Advent week 3 : Een natuurlijke gevoel voor geschiedenis

Vandaag is het begin van de specifieke evangeliën die de week voor Kerstmis kenmerken. En de eerste hiervan is de genealogie van Jezus. Als we bij dit Evangelie komen, krijgen we een echt gevoel van de op handen zijnde komst van Christus in ons.

Deze Bijbeltekst heeft veel te bieden. Een van de mooiste gaven die het ons geeft, is een natuurlijk gevoel voor geschiedenis. Het plaatst Jezus in de werkelijke tijd door zijn voorouders te traceren. Het traceren van iemands stamboom is iets waar veel mensen van genieten. Het doel van de genealogie is om Jezus in lijn te brengen als een afstammeling van David en de langverwachte Messias, Gods gezalfde.

Dit gevoel voor geschiedenis is een van de voordelen van ons geloof. Wij als Christenen geloven en volgen Christus als de Zoon van God, zowel Goddelijk als menselijk. De genealogie helpt zeggen: ‘kijk hier zijn de nakomelingen van David, Hij heeft echt bestaanÿ. Mensen willen vaak het bestaan ​​van God afwijzen, maar bewijsmateriaal zoals dit schriftgedeelte en verslagen die door mensen zoals de historicus Eusebius worden gepresenteerd, maken het praktisch onmogelijk om de plaats van Zijn Zoon Jezus in de geschiedenis te verwerpen.

Meer zelfs, het betekent als een gelovig volk dat Jezus één van ons was. Hij leefde als mens onder ons. Zoals we onze voorouders hebben, heeft Jezus de Zijne. Het is ook een van de belangrijkste aspecten van wat het betekent om Christen te zijn en te geloven dat Gods zoon sterfelijk werd geboren, net als wij allemaal.

Is het te eenvoudig om te zeggen dat deze genealogie helpt te bewijzen dat Christus één van ons was? Als we deze week beginnen, die ons naar Kerstdag zal leiden, kunnen we beginnen met het maken van een solide verbinding van de mensheid en de geschiedenis van Christus door middel van deze genealogie. - Fr George Donaghy, OSA 

17/12 Evangelie van de H. Matteüs 1:1-17

Overzicht van de afstamming van Jezus Christus, zoon van David, zoon van Abraham.

Abraham verwekte Isaak, Isaak verwekte Jakob, Jakob verwekte Juda en zijn broers, Juda verwekte Peres en Zerach bij Tamar, Peres verwekte Chesron, Chesron verwekte Aram, Aram verwekte Amminadab, Amminadab verwekte Nachson, Nachson verwekte Salmon, Salmon verwekte Boaz bij Rachab, Boaz verwekte Obed bij Ruth, Obed verwekte Isaϊ, Isaϊ verwekte David, de koning.

David verwekte Salomo bij de vrouw van Uria, Salomo verwekte Rechabeam, Rechabeam verwekte Abia, Abia verwekte Asaf, Asaf verwekte Josafat, Josafat verwekte Joram, Joram verwekte Uzzia, Uzzia verwekte Jotam, Jotam verwekte Achaz, Achaz verwekte Hizkia, Hizkia verwekte Manasse, Manasse verwekte Amos, Amos verwekte Josia, Josia verwekte Jechonja en zijn broers ten tijde van de Babylonische ballingschap.

Na de Babylonische ballingschap verwekte Jechonja Sealtiël, Sealtiël verwekte Zerubbabel, Zerubbabel verwekte Abiud, Abiud verwekte Eljakim, Eljakim verwekte Azor, Azor verwekte Sadok, Sadok verwekte Achim, Achim verwekte Eliud, Eliud verwekte Eleazar, Eleazar verwekte Mattan, Mattan verwekte Jakob, Jakob verwekte Jozef, de man van Maria. Bij haar werd Jezus verwekt, die Christus genoemd wordt.

Paus Franciscus
Encycliek Lumen fidei (Het Licht van Geloof), §8-9

Abraham, onze vader in geloof: Geloof opent de weg voor ons en begeleidt onze stappen in de tijd. Als we daarom willen begrijpen wat geloof is, moeten we de route volgen die het heeft afgelegd, het pad dat door gelovigen werd bewandeld, zoals eerst in het Oude Testament. Hier behoort een unieke plaats aan Abraham toe, onze vader in geloof. Er gebeurt iets verontrustends in zijn leven: God spreekt tot hem; Hij openbaart zich als een God die spreekt en zijn naam roept. Geloof is verbonden met horen. Abraham ziet God niet, maar hoort Zijn stem. Het Geloof krijgt zo een persoonlijk aspect. God is niet een god van een bepaalde plaats, of een godheid die verband houdt met een specifieke heilige tijd, maar de God van een persoon, "de God van Abraham, Isaak en Jacob" (Ex 3:6), die in staat is om met de mens om te gaan en een verbond met hem te sluiten. Geloof is ons antwoord op een woord dat ons persoonlijk aangaat, op een "Gij" die ons bij naam noemt.

Het woord dat tot Abraham wordt gesproken, bevat zowel een oproep als een belofte. Ten eerste is het een oproep om zijn eigen land te verlaten, een oproep tot een nieuw leven, het begin van een uittocht die hem naar een onvoorziene toekomst wijst (Gen 12:1). Het vooruitzicht dat het geloof aan Abraham gaf, hield altijd verband met de noodzaak om deze stap voorwaarts te zetten: het geloof 'voorziet' in de mate dat het tocht aflegt, in de mate dat het geloof ervoor kiest om de horizon binnen te gaan die door Gods woord wordt geopend.

Dit woord bevat ook een belofte: ´Uw nakomelingen zullen groot in aantal zijn, u zult de vader zijn van een grote natie¡ (Gen 13:16; 15:5; 22:17). Als antwoord op een woord dat eraan voorafging, zou Abrahams geloof altijd een daad van herinnering zijn. Maar, als herinnering aan een belofte, wordt het in staat om de toekomst te openen en licht te werpen op het pad dat moet worden bewandeld. Het is dus nauw verbonden met hoop.