Lessen over vreugde van een invalide Heilige – Philip Kosloski 25/9/2020 (Uit: Aleteia)

De Zalige Hermann van Reichenau had een gespleten gehemelte, hersenverlamming en spina bifida, maar hij was de vrolijkste monnik in het klooster.

Lichamelijke gezondheid is zo'n hoog aangeschreven doel in de moderne samenleving dat als we ziek of ernstig gehandicapt worden, het verleidelijk is om het leven op te geven. We kunnen in de verleiding komen om in wanhoop te groeien en te klagen over het verlies van onze fysieke vermogens.

Om dezelfde reden worden veel kinderen bij wie een handicap wordt vastgesteld, helaas verworpen en door velen als een ongeluk beschouwd.

Toch laat één Heilige ons zien dat onze lichamelijke gezondheid onze geestelijke gezondheid niet mag dicteren en dat we nog steeds vreugde kunnen behouden te midden van ons lijden.

De Zalige Hermann "de kreupele" leefde in de 11e eeuw en was voorbestemd om te mislukken. In een tijdschrift uit het begin van de 20e eeuw, getiteld ’De maand’, wordt het vroege leven van Hermann verteld.

Hermann was de zoon van de Graaf van Altshausen en werd geboren op 18 juli 1013. Hermann was zwaar kreupel en inderdaad misvormd "in de uiterlijke mens", zegt zijn vriend en biograaf Berthold... Want de ledematen van de kleine jongen waren zo afschuwelijk verwrongen dat hij zichzelf niet van deze plek naar die plek kon verplaatsen; kon zelfs nauwelijks zitten in de stoel die ze voor hem hadden gemaakt; zelfs zijn vingers waren bijna te zwak en te gewrongen om te schrijven; zelfs zijn mond was blijkbaar misvormd, en zijn lippen en tong vormden woorden die nauwelijks begrepen konden worden.

In heidense werelden zou het kind op de bergen zijn achter gelaten en zou het zijn omgekomen.

Toch gaven zijn ouders Herman niet op en vertrouwden hem toe aan een nabijgelegen Duits Benedictijns klooster in Reichenau. Het is opmerkelijk dat de monniken hem accepteerden en buitengewoon geduld met hem hadden en hem de diepten van religie, wetenschap en wiskunde leerden.

Tegen alle verwachtingen in werd Herman een geleerde. Niet alleen dat, hij was de gelukkigste monnik in het klooster!

Deze man, niet in staat om te lopen, te zitten, goed te liggen; die zich nog nooit in zijn leven op zijn gemak had gevoeld; was gretig om te schrijven, en met vingers die hem weinig dienden was hij vol ideeën, die hij moest stamelen door middel van 'nauwelijks verstaanbare klanken', verzamelt Hermann alle bijvoeglijke naamwoorden die je het minst zou verwachten. Van veel van het Latijn van zijn biograaf is moeilijk helemaal zeker te zijn: maar hier is er geen mogelijkheid tot vergissing.

[Hij] was lucundus; aangenaam, sociaal, zou je kunnen zeggen. Amabilis, benevolus: vriendelijk, makkelijk om mee te praten; hilarissimus, altijd lachend… Tota alacritate festivus: hij haastte zich om opgewekt te zijn: je geeft geen dergelijk commentaar over een mens die maar zelden opgewekt is! … Hij toonde zich attent voor iedereen en was flexibel in omgang, zozeer zelfs dat iedereen van hem hield.

Het voorbeeld van Hermann van Reichenau laat ons duidelijk zien dat vreugde nooit gebaseerd mag zijn op lichamelijk welzijn. We kunnen (en moeten) blij zijn, zowel in goede als in slechte tijden, bij ziekte en gezondheid.

Hermanns vreugde was uitsluitend gebaseerd op Jezus Christus, en hij vond het geweldig om te leven! Het leven was voor Herman een geschenk en hij bracht zijn 41 jaren op aarde door om die vreugde te uiten.

Deze vreugde kwam zelfs tot uiting in enkele van de meest populaire hymnen van de Katholieke Kerk. Er wordt gezegd dat de Zalige Hermann van Reichenau het 'Salve Regina', 'Veni Sancte Spiritus' en 'Alma Redemptoris Mater' componeerde.

Het leven van de Zalige Hermann is echt opmerkelijk, en zijn verhaal moet worden gehoord in onze moderne wereld, waar we zo'n behoefte hebben aan echte en blijvende vreugde.