[In de burgerlijke sfeer heeft de schaduwregering politieke en sociale meningsverschillen beheerd door organisaties en bewegingen te gebruiken die alleen schijnbaar tegengesteld zijn, maar die in feite een hulpmiddel zijn om de macht te behouden. Zo gebruikt ook de schaduwkerk in de kerkelijke sfeer de gematigde "conservatieven" om de schijn te wekken vrijheid te bieden aan de gelovigen. Het Motu Proprio Summorum Pontificum eist bijvoorbeeld, terwijl het de viering in de buitengewone vorm toekent, dat saltem impliciter [althans impliciet] dat we het Concilie aanvaarden en de wettigheid van de hervormde liturgie erkennen. Deze truc voorkomt dat degenen die profiteren van de Motu Proprio bezwaar maken, anders riskeren ze de ontbinding van de Ecclesia Dei-gemeenschappen. En het wekt bij de Christenen het gevaarlijke idee dat iets goeds, om legitimiteit te hebben in de Kerk en de samenleving, noodzakelijkerwijs gepaard moet gaan met iets slechts of in ieder geval iets minder goeds. Alleen een misleide geest zou echter streven naar gelijke rechten voor zowel goed als kwaad. Het doet er weinig toe of iemand persoonlijk voor het goede is, als hij de legitimiteit erkent van degenen die voor het kwaad zijn. In die zin vindt de door democratische politici getheoretiseerde "vrijheid om te kiezen" abortus zijn tegenwicht in de niet minder afwijkende "godsdienstvrijheid", getheoretiseerd door het Concilie, die vandaag hardnekkig wordt verdedigd door de antikerk. Als het voor een Katholiek niet is toegestaan ​​om een ​​politicus te steunen die opkomt voor het recht op abortus, is het zelfs nog minder toegestaan ​​om een ​​Prelaat goed te keuren die de “vrijheid” van een individu verdedigt om zijn onsterfelijke ziel in gevaar te brengen door te “kiezen” om in doodzonde te blijven. Dit is geen genade; dit is een grove verzaking van de geestelijke plicht tegenover God om de gunst en goedkeuring van de mens te winnen.]

7. EEN "OPEN SAMENLEVING" EN EEN "OPEN RELIGIE"

Deze analyse zou nauwelijks compleet zijn zonder een woord over de neo-taal die zo populair is in Kerkelijke kringen. De traditionele Katholieke woordenschat is opzettelijk gewijzigd om de inhoud ervan te veranderen. Hetzelfde is gebeurd in de liturgie en prediking, waar de helderheid van de Katholieke uiteenzetting werd vervangen door dubbelzinnigheid of de impliciete ontkenning van de dogmatische waarheid. Er zijn eindeloos veel voorbeelden. Dit fenomeen gaat ook terug tot het Tweede Vaticaans Concilie, dat probeerde "Katholieke" versies van wereldse slogans te ontwikkelen. Hoedanook zou ik willen benadrukken dat al die uitdrukkingen die zijn ontleend aan seculiere lexicons ook deel uitmaken van de neo-taal. Laten we kijken naar Bergoglio’s aandrang om de "uitgaande kerk" en om openheid, als een positieve waarde beschouwen. Ik citeer nu uit Fratelli tutti:

"Een levend en dynamisch volk, een volk met een toekomst, staat voortdurend open voor een nieuwe synthese door zijn vermogen om verschillen te verwelkomen" (Fratelli Tutti, 160).

"De Kerk is een huis met open deuren" (ibid. 276).

“Wij willen een Kerk zijn die dienstbaar is, die het huis verlaat en van haar plaatsen van aanbidding uitgaat, van haar sacristieën uitgaat, om het leven te begeleiden, om hoop te ondersteunen, om het teken van eenheid te zijn ... om bruggen te bouwen, om muren af te breken, om zaden van verzoening te zaaien ”(ibid.).

De gelijkenis met de Open Society die door Soros' globalistische ideologie wordt nagestreefd, is zo treffend dat het bijna een tegenhanger is van een Open Religie.

En deze Open Religie is perfect in overeenstemming met de doelstellingen van globalisme. Van de politieke bijeenkomsten "voor een Nieuw Humanisme", gezegend door de Kerkleiders tot de deelname van de progressieve intelligentsia aan groene propaganda, het is allemaal gericht op de gangbare gedachte, in de trieste en groteske poging om de wereld te behagen. Het schrille contrast met de woorden van de Apostel is duidelijk: “Probeer ik nu de goedkeuring van mensen of van God te winnen? Of probeer ik mensen te plezieren? Als ik nog steeds zou proberen mensen te behagen, zou ik geen dienstknecht van Christus zijn.” (Gal. 1:10).

De Katholieke Kerk leeft onder de blik van God; ze bestaat voor Zijn glorie en voor de redding van zielen. De antikerk leeft onder de blik van de wereld, toegevend aan de godslasterlijke apotheose van de mens en de verdoemenis van zielen. Tijdens de laatste zitting van het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, ten overstaan ​​van alle Synodevaders, weerklonken deze verbazingwekkende woorden van Paulus VI in de Vaticaanse Basiliek:

“De dienst van God die mens geworden is, heeft de dienst van de mens die God heeft willen worden, ontmoet. Wat is er gebeurd? Een strijd, een gevecht, een banvloek? Dat had kunnen gebeuren, maar het is niet gebeurd. Het oude verhaal van de samaritaan is het voorbeeld en de richtlijn geweest dat het geestelijk karakter van ons Concilie heeft gevolgd. Want een onbegrensde liefde voor de mens heeft zich van geheel het Concilie meester gemaakt. De ontdekking en de bestudering van de menselijke noodwendigheden - die des te groter worden naarmate de zoon van deze aarde zich groter waant - hebben al de aandacht van ons Concilie opgeëist. Gij, moderne humanisten die weigert de bovennatuurlijke waarheden te erkennen, gij weigert op zijn minst het Concilie deze verdienste niet en gij weet ons nieuw humanisme te erkennen: want ook wij, meer dan wie ook, houden de menselijke waardigheid hoog.” (Hodie Concilium Oecumenicum alinea 5 – 7/12/1965)

Deze sympathie is de rode draad van het Concilie en van de nieuwe religie van de antikerk. Een antikerk geboren uit de onreine vereniging tussen de Kerk en de wereld, tussen het Hemelse Jeruzalem en het helse Babylon. Let goed op: de eerste keer dat een Paus het 'nieuwe humanisme' noemde, was tijdens de laatste sessie van het Tweede Vaticaans Concilie, en vandaag vinden we het herhaald als een mantra door degenen die het beschouwen als een perfecte en coherente uitdrukking van de revolutionaire mens [gedachtengoed] van het Concilie. 

Altijd met het oog op deze gemeenschappelijke intentie tussen de Nieuwe Wereldorde en de antikerk, moeten we ons het Global Compact on Education herinneren, een project ontworpen door Bergoglio “om een ​​verandering op planetaire schaal teweeg te brengen, zodat onderwijs een schepper is van broederschap, vrede en gerechtigheid. Een nog dringender noodzaak in deze tijd die wordt gekenmerkt door de pandemie”. Gepromoot in samenwerking met de Verenigde Naties, vindt dit “proces van vorming in de relatie en cultuur van ontmoeting ook ruimte en waarde in het ‘gemeenschappelijke huis’ met alle wezens, aangezien mensen, net zoals ze gevormd zijn volgens de logica van gemeenschap en solidariteit , werken "om de serene harmonie met de schepping te herstellen" en om de wereld te configureren als "een terrein van ware broederlijkheid" (Gaudium et Spes, 37). Zoals te zien is, is de ideologische verwijzing altijd en alleen naar het Tweede Vaticaans Concilie, want pas vanaf dat moment plaatste de antikerk de mens in de plaats van God, het schepsel in de plaats van de Schepper.

Het “nieuwe humanisme” heeft duidelijk een ecologisch kader waarin zowel de encycliek Laudato Si als de Groene Theologie zijn geënt - de “Kerk met een Amazone-gezich”' van de Bisschoppensynode van 2019, met zijn afgodenverering van pachamama (moeder aarde) in aanwezigheid van het Roomse Sanhedrin. De houding van de Kerk tijdens Covid-19 toonde enerzijds de onderwerping van de hiërarchie aan de dictaten van de staat, in strijd met de Libertas Ecclesiae, die de Paus krachtig had moeten verdedigen. Het toonde ook de ontkenning van elke bovennatuurlijke betekenis van de pandemie, waarbij de rechtvaardige toorn van God, beledigd door de talloze zonden van de mensheid en naties, werd vervangen door een meer verontrustende en vernietigende woede van de Natuur, beledigd door het gebrek aan respect voor het milieu. Ik zou willen benadrukken dat het toekennen van een persoonlijke identiteit aan de Natuur, die bijna begiftigd is met intellect en wil, een opmaat is voor haar vergoddelijking. We hebben hier al een heiligschennis van gezien, onder de koepel van de Sint-Pietersbasiliek.

Waar het op neerkomt is dit: de conformiteit van de kant van de antikerk met de dominante ideologie van de moderne wereld brengt een echte samenwerking tot stand met machtige vertegenwoordigers van de schaduwregering, te beginnen met degenen die werken aan een “duurzame economie” waarbij Jorge Mario Bergoglio betrokken is. Bill Gates, Jeffrey Sachs, John Elkann, Gunter Pauli.

[Het is goed om te onthouden dat de duurzame economie ook gevolgen heeft voor de landbouw en de werkkrachten in het algemeen. De schaduwregering heeft behoefte aan goedkope arbeidskrachten door middel van immigratie, wat er tegelijkertijd toe bijdraagt ​​dat de religieuze, culturele en taalkundige identiteit van de betrokken naties teniet wordt gedaan. De schaduwkerk geeft een ideologische en pseudo-theologische basis aan dit invasieplan en garandeert tegelijkertijd een aandeel in de lucratieve business van gastvrijheid. We kunnen Bergoglio's aandrang op het thema migranten begrijpen en dat wordt ook herhaald in Fratelli Tutti: "Een xenofobe mentaliteit van afsluiting en zelfbeheersing breidt zich uit" (ibid. 39.) "Migraties zullen een fundament vormen van de toekomst van de wereld" ( ibid. 40) Bergoglio gebruikte het woord "fundament", en stelde dat het niet mogelijk is om een ​​toekomst te veronderstellen zonder migraties.]

Sta mij toe het in het kort te hebben over de politieke situatie in de Verenigde Staten aan de vooravond van de presidentsverkiezingen. Fratelli Tutti lijkt een vorm van goedkeuring door het Vaticaan van de Democratische kandidaat te zijn, in duidelijke oppositie tegen Donald Trump, en komt een paar dagen nadat Franciscus weigerde audiëntie te verlenen aan staatssecretaris Mike Pompeo in Rome. Dit bevestigt aan welke kant de kinderen van het licht staan ​​en wie de kinderen van de duisternis zijn.