DAG 5 : Maria, degene die lof brengt

Henry Ossawa Tanner – de Aankondiging

Het onderwerp van vandaag is Maria en het Magnificat. Er is een duidelijke boodschap in het Magnificat: Het Koninkrijk is hier, bekeer je! We hebben het niet over morele bekering. We moeten de boodschap begrijpen zoals ze is: draai je om en kijk naar dit Koninkrijk! Er is zo'n buitengewoon landschap, en we kijken nog steeds naar het graf, naar de duisternis, of we zijn zo in beslag genomen om het Koninkrijk waardig te zijn, om versierd te zijn met een huwelijkskleed zonder al te veel gaten en vlekken, dat we Degene vergeten die ons uitnodigde. Het is inderdaad een gemoedsrust om terug te keren naar deze grondbeginselen van het geloof: God is het Al, Hij alleen volstaat. Christus overwint!

Men hoort of leest dikwijls over het huidige grimmige klimaat. Iedereen heeft goede redenen gehad om voor de heersende duisternis te bezwijken. Zelfs Maria, ten tijde van de Romeinse bezetting, met een collaborerende, bloeddorstige koning, had het voor bekeken kunnen houden. Maar ze wanhoopte niet: alle sombere dingen waren ondergeschikt. Het belangrijkste, de inhoud, was het onzichtbare.

Geleerden drongen aan op overeenkomsten tussen het Magnificat en andere lofzangen uit het Oude Testament. In de Bijbel van Jeruzalem werden zeventien verwijzingen genoteerd, die teruggingen naar teksten uit het Oude Testament. Maar je hoeft geen bijbelgeleerde te zijn om een ​​fundamenteel verschil op te merken tussen de oudtestamentische teksten en het Magnificat: de werkwoordstijden (ja, weer grammatica!). Waar we in de oude geschriften de toekomende tijd vonden, hebben we nu de tegenwoordige tijd. Dit is de tegenwoordige tijd van de voltooiing.

Je kunt je afvragen hoe wat vroeger een profetie voor de toekomst was, een "nu" -gebeurtenis aan het worden is: het antwoord is door lofprijzing! Lofprijzing is precies wat de gebeurtenis van Verlossing tot een realiteit maakt, aanwezig, voelbaar, recht onder onze ogen. Lofprijzing is het antwoord, het enige juiste antwoord op de gebeurtenis van Verlossing. God is hier, laten we een loflied zingen!

Een eenvoudige beschrijving, een bevestiging, is niet genoeg, we moeten dank zeggen en lof betuigen. Een lovende houding helpt ons Gods aanwezigheid en Zijn werken te zien.

In Psalm 22:4 lezen we het volgende vers: "U bent de Heilige, die op Israëls lofzangen troont."

Innerlijke lofprijzing stelt God in staat om in ons hart, onze wereld, te wonen. Het is essentieel. We begrijpen nu waarom God meer aanwezig is waar Hij meer wordt geprezen. Dit gebeurt bijvoorbeeld tijdens de Eucharistieviering.

Laten we de etymologie van het werkwoord ´verheerlijken¡, waaruit het Magnificat komt, bestuderen. Het komt van het Latijnse woord Magnus, ´groot¡, ´Magnificus¡ groot, verheven, nobel, ´Magnificare¡ hoog in aanzien, verheerlijken, een hoge dunk hebben van." Het betekent "spreken of handelen voor de glorie of eer van iemand of iets".

Door God groter te maken, verheerlijken we Hem. Maar we hebben dikwijls de neiging om te rationaliseren en lofprijzing af te doen als een naïviteit, maar door lofprijzing groeit God in ons!

We zouden God moeten loven voor alle dingen, goed en slecht, maar niet zomaar: we zouden moeten bevestigen dat tegenstrijdigheden en beproevingen niet het einde zijn, we zouden ons vertrouwen in God moeten uitdrukken, net zoals de H. Maximiliaan Kolbe de lofzang van de Heer zong in de trein naar Auschwitz. Het is niet gemakkelijk, verre van dat. Daarom kunnen we op Maria vertrouwen om ons te helpen en te leren.

Gebed van toewijding

DAG 6 : Maria en Innerlijk leven

Joëlle Dalle – Maria gekroond met sterren

Nu richten we ons op het innerlijke leven.

Wat is innerlijk leven precies? Innerlijkheid is een objectieve houding; het verschilt niet van persoon tot persoon. Het is de aanwezigheid van God in ons. Als we echter aan de oppervlakte blijven, zullen we teleurgesteld zijn: ons onvermogen om echt te geloven, een levend geloof te hebben, houdt verband met ons onvermogen om een ​​innerlijk leven te cultiveren. Maar het ontwikkelen van een geestelijk leven is gemakkelijker dan je misschien denkt.

Maria leert ons de weg naar innerlijkheid, naar stilte. Als Maria een vrouw van geloof is, is dat omdat ze in de eerste plaats een vrouw van stilte is. Deze nieuwe wereld waarin ze geloofde, werd voor het eerst werkelijkheid in haar, in haar eigen Hart.

De H. Augustinus verwoordde het perfect:

"Keer terug naar jezelf! Keer terug naar je eigen hart! Waarom ben je van jezelf weggelopen? Kom terug van je omzwervingen, kom terug! Je moet terugkeren naar de Heer; Hij is nabij! Eerst en vooral: keer terug naar je hart, want je bent een vreemde voor jezelf geworden. Je kent jezelf niet. Keer terug naar je hart; daar zal je God vinden omdat je gevormd bent naar Zijn gelijkenis. In de innerlijke diepten van je hart leeft Christus. In de innerlijke diepten van je wezen, zal je vernieuwd worden in de gelijkenis van God. En in deze gelijkenis zal je jouw God herkennen.¡

Prima. We weten "waar". Nu is de vraag "hoe"? Kijk naar Maria. Wees stil, net als zij, ga de stilte binnen. Breng het lichaam, de geest, de gevoelens tot rust. 'God spreekt tot ons in de grote stilte van het hart', zegt Augustinus. Ook wij kunnen God ontmoeten, als we diep de stilte binnengaan, door alle lawaai en verwarring achter ons te laten, door in onszelf te zoeken naar een rustig plekje en naar God te luisteren in onze innerlijke diepten.

Gebed van toewijding

DAG 7 : Maria, degene die contempleert

Giovanni B. Salvi – de Maagd in gebed

Het onderwerp van vandaag is contemplatie.

Lucas 2:19: 'Maar Maria bewaarde al deze woorden in haar hart en bleef erover nadenken.'

Maria is niet op zoek naar zichzelf in haar beoefening van verinnerlijking, en ze haalt ook geen herinneringen boven. Maria's meditatie leidt tot een levende God.

We hebben de neiging om het Evangelie te beschouwen als een verzameling opbouwende verhalen. We kunnen er lessen uit trekken; soms zijn ze een hulp in ons dagelijks leven. We kunnen gevoelig zijn voor de manier waarop Jezus de allerarmsten onder aandacht brengt, voor Zijn goedheid, voor Zijn vermogen om zijn vijanden te vergeven. Maar het behoort tot het verleden; al deze gebeurtenissen zijn voorbij.

Maria's houding nodigt ons echter uit om een ​​andere kijk op de Heer te werpen: Hij is geen held uit de oudheid alleen, hoe opbouwend Hij ook is, want Hij leeft nog altijd! Maria bewaart niet alleen de gebeurtenissen die ze meemaakt, ze bewaart ze in haar hart: dat zijn niet zomaar herinneringen...

Overwegen, erover nadenken, zich verwonderen, erover mediteren. Het zijn allemaal termen die in deze context passen. Het tweede deel van het vers legt heel goed uit wat Maria deed met de gegevens die ze aan het verzamelen was.

Laten we ons concentreren op het eerste deel van het vers: ze bewaarde ze in haar hart. Er wordt gezegd dat toen Johannes de Doper werd geboren, de buren van Elizabeth en Zacharias al deze gebeurtenissen in gedachten hielden: ze sloegen ze op als herinneringen zonder meer. Dat was niet het geval voor Maria. Ze 'observeerde' de gebeurtenissen meer.

Wij onthouden wat tot het verleden behoort, we observeren of nemen waar wat er momenteel gebeurt. In het geval van Maria vinden de gebeurtenissen nog steeds plaats, ook al behoren ze tot het verleden. Maria weet dat deze gebeurtenissen altijd aanwezig zijn, omdat ze over het leven van Christus gaan: en wat Christus op dat moment beleeft, is van toepassing op alle momenten in de tijd, omdat Hij niet alleen mens is, Hij is ook God en Hij is daarom eeuwig. Dat betekent dat elke gebeurtenis in het leven van Christus hedendaags is, wat onze historische referentie ook is.

Met andere woorden: Maria begrijpt dat deze niet louter gebeurtenissen zijn: het zijn mysteries of geheimen. 

In zijn Apostolische brief Rosarium Virginis Mariae, § 13, van 16/10/2002 schreef Paus Johannes Paulus II:

Maria's contemplatie is vooral een herinnering. We moeten dit woord in de Bijbelse betekenis van herinnering (Zakar, in het Hebreeuws) begrijpen als een geschenk aan de werken die God in de heilsgeschiedenis tot stand heeft gebracht. De Bijbel is een verslag van de verlossende gebeurtenissen die hun hoogtepunt bereiken in Christus zelf. Deze gebeurtenissen behoren niet alleen tot het ´verleden¡; ze maken ook deel uit van het "heden" van Verlossing. Dit tot een hedendaagse realiteit maken, komt vooral tot stand in de liturgie: wat God eeuwen geleden tot stand heeft gebracht, heeft niet alleen invloed op de directe getuigen van deze gebeurtenissen; het blijft mensen in elk tijdperk beïnvloeden met Zijn gave van genade. Tot op zekere hoogte geldt dit ook voor elke andere vrome benadering van die gebeurtenissen: ze te 'gedenken' in een geest van geloof en liefde is openstaan ​​voor de genade die Christus voor ons heeft gewonnen door de mysteries van Zijn leven, dood en verrijzenis.

Dit is in wezen wat Maria ons leert: Geloof leidt tot observatie of waarneming, wat meer is dan een simpele vrome herinnering.

Geloof leidt dus tot contemplatie. Contemplatie betekent eenvoudigweg contact leggen met Christus als een levende persoon, ook al kan je Hem niet zien.

Dan begrijpen we dat het Evangelie geen mythe is, een opbeurende verzameling anekdotes, maar het laat je zien dat Christus onze tijdgenoot is.

Het is ook de betekenis van het Rozenkransgebed: we overwegen de mysteries, we observeren ze, we beschouwen ze met Maria: vreugdevol, bedroefd, stralend, glorierijk.

Maria leert ons waarnemen, wat ware contemplatie is.

Gebed van toewijding

DAG 8 : Maria en symbolisatie

OLVrouw van de Poort van de Dageraad

Vandaag leren we over symbolen.

Het lijkt redelijk zeker dat het evangelie van Lucas, waaruit het vers van gisteren is overgenomen, oorspronkelijk in het Grieks werd geschreven.

Laten we dus de Griekse vorm van dit vers bestuderen, aangezien deze het minst door vertaling wordt vervalst:

Grieks: ἡ δὲ Μαρία πάντα συνετήρει τὰ ῥήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς.

Transcriptie: Hē de Maria panta synetērei ta rhēmata tauta symballousa en tē kardia autēs. 

Woordelijke vertaling: The moreover Mary all [was keeping together] the [spoken words] these, [putting them together] in the heart of her.

Laten we kijken naar het woord συμβάλλουσα - symballoussa. Het kan worden opgedeeld in σύν - syn - tezamen, en βάλλω - bállô - werpen, put (verb). Wanneer we het samenvoegen kunnen we er het woord symbool in herkennen. Etymologisch is dit waar het woord ´symbool¡ vandaan komt, en het betekent ´samenvoegen¡. 

Gisteren verlieten we Maria in de contemplatie van huidige mysteries. We weten reeds dat ze deze observeerde. Nu zien we ook dat ze deze symboliseerde, zoals in 'samenvoegde'.

Als we dieper kijker, dan is dit wat de psychologie ons leert over symbolisatie: het is een onbewust mentaal proces waarbij het ene object of idee voor een ander komt te staan ​​door een onderdeel, eigenschap of aspect dat de twee gemeen hebben, waarbij het symbool de gevoelens draagt die berusten in het oorspronkelijke object of idee.

Laten we proberen het te vereenvoudigen: het is een mentaal proces - en laten we het hier voorlopig bij laten.

Gods gezicht is ondoorgrondelijk: het kan niet in een enkele blik worden gelezen. Gods oneindige eenvoud wordt weerspiegeld in een veelvoud aan symbolen, of gebeurtenissen. Om een ​​nauwkeurig beeld van God te krijgen, moeten we deze bij elkaar brengen, samenvoegen.

Voor ons is symbolisatie ook een behoefte: we hebben de neiging om de verschillende gebeurtenissen in ons leven niet als geheel te analyseren. We isoleren ze, fragmenteren ze, en dit leidt ons weg van de Goddelijke Wijsheid. Als we bijvoorbeeld gekwetst zijn, herinneren we ons slechts een deel van een gebeurtenis, waaruit we besluiten dat een bepaalde persoon onvriendelijk is, vatbaar voor driftbuien en onbetrouwbaar, wat ons er weer toe brengt om deze persoon verkeerd te behandelen.

Symboliseren, zoals we hierboven zagen, is de verschillende aspecten van een bepaalde persoonlijkheid of situatie zoveel mogelijk samenvoegen. Het is een stap terug doen, in de zin van een ​​betere kijk op een zaak te krijgen.

Als we verder gaan, kunnen we zeggen dat symboliseren het samenstellen van verleden, heden en toekomst is: we zijn meestal tevreden met het symboliseren van het heden en het verleden, en trekken haastig conclusies, soms heel negatief: ´hoe dan ook, hetgeen gebeurd is kunnen we niet veranderen!". Hoewel we het verleden niet kunnen veranderen, zullen we een open geest proberen te hebben en vertrouwen op het vermogen tot verandering en vooruitgang van de mens, voor alles wat met de toekomst te maken heeft.

Liefhebben is een toekomst openen. Als we daarom onszelf beoordelen, is het goed om onze ziel te onderzoeken en onze zonden, waar we tekortschieten, wat verbeterd moet worden op te sommen. Maar dit alles in de wetenschap dat we ons kunnen bekeren.

Aan de voet van het Kruis symboliseerde Maria het verleden, het heden en de toekomst door ze samen te articuleren: ze voegde het Lijden (het heden) samen met de Profetieën die door de Verlosser zelf (verleden) werden verteld: ´Op de derde dag zal Hij opstaan uit de dood" (toekomst).

Gebed van toewijding