Zullen we hetgeen dat als een wervelwind door het Tweede Vaticaans Concilie werd gezaaid, oogsten? Door David Martin – Abyssum.org 23/9/2020

Hoewel velen tegenwoordig commentaar leveren op de groeiende geest van revolutie in het Westen, hebben weinigen deze revolutie in verband gebracht met de opstand tegen de Katholieke traditie die in het Tweede Vaticaans Concilie in gang werd gezet.

Het valt niet te ontkennen dat het Tweede Vaticaans Concilie een geest van ontrouw in de westerse wereld teweegbracht, wat alleen blijkt uit de huidige torenhoge trend van echtscheidingen, anticonceptie en abortus. Op het concilie wierp de geliefde Bruid van Christus - de Kerk - 'haar bruidssluier af' en begon te flirten met andere religies (oecumene) totdat Katholieke vrouwen weigerden hun hoofd in de kerk te bedekken en zich aan de autoriteit van hun echtgenoten te onttrekken, en dit heeft op zijn beurt dezelfde opstandige houding onder hun nakomelingen bevorderd.

In een recent interview met de Italiaanse journalist Marco Tosatti, zei Aartsbisschop Carlo Maria Viganò, de voormalige pauselijke nuntius van de VS, dat “het juist de geest van Vaticanum II was die het einde betekende van een hiërarchisch samengestelde samenleving, en van de traditionele waarden die de westerse wereld gemeen hebben. "

De Aartsbisschop zei:

"Zonder Vaticanum II zouden we niet de studentenrevolutie hebben gehad die het leven in de westerse wereld radicaal veranderde, de visie van het gezin, de rol van vrouwen en het concept van autoriteit zelf."

De traditionele Latijnse Mis nodig om onze focus te herstellen

De modernistische revolutie van vandaag zou inderdaad niet zijn tevoorschijn zijn gekomen als het Tweede Vaticaans Concilie niet was bijeengeroepen. Al het kwaad van de moderne wereld komt voort uit het feit dat we onze ogen van Christus hebben afgewend. Daarom is de manier waarop we ons oog weer op Christus gaan richten, universeel de traditionele Latijnse mis in ere te herstellen die vóór het Tweede Vaticaans Concilie werd opgedragen.

Want het licht van de traditie dat voortkomt uit de traditionele liturgie is dat Lumen Gentium waarmee het de wereld kan verlichten en tot Christus kan aantrekken. De Kerk werd ingesteld als een universeel baken zodat het licht van Christus over de planeet zou kunnen schijnen en de zaden van deugd in de mens zou kunnen ontkiemen, maar door dit licht aan de wereld te onthouden, belemmert de Kerk vandaag het plan voor de redding van de mens en werpt duisternis over de hele planeet, wat aanleiding gaf tot bijgeloof, afgoderij (Pachamama), ketterij, geweld, ontheiliging van de Kerk en de algemene vernietiging van onze Christelijke cultuur.

De daaropvolgende revolutie in het Westen is inderdaad het eindresultaat van het afbreken van de Katholieke Kerk. De Kerk is sinds het Tweede Vaticaans Concilie verwikkeld in een spirituele opstandigheid tegen God, die de weg heeft geëffend voor een materiële revolutie. Daarom is de enige manier om onze zieke planeet te herstellen, terug te keren naar de traditie en "Uw licht voor de mensen te laten schijnen" (Mt. 5:16), bedenkend dat: "hij die Mij voor de mensen zal verloochenen, Ik hem ook zal verloochenen voor mijn Vader die in de Hemel is." (Mt.10: 33)

De rebelse Liturgische 'hervorming'

De zonde van hoogmoed lag achter de liturgische revolutie van het Tweede Vaticaans Concilie. De liturgie werd veranderd omdat de Kerk zich schaamde voor haar eigen licht. Infiltrerende judassen zoals Kardinaal Suenens en Bisschop Bugnini gebruikten Paus Paulus VI om te tekenen voor een Mis waartoe hij zelf niet had opgeroepen. De blauwdruk voor de "Mis van Paus Paulus VI" was al voltooid in het voorjaar van 1962, zestien maanden voor de verkiezing van Paus Paulus. De openingssessie van het Tweede Vaticaans Concilie werd alleen gebruikt om het door te drukken, waarbij het liturgische schema, bekend als het 'Bugnini Werkstuk', formeel werd aangenomen op 7 december 1962, als de Grondwet van de Heilige Liturgie en later werd afgekondigd op 3 december, 1963, als Sacrosanctum Concilium.

De Mis tegenover het volk

Het primaire doel bij het installeren van de Nieuwe Mis was om de Priester om te keren, zodat hij de Mis opdraagt met zijn rug naar het Tabernakel en gericht naar de mensen. De uitspraak voor deze innovatie is te vinden in de instructie van het Tweede Vaticaans Concilie van 26 september 1964, Inter Oecumenici, sectie 91, waarin staat:

Het hoofdaltaar moet bij voorkeur vrijstaand zijn om er omheen te kunnen lopen en de viering op te dragen met het gezicht naar de mensen.

Wat volgde is een historische verschuiving van focus waarbij de nadruk tegenwoordig op de gemeenschap ligt en niet op God. De vrijmetselaars hadden lang onder elkaar gesproken over hoe ze de Kerk zouden kapen en gebruiken als instrument om hun Novus Ordo Seclorum of Nieuwe Wereldorde vooruit te helpen, een plan dat grotendeels zou worden uitgevoerd door middel van de bovengenoemde verandering van de liturgie.

We moeten erop wijzen dat de Mis tegenover het volk ongekend is in de geschiedenis van het Christendom. De veelgeprezen liturgische bisschop Klaus Gamber, door Benedictus XVI beschouwd als “een profeet voor onze tijd”, zet wat dit betreft de feiten recht.

"We kunnen op overtuigende wijze zeggen dat noch in de Oosterse noch in de Westerse kerk ooit een viering versus populum (tegenover het volk) was." (De hervorming van de Romeinse liturgie)

Volgens Bisschop Gamber was de Mis tegenover het volk de meest destructieve van alle postconciliaire "hervormingen", waarbij hij aanhaalde dat "er geen basis voor is in de liturgische geschiedenis, niet theologisch, noch sociologisch".

Er zijn duidelijk vele andere wijzigingen aangebracht in de Mis. Het Tweede Vaticaans Concilie riep bijvoorbeeld op tot een "algemeen herstel van de liturgie" (SC 21) waarin archaïsche "elementen" die in de loop van de tijd werden verzameld "nu moeten worden weggegooid" en "de riten dienen vereenvoudigd te worden” '(SC 50) en stelde voor dat gebruiken van “rassen en volkeren” in de Mis zouden worden opgenomen” (SC 37), maar het opdragen van de Mis tegenover het volk stond centraal in dit revolutionaire plan, omdat het zou dienen als een roer om de Bark van Petrus op seculiere kusten te laten schipbreuk lijden.

Denk eens aan de visie van de negentiende-eeuwse vrijmetselaar en geëxcommuniceerde priester Canon Roca (1830-1893), die voorspelde dat 'de liturgie van de Roomse Kerk binnenkort een transformatie zal ondergaan op een oecumenisch concilie' in een poging 'de Kerk haar bovennatuurlijke karakter te ontzeggen, om het te versmelten met de wereld, om de denominaties oecumenisch te verweven in plaats van ze naast elkaar te laten lopen als afzonderlijke belijdenissen, en zo de weg te effenen voor een standaard wereldreligie in de gecentraliseerde wereldstaat. "

Dit doet griezelig denken aan de verklaring van paus Franciscus dat "er dringend behoefte is aan een echte politieke wereldautoriteit". (Laudato Si ’) We vermelden Franciscus omdat hij onophoudelijk werkt om de Kerk onder het gezag van een één-wereldregering onder te dompelen. Hij is echter niet de architect van dit plan, maar voert slechts het plan uit dat meer dan vijftig jaar geleden in het Tweede Vaticaans Concilie in gang werd gezet.

De instelling van de Novus Ordo was wat het toneel vormde en de weg begon te effenen voor deze komende Nieuwe Wereldorde, en daarom is de remedie om deze vloek te verdrijven, terug te keren naar het opdragen van de Mis in het zicht van het Tabernakel (ad orientum). De helse slangenbeten die het Mystieke Lichaam teisteren, zullen genezen worden wanneer Christus via de traditionele Mis weer in het midden van de Kerk wordt opgeheven (Numeri 21:9).

Christus zei tegen het volk: “Zoals Mozes de slang in de woestijn heeft opgeheven, zo moet de Mensenzoon worden verheven [in het eeuwige Offer van Golgotha] opdat eenieder die in Hem gelooft niet verloren gaat; maar het eeuwig leven kan hebben. " (Johannes 3:15)

"De Kerk zal in verduistering zijn, de wereld in ontzetting." – OLVrouw in La Salette, 1846