Wat is er verkeerd met de uitspraken 'God had hem / haar nodig in de Hemel' of 'Hij neemt alleen het beste' - Russell E. Saltzman - 16/06/2016 (Aleteia)

Zijn plan is om ons van de dood te redden, niet om ons met de dood te treffen

Toen ik predikant was in mijn eerste parochie, stierf een kleine jongen van 10 jaar bij een ongeluk op de boerderij. Het was mijn eerste begrafenis van een kind. Ik had er daarna veel: kanker, een hartafwijking bij een 22-uur oude baby, een zesjarige die na een tonsillectomie een doodbloeding kreeg. Er waren er nog meer. Elk treft mij op zijn eigen manier. Ik kan me niet alle begrafenissen herinneren die ik in een periode van 34 jaar heb gehouden, maar toch herinner ik me levendig elk kind.

Ik herinner me vooral de tienjarige. Hij stond achteraan op een tractor, achter de bestuurdersstoel. De tractor trok een wagen met pas geoogste maïs en stak een veldbrug over. De brug bestond uit een verzameling spoorwegbalken die een kleine ravijn overspannen, als je het een brug zou kunnen noemen. Het was oud, en door de jaren heen onbeheerd achtergelaten. De brug brak in het midden onder het gewicht en de jongen tuimelde naar beneden en onder de lading maïs.

Ik haastte me naar de boerderij en kwam de grootvader van de jongen tegen. Hij was de bestuurder. Hij was razend. "Godverdomme God; je hebt mijn jongen vermoord. " Het was Gods schuld.

Ik las vanmorgen een verslag van een elfjarige, weggevaagd door plotselinge overstromingen in Wichita, Kansas. Hij was met twee andere jongens en ze trotseerde de wateren. Zijn metgezellen staken over; hij stak over en verdronk. Terwijl ik dit artikel schreef, enkele dagen voor publicatie, was zijn lichaam nog steeds niet teruggevonden.

Een buurman die in de zoektocht hielp, had het allemaal samengevat: “De man van hierboven had speciale plannen [voor de jongen]. We kunnen [God] niet beoordelen waarom hij hem meenam, maar er was een reden voor." Het was Gods schuld.

Beide reacties zijn zeer gebrekkig. In verdriet of woede of beiden eisen ze een verklaring voor de dood van een kind. De ene reactie is woede; de andere is een simplistische verzekering dat "de grote man boven" zijn redenen had.

Toch leggen beide de verantwoordelijkheid bij God. God reikte naar beneden en bracht opzettelijk het water in beroering terwijl de jongen waadde door het water waar twee vrienden een paar seconden eerder veilig waren doorgekomen, en het was God die de brug brak. Het verdriet, het verlies, de tranen; de verstikkende pijn en het vreselijke gevoel van vervreemding van God die we ervaren als we een onverklaarbare dood, welke dood dan ook, tegenkomen, en natuurlijk wordt ons verteld dat God daarvan de schuld heeft.

Christenen zouden beter moeten weten dan "God had die jongen in de Hemel nodig". Ik begrijp een door ellende gedreven uitbarsting van de grootvader veel gemakkelijker dan het sentimenteel “Het is Gods plan”, maar het is net zo verkeerd. God heeft de mensheid niet geschapen met de dood in gedachten.

Maar Christenen horen dikwijls deze uitleg. Ik las eens op een begrafeniskaart: "God brak ons ​​hart om te bewijzen dat hij alleen het beste neemt." Doet God dat? Echt waar? Er zit hier geen Bijbelse theologie achter.

De dood is de vijand van God, het is ontketend kwaad in een gevallen wereld, en het is dus ook onze vijand, de vijand van het eerste geschenk dat God ons geeft, ons vlees. De dood is niet Gods hulpmiddel om te krijgen wat Hij wil. De dood is een felle, angstaanjagende tegenstander van God en van ons, en onze angst ervoor voedt waarschijnlijk veel zonde.

Het is "de laatste vijand" die gepland staat om vernietigd te worden (1 Kor 15:26) Christus’ Verrijzenis brak haar kracht en Hij zal haar verpletteren, vernietigen en onder Zijn voeten onderwerpen.

Als de dood onze vijand is, is de dood van Christus aan het Kruis onze overwinning en zijn Verrijzenis onze rechtvaardiging. Als we genoegen nemen met "het is Gods schuld, maar Hij heeft een reden", dan komen we nooit bij wat God door Christus belooft te doen met de vijand van ons vlees. Gods plan is om ons van de dood te redden, niet om ons zomaar te treffen.

Als het Gods schuld zou zijn, zouden de zaken erger zijn dan we ons hadden voorgesteld. We zouden ontwapend zijn en nergens heen kunnen met onze woede en ellende.

Als het Gods schuld zou zijn, zouden we geen echt geestelijk wapen bij de hand hebben om de aanvallen van zonde, dood en duivel af te weren.

Als God verantwoordelijk is voor deze dood, tot wie zouden we dan onze klaagzang kunnen richten, niet wetende of ze zou worden gehoord? Klaagzang is onze schreeuw, gericht tot de Enige die kan helpen, en vanuit onze diepe klaagzang - waarbij we ons onvervangbare verlies voor God benoemen - vinden we daar de hoop op Verrijzenis, de Verrijzenis van Christus, Gods antwoord op de dood.

Klaagliederen 3:55-57: Uit de diepte van de put roep ik uw naam, Heer. U hoort mijn stem. Sluit uw oor niet voor mijn zuchten en mijn hulpgeroep. Altijd als ik roep, bent U nabij, U zegt mij: ‘Wees niet bang.’