Uit: novusordowatch.org

4/1/2021 In de homilie van het jaareinde verwerpt Franciscus het Bovennatuurlijke doel van Lijden en Dood

Toen het jaar 2020 ten einde liep, was het een gegeven dat één man in het bijzonder iets te zeggen zou hebben: de heer Jorge Bergoglio, ook wel bekend onder zijn artiestennaam 'paus Franciscus'.

Hoewel hij zichzelf niet fysiek presenteerde vanwege een pijnlijke opflakkering van ischias, weergalmde de geplande Bergogliaanse boodschap nog steeds in de Sint-Pietersbasiliek zoals ze werd voorgelezen door 'kardinaal' Giovanni Battista Re tijdens de Vespersceremonie op 31 december.

In zijn preek bracht Franciscus niet alleen zijn typische naturalisme naar voren, wat te verwachten was; maar verloochende hij expliciet elk bovennatuurlijk doel van het Coronavirus-pandemie (of het ooit een echte pandemie was, is een andere vraag die hier niet van belang is). Dit is wat de 'paus' zei:

Soms vraagt ​​iemand: wat is de betekenis van zo'n drama? We moeten geen haast hebben om die vraag te beantwoorden. Zelfs God reageert niet op onze meest gekwelde "waarom" door Zijn toevlucht te nemen tot "superieure redenen". Gods antwoord volgt het pad van de incarnatie, zoals de antifoon van het Magnificat binnenkort zal zingen: "Vanwege de grote Liefde waarmee Hij ons liefhad, zond God Zijn Zoon in het vlees van de zonde". (Antipaus Franciscus, homilie bij de Vespers op 31/12/2020)

Er is veel meer, maar we moeten hier onderbreken. Bergoglio begint met de opmerking dat het niet nodig is haast te hebben om te begrijpen waarom God een kwaad, als een pandemie van een virus, toelaat. Dat is eerlijk genoeg: ´Want geen mens heeft iets te beschikken, maar Hij, de Heer, geeft alle goeds aan wie Hij wil en wie Hij wil vernedert Hij, al naar het Hem goeddunkt.' (Tobit 4:19) en door de profeet Jesaja verkondigde God: "Want zo hoog als de Hemel is boven de aarde, zo ver gaan Mijn wegen jullie wegen te boven, en Mijn plannen jullie plannen." (Jesaja 55:9).

Als Franciscus het daarbij had gelaten en had benadrukt dat, hoewel Gods wegen ons niet bekend zijn, Zijn voorzienigheid toch over alle dingen heerst tot Zijn glorie en de redding van de zielen, zodat we bovenal geroepen zijn om bovennatuurlijk voordeel te halen uit tijdelijk kwaad, en onze ogen eerst gericht houden op de gezondheid en redding van zielen (in de eerste plaats onze ziel) en dan pas op de gezondheid van het lichaam. Tot zover zou er geen bezwaar geweest zijn, maar Franciscus ging verder.

Het is ronduit verkeerd dat de valse paus beweert dat "zelfs God niet reageert op onze meest gekwelde "waarom" door Zijn toevlucht te nemen tot "superieure redenen". God reageert wel: Het vleesgeworden Woord zelf, dat uit de dood was opgestaan, berispte Zijn discipelen omdat ze het hogere doel van de gebeurtenissen die zich op Witte Donderdag en Goede Vrijdag hadden afgespeeld, niet zagen: ´Hebt u dan zo weinig verstand en bent u zo traag van begrip dat u niet gelooft in alles wat de profeten gezegd hebben? Moest de Messias al dat lijden niet ondergaan om Zijn glorie binnen te gaan?' (Lucas 24:25-26)

Het kan zijn dat God ons niet onthult wat Zijn redenen zijn, maar Hij verwacht wel van ons dat we in Zijn Voorzienigheid en goedheid geloven en dat we er op zijn minst geestelijk voordeel uit halen door daden van geloof, hoop en liefde te stellen.

Het Nieuwe Testament heeft talloze toespelingen op de "hogere redenen" die Franciscus minacht: "Als wij volharden, zullen we ook met Hem heersen¡, schreef de H. Paulus aan de H. Timoteüs (2 Timoteüs 2:12), wat aangeeft dat lijden potentieel heeft om te redden. Dezelfde Apostel vertelde de Kolossenzen dat zijn eigen lijden een bovennatuurlijk doel had: ´Ik ben blij dat ik nu voor u lijd en dat ik in mijn lichaam mag aanvullen wat er nog aan Christus' lijden ontbreekt, ten behoeve van Zijn lichaam, de Kerk." (Kolossenzen 1:24).

En de H. Paus Petrus hintte ook op het bovennatuurlijke voordeel dat behaald kan worden door het geduldig verduren van tijdelijke beproevingen:

1 Petrus 2:19-22: Het is een blijk van genade als iemand, doordat zijn aandacht op God gericht is, in staat is onverdiend leed te verdragen. Immers, is er enige reden om trots te zijn wanneer u de slagen verdraagt die u als straf voor uw wangedrag krijgt? Het is echter een blijk van Gods genade wanneer u verdraagt wat u moet lijden voor uw goede daden. Dat is uw roeping; ook Christus heeft geleden, om uwentwil, en u daarmee een voorbeeld gegeven. Treed dus in de voetsporen van Hem die geen enkele zonde beging en over wiens lippen geen leugen kwam.

Terwijl Franciscus er graag op wijst dat ´gelovigen verplicht zijn aandachtig te luisteren naar het woord van de Heer' (Motu Proprio Aperuit Illis, nr. 7), lijdt hij zelf aan selectieve doofheid en blindheid als het gaat om de geopenbaarde waarheden die de H. Schrift bevat. Hoewel hij graag lyrisch wordt over ´de onuitputtelijke rijkdom die vervat zit in die constante dialoog tussen de Heer en Zijn volk' (Apostolisch' brief Misericordia et Misera, nr. 7), zal hij alleen die ideeën uitkiezen die in een promotie van zijn naturalistisch pseudo-evangelie passen en een oogje dichtknijpen voor de rest.

Dit komt vooral tot uiting in de schandalige woorden die nu volgen in zijn preek van 31 december:

Een God die mensen zou opofferen voor een groots plan, ook al was dat het best mogelijke, is zeker niet de God die Jezus Christus aan ons heeft geopenbaard. God is Vader, "eeuwige Vader", en als Zijn Zoon mens werd, komt dat voort uit het immense mededogen van het Hart van de Vader. God is Vader en Hij is herder, en welke herder zou zelfs maar één schaap opgeven, denkend dat Hij ondertussen nog veel schapen over heeft? Nee, deze cynische en genadeloze God bestaat niet. Dit is niet de God die we "prijzen" en "Heer verkondigen".

Bergoglio begint zich nu te openbaren als de volslagen Naturalist die hij is. Hij zegt het niet ronduit, maar zijn woorden impliceren zeker dat als God het natuurlijke lijden en de dood van mensen zou toestaan ​​of plannen zou maken ter wille van hun redding, het zou zijn om 'mensen op te offeren voor een groots plan' en om 'schapen op te geven'. Wat een duizelingwekkende godslastering! "Wil je Mijn recht loochenen, wil je Mij schuldig verklaren en zelf vrijuit gaan?" (Job 40:8).

Laten we allereerst in herinnering brengen dat het hele menselijke ras door God op grond van de erfzonde onder een natuurlijke doodstraf werd geplaatst: ´Door 1 mens is de zonde in de wereld gekomen en door de zonde de dood, en zo is de dood voor ieder mens gekomen, want ieder mens heeft gezondigd.' (Romeinen 5:12; vgl. Gen 3:14-24).

Lijden en dood zijn gevolgen van zonde, maar God had medelijden met de mensheid en stuurde Zijn Zoon om onze Verlosser te zijn:

´Wees sterk en vrees niet, want jullie God komt met Zijn wraak. Gods vergelding zal komen, Hijzelf zal jullie bevrijden.' (Jesaja 35:4)

´Vandaag is in de stad van David jullie redder geboren. Hij is de Messias, de Heer.' (Lucas 2:11)

´Uit Zijn overvloed zijn wij allen met goedheid overstelpt. De wet is door Mozes gegeven, maar goedheid en waarheid zijn met Jezus Christus gekomen.' (Johannes 1:16-17).

Om de redding te ontvangen die door Christus wordt aangeboden, moeten we wedergeboren worden in Zijn genade en daarin volharden tot het einde van ons leven:

´Jezus antwoordde: Waarachtig, Ik verzeker u: niemand kan het Koninkrijk van God binnengaan, tenzij hij geboren wordt uit water en geest.' (Johannes 3:5)

´Maar wie standhoudt tot het einde, zal worden gered.' (Matteüs 24:13)

´Houd daarom voor ogen dat God niet alleen goed is, maar ook streng. Hij is streng voor wie gevallen zijn, maar goed voor u – als u tenminste trouw blijft aan Zijn goedheid, want anders wordt ook u afgekapt.' (Romeinen 11:22).

Franciscus doet alsof Onze Heer is gekomen om ons te verlossen van lichamelijk lijden en dood. Dat is een leugen! Zoals Pr. Edward Leen erop wijst:

De passages in het Evangelie die Jezus openbaren bij het uitoefenen van werken van barmhartigheid, bij het genezen van ziekten, bij het troosten van verdriet en bij het overwinnen van de dood, krijgen een buitensporige nadruk [door Naturalisten]. Op deze manier wordt de centrale waarheid verdoezeld. De waarheid dat het conflict van de Verlosser op de eerste plaats met geestelijk kwaad was en slechts incidenteel met fysiek kwaad. Zijn doel was om de kwalen die God als kwalen ziet, van de aarde te bannen, niet deze die pijnlijke schijnen voor de mens... Het evangelie is geen verslag van een min of meer succesvolle filantropische missie.

Voor Christenen, die volharden in hun denken dat de functie van het Christendom erin ligt om mensen van goede dingen te voorzien en slechte dingen uit hun leven te bannen - door goed en kwaad te begrijpen wat zo lijkt op de gevallen menselijke natuur - zal het leven spoedig onverstaanbaar blijken te zijn. Voor mensen met dergelijke opvattingen wordt het mysterie van pijn en lijden onoplosbaar. In het licht van de harde realiteit van het bestaan ​​wordt hun geloof veroordeeld. Ze hebben geen antwoord op de steeds terugkerende vraag: als God vriendelijk, goed en teder is voor mensen die lijden, waarom blijft lijden dan niet alleen voor degenen die het verdienen, maar ook voor degenen die het niet verdienen?

Dat Jezus, in Zijn kracht en goedheid, geen einde maakte aan al het menselijk lijden, toont aan dat lijden in Zijn ogen niet de echte bron van menselijk ongeluk is. (Pr. Edward Leen, Why the Cross? [London: Sheed & Ward, 1938])

Omdat Franciscus gelooft dat Christus kwam om ons te redden van tijdelijk kwaad, is hij stomverbaasd wanneer hem wordt gevraagd waarom God toestaat dat onschuldige kinderen lijden. Voor hem is de vraag, zoals Pr. Leen zegt: "onoplosbaar."

Wat Franciscus minachtend als een "groots plan" beschouwd waarvoor God geen "mensen zou offeren", is niets anders dan hun eigen redding van de eeuwige dood! Maar hij gelooft niet in de hel als eeuwige straf, dus eeuwige verlossing is voor hem geen erg betekenisvol concept.

Door Zijn Barmhartigheid en Genade heeft God transformerende kracht gegeven aan tijdelijk lijden, zelfs aan de dood. Wat voor kwaad God ons ook laat lijden, Hij doet dat omdat het bevorderlijk is voor onze redding en dus voor ons Eeuwig Geluk. We begrijpen misschien niet waarom of hoe dit of dat specifieke lijden of ander tijdelijk kwaad het potentieel heeft om bij te dragen aan ons spiritueel welzijn, maar dat komt omdat onze geschapen geest beperkt is, gebukt onder de gevolgen van de erfzonde.

De God die ons heeft geschapen en die buitengewoon intelligent en volmaakt goed is, verzekert ons dat alles wat Hij ons toestaat ons uiteindelijk ten goede komt. Hij houdt van ons met een oneindige Wil, en van alle eeuwigheid heeft Hij alle mogelijke situaties en elke omstandigheid voorzien:

'Wat kosten twee mussen? Zo goed als niets. Maar er valt er niet één dood neer als jullie Vader het niet wil. Bij jullie zijn zelfs alle haren op je hoofd geteld. Wees dus niet bang, jullie zijn meer waard dan een hele zwerm mussen.' (Matteüs 10: 29-31).

Mochten we ooit in de verleiding komen om eraan te twijfelen, dan hoeven we alleen maar naar de Kribbe en het Kruis te kijken. Een God die eerder Zijn eigen Zoon zou offeren dan te zien dat Zijn ellendige zondige schepselen veroordeeld worden tot een rechtvaardige straf, moet een God zijn die volkomen goed is:

´Zal Hij, die Zijn eigen Zoon niet heeft gespaard, maar Hem omwille van ons allen heeft prijsgegeven, ons met Hem niet alles schenken?' (Romeinen 8:32).

Aangezien tijdelijke beproevingen bevorderlijk zijn en in zekere zin noodzakelijk voor onze redding, zou God alleen ‘cynisch en genadeloos' zijn als hij ons niet toestond ze te ervaren!

´De Geest zelf verzekert onze geest dat wij Gods kinderen zijn. En nu we Zijn kinderen zijn, zijn we ook Zijn erfgenamen, erfgenamen van God. Samen met Christus zijn wij erfgenamen: wij moeten delen in Zijn lijden om met Hem te kunnen delen in Gods luister.' (Romeinen 8:16-17).

We richten ons nogmaals tot Pr. Leen, die het Bovennatuurlijke prachtig uitlegt dat zo kenmerkend is voor het ware Evangelie, het ware Katholicisme:

De dood is geen einde, maar een springplank waardoor men van het ene stadium naar het andere gaat in hetzelfde bestaan. Maar de mens streeft er blindelings naar om een ​​splitsing in die lijn te bewerkstelligen en zichzelf ervan te overtuigen dat het goede van het menselijk leven dat aan de dood voorafgaat, verschilt van het goede van het menselijk leven dat volgt op de dood. Het resultaat is dat hij noodzakelijkerwijs in strijd is met God. Het is niet te verwonderen dat de mens, die het doel van het leven probeert te bereiken - namelijk geluk - door gebruik te maken van de krachten en energieën van het leven, die in strijd zijn met Gods Plan, voortdurend gefrustreerd raakt in zijn hoofddoel, geen vrede geniet en ten prooi valt aan voortdurende ontevredenheid. Wat is de uitweg uit deze impasse? De uitweg is door een grondig begrip van de religie van Onze Heer en Redder Jezus Christus en een praktijk die op dat begrip is gebaseerd. (Pr. Edward Leen, Why the Cross? [London: Sheed & Ward, 1938])