29/4/2020 Van 3-6 jaar zullen vele dingen gebeuren

Vanmorgen toen ik aan het bidden was, verscheen de Engel en zei: ´Ik ben de Engel van de Heer. Hij heeft me gestuurd om je te vertellen met me mee te gaan. Hij wil je zien en met je praten, en je moet me gehoorzamen." Plots bevonden we ons in een Hemelse tuin. De Engel zei: "De Gezegende Moeder wacht op je." Terwijl hij dit zei, wees hij in de richting van onze Gezegende Moeder. Ik rende praktisch naar de Heilige Maria. Ze zat op een mooie bank en glimlachte. Ik was zo blij haar te zien.

We omhelsden elkaar en de Gezegende Moeder zei: ´Het is alweer een tijdje geleden sinds we elkaar hier laatst ontmoet hebben." Ze was helemaal in het wit gekleed en droeg geen mantel. Ze straalde helemaal in een intens Licht dat op haar haar weerkaatste en een prachtige glans vertoonde, omdat Maria zo Heilig en zo zuiver is.

Ze zei: ´Ik wachtte op je. Laten we naar mijn Zoon Jezus gaan. Hij wil met je praten." We liepen allebei naar een prachtig gebouw, niet ver van waar we elkaar ontmoetten. We gingen naar binnen en in een kamer kon ik een groep mensen zien, jonge Heilig uitziende dames. De Gezegende Moeder stelde me voor aan deze groep en we begroetten elkaar. Niet lang daarna ging de deur waar we zojuist doorheen waren gekomen open en onze Heer kwam binnen.

We waren allemaal erg blij in Zijn Heilige Aanwezigheid. Eerst sprak Hij een beetje met de groep Heilige vrouwen. Op dat moment is onze Gezegende Moeder vertrokken. Heer Jezus zei: "Ik moet wat opschrijven." Op deze plek zag ik een heel lange houten tafel met stoelen eromheen. Toen zag ik op een muur, tegenover de tafel, een klein houten kastje met spitse dubbele deuren. Het zag er nogal langwerpig uit. Ik keek naar onze Heer toen hij de kastdeuren opende.

Het was allemaal heel ongebruikelijk. In de kast baadde het helemaal  in gouden licht. Onze Heer hield nogal wat bladzijden los papier in Zijn Heilige handen. Ik zag hoe Hij het papier bij elkaar schudde en op elk van de pagina's zag ik nogal wat ontwerpen, sommige heel kleurrijk.

Hij sorteerde ze, en terwijl Hij dit deed, zag ik op elke pagina verschillende afbeeldingen. Op de ene zag ik een kruis, terwijl op sommige afbeeldingen van de natuur stonden. Ik wilde niet te nieuwsgierig zijn, want het is niet gepast. Ik keek toe terwijl Hij de papieren rechtop in de kast legde. Met een blauwe pen in Zijn rechterhand, begon Hij te schrijven waar er lege ruimte op de pagina's was. Onze Lieve Heer heeft een prachtig handschrift. Ik was aan het kijken, maar nogmaals, ik wilde niet nieuwsgierig zijn naar wat Hij aan het schrijven was. Er waren best veel pagina's.

Ik wilde onze Heer niet laten merken dat ik naar Hem keek, omdat ik niet wist voor wie Hij het schreef. Ik voelde dat hetgeen Hij schreef privé was en daarom wilde ik er niet uitzien alsof ik nieuwsgierig was. Nadat Hij klaar was met schrijven, ging Hij zitten, maar het papier bleef in de kast staan ​​met de deuren wijd open. Hij ging op een stoel zitten en strekte zijn benen uit alsof Hij ontspande, maar ik kon zien dat Hij heel, heel verdrietig was.

Hij praatte en klaagde tegen deze groep en tegen mij (we stonden allemaal samen). Onze Heer zei: ´Ik ben een arme bedelaar, een heel arme bedelaar die mensen afwijzen, en maar weinigen willen Mij. Ik dacht dat dit virus, dat nu in de wereld plaatsvindt, de mensheid zou veranderen, maar hun hart blijft ijskoud naar Mij toe." Toen zei onze Heer verdrietig: "Ik kom de aarde niet veel meer bezoeken." Ik dacht, misschien vanwege dit virus, komt Hij niet meer naar de aarde. Hij vervolgde: "Slechts af en toe kom Ik naar Mijn speciale vrienden die van Mij houden."

Ik was zo verdrietig om dit alles te horen, dat mijn hart gebroken was omdat de Heer zo verdrietig is. Het verdriet op Zijn gezicht raakte mijn hart zo diep. Ik dacht bij mezelf: ´Hoe kan ik ervoor zorgen dat onze Heer zich door dit alles beter voelt? Ik weet wat ik zal doen. Ik zal wat sokken voor zijn Heilige voeten kopen om Hem warm te houden. De beste kwaliteit die er in de wereld is, en Ik zal hem vijftig dollar geven, een klein cadeautje, omdat ik zoveel van Hem houd.¡

Diep in mijn hart voelde ik dat ik Hem wilde troosten. Toen stond onze Heer op van waar Hij zat en ontspande zich. Hij sloeg Zijn arm om mijn schouders en zei: "Laten we naar een andere kamer gaan." Terwijl we samen liepen, volgden de dames ook. Ik dacht: ´Hoe ga ik Hem vragen hoe groot Zijn voeten zijn?¡ En toen kreeg ik de moed. Ik vroeg: "Heer, welke maat schoenen draagt ​​U?" Zonder enige verandering van uitdrukking op Zijn Gezicht, antwoordde Hij onmiddellijk: "Drie tot zes!".

(Noot: de schoenmaten in Australië en Amerika zijn hetzelfde en dat zou betekenen 37 tot 40)

Maar ik dacht bij mezelf: ‘Zijn voeten zijn veel langer dan dat. Hij is in ieder geval een maat elf tot twaalf.' (Noot: 45 tot 46) We kwamen toen allen terug naar de Hemelse Tuin met onze Heer. Hij liet ons daar achter en draaide Zich om en ging terug naar de kamer waar we vandaan kwamen. De dames gingen in een andere richting terwijl ik naar mijn Engel liep die buiten op me wachtte. Ik dacht: ‘Het is tijd dat ik vertrek, en de Hemel verlaat.' Plots riep een Heilige dame mijn naam. Ze was niet een van de dames die ik net had ontmoet.

Ze zag er volwassener uit dan de anderen. Ze zei: ´Valentina! Valentina, wacht! Dit is het papier dat Hij met de hand schreef. Het is voor jou. Onze Heer Jezus schreef het voor je. Neem het!" Ik nam het papier, dat op een boekrol leek. Ik nam het aan, drukte het tegen mijn borst en zei: ´Heer, ik zal dit koesteren zolang ik leef en daarna, en ik zal U altijd bedanken voor alle leringen en het papier dat U me geeft. Ik hou zoveel van U." Ik merkte plotseling dat ik weer thuis was waar ik aan het bidden was.

Mijn geest was nog steeds sterk aanwezig bij mijn ervaringen in de Hemel. Het is zo'n realiteit. Ik heb stilgestaan ​​bij de Heer en hoe verdrietig Hij is. Ik dacht: ‘Oh mijn Heer, ik vroeg Hem zelfs om de maat van Zijn schoenen. Wat dacht Hij van mij? Ik beeldde het mij in.'

Terwijl mijn gedachten diep verzonken in de Hemel waren, verscheen de Gezegende Allerheiligste Moeder plotseling. Ze glimlachte. Ze zei: "Ik kom je uitleggen wat Mijn Zoon Jezus tegen je zei toen Hij je dat opschrift gaf, toen je Hem vroeg om de maat van Zijn schoenen, en Hij antwoordde je 'drie tot zes'. Dat betekent dat er van drie tot zes jaar veel dingen zullen gebeuren in de wereld. Zeg mijn kinderen dat ze moeten bidden en zich moeten bekeren van hun vele zonden die mijn Zoon Jezus zo erg beledigen."

Ze glimlachte en zei: ´Ik moet je dit zeggen, en als we je op de proef stellen, hoe onschuldig je bent. Je bent echt iets (speciaal), hoe kinderlijk is je hart, zo diep neem je alles wat je van ons ziet en hoort aan, en je zou graag mijn Zoon troosten en Hem een ​​beter gevoel geven. Geen wonder dat Hij zoveel van je houdt."

´Je bent als een klein kindje dat alles voor de Vader wil doen om Hem een ​​beter gevoel te geven. Ik zou willen dat al mijn kinderen op aarde zo zouden zijn en mijn Zoon Jezus zouden troosten omdat Hij zo zwaar beledigd wordt." Terwijl ze dit zei, veranderde haar gezicht plotseling in verdriet. Toen vertrok ze. Als je onze Heer wilt troosten, wees dan als een kind. Praat met Hem en heb Hem lief, en op die manier zal je Hem troosten.