Overgenomen uit de website: https://www.maria-domina-animarum.net/nl/korte-onderrichtingen/het-leven-voorbij-de-avondzon

HET LEVEN VOORBIJ DE AVONDZON

Onderrichting vanwege de Meesteres van alle zielen over het levensoordeel en het leven erna

Myriam van Nazareth

Inhoud

1. Over de 'waarde' van het leven
2. Het levensoordeel
3. Het vagevuur
4. De Hemel
5. De hel
6. Slotbeschouwing – bewustmaking van de zielen

1. Over de 'waarde' van het leven

De Meesteres van alle zielen onderrichtte reeds bij herhaling dat de mensenziel slechts op aarde is om een leven te leiden in dienst van Gods Werken, dus als werktuig via hetwelk God Zijn Werken wil voltooien. Gods Werken en Plannen zijn verwezenlijkingen van Liefde, bedoeld om Zijn Schepping het aanschijn terug te geven, dat zij had vóór de eerste mensenzielen de erfzonde bedreven en daardoor voor het eerst de Wet van de Ware Liefde overtraden en de volmaakte heiligheid van de Schepping schonden. Hierdoor werd voor de eerste maal het volmaakte evenwicht binnen de Schepping verstoord. De Schepping, zoals deze uit Gods hand kwam, was volmaakt heilig omdat zij volkomen volgens Gods Wet van de Ware Liefde was georganiseerd.

De erfzonde, de eerste zonde van ongehoorzaamheid jegens een gebod van God, bracht de eerste effecten van duisternis in de Schepping. De kern van de levensopdracht van elke mensenziel ligt hierin, dat zij is geroepen tot een leven in dienst van het herstel van dit geschonden evenwicht. Dit kan uitsluitend gebeuren via een consequente en vlekkeloze beleving van de Ware Liefde, dit wil zeggen van de Liefde die volkomen het eigen zelf verloochent en volkomen is gericht op een maximale bevrediging van het welzijn van alle medeschepselen en een maximale bevrediging van Gods verwachtingen, die totaal zijn gericht op de wedergeboorte van Zijn Rijk op aarde.

Elk mensenleven is in wezen een gebeuren dat is samengesteld uit ononderbroken reeksen van elementen, waarbij tezelfdertijd als het ware een positieve en een negatieve rekening loopt: De mens doet, denkt, zegt, schrijft, voelt, wil of bestreeft dingen die zijn heiliging en de verwezenlijking van Gods Werken en Plannen positief beïnvloeden, en doet, denkt, zegt, schrijft, voelt, wil of bestreeft dingen die zijn heiliging en de verwezenlijking van Gods Werken en Plannen negatief beïnvloeden. Hij laat ook dingen achterwege die hij beter wél zou doen. Zo tekent zich in een mensenleven een lopende balans van goed en kwaad af.

De mens kan kwaad bedrijven, maar kan hierbij ook worden beïnvloed door mensen naar wie hij om één of andere reden opkijkt. Ook de samenleving als geheel kan morele verantwoordelijkheid dragen: In de samenleving, zowel in het groot alsook lokaal – van plaats tot plaats verschillend – leven een algemene atmosfeer en gesteldheden ten aanzien van alle mogelijke situaties, gebeurtenissen, gedragingen, enzovoort. Dit alles stuurt een mens in bepaalde richtingen en draagt bij tot de vorming van zijn persoonlijkheid en zijn zielsgesteldheid.

Bij dit alles komt de eigen beslissing, het gebruik van de eigen vrije wil: De mens ziet, hoort en leert allerlei dingen, maar hoe gaat hij daarmee om? Begaat hij zonden omdat dit hem als 'gebruikelijk gedrag' wordt voorgeleefd, of doet hij het omdat hij uit zichzelf dit gedrag goed of passend vindt? Bovendien geldt voor God de mate waarin de mens al dan niet heeft geleerd wat God verlangt, en de mate waarin hij de Liefde aanvoelt en haar in zich wil inbouwen.

Elke mensenziel wordt geschapen met een vrije wil, die onschendbaar is. Dit betekent dat God niet ingrijpt op de vrije wil van een ziel: Zij moet volkomen vrij kunnen beslissen hoe zij zal omgaan met elk detail dat op haar levensweg komt. God heeft dit zo voorzien omdat Hij de ziel moet kunnen beoordelen volgens de mate waarin zij spontaan de bereidheid toont om volkomen in harmonie met Zijn Wet van de Ware Liefde te leven. Wegens de vrijwillige schending van de Goddelijke Wet van de Ware Liefde was de Eeuwige Gelukzaligheid in de Hemel, die God bij de schepping van de eerste mensenzielen voor alle zielen in het vooruitzicht had gesteld, opgeheven: De mensenziel had voortaan geen toegang meer tot de Hemel.

Dit was het logisch gevolg van het feit dat de zijnstoestand van de Hemel een toestand is die wordt gekenmerkt door een absoluut volmaakte Liefde. Deze volmaaktheid was in de eerste mensenzielen vanaf de erfzonde niet meer aanwezig. God ontwierp daarom Zijn Verlossingsmysterie, dat voorzag dat Zijn Zoon Jezus Christus in de wereld zou komen als God-Mens, om in een menselijk lichaam een absoluut volmaakt Lijden te doorstaan, dat de effecten van de erfzonde (het feit dat de Hemel voor de mensenzielen gesloten was) zou compenseren.

Gods voorwaarde opdat een ziel de vruchten van het Verlossingsmysterie zou kunnen plukken, was deze, dat de ziel een leven zou leiden in zo volkomen mogelijke navolging van Christus, dit wil zeggen: met volkomen beleving van de Ware Liefde in alle doen en laten en in alle innerlijke gesteldheden, en met liefdevolle aanvaarding van alle beproevingen van het leven in het bewust verlangen dat deze bruikbaar mogen worden als grondstoffen voor de bereiding van genaden in de strijd tegen de effecten der duisternis in de Schepping.

De Eeuwige Gelukzaligheid van de Hemel is een toestand in dewelke de ziel na haar leven op aarde pas kan overgaan zodra zij zich in elk opzicht in een gesteldheid bevindt die volkomen in harmonie is met de Wet van de Ware Liefde. De Meesteres van alle zielen zei vroeger reeds dat de Eeuwige Gelukzaligheid in de Hemel kan worden vergeleken met een Vuur van absoluut volmaakte, brandende Liefde, en dat de mensenziel dit Vuur niet aankan zolang zij niet zelf een Vuur van brandende Liefde is geworden.

De ziel ontwikkelt het Vuur van de brandende Liefde in zichzelf zodra zij alle sporen van duisternis – uit alle wereldse beïnvloeding jegens haar gesteldheden – uit zich heeft weggezuiverd en zij zich spontaan, onvoorwaardelijk, ononderbroken en in volkomen zelfverloochening in haar hele gesteldheid oriënteert op het Hart van God, in de oprechte betrachting en het alles beheersend verlangen om God en Zijn Werken en Plannen te dienen, met inbegrip van volkomen dienst aan alle medeschepselen, die immers eveneens Bouwwerken van God zijn. Dit betekent meteen dat de ziel zich volkomen en onvoorwaardelijk moet losmaken van alle zelfzucht, van elke betrokkenheid op zichzelf, van alle egocentrisme, van alle 'bezig zijn met eigen belangen'.

Deze gesteldheid is wat wordt verstaan onder 'heiligheid'. Heiligheid is de gesteldheid van de ziel in dewelke deze in al haar doen en laten en al haar innerlijke gesteldheden in staat is om Heil over de Schepping te helpen brengen. Dit wil zeggen dat de ziel in staat van heiligheid in alles voldoet aan de verwachtingen die God jegens haar stelt, zodat zij de van haar verwachte bijdrage levert tot de verwezenlijking van Gods Heilsplan voor de Schepping, en aldus haar ware levensroeping, datgene waarvoor zij haar leven van God heeft gekregen, waarlijk vervult. Dit doet de ziel doordat zij met haar gaven, talenten en eigenschappen zodanig omgaat dat zij deze helemaal inzet voor de bevordering van de doorstroming van de Ware Liefde doorheen de Schepping, én doordat zij met haar zwakheden zodanig omgaat dat ook deze worden benut voor haar persoonlijke vervolmaking in de Ware Liefde.

God laat in de ziel zwakheden toe opdat zij deze zou gebruiken als constante bronnen van motivatie tot de vervolmaking van haar innerlijke gesteldheden naar het beeld en gelijkenis van haar Schepper en van de Christus, via een proces dat 'groei van de ziel' wordt genoemd. De groei van de ziel is een proces waardoor de ziel ononderbroken in zichzelf duisternis vervangt door Licht, doordat zij spontaan, onvoorwaardelijk en ononderbroken elk detail van haar leven, van haar doen en laten en van haar innerlijke gesteldheden in volkomen harmonie tracht te brengen met Gods Wet van de Ware Liefde. Daarom is de groei van de ziel in wezen het proces van haar heiliging.

Naarmate de ziel haar groei, haar heiligingsproces, weet te voltooien, benadert zij de gesteldheden van het Hart van God Zelf, dit alles in de mate waarin dit voor de geschapen ziel mogelijk is. God oordeelt de ziel niet volgens zichtbare resultaten doch volgens haar oprechte gedrevenheid om Zijn Wet van de Ware Liefde zo volkomen mogelijk toe te passen in elk detail van haar leven, en deze Wet in al haar innerlijke gesteldheden spontaan, vrijwillig en van harte te beleven. De heiligheid van de ziel is daarom niet een toestand die door mensenogen kan worden beoordeeld, doch een gesteldheid die slechts God kan oordelen op grond van datgene wat Hij in de kern van het hart ziet en voelt, want in de kern van het hart, en daarom in het verborgene, wordt de mate bepaald waarin de ziel zich al dan niet één maakt met de vereisten van Gods Wet van de Ware Liefde.

God oordeelt de 'waarde' van een ziel voor Zijn Heilsplan niet volgens de resultaten die zij bij haar medezielen lijkt te boeken, daar deze resultaten in hoge mate afhankelijk zijn van de ontvankelijkheid van deze medezielen voor het goede, alsook van de mate waarin deze medezielen zelf oprecht verlangen om het goede te doen, te denken en te voelen. God beoordeelt daarom de waarde van elke ziel volgens haar eigen inzet en inspanningen om Liefde te beleven en te verspreiden, en zelfs indien zij er niet lijkt in te slagen om haar Liefde bij haar medemensen vruchtbaar te maken, zal God haar waarde voor Zijn Heilsplan zeer hoog inschatten wanneer Hij in haar een grote oprechte, zelfverloochenende Liefde aantreft.

Op gelijkaardige wijze veroordeelt God een ziel die zwaar zondigt, niet méér of minder naargelang Hij dezelfde zware zonden bij veel of bij weinig andere zielen aantreft: Elke ziel wordt strikt individueel geoordeeld, en het oordeel zal even zwaar zijn wanneer haar zonden ook door miljoenen andere zielen zijn bedreven, dan wanneer zij de enige op de hele wereld zou zijn die zo zwaar zondigt. God vergelijkt geen zielen onder elkaar, Hij beschouwt en oordeelt elke ziel strikt individueel, alsof zij helemaal alleen op de wereld zou zijn. Voor God is het dus niet van tel of een ziel méér Licht of méér duisternis verspreidt dan miljoenen anderen, Hij ziet eenvoudig welk waardecijfer elke ziel op zichzelf verdient.

Om het eenvoudig uit te drukken: Indien God honderd zielen oordeelt, het hoogst mogelijke cijfer 100 is en het laagst mogelijke 0, en elk van deze zielen heeft zoveel duisternis verspreid dat de 'beste' van hen nog geen beter 'rapportcijfer' verdient dan 10 op 100, zal God deze 'beste' niet als 'heilig' beschouwen omdat zij nu eenmaal de 'beste' van de honderd blijkt te zijn: Voor Hem is ook deze 'beste' van de honderd zwaar tekort geschoten in haar levensopdracht in dienst van Gods Werken.

Om deze reden beklemtoont de Meesteres van alle zielen de noodzaak dat elke ziel haar aardse leven strikt zou leiden met het oog op de mate waarin zij zelf de Ware Liefde beleeft en verspreidt, en daardoor Gods Werken doet of niet, en dat zij zich niet zou laten verleiden tot vergelijking van zichzelf met haar medemensen: Ten eerste kan geen enkel mens zichzelf volledig zien en doorgronden zoals God dit doet, ten tweede kent geen mens de diepten van het zielsleven van zijn medemensen, en ten derde staat elke ziel bij het levensoordeel strikt individueel voor God en worden haar zonden, fouten en tekortkomingen in geen enkel geval gerechtvaardigd door het feit dat nog anderen dezelfde zonden, fouten en tekortkomingen hebben begaan.

2. Het levensoordeel

De noden van Zijn Heilsplan op elk specifiek ogenblik, en diverse factoren die in Gods Wijsheid besloten liggen, bepalen het ogenblik waarop God, de Heer van alle Leven, het aardse leven van een mensenziel beëindigt. God leidt het natuurlijk overlijden van een mens in door de levensstromen geleidelijk van het fysieke lichaam los te maken, zodat deze zich in de ziel samentrekken. Wanneer deze levensstromen beneden een bepaalde drempel zinken, verliest het lichaam zijn levenskracht, en het lichaam van de mens sterft.

Onmiddellijk daarop wordt de ziel voor Gods Troon gebracht, waar haar als het ware in een film in weinige ogenblikken tijds haar hele leven op aarde wordt getoond, waarbij aan deze ziel de genade wordt geschonken, haar eigen leven tot in de allerkleinste details te bekijken door Gods ogen. Dit betekent dat de ziel zichzelf, al haar handelingen, woorden, gedachten, gevoelens en verlangens van haar hele leven ziet, hoort en doorschouwt vanuit de volheid van Gods Waarheid. Van elk van haar handelingen, van elk van haar woorden, van elke gedachte, gevoel en verlangen van haar voorbije leven wordt haar in een flits de positieve of negatieve waarde in Gods ogen getoond.

De ziel voelt dus zelf in enkele ogenblikken welke waarde haar leven op aarde werkelijk heeft gehad. Dit betekent: Zij verneemt in alle details wat zij op aarde voor God (voor de verwezenlijking van Zijn Werken) heeft betekend, waardoor, hoe vaak, in hoeverre enz., zij God heeft beledigd, gekwetst, Hem vreugde heeft bereid, Hem in verrukking heeft gebracht, Zijn Plannen en Werken heeft bevorderd, of deze juist heeft tegengewerkt.

Dit alles, de vaak vele miljoenen elementen van een mensenleven, wordt de ziel in weinige ogenblikken op onfeilbare wijze, volledig en volmaakt getoond. Intussen onderricht God aan de ziel de volledige Wet van Zijn Gerechtigheid en de volheid van de Waarheid, in zoverre deze kennis noodzakelijk is voor de volledige en foutloze beoordeling van haar voorbije leven. Omdat de ziel zichzelf in die weinige ogenblikken door Gods ogen heeft mogen zien, weet zij heel precies hoe het met haar is gesteld. De Allerheiligste Maagd Maria bekleedt bepaalde fouten met Haar oneindige Liefde en gebruikt Haar macht in Voorspraak, voor zover de Wet van Gods Gerechtigheid dit rechtvaardigt.

Dit betekent, bijvoorbeeld: Maria kan een ziel niet bevrijden van de straf op grond van een begane doch nooit gebiechte moord, indien deze ziel geen berouw toont. Werpt deze ziel zich in de ogenblikken van het Goddelijk Oordeel echter aan Maria’s voeten neer, en smeekt zij Haar om Haar Voorspraak in een gesteldheid van oprecht berouw (dit betekent: berouw dat niet berust op de loutere hoop op vrijspraak van schuld, doch op waar besef dat men God en Zijn Werken heeft geschaad), dan kan Maria deze ziel op grond daarvan een strafvermindering bekomen omdat deze ziel zowel berouw heeft betoond alsook zichzelf heeft vernederd voor Maria, Die op dat ogenblik tevens de volmaakte Liefde van God Zelf vertegenwoordigt en een Belichaming is van de volmaakte volgzaamheid jegens Gods Wet (omdat Zij geen enkele zonde heeft bedreven en dus de enige volmaakt heilige Ziel uit de geschiedenis van Gods Schepping is). De Meesteres van alle zielen heeft mij dit in visioenen getoond, het is een buitengewoon indrukwekkend beeld, dat getuigt van Haar onvoorstelbare macht.

In wezen oordeelt de ziel over zichzelf: Zij weet volkomen hoe het met haar is gesteld, en zij aanvaardt wat op haar afkomt. Er zijn drie mogelijke bestemmingen. Twee daarvan zijn definitief (de Hemel en de hel), één (het vagevuur) niet: Dit eindigt steeds met de intrede in het Paradijs.

Nadere kenniselementen in verband met de gebeurtenissen bij het levensoordeel deelde de Hemelse Koningin reeds mee in de onderrichting Het verlangen van de Eeuwige Liefde.

De evaluatie van elk detail van een mensenleven wordt gemeten volgens datgene, wat dit detail voor Gods Werken heeft opgeleverd. In hoeverre heeft elke handeling, elk woord, elke gedachte, elk gevoel, elk verlangen en elke bestreving de ziel in haar ontplooiing gestimuleerd respectievelijk gehinderd, en in hoeverre heeft het Gods Heilsplan bevorderd respectievelijk gehinderd? Het hele leven dient zich derhalve aan de ziel aan in de vorm van een totaalcijfer. Daarmee is echter niet alles gezegd: God zou God niet zijn, wanneer alles slechts een kwestie van rekenwerk zou zijn. Een veelvoud aan bijkomende factoren beïnvloedt zelfs op dat ogenblik nog de definitieve globale evaluatie van het voorbije leven, onder andere:

• de Voorspraak van Maria;
• eventuele gebeden, opofferingen en Heilige Missen die van harte en met het nodige Vuur voor deze ziel zijn aangeboden;
• de totale, diep beleefde toewijding van familieleden van deze ziel, aan Maria;
• de mate van berouw van de ziel die voor de Troon van de Goddelijke Rechter verschijnt;
• de diepgang van het geloof van deze ziel in de Liefde en de Werken van God;
• de mate waarin deze ziel verlangt naar Gods Tegenwoordigheid;
• de mate waarin deze ziel van harte bereid is om te vergeven aan medeschepselen die haar op één of andere wijze schade of leed hebben berokkend of van dewelke zij meent dat zij haar schade of leed hebben berokkend (een ziel die sterft in een gesteldheid van wraakzucht of gebrek aan vergevingsgezindheid, kan zelf ook door God niet worden vergeven).

Zelfs nadat de globale evaluatie over het voorbije leven met deze bijkomende factoren is verbonden, krijgt de ziel nog de vrije keuze, voor of tegen God te kiezen. De Meesteres van alle zielen heeft mij ooit meegedeeld dat er zielen zijn die, hoewel zij op grond van alle factoren strikt genomen volgens de Goddelijke Wet verdoemd zouden moeten worden, op kracht van een buitengewoon machtige tussenkomst van Maria niettemin van de hel werden gered, en desondanks niet voor God kozen.

Deze zielen verdoemen letterlijk zichzelf. God respecteert altijd de vrije wil. Zelfs de redding voor de eeuwigheid dringt Hij geen enkele ziel op. Wanneer het echter voor een ziel op grond van alle genoemde factoren niet mogelijk is, ooit de volmaakte Liefde in zich te verwezenlijken, kan deze ziel niet gered worden.

Op 17 augustus 2007 zei de Koningin des Hemels in dit verband tevens:

"Zelfs wanneer een ziel in onherstelbare staat van ongenade op haar levensoordeel verschijnt, wordt zij niet door God gestraft, doch door de uitwerkingen van de eeuwige Wet automatisch naar de eeuwige duisternis verwezen. Zelfs in dat uur nog, stelt Gods Barmhartigheid haar in de gelegenheid om te kiezen voor de Liefde. In de werkelijke zin van het woord straft God geen enkele ziel. Het is de ziel die zichzelf kan verdoemen. Hetzelfde geldt voor de zware verstoringen in de natuur: Dit zijn geen straffen van God, doch logische uitwerkingen van de zonde. Het is de mens die bezig is, zichzelf te vernietigen door de influisteringen van de duisternis te volgen. De mens hoeft niet God te vrezen, doch zichzelf".

Op 17 november 2018 gaf de Meesteres van alle zielen aan Myriam een bijzondere private openbaring waarin Zij de persoonlijke inzet van elke individuele ziel als bepalende factor voor haar eeuwige bestemming onderstreepte:

"Ik wil iets duidelijk stellen in verband met de uitspraak die soms door zielen wordt gebruikt: 'Ik wil niet naar de hel gaan'.

Deze uitspraak heeft slechts zin in één enkele betekenis, namelijk indien diegene die haar gebruikt, oprecht bedoelt 'Ik wil niet zodanig leven dat ik op grond van de Wet van Gods Gerechtigheid mijzelf zou verdoemen'. Ik lees bij deze uitspraak echter steeds in de harten de volgende betekenis: 'Ik wil niet dat God mij naar de hel zou sturen'.

Dit is volslagen onzinnig. God stuurt geen enkele ziel naar de hel. De ziel verdoemt steeds zichzelf, door haar gedrag en hartsgesteldheden zodanig vorm te geven dat Gods Wet van Gerechtigheid zich automatisch tegen haar keert. De Wet der Gerechtigheid beoogt, het evenwicht binnen de Schepping in stand te houden en waar nodig te herstellen. Elke overtreding tegen de Ware Liefde stelt automatisch de Wet der Gerechtigheid in werking. God Zelf neemt hierover geen enkele beslissing, Zijn onfeilbare Wet komt uit zichzelf in werking, ter bescherming van de hele Schepping tegen de effecten van elke injectie van duisternis door overtredingen van de Wet van de Ware Liefde.

Of een ziel naar de hel gaat of niet, is uitsluitend haar eigen verantwoordelijkheid. Slechts de ziel zelf kan dit bewerken, of verhinderen. Dit verhinderen, kan zij uitsluitend en alleen door een radicale, vlekkeloze en onvoorwaardelijke toepassing van de Wet van de ware, zelfverloochenende Liefde in alle details van haar gedrag, woorden, gedachten, gevoelens, verlangens en bestrevingen. De gesteldheid van hart jegens God, jegens alle medeschepselen en jegens elke gebeurtenis en situatie van het leven is de enige factor die bepaalt of de ziel zichzelf verdoemt, of niet. De uitspraak 'Ik wil niet naar de hel gaan', zonder een radicale beleving van de Ware Liefde, is even onzinnig als tegen hoge snelheid in een afgrond te rijden en uit te roepen 'Ik wil niet te pletter storten', zonder ooit de intentie te koesteren om het rempedaal in te drukken'.

Op gelijkaardige wijze wordt ook de uitspraak 'Ik wil in de Hemel komen' door zielen vaak vanuit de verkeerde hartsgesteldheid gebruikt.

Deze uitspraak heeft slechts zin wanneer diegene die haar gebruikt, in alle oprechtheid bedoelt 'Ik wil zodanig leven dat de balans van mijn leven op aarde volmaakt in harmonie is met de Wet van de Ware Liefde, en ik in alle opzichten een positief verschil zal hebben gemaakt voor Gods Heilsplan, voor Gods Werken en voor het welzijn van alle medeschepselen die ik op mijn levensweg heb gevonden'.

Bij de uitspraak 'Ik wil in de Hemel komen', leeft echter bij sommigen in werkelijkheid de betrachting dat God hen in de Hemel moet binnenhalen, zonder dat zij daarbij overwegen dat de eeuwige bestemming van de ziel uitsluitend wordt bepaald door de inzet van de ziel om de Goddelijke Wet van de Ware Liefde spontaan, onvoorwaardelijk en volhardend toe te passen in alle details van haar leven en in de gesteldheden van haar hart, tot en met de meest verborgen innerlijke gesteldheden.

De uitspraak 'Ik wil in de Hemel komen' heeft daarom slechts zin in de mate waarin de ziel door eigen spontane, gedreven inzet Gods Wet van de Ware Liefde beleeft. Deze uitspraak heeft geen enkele zin wanneer de ziel daarbij slechts uiting geeft aan het verlangen dat God haar ooit in de Hemel zou binnenhalen".

Reeds in een Openbaring van 20 september 2009 had de Koningin des Hemels gewezen op de actieve beleving van de Liefde als sleutel tot het Eeuwig Leven in de Hemel:

"Zalig de ziel van wie God in het uur van het levensoordeel kan vaststellen dat zij haar leven op aarde heeft benut om de levens van medemensen en dieren te verrijken met haar Liefde. Zalig de ziel tot wie Hij zal zeggen: 'Vele mensen- en dierenlevens zijn beter geweest omdat jij op hun pad was'. Zalig zij die Liefde en gewillige offers hebben gezaaid, want zij zullen Hemelse tuinen en de zoete vruchten der Eeuwige Gelukzaligheid oogsten".

Het Eeuwig Leven in de Gelukzaligheid is geen vanzelfsprekendheid. Niet alleen moet deze 'verdiend' worden, zij moet bovendien ook nog 'door de ziel worden verdragen'. Ik kom hier wat verder uitvoeriger op terug.