De Lincoln-droom van Dana Coverstone 9/11/2020

Ik zag Abraham Lincoln in het Lincoln Memorial. Hij stond recht uit zijn zetel met zijn rechterhand omhoog en werd toegesproken door Uncle Sam.

Abraham Lincoln (Hodgenville 12/2/1809 – Washington 15/4/1865) wordt beschouwd als een van de grootste Amerikaanse presidenten. Hij wordt geprezen om zijn leiderschap tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog, de afschaffing van de slavernij, de versterking van de nationale overheid en de modernisering van de economie.

Abraham Lincoln was de zoon van Thomas en Nancy Hanks Lincoln. Hij werd vernoemd naar zijn grootvader aan vaders kant. Zijn vader was timmerman en boer. Zijn beide ouders waren baptist.

Toen Lincoln zeven jaar was, verhuisden zijn ouders naar Indiana. Hij ging naar school met zijn oudere zus Sarah, die in 1828 stierf tijdens de geboorte van haar kind. De jongere broer van Lincoln stierf kort na de geboorte. Lincoln bekwaamde zich als autodidact in lezen, schrijven en spreken tot een niveau dat de school niet kon bieden.

In 1818 overleed zijn moeder aan de gevolgen van het drinken van met Ageratina altissima besmette melk. Een jaar na haar dood hertrouwde zijn vader met Sarah Bush Johnston. Zij had al drie kinderen. In 1851 stierf zijn vader.

In 1831 verhuisde Lincoln naar Illinois alwaar hij vanaf 1837 in New Salem woonde. Hij had er verschillende banen, van postbode tot winkeleigenaar en kreeg hier de bijnaam Honest Abe. Lincoln deed ook mee aan de verkiezingen voor het Huis van Afgevaardigden van de staat Illinois. Hij won vier keer, in 1834, 1836, 1838 en 1840, als lid van de United States Whig Party terwijl hij zich later bij de Republikeinen aansloot. Gedurende deze periode studeerde hij in zijn vrije tijd ook nog rechten, en in 1836 werd hij advocaat.

In 1839 ontmoette Lincoln Mary Todd, in Springfield. Na drie jaar trouwden ze en in de volgende elf jaar kregen ze vier kinderen: Robert, Edward, William en Thomas. In die periode was Lincoln een succesvol advocaat.

In 1846 werd Lincoln gekozen in het Huis van Afgevaardigden waarna hij bekendheid verwierf om zijn visie op de Mexicaans-Amerikaanse Oorlog en de slavernij. Na zijn ambtstermijn keerde hij terug naar huis en nam zijn advocatenpraktijk weer op.

Lincolns belangstelling voor politiek werd aangewakkerd door de Kansas-Nebraska Act. Hij begon af en toe redevoeringen te houden, die zeer succesvol waren door hun logica en humor.

In 1860 werd Lincoln voor de Republikeinen kandidaat voor het presidentschap, en werd hij gekozen tot de 16e president van de VS. Hij legde de eed af als president op 4/3/1861.

De Zuidelijke Staten zagen in Lincoln een bedreiging omdat hij uitbreiding van de slavernij wilde tegengaan. Lincoln was uitsluitend met stemmen uit de Noordelijke Staten (en Californië en Oregon) verkozen. De Zuidelijke staten scheidden zich vervolgens af van de Verenigde Staten en vormden de Geconfedereerde Staten van Amerika. Lincoln maakte hierdoor in zijn eerste ambtstermijn al onmiddellijk de grootste interne crisis mee die de Verenigde Staten zouden kennen: de Amerikaanse Burgeroorlog. Met verzoenende woorden in zijn inaugurele rede als president kon hij deze oorlog niet voorkomen. Ondanks het grote verlies aan mensenlevens bleef Lincoln vasthouden aan zijn compromisloze houding tegen het zuiden. Wel benadrukte hij, dat het hem ging om het behoud van de Unie, en niet om de afschaffing van de slavernij. Zo schreef hij op 25/8/1862 in de New York Times: “If I could save the Union without freeing any slave, I would do it; and if I could save it by freeing all the slaves, I would do it; and if I could do it by freeing some and leaving others alone, I would also do that.” Op 9/4/1865 tekende de Zuidelijke generaal Lee de overgave, waarmee het verzet van de afgescheiden Zuidelijke Staten praktisch ten einde kwam.

Na zijn herverkiezing in 1864, als president werd Lincoln op Goede Vrijdag, 14/4/1865 in Ford’s Theatre (een schouwburg in Washington) neergeschoten door John Wilkes Booth, een fanatieke aanhanger van de Geconfedereerde Staten. De president werd in het achterhoofd getroffen door een kogel en stierf de volgende dag op Stille Zaterdag, 15/4 in het Petersen House op 56-jarige leeftijd.

Zijn dood schokte Amerika hevig, ook de zuidelijke staten. In Washington namen zeker 100.000 mensen en in New York 600.000 mensen afscheid van de vermoorde president. Een speciale rouwtrein bracht Lincoln in verschillende dagen van Washington via New York, Detroit, Buffalo en Chicago naar Springfield. Rouwende mensen stonden overal langs de route. Naar schatting hebben zo'n zeven miljoen mensen de diverse rouwplechtigheden bijgewoond.

Op 4 mei 1865 werd Lincoln begraven in Springfield. Hij werd bijgezet in de familiekelder op het kerkhof Oak Ridge.

Zijn beeld in het Lincoln Memorial.

Uncle Sam is de personificatie voor de VS van Amerika stammend uit de tijd van de Oorlog van 1812. Uncle Sam zou gebaseerd zijn op Uncle Samuel Wilson, een vleesinspecteur. In 1961 nam het Amerikaanse Congres een resolutie aan die Samuel Wilson officieel erkende als bron voor Uncle Sam.

Er waren spotlichten op zijn hoofd gericht en hij stond in fel licht. Op de granieten zetel waarop hij had gezeten was een stapel van Wetboeken te zien en het onderste boek was een eenvoudige bruin lederen Bijbel. Het was groter en dikker dan alle andere Wetboeken. Zijn hoed waar hij om bekend staat stond op het bovenste Wetboek.

Bekende patriottische hoed van Lincoln

Van voor gezien zag de hele stapel eruit als een piramide. Uncle Sam vroeg hem als in een rechtszaak: Tell the truth, the whole truth, so help you God. En Lincoln zei dat het alles was dat hij vandaag zou krijgen van hem. Uncle Sam wandelde achterwaarts terug en zonder zich om te keren stapte hij op een platform en verwijderde deze patriottische hoed en hij fluisterde “het spijt mij” tegen Lincoln.

Dan keek hij naar zijn rechterkant en linkerkant, alsof de mensen achter Uncle Sam ermee eens waren. Een stem riep luid: “doe het nu al”, en toen verscheen een hand en trok aan een touw om een doek dat ongeveer 15m lang was uit te rollen en het leek alsof de rechters in deze rechtszaak voor een groot zwart doek stonden met aan elke kant een verscheurde Amerikaanse vlag die neerhing. Lincoln bleef rechtstaan, als beschuldigde en dacht er niet over om zelfs op de zetel te gaan zitten. Er waren littekens op zijn gezicht als was hij aangevallen geweest. Hij had een draagriem rond zijn linkerarm en een verband om zijn linkerhand met bloed door de palm van zijn hand. Hij had een grimmig gezicht maar had duidelijk pijn van hetgeen er was gebeurd.

Uncle Sam schraapte drie keer zijn keel en zei: “Luister, de beschuldigde die zich voor jullie bevindt is hier om zijn misdaden openlijk toe te geven en zal dit uit vrije wil doen. Hoe pleit u, Mr Lincoln?” Uncle Sam zei Mr Lincoln en niet president Lincoln. President Lincoln keek recht voor zich, slikte eens en hij zei: “Ik zal dit niet doen.“

Uncle Sam wenkte de president en vroeg hem opnieuw, terwijl hij grijnsde om Lincoln’s aandacht te trekken. Maar Lincoln zei opnieuw: “Ik zal dit niet doen.” Uncle Sam keek boven en achter het doek achter hem en keek dan met een rare blik naar Lincoln: “Mr Lincoln, u moet een pleidooi houden.” Maar Lincoln antwoordde: “Wel, geef me een gerechtszaak met een jury nadat ik mijn zaak heb gepleit.” Lincoln keek gewoon recht voor zich en zei niets meer. Twee mannen gingen vanachter het doek bij Uncle Sam staan en fluisterden iets in zijn oren. Uncle Sam grijnsde en keek omlaag. De twee mannen gingen terug achter het doek staan. Uncle Sam ging voor Lincoln staan en de menigte mensen die waren opgekomen bij de zetel aan het Memorial.

De menigte was agressief, ze hielden borden vast en ze hadden toortsen in hun handen. Lincoln rechtte zich en sloot traag zijn ogen nadat hij nog eens naar zijn rechter- en linkerkant had gekeken. Naar de mannen die achter Uncle Sam stonden en deze mensen bestonden uit federaal verkozen en aangestelde functionarissen, gouverneurs en rechters in hun toga’s. Uncle Sam ging naar Lincoln en fluisterde in zijn oor en tranen liepen langs zijn wangen. Hij snikte en zei: “Mr Lincoln, u bent schuldig bevonden door deze die de macht hebben en u wordt ter dood veroordeeld door ophanging.” Lincoln zei: “Als vroegere president van deze verenigde staten, verdien ik om te beginnen te weten waarvan ik beschuldigd word. Ik ben advocaat en ik weet wat de Wet zegt.

Uncle Sam verklaarde duidelijk en met grote moeite: “We erkennen geen wetten van mensen of Gods wetten en vinden u eenvoudigweg schuldig aan de dood. Uw tijd is voorbij en een nieuwe dageraad wacht degenen die op deze aarde leven.” Op dit moment kwamen de mannen die achter Uncle Sam stonden met een strop om rond Lincoln’s nek te leggen en ze schoven de strop vast. Ze duwden Uncle Sam naar voor terwijl ze de strop over een marmeren steunbalk gooiden in het Memorial-gebouw. Ze gaven het uiteinde van de strop aan Uncle Sam en salueerden hem. 

Uncle Sam hield het touw voor lange tijd in zijn handen vast en huilde. Dan keek hij naar Lincoln en zei: “Het spijt mij, Mr de President.” En bij deze verklaring sloegen de mannen achter Uncle Sam, hem op het hoofd en nek tot er wonden verschenen op het hoofd van Uncle Sam. Ze schreeuwden naar hem en zeiden: “Je moet hem aanspreken als Mr Lincoln. Niets meer.” Uncle Sam zei tot de mannen: “Je kan mij ernaast ophangen voor wat ik heb toegelaten dat jullie met mijn geweten hebben gedaan.” Dan trok hij aan het touw. President Lincoln was rustig en kalm en begon de strakke strop te voelen.

Maar hij leunde achteruit en begon iets vast te grijpen vanop zijn zetel. Toen Uncle Sam verder trok aan het touw, probeerde Lincoln zijn Bijbel te grijpen en duwde de Wetboeken weg. Maar zijn vingers gleden weg van de kaft van de Bijbel. Hij kon de Bijbel vastgrijpen maar het getrek van het touw deed hem vallen en zijn voeten kwamen van de grond. Lincoln’s ogen toonden medelijden voor de verkozenen en de aangestelde mensen voor hem. Toen Uncle Sam het touw stevig vasthield, wilde hij niet toekijken en keek naar beneden. Lincoln had geen weerstand geboden nadat de Bijbel uit zijn handen was geglipt. Hij hing aan de strop te bengelen. Een van de rechters, niet de federale functionarissen, zei: “Je kunt hem nu laten vallen.” Uncle Sam liet hem zeer traag en respectvol Lincoln zakken. Hij keek naar de mannen en zei: “Ik hoop dat jullie krijgen wat jullie verdienen hiervoor.”

Uncle Sam hield zijn borst vast en viel op de grond. Hij was dood in seconden met zijn ogen wijd open. De menigte ging uiteen, ook de verkozenen, de functionarissen die achter Uncle Sam hadden gestaan en hem hadden aangemoedigd in dit plan. De witte figuur die ik altijd zie in mijn dromen, knielde naast President Lincoln en zei: “Ze hadden geen idee wat ze deden. Nu moet de natie zich schrap zetten voor wat ze verdient.” Hij wandelde naar Uncle Sam, sloot zijn ogen met tederheid en klopte drie keer op het hart en zei: “Rust in vrede, Uncle Sam. Het spijt mij dat je het schip moest zien zinken.” Toen keek de man recht naar mij in de droom en zei: “Natie, zet je schrap voor vuur en ijs en vergeet niet je ziel te verankeren.”