Overweging

ECCE CRUCEM DOMINI !

O CRUX AVE, SPES UNICA !

Ziehier het Kruis van de Heer!

O Crux ave, spes unica, hoc Passionis tempore!

Piis adauge gratiam, reisque dele crimina.

O Heil aan het Kruis, onze enige hoop in deze Passietijd,

Verleen een vermeerdering van genade aan gelovigen

en veeg de zonden van de schuldigen uit.

Jesaja 52:13-53:12: Ja, Mijn dienaar zal slagen, Hij zal groots zijn, hoog verheven in aanzien. Daarom ken Ik Hem een plaats toe onder velen en zal Hij met machtigen delen in de buit, omdat Hij Zijn leven prijsgaf aan de dood en zich tot de zondaars liet rekenen. Hij droeg echter de schuld van velen en nam het voor zondaars op.

Hebreeën 4:14-16; 5:7-9: Nu wij een hooggeplaatste Hogepriester hebben die de Hemel is doorgegaan, Jezus, de Zoon van God, moeten we vasthouden aan het geloof dat we belijden. Want de Hogepriester die wij hebben is er een die met onze zwakheden kan meevoelen, juist omdat Hij, net als wij, in elk opzicht op de proef is gesteld, met dit verschil dat Hij niet vervallen is tot zonde. Laten we dus zonder schroom naderen tot de troon van de Genadige, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden.

Christus heeft tijdens Zijn leven op aarde onder tranen en met luide stem gesmeekt en gebeden tot Hem die Hem kon redden van de dood, en werd verhoord vanwege Zijn diep ontzag voor God. Hoewel Hij Zijn Zoon was, heeft Hij moeten lijden, en zo heeft Hij gehoorzaamheid geleerd. En toen Hij naar de uiteindelijke volmaaktheid gevoerd was, werd Hij voor allen die Hem gehoorzamen een bron van eeuwige redding.

Een meditatie over de ontroerende tekst van Jesaja brengt ons het mysterie van onschuldig lijden en Zijn plaats in het goddelijk Plan voor de redding van de mensheid.

In gedenkwaardige termen verwijst Jesaja naar het lijden van de dienaar als de tuchtiging die ons Vrede brengt en ons juist voor God brengt. De moderne geest heeft moeite met het idee dat we een Verlosser nodig hebben en redding. De brief aan de Hebreeën versterkt de gedachte aan Jesaja door te verklaren dat Christus door zijn gehoorzaamheid in het Lijden de bron van redding voor allen is geworden.

Hoewel de wreedheid van het Lijden van de Heer op geen enkele manier onderschat wordt, blijft Christus op de een of andere manier soeverein over wat er met Hem gebeurt. De H. Augustinus herhaalde vaak dat Christus vrij koos wanneer Hij geboren werd, en vrij koos wanneer Hij Zijn leven zou geven.

De plechtige en sombere liturgie van Goede Vrijdag leidt ons naar de diepten van de zelfontlediging van Christus, waarover de H. Paulus spreekt in zijn brief aan de Filippenzen. Zijn dood zou niet het einde van Zijn verhaal betekenen, maar het was het einde van Zijn aardse leven, en benadrukte de realiteit van Zijn Menswording toen Hij de dood proefde.

Er is ook een soort leegte in de liturgie van Goede Vrijdag. We hebben het verhaal gehoord, het Kruis vereerd waarop Hij heeft geleden en stierf, en uiteindelijk verlaten we de kerk in stilte. Het Lijden, dood en Verrijzenis van Christus is een geschenk van God aan ons, mensen. Het is de openbaring van die Liefde en gemeenschap in het hart van de Godheid die we alleen kunnen ontvangen maar nauwelijks begrijpen. In de woorden van Johannes: God hield zoveel van de wereld dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gaf (Johannes 3:16).

Een daad van zelfontledigende en liefdevolle dienstbaarheid