Je moet in staat zijn om te rennen – laatste visioen van Dana Coverstone 14/9/2020

Ik was een film aan het bekijken met mijn vrouw, mijn zoon en zijn vriendin in ons huis. Het ging over een musicus die gehuwd was en zijn vrouw stierf. (Jeremy Camp – I still believe)

Jeremy Thomas Camp (Lafayette (Indiana, 12/1/1978) is een christelijke rocker uit de VS. Hij heeft zeven albums uitgebracht. Hij won vijfmaal een Dove Award.

Camp is opgegroeid in zijn geboorteplaats Lafayette. Zijn vader was voorganger van de Harvest Capel, de plaatselijke kerk. Hij was degene die Jeremy gitaar leerde spelen. Nadat hij de middelbare school had afgemaakt, ging hij naar een Bijbelschool in South Carolina. Daarna studeerde hij theologie aan de Calvary Chapel Bible College.

Camp is twee keer getrouwd. Melissa Lynn Henning-Camp (7 oktober 1979) was zijn eerste vrouw. Ze trouwden op 21 oktober 2000. Ze stierf op 5 februari 2001 aan kanker.

Hij ontmoette Adrienne Liesching, zangeres bij The Benjamin Gate. Ze trouwden in december 2003. Ze hebben samen 2 dochters gekregen en 1 zoon.

Biografie

Toen zijn eerste vrouw Melissa ziek was, maakte hij zijn eerste nummers. Hij bracht het album Burden Me (2001) uit.

Na het overlijden van zijn vrouw was het eerste lied dat hij schreef: "I Still Believe". In dit lied zegt hij dat hij nog steeds in God gelooft. Zijn tweede cd, Stay met de gelijknamige single, kwam een jaar na haar dood uit in 2002. Op deze cd staan veel nummers over hoe hij zich voelt en wat hij heeft meegemaakt.

In zijn twee volgende cd’s Carried Me (2004) en Restored (2004) was te zien hoe hij nog steeds bezig is de dood van Melissa te verwerken.

In 2005 brengt hij een live-cd uit met liedjes die ook al eerder op cd zijn verschenen, Live Unplugged.

Vlak na zijn huwelijk met Adrienne, bracht hij zijn zesde album uit: Beyond Measure (2006). Het eerste nummer, "Tonight", roept mensen op te stoppen met de dingen waar ze mee bezig zijn en zich tot God te richten.

In 2008 bracht Camp een nieuw album uit: Speaking Louder Than Before.

Op 13 juni 2009 trad hij op tijdens de EO-Jongerendag. Ook gaf hij er een getuigenis van zijn leven, dat hij zag als een strijd. Hij wilde de jongeren kracht geven en moed om niet op te geven maar door te gaan.

Midden in de film stopte alles en ik had dit visioen: het was juist voordat zijn vrouw stierf. Ze ligt in bed en ze voelde zich als dat ze sterker werd. Ik werd uit mijn woonkamer genomen. Ik zag een visioen van een bejaarde uitgemergelde vrouw die in een ziekenhuisbed lag. Ze zag er zwak en ondervoed uit en een verpleger die zeer sterk leek waakte over haar. Ze was bijna op het punt te sterven. Ik zag een man naar het ziekenhuis lopen. Ik zag de man de bedrails naar beneden doen. Hij tilde haar op uit het bed. Ze woog zeer, zeer weinig. Ze was vel over been. Hij nam haar vast en drukte haar stevig aan zijn borst in een zeer liefdevolle omarming. Hij keek naar de vrouw net als was ze zijn moeder.

Het was als bij iemand die zijn moeder verliest. Ze kon nauwelijks haar ogen openen. Ze had zelfs niet de kracht om haar ogen te openen. Haar oogleden trilden. Ze kon zelfs niet fluisteren. Maar de man hield haar dicht bij zich en fluisterde over haar hoofd. Hij hield met zijn rechterhand teder haar linkerhand vast. Haar huid was krijtwit en haar huid was zeer dun. Hij begon over deze vrouw te ademen. Hij ging van fluisteren over tot ademen over haar en hij hield haar linkerhand terug vast. Het was alsof er leven kwam. De hand begon donkerder te worden, haar wangen kregen kleur. Haar haar begon lichtbruin te worden. Het was alsof ik een verrijzenis voor mij zag. Ze opende haar ogen wijd en ze keek naar zijn gezicht en hij keek naar haar. Ze begon aan te komen.

Haar huid werd terug normaal en gezond. Ze zag er gezond uit. Niet volledig genezen, maar gezond. Ze vroeg om terug in het bed geplaatst te worden, maar hij zei dat haar kracht nog niet was weergekeerd. Hij zei dat het spoedig zou terugkomen, maar in zijn armen te blijven. De vrouw zei dat ze goed genoeg was om te lopen, maar de man zei dat hij wel beter wist. Ze had tijd nodig om te rusten. Ze vroeg het hem nog een keer en haar vasthoudend, bracht hij zijn vinger op haar lippen. Hij zei: “Je moet in staat zijn om te rennen en je bent niet sterk genoeg. Hou je aan de instructies, anders zal je later onbekwaam zijn.” Hij legde haar voorzichtig terug in het bed en dekte haar toe, net zoals een moeder haar kind terug toedekt om te slapen.

Je moet in staat zijn om te rennen. Hou je daarom aan de instructies, anders ben je later onbekwaam. Dit zijn woorden die ik heb gehoord van een witte Hemelse figuur. Ze werden gesproken door de man die ook zei in mijn dromen: Zet je schrap en houd vol tot Ik kom.

Beste mensen, we weten dat Hij terugkomt, we zullen tegenstand en vervolging kennen. Er komen moeilijke tijden. Maar onze verantwoordelijkheid, onze verplichting ligt in het volhouden tot Hij komt. En dat is een militaire uitdrukking (‘we must occupy until He comes’). Dat wil zeggen dat we moeten standhouden. Dat wil zeggen dat we onze natie moeten behouden. Dat wil zeggen dat we de plaats die ons zo dierbaar is moeten behouden. Het land dat God heeft voorzien voor de Amerikanen. Dat betekent dat we het werk van de soldaat moeten doen. We moeten het werk op onze knieën doen (door te bidden), we moeten het werk met ons hart doen, we moeten de Heer laten spreken tot ons zodat we dapper kunnen spreken tot een wereld die niet wil horen wat we te zeggen hebben.

Een wereld die niet graag zal horen wat we te zeggen hebben. Maar we moeten het zeggen, zelfs ten koste van ons leven. God is nog niet klaar met ons. Ik geloof dat de Hel de laatste 48 uur heeft opgemerkt dat er een groep mensen is in dit land die het liefhebben, ervoor bidden en ervoor vechten om te zorgen dat het blijft zoals het is. Dank u om te bidden en deel uit te maken van wat God hier aan het doen is in de laatste 48 uur. Stop niet. God zegene jullie.