Advent week 3 : Met stomheid geslagen

Het verhaal van Zacharias is mijn favoriete Bijbeltekst. Hij werd met stomheid geslagen. Op verschillende momenten heb ik twijfels in het geloof gehad, hetzij door te twijfelen aan Gods bestaan of door mijn roeping in twijfel te trekken. Dergelijke twijfels kunnen komen in tijden van stress of angst, zelfs in tijden van zelfgenoegzaamheid. Met tijden van zelfgenoegzaamheid bedoel ik wanneer het leven verloopt zonder drama en de behoefte aan God in het leven minder dringend kan lijken. Zulke twijfels hebben is een natuurlijke fase in het leven en is het zoeken naar antwoorden op deze twijfels een kans om ons geloof te verdiepen. Het in twijfel trekken van de stomheid van Zacharias bij de profetie van de engel kan als een natuurlijke reactie worden gezien.

Het feit dat hij met stomheid geslagen wordt bij zijn commentaar, kan een harde straf lijken. Ook een priester zijn die met stomheid geslagen wordt, is een aandoening die zijn bediening dramatisch zou belemmeren. Ik zou niet in staat zijn om het Evangelie te verkondigen of de Mis in het openbaar op te dragen. Ik zou moeite hebben om degenen die om advies of leiding komen te helpen, en ik zou moeite hebben om in het openbaar te bidden en mijn behoeften kenbaar te maken. De hachelijke situatie van Zacharias kan daarom zeker sympathie opwekken.

Ik vind vooral Zachariasÿ aanvaarding van zijn boetedoening en de uiteindelijke uitkomst van de voorspelling van Johannesÿ geboorte geweldig. Zodra hij met stomheid werd geslagen, zag Zacharias onmiddellijk zijn fout in. Het vermogen van de engel om zijn spraakverlies te voorspellen, geeft ook geloofwaardigheid aan de voorspelling van Johannesÿ geboorte en zijn volheid van Gods Geest.

Soms kunnen we toegeven aan onze emoties, of het nu angst, woede of zelfs verwarring is, en flappen we er iets uit. Toch werden we niet met stomheid geslagen. Maar hoe vaak corrigeren we onze fout onmiddellijk? Zacharias krijgt in zijn spraakverlies de tijd om over zijn situatie na te denken. Als we niet in staat zijn om onmiddellijk sorry te zeggen, laten we dan over de situatie nadenken, onze moed verzamelen en onze excuses aanbieden en onze fout corrigeren. Zo volgen we de voetsporen van Zacharias.

Zacharias corrigeert zijn fout bij de geboorte van zijn zoon wanneer hij op zijn tablet schrijft dat het kind Johannes zal heten. Zijn spraak wordt onmiddellijk hersteld zodat hij de geboorte van Johannes uitbundig kan vieren met Elizabeth.

Ik vind het geweldig als we de Schrift in ons leven kunnen betrekken. Ik denk dat het verhaal van Zacharias er zich gemakkelijk toe leent. We moeten uit dit verhaal leren dat Zacharias, nadat hij met stomheid is geslagen, zijn Geloof niet verlaat, maar zijn bediening in het heiligdom voortzet tot het einde van zijn leven. Wat de voorzienigheid of het leven ons in dit seizoen ook brengt, als we aan ons Geloof vasthouden, kan het toch een vreugdevolle en gezegende tijd zijn. - Fr George Donaghy, OSA

19/12 Evangelie van de H. Lucas 1:5-25

Toen Herodes koning van Judea was, leefde er een priester die Zacharias heette en tot de priesterafdeling Abia behoorde. Zijn vrouw, Elisabet, stamde af van Aäron. Beiden waren vrome en gelovige mensen, die zich strikt aan alle geboden en wetten van de Heer hielden. Ze hadden geen kinderen, want Elisabet was onvruchtbaar, en beiden waren al op leeftijd.

Toen de afdeling van Zacharias eens aan de beurt was om de priesterdienst te vervullen, werd er volgens het gebruik van de priesters geloot en werd Zacharias door het lot aangewezen om het reukoffer op te dragen in het heiligdom van de Heer. De samengestroomde menigte bleef buiten staan bidden terwijl het offer werd gebracht. Opeens verscheen hem een engel van de Heer, die aan de rechterkant van het reukofferaltaar stond. Zacharias schrok hevig bij het zien van de engel en werd door angst overvallen. Maar de engel zei tegen hem: ‘Wees niet bang, Zacharias, je gebed is verhoord: je vrouw Elisabet zal je een zoon baren, en je moet hem Johannes noemen. Vreugde en blijdschap zullen je ten deel vallen, en velen zullen zich over zijn geboorte verheugen. Hij zal groot zijn in de ogen van de Heer, en wijn en andere gegiste drank zal hij niet drinken. Hij zal vervuld worden van de H. Geest terwijl hij nog in de schoot van zijn moeder is, en hij zal velen uit het volk van Israël tot de Heer, hun God, brengen. Als bode zal hij voor God uit gaan met de geest en de kracht van Elia om ouders met hun kinderen te verzoenen en om zondaars tot rechtvaardigheid te brengen, en zo zal hij het volk gereedmaken voor de Heer.ÿ

Zacharias vroeg aan de engel: ‘Hoe kan ik weten of dat waar is? Ik ben immers een oude man en ook mijn vrouw is al op leeftijd.ÿ De engel antwoordde: ‘Ik ben Gabriël, die altijd in Gods nabijheid is, en ik ben uitgezonden om je dit goede nieuws te brengen. Maar omdat je geen geloof hebt gehecht aan mijn woorden, die op de voorbestemde tijd in vervulling zullen gaan, zul je stom zijn en niet kunnen spreken tot de dag waarop dit alles gaat gebeuren.ÿ

De menigte stond buiten op Zacharias te wachten, en de mensen vroegen zich af waarom hij zo lang in het heiligdom bleef. Maar toen hij naar buiten kwam, kon hij niets tegen hen zeggen. Ze begrepen dat hij in het heiligdom een visioen had gezien; hij maakte gebaren tegen hen, maar spreken kon hij niet, Toen zijn tempeldienst voorbij was, ging hij terug naar huis.

Korte tijd later werd zijn vrouw Elisabet zwanger. Ze leefde vijf maanden lang in afzondering en zei bij zichzelf: De Heer heeft zich mijn lot aangetrokken. Hij heeft dit voor mij gedaan opdat de mensen me niet langer verachten.

H. Maximus van Turijn (?-c.420), Bisschop

Het was gebed, niet seksueel verlangen, dat de conceptie van Johannes teweegbracht. Elizabet was al voorbij de leeftijd waarop ze zwanger kon worden, haar lichaam had alle hoop op zwanger worden verloren, maar ondanks deze staat van hopeloosheid liet het gebed van Zacharias haar bejaarde lichaam weer vrucht dragen. Het was genade, niet de natuur, die Johannes verwekte. Hij kon niet anders dan een Heilige zijn, dit kind wiens geboorte niet het gevolg was van een omhelzing maar van gebed.

Het zou ons echter niet mogen verbazen dat Johannes zo'n glorierijke geboorte kreeg. De geboorte van Christus' voorloper, die Zijn weg recht had gemaakt, moest enige gelijkenis vertonen met die van de Heer, onze Redder. Als onze Heer uit een maagd werd geboren, werd Johannes verwekt in een oude en onvruchtbare vrouw. We verwonderen ons niet minder over Elizabet die zwanger werd op haar oude dag dan over Maria die als maagd baarde.

Volgens mij zit hier iets symbolisch in: Johannes vertegenwoordigde het Oude Testament; hij werd geboren uit het reeds oude bloed van een bejaarde vrouw. Terwijl Onze Heer, die het Goede Nieuws van het Koninkrijk der Hemelen aankondigde, een nakomeling is van krachtige jeugd. Maria, die zich bewust is van haar maagdelijkheid, verwondert zich over het kind dat in haar schoot groeit; Elizabet, zich bewust van haar leeftijd, bloost in haar door zwangerschap gezwollen buik; zoals de Evangelist zegt: "Ze ging vijf maanden in afzondering." We moeten ook bewondering hebben voor het feit dat dezelfde Aartsengel, Gabriël, beide geboorten aankondigde: hij bracht troost aan Zacharias, die ongelovig was; hij kwam bij Maria, die hij geloofde (Lc 1: 26v.). De eerste verloor zijn stem omdat hij eraan twijfelde; de tweede ontving onmiddellijk het Woord, de Redder omdat ze geloofde.