de ziel werkzaam is op het ogenblik waarop haar leven op aarde eindigt.

Elke handeling, elk verzuim, elke nalatigheid, elk woord, elke gedachte, elk gevoel, elk verlangen, elke bestreving, elke innerlijke gesteldheid van elk ogenblik van het hele leven draagt een exact waardecijfer, volgens het nut, respectievelijk het nadeel of de schade die dit alles oplevert voor Gods Plannen en Werken, voor het geheel van de Schepping en voor het leven van alle medeschepselen als geheel, voor het leven en de innerlijke bloei van de individuele medeschepselen die rechtstreeks bij elke handeling, gevoel, gedachte enzovoort zijn betrokken, en volgens de mate waarin dit alles Gods Wetten al dan niet in staat stelt om zich in de medeschepselen en in de Schepping als geheel vlekkeloos en volgens Zijn bedoelingen uit te werken.

Ook de innerlijke gesteldheden die in de ziel werkzaam zijn op het ogenblik van haar overgang uit het stoffelijk leven naar het uur van haar levensoordeel, dragen op hun beurt een waardecijfer, want zij tonen God exact op welk punt van spirituele ontwikkeling de te oordelen ziel zich bevindt en in welke mate zij haar vermogen en haar vrije wil om Zijn Wetten exact na te leven en Zijn Werken en Plannen te helpen voltooien, in stand heeft gehouden en heeft ontplooid.

Het geheel van al deze informatie draagt de ziel op het ogenblik van haar overgang uit het stoffelijk leven in het 'logboek' van haar leven en van haar gesteldheden. God leest en analyseert dit alles feilloos en tot in de allerkleinste details in een fractie van een seconde, en baseert Zijn oordeel op deze onfeilbare analyse in combinatie met de gerechtvaardigde invloeden vanwege de Liefde uit de Voorspraak van de Koningin van alle schepselen en met eventuele andere invloeden die Zijn Barmhartigheid in staat kunnen stellen om Zijn onfeilbaar oordeel over het voorbije leven in het voordeel van de te oordelen ziel te nuanceren.

Dit betekent in geen enkel geval dat het oordeel dat God velt op basis van de Wetten van Zijn Gerechtigheid, zelfs in het geringste foutief of niet gerechtvaardigd kan zijn; het betekent uitsluitend, dat Zijn Liefde zo volmaakt is, dat Hij factoren heeft voorzien die dit onfeilbaar oordeel niettemin kunnen verzachten in het voordeel van de te oordelen ziel. Deze factoren zijn de mechanismen die Hij heeft bekleed met het vermogen om Zijn Barmhartigheid in werking te stellen. De krachtigste van deze factoren zijn:

1. Mijn Voorspraak, die moet worden beschouwd als de macht van Mijn absoluut volmaakte Liefde die, binnen de door de Wetten der Gerechtigheid gestelde grenzen, bepaalde elementen van duisternis teniet kan doen. Deze grenzen worden in de eerste plaats bepaald door de gesteldheden die God in de ziel aantreft op het ogenblik van haar verschijning voor Zijn Rechterstroon, en in het bijzonder door de mate waarin de vrije wil van de te oordelen ziel bewust en actief op de eenwording met Zijn Wil is gericht;
2. de mate van oprecht berouw die God in de ziel aantreft;
3. de mate waarin de ziel elke begane overtreding tegen de Wet van de Ware Liefde heeft goedgemaakt in haar doen en laten, haar denken, voelen en verlangen jegens Gods Plannen en Werken en jegens al haar medeschepselen, in het bijzonder jegens diegene, die zij door handelingen, nalatigheden, woorden, gedachten, gevoelens, verlangens of via welke innerlijke gesteldheid dan ook kan hebben geschaad of kan hebben willen schaden.

God beoogt slechts één ding: dat Zijn Schepping in evenwicht zou worden gehouden. Om dit te bekomen, moet elk spoor van duisternis op één of andere wijze worden vergoed. Dit moet in de eerste plaats gebeuren door de schuldige ziel zelf, via bewuste handelingen, gedachten en gevoelens van oprechte, zelfverloochenende Liefde jegens God, Zijn Werken, alle medeschepselen en de Schepping als geheel. De factoren die Zijn Barmhartigheid in werking kunnen stellen, zijn eveneens werkingen van compenserende Ware Liefde.

Uitsluitend de interventies van Ware Liefde kunnen schulden helpen vergoeden die niet door de compenserende werkingen van de Goddelijke Gerechtigheid zijn vergoed. Om deze reden treedt bij elk levensoordeel de Wet van Gods Gerechtigheid onveranderlijk in werking, en werkt de Goddelijke Barmhartigheid op aanvullende wijze in de mate waarin Gods Gerechtigheid dit op grond van de ernst van de schuld van de te oordelen ziel al dan niet kan toestaan".

Een ziel die aan duistere gesteldheden blijft vasthouden in de waan dat zij bij haar levensoordeel de keuze zal krijgen om de Hemel binnen te gaan, redeneert vanuit een ernstige dwaling die door de satan aan de ziel wordt ingefluisterd om haar te verblinden, opdat zij zijn plannen zou blijven dienen. Weet, dat deze dwaling berust op een gesteldheid van zelfzucht: De ziel blijft Gods Plannen en Werken, en haar medeschepselen, schade berokkenen in de mening dat zij desondanks bij haar levensoordeel haar eigen Eeuwige Gelukzaligheid zal kunnen vrijwaren.

Wij moeten echter heel goed beseffen dat de ziel die levenslang vasthoudt aan haar eigen gedragingen en gesteldheden, wetende dat deze haar medeschepselen en God Zelf schaden, bij haar levensoordeel geen enkel argument kan voorleggen dat haar de Eeuwige Gelukzaligheid zou kunnen bereiden. Zij heeft een leven lang het goede uitgesteld. Noch Gods Barmhartigheid noch de macht van Mariaÿs Voorspraak kunnen dit compenseren, want indien dit wel het geval ware, zou God Zelf Zijn eigen Schepping totaal overleveren aan de grillen der duisternis en zou niet God, doch de satan almachtig zijn. Een ziel die blijft uitstellen, het goede te doen, wordt door God geoordeeld als een ziel die niet God, Zijn Werken en haar medeschepselen liefheeft, doch integendeel berekenend is: Zij leeft uiteindelijk niet voor de verwezenlijking van Gods Werken, doch voor zichzelf.

Wij moeten op grond van dit alles beseffen aan welke verblinding een ziel ten prooi is, die geen stappen onderneemt om resoluut de Ware Liefde te beginnen toepassen in al haar doen en laten en al haar innerlijke gesteldheden. De Meesteres van alle zielen zei in dit verband in een private Openbaring:

"Zielen, ontwaak, en merk tijdig welke nevelen om jullie ogen worden opgetrokken, welke ketenen om jullie heen worden gelegd, en wie dit alles met jullie doet: hij die weet welke prijs jullie later voor deze droom van eigenwaan zullen betalen. De eeuwige slavernij jegens de duisternis is een kruis dat met geen enkel kruis te vergelijken is, dat jullie ooit op aarde zouden mogen dragen".

Laten wij nu in het kort bekijken wat de Koningin des Hemels heeft geopenbaard in verband met de zijnstoestanden van de ziel na het oordeel dat God op grond van Zijn Wet van Gerechtigheid over haar leven zal vellen.

3. Het vagevuur

Zolang de ziel nog een beetje Liefde in zich draagt, dat gereinigd kan worden en waardoor de ziel toch nog tot heiliging kan worden gebracht (zij het vaak pas na een lange loutering), kan zij voor zichzelf in het vagevuur nog haar vervolmaking bewerken. Is echter in de ziel alle Liefde dood, en elke vonk voor God uitgedoofd, dan is in deze ziel het Goddelijk Leven uitgeblust. Een dergelijke ziel kan niet worden gered, omdat het gebrek aan Liefde haar volledig van God lossnijdt. Op deze wijze moet het begrepen worden dat een ziel in de hel definitief verloren is. Deze ziel heeft zichzelf voor de Verlossing buiten spel gezet. Zolang de ziel de kiem van haar heiliging niet helemaal heeft gedood door een overmaat aan duisternis in haar handelingen, gedachten, gevoelens, bestrevingen en al haar innerlijke gesteldheden, kortom door de stroming van de Liefde die God ook via haar doorheen de Schepping tracht te leiden, volledig te blokkeren en/of door haar duistere hartsgesteldheden te verontreinigen, kan zij haar innerlijke gesteldheden en de effecten van haar zonden, fouten en tekortkomingen nog louteren in de zijnstoestand van het vagevuur.

Het vagevuur is een zijnstoestand van de ziel na voltooiing van haar leven op aarde, waarin de ziel zich bevindt op grond van het oordeel dat God onmiddellijk na haar laatste ogenblik in een levend lichaam op aarde, over haar leven heeft geveld – rekening houdend met deze hele reeks factoren waarover ik het hierboven had. De ziel moet doorheen deze zijnstoestand wanneer blijkt dat zij de Ware Liefde niet in de mate die noodzakelijk is voor de bevordering van haar eigen heiliging en voor de verwezenlijking van Gods Heilsplan, in zich heeft ingebouwd noch haar in diezelfde mate in alle aspecten van haar leven heeft toegepast en om zich heen heeft verspreid.

Hierbij moeten wij niet slechts het voorbije mensenleven in zijn geheel beschouwen (was dit een 'goed mens' of niet?), doch in alle aspecten van dat leven. Een mensenleven bestaat uit ontelbare miljoenen situaties (vele daarvan duren slechts een paar seconden, bijvoorbeeld een plots opwellende gedachte of gevoel). Elke van deze situaties en de bijhorende gedragingen en reacties vanwege de ziel wordt door God beoordeeld. Bij de gedragingen moeten wij bedenken dat een aantal ervan uiterlijk zijn (men ziet wat iemand doet, of hoort wat hij zegt), doch zeer vele innerlijk (elke gedachte, elk gevoel, elke verborgen bestreving: dit alles ziet en voelt slechts God – op grond van Zijn alomvattend bewustzijn van alles wat zich in Zijn schepselen afspeelt – en zij worden alle in het levensoordeel meegerekend).

Hierdoor is het meestal zo, dat een ziel in het algemeen beschouwd een deugdzaam leven kan hebben geleid, en wel degelijk flink gevorderd kan zijn in de beleving van de ware, onzelfzuchtige Liefde, en toch voor vele heel kleine momentjes van ontoereikende beleving van de Liefde in handelingen, woorden, gedachten, gevoelens en bestrevingen een zekere goedmaking jegens Gods Gerechtigheid moet leveren, indien deze ziel in de loop van haar leven onvoldoende goedmaking heeft geleverd door akten van naastenliefde, gebed, Biecht, berouw, boetedoening, verstervingen, van harte toegewijde offers, enzovoort. De rekening kan door geen enkel mens worden gemaakt, slechts God kent alle details en weet welke plus- en min-waarde elk detail van een mensenleven heeft voor Zijn Heilsplan.

Het 'vagevuur' wordt zo genoemd omdat de ziel daar in een drievoudig inwendig 'Vuur' wordt gereinigd: in het Vuur van haar berouw, in het Vuur van haar Liefde, en in het Vuur van haar verlangen. Daar de ziel na haar overlijden tijdens het Goddelijk oordeel de volheid van Gods Waarheid heeft mogen schouwen en ervaren, kent zij nu de ware, volmaakt zuivere Liefde (dus de Liefde die niet met de effecten van menselijke zwakheden is vermengd), en wordt zij door de smart over de misstappen en fouten van haar voorbije leven verteerd. Zij begrijpt nu hoeveel pijn zij God en Maria heeft berokkend, en betreurt deze met een kracht die minstens honderd maal zo groot is als het berouw op aarde. Dit komt doordat de waarneming vanuit haar hart dan niet meer door aardse invloeden wordt beneveld.

Wanneer God het leven van een ziel op aarde beëindigt, wordt dus het aardse leven van deze ziel, evenals de gesteldheid in dewelke zij zich op het tijdstip van haar dood bevond, door Hem beoordeeld. In wezen komt het oordeel hierop neer, dat God in de ziel het gehalte aan Liefde opmeet, dat Hij in haar aantreft en dat zij in de loop van haar leven op aarde in oprechtheid en zelfverloochening (dus vrij van eigenbelang) jegens al haar medeschepselen (mensen en dieren, ja zelfs jegens de natuur, het leefmilieu) in toepassing heeft gebracht vanuit een oprechte gedrevenheid om Gods Werken te dienen. Dit gehalte aan Liefde bepaalt waar de ziel voor het Eeuwig Leven heengaat. Vele zielen moeten gedurende een bepaalde tijd een zuivering (= loutering) ondergaan. Deze louteringsperiode noemen wij 'het verblijf in het vagevuur'. Het 'Vuur' dat de loutering voltrekt, moeten wij ons voorstellen als een drievoudig Vuur:

• een Vuur van Liefde
• een Vuur van berouw
• een Vuur van verlangen