Eucharistische Aanbidding of Lof

Lof wordt gewoonlijk gevierd op zondagen en kerkelijke feestdagen, meestal 's middags. Centraal staat de aanbidding van het Allerheiligste. Op het altaar staat een monstrans uitgestald met een geconsacreerde hostie. Volgens de katholieke leer is het brood tijdens de consecratie getranssubstantieerd in het Lichaam van Christus. Een gelovige katholiek aanbidt dus in zijn/haar optiek niet het stukje brood in de monstrans, maar Jezus zelf.

Tijdens een groot deel van het lof blijft de aanwezige priester passief. In sommige gevallen neemt hij plaats in een van de kerkbanken en aanbidt, samen met de andere gelovigen, het Lichaam van Christus. Het hoogtepunt van de dienst is het moment waarop de priester de monstrans van het altaar neemt, zich naar het volk toekeert en met de monstrans een plechtig kruisteken maakt.

Gebruikelijke gezangen tijdens het lof zijn de hymnes Adoro te devote en Tantum Ergo, die worden toegeschreven aan de heilige Thomas van Aquino. Een andere hymne is het Ave verum corpus.

De Eucharistische aanbidding, het Lof of de Laudes vespertinae is een plechtigheid in de Katholieke Kerk, , waarbij het Allerheiligste in de monstrans op het altaar wordt uitgesteld.

In tegenstelling tot de tegenwoordig meer gebruikelijke stille aanbidding, werd vroeger tijdens het Lof veelal gezongen en hardop gebeden. Gebruikelijke gezangen hierbij zijn de beroemde hymnen die worden toegeschreven aan de heilige Thomas van Aquino: Adoro te devote, Panis Angelicus en Tantum Ergo. Ook bekend is het Ave verum corpus.

De aanbidding wordt - als er een Priester is - afgesloten met een zegen met het Allerheiligste, ook wel een Eucharistische zegen genoemd. De Priester maakt hierbij langzaam een groot Kruisteken met het Allerheiligste. Hierbij wordt het Allerheiligste bewierookt en wordt er langdurig gebeld met een altaarschel.

De gelovigen dienen twee maal eveneens een kruisteken te maken: aan het begin van de zegen en op het eind van de zegen, respectievelijk tijdens het eerste en het laatste kruisteken door de Priester.

De Priester is bij de uitstelling van het Allerheiligste gekleed in soutane of toga en superplie met daar overheen de stola en koorkap; de liturgische kleur van deze paramenten is hierbij altijd wit.

In sommige plaatsen waar jonge priesters werken, wordt soms het Lof heringevoerd, evenals de Sacramentsprocessie.