Realiseerden al deze Concilievaders, die op Dignitatis Humanae stemden en samen met Paulus VI godsdienstvrijheid uitriepen, dat ze in feite Onze Heer Jezus Christus verdreven hadden, Hem de Kroon van zijn sociale Koningschap hadden ontnomen?

Begrepen ze dat ze heel concreet Onze Heer Jezus Christus hadden onttroond van de troon van zijn goddelijk Koningschap over ons en over de hele wereld?

Begrepen zij dat zij, door zichzelf de woordvoerders van afvallige naties te maken, deze afschuwelijke godslasteringen naar Zijn troon lieten opstijgen: "Wij willen niet dat deze man onze koning wordt" (Lucas 19:14); “Wij hebben geen koning dan Caesar” (Joh 19:15)?

Maar Hij, geconfronteerd met dat verwarde gerucht van dwaze mensen, trok zijn Geest van hen terug.

Voor degenen die niet verblind zijn door vooringenomenheid, is het onmogelijk om de perverse bedoeling niet te zien om het Feest dat door Pius XI is ingesteld en de leerstelling die erdoor wordt uitgedrukt, te verkleinen. Christus werd niet alleen uit de samenleving maar ook uit de Kerk onttroond. Het was de grootste misdaad waarmee de Hiërarchie had kunnen worden bezoedeld, omdat ze faalde in haar rol als hoedster van de leer van de Redder. Als onvermijdelijk gevolg van dit verraad is het gezag dat door Onze Heer aan de Prins der Apostelen werd verleend, substantieel verdwenen. We hebben hiervan bevestiging gekregen sinds het edict van Vaticanum II, toen het onfeilbare gezag van de paus opzettelijk werd uitgesloten ten gunste van een pastoraliteit die de voorwaarden schiep voor dubbelzinnige formuleringen die sterk worden verdacht van ketterij, zo niet ronduit ketters. We bevinden ons daarom niet alleen belegerd in de burgerlijke sfeer, waarin duistere machten eeuwenlang het zachte juk van Christus hebben afgewezen en de hatelijke tirannie van afvalligheid en zonde hebben opgelegd aan de naties; maar ook in de religieuze sfeer, waarin de Autoriteit zichzelf vernietigt en ontkent dat de Goddelijke Koning ook over de Kerk, haar Pastoors en haar gelovigen regeert. 

Ook in dit geval wordt het zoete juk van Christus vervangen door de hatelijke tirannie van de Modernisten, die met een autoritarisme dat niet verschilt van dat van hun seculiere tegenhangers een nieuwe leer, een nieuwe moraal en een nieuwe liturgie opleggen waarin de enige vermelding van het Koningschap van Onze Heer wordt beschouwd als een lastige erfenis van een andere religie, een andere Kerk. Zoals de H. Paulus zei: "God zendt hun een misleidende macht zodat ze de leugen kunnen geloven" (2 Tess. 2:11).

Onfeilbaarheid van de Paus: In de apostolische constitutie Pastor Aeternus uit 1870 wordt de onfeilbaarheid als volgt gedefinieerd:

Wanneer de Bisschop van Rome met het hoogste leergezag (ex cathedra) spreekt, dat wil zeggen, wanneer hij zijn ambt van herder en leraar van alle christenen uitoefent en met het hoogste apostolische ambtsgezag definitief beslist, dat een leer over geloof of zeden door de gehele Kerk gehouden moet worden, dan bezit hij op grond van de goddelijke bijstand, die hem in de H. Petrus is beloofd, die onfeilbaarheid, waarmede de goddelijke Verlosser zijn Kerk bij definitieve beslissingen in zaken van geloofs- en zedenleer wilde zien toegerust. Deze definitieve beslissingen van de Bisschop van Rome zijn daarom uit zichzelf (ex sese) en niet op grond van de toestemming der Kerk onveranderlijk (irreformabiles).

Met onfeilbaarheid worden dus uitspraken over geloof of moraal bedoeld, die door de paus vanuit zijn apostolische opdracht ex cathedra gedaan worden en die voor de Kerk verbindend zijn. De onfeilbaarheid van de paus heeft dus niets te maken met een persoonlijke onfeilbaarheid. Een onfeilbare uitspraak doet niet alleen een uitdrukkelijk beroep op het gezag ex cathedra, maar vergewist zich eveneens van overeenstemming met de H. Schrift, de apostolische traditie, het sensus fidei (het "impliciete geloof") en instemming onder de bisschoppen. Het concilie zegt niet dat de paus zich nooit kan vergissen en sinds de afkondiging van Pastor Aeternus is er slechts eenmaal gebruikgemaakt van het onfeilbare leergezag van de paus. Het betrof hier de afkondiging van het dogma van de Maria-Tenhemelopneminge door paus Pius XII in 1950.

De onfeilbaarheid geldt eveneens voor uitspraken van de bisschoppen, wanneer deze met de opvolger van Petrus worden uitgesproken (op een concilie).

De theologische basis voor de onfeilbaarheid is enerzijds gegrondvest in de Bijbel, waar aan de Kerk de H. Geest beloofd is om het geloof in waarheid te leren en te leven. Anderzijds stoelt de onfeilbaarheid volgens de katholieke theologie ook op de apostolische traditie, waarin het Petrusambt de eenheid van de Kerk en het geloof bewaart. Tekenend voor het ontstaan van het dogma op het eerste Vaticaanse Concilie is de volgende passage. Toen kardinaal Guidi, aartsbisschop van Bologna, beweerde dat de Paus in geloofsbeslissingen gebonden moet zijn aan een raad van bisschoppen, riep Pius IX hem op het matje en stelde: "De traditie, dat ben ik." Hiermee was wel duidelijk dat de onfeilbaarheid erdoorheen zou gaan komen. Tegenspraak was nagenoeg niet meer mogelijk.

Verschillende theologen beschouwen de onfeilbaarheid van de paus - en in nauwere zin ook het pausambt zelf - als een hindernis op weg naar de oecumene. In de aanloop naar het Eerste Vaticaans Concilie ontstond een heftig debat over de onfeilbaarheid. Enerzijds bepleitten de meerderheid van het episcopaat en de ultramontanisten het bevestigen van de onfeilbaarheid van de paus. Anderzijds ontwikkelde zich een protestbeweging tegen de onfeilbaarheidsverklaring van de paus onder de aanhangers van het gallicanisme en de privileges van wereldlijke heersers (zoals de Oostenrijkse keizers) om in de pauskeuze in te grijpen. Uiteindelijk braken slechts zeer weinigen met de Kerk naar aanleiding van het concilie: in Frankrijk was er Hyacinthe Loyson en in Duitsland de historicus Ignaz von Dõllinger, die aan de basis stond van de eind 19e eeuw opgerichte Oudkatholieke Kerk in de Duitstalige landen.

Verder naar artikel:

Het is daarom niet verrassend te zien dat, in de seculiere wereld rechters de gerechtigheid ondermijnen door de onschuldigen te veroordelen en de schuldigen vrij te spreken, heersers hun macht misbruiken en burgers tiranniseren, artsen de eed van Hippocrates schenden door zich medeplichtig te maken aan het verspreiden van ziekten en de zieken in chronische patiënten willen transformeren, en leraren geen liefde voor kennis onderwijzen, maar onwetendheid cultiveren in hun studenten en hen ideologisch manipuleren. En er ook in het hart van de Bruid van Christus kardinalen zijn, bisschoppen en geestelijken die de gelovigen door hun verwerpelijke morele gedrag, ketterijen verspreiden vanop de preekstoel, afgoderij bevorderen door de pachamama en de aanbidding van Moeder Aarde te vieren in naam van een ecologisme van een duidelijk vrijmetselaarsgehalte dat perfect in overeenstemming is met het plan van ontbinding bedoeld door het globalisme.

"Dit is uw uur, het uur van de duisternis" (Lc 22:53). De kathèkon zou verdwenen zijn als we niet de zekerheid hadden gehad van de beloften van onze Redder, Heer van de wereld, van de geschiedenis, en van de Kerk zelf.

BESLUIT

En toch, terwijl ze vernietigen, hebben we de vreugde en de eer om weer op te bouwen. En er is een nog groter geluk: een nieuwe generatie leken en Priesters neemt met ijver deel aan dit werk van wederopbouw van de Kerk voor de redding van zielen, en ze zijn zich zo goed bewust van hun eigen zwakheden en ellende, maar staan ​​zichzelf ook toe om door God te worden gebruikt als volgzame instrumenten in Zijn handen: behulpzame handen, sterke handen, de handen van de Almachtige. Onze kwetsbaarheid benadrukt het feit dat dit nog meer het werk is van de Heer, vooral wanneer deze menselijke kwetsbaarheid gepaard gaat met nederigheid.

Deze nederigheid zou ons moeten leiden tot instaurare omnia in Christo (alles in Christus herstellen), te beginnen vanuit het hart van het Geloof, wat het officiële gebed van de Kerk is. Laten we terugkeren naar de Liturgie waarin Onze Heer wordt erkend in zijn absolute Primaatschap, naar de aanbidding die de Modernisten juist hebben vervalst uit haat voor de Goddelijke Majesteit om het schepsel met trots te verheffen door de Schepper te vernederen en het recht op te eisen om tegen de Koning in opstand te komen in een waanidee van almacht, hun eigen non serviam uitsprekend tegen de aanbidding van de Heer die wij Hem verschuldigd zijn.

Ons leven is een oorlog: de H. Schrift herinnert ons hieraan. Maar het is een oorlog waarin “sub Christi Regis vexillis militare gloriamur” (wij die glorierijk zijn te vechten onder de standaard van Christus Koning) en waarin we over zeer krachtige spirituele wapens beschikken, een inzet van Engelenkrachten waarvoor geen aards of hels bolwerk enige macht heeft.

Als Onze Heer Koning is door erfelijk recht (aangezien Hij van koninklijke afkomst is), door goddelijk recht (op grond van de hypostatische vereniging), en door het recht op overwinning (nadat we ons hebben verlost door zijn Offer aan het Kruis), mogen we niet vergeten dat, in de plannen van de Goddelijke Voorzienigheid, deze goddelijke Heerser aan Zijn zijde OLVrouw, de Koningin staat, Zijn eigen Verheven Moeder, de Allerheiligste Maria. Er kan geen Koningschap van Christus zijn zonder het zoete en moederlijke Koningschap van Maria, aan wie de H. Louis Marie Grignion de Montfort ons herinnert dat ze onze Middelares is voor de Majestueuze Troon van haar Zoon, waar ze als Koningin staat die bemiddelt vóór de Koning.

Het uitgangspunt van de overwinning van de Goddelijke Koning in de samenleving en in de naties is dat Hij al regeert in ons hart, onze ziel en onze gezinnen. Moge Christus ook in ons regeren, en Zijn allerheiligste Moeder samen met Hem. Adveniat regnum tuum: adveniat per Mariam. (Uw Rijk kome: door Maria)

Marana Tha, Veni Domine Iesu! O Kom Heer Jezus!

+ Carlo Maria Viganò, Aartsbisschop 

Feestdag van Christus Koning (Traditionele Liturgie) – petercanisiusmichaeldavidkan.com

Offerande

Psalm 2:8: Postula a me, et dabo tibi gentes hereditatem tuam, et possessionem tuam terminos terrae. (Vraag Mij, en Ik zal je de Heidenen geven als je erfenis, en de uithoeken van de aarde als je bezit.)

Geheim gebed van de Priester

Hostiam Tibi, Domine, humanae reconciliationis offerimus : praests, quaesumus; ut, quem sacrificiis praesentibus immolamus, ipse cunctis gentibus unitatis et pacis dona concedat, Jesus Christus Filius Tuus, Dominus noster : Qui Tecum… (O Heer, wij bieden U deze Hostie aan voor de verzoening van de mensheid, sta toe, smeken wij U, dat Jezus Christus, uw Zoon, onze Heer, die wij in dit offer opofferen, alle heidenen de gaven van eenheid en vrede zal schenken. Die met U leeft ...)

Prefatie van Christus Koning

Vere dignum et justum est aequum et salutare, nos tibi semper et ubique gratias agere : Domine, sancte Pater omnipotens, aeterne Deus : Qui unigenitum Filius Tuum, Dominum nostrum Jesum Christum, Sacerdotem aeternum et universorum Regem, oleo exsultationis unxisti : ut, seipsum in ara crucis hostiam immaculatam et pacificam offerens.

Redemptionis humanae sacramenta perageret : et suo subjectis imperio omnibus creaturis, aeternum et universale regnum, immensae Tuae traderet Majestati. Regnum veritatis et vitae : regnum sanctitatis et gratiae : regnum justitiae, amoris et pacis.

Et ideo cum Angelis et Archangelis, cum Thronis et Dominationibus, cumque omni militia caelestis exercitus hymnum gloriae Tuae canimus, sine fine dicentes.

Het is werkelijk gepast en rechtvaardig, juist en gunstig voor ons, U te allen tijde en overal, te danken, O Heer, de Heilige, de Almachtige Vader, de eeuwige God. U die Uw eniggeboren Zoon, gezalfd hebt met vreugdeolie. Hij die Onze Heer Jezus Christus is, eeuwige Priester en Koning van het universum, die Zichzelf offert als een smetteloos vredesoffer op het altaar van het Kruis.

Hij kan de beloften van de verlossing van de mens vervullen, en aangezien alle schepselen onderworpen zijn aan Zijn macht, kan Hij aan Uw verheven majesteit een eeuwig en universeel koninkrijk geven, een koninkrijk van waarheid en leven, een koninkrijk van heiligheid en genade, een koninkrijk van gerechtigheid, liefde en vrede.

En daarom zingen we met de Engelen en Aartsengelen, met de Tronen en Heerschappijen, en met al de Hemelse Legioenen, een hymne tot Uw glorie en herhalen we dit onophoudelijk.

Communie

Psalm 28:10-11: Sedebit Dominus Rex in aeternum : Dominus benedicet populo suo in pace. (De Heer zal eeuwig als Koning zetelen. De Heer zal Zijn volk zegenen met vrede.)

Gebed na de Communie

Immortalitatis alimoniam consecuti, quaesumus, Domine : ut, qui sub Christi Regis vexillis militare gloriamur, cum ipso, in caelesti sede, jugiter regnae possimus : Qui Tecum… (Gevoed met dit onsterfelijke voedsel, smeken wij U, O Heer, dat wij die glorierijk zijn te vechten onder de standaard van Christus de Koning, voor altijd met Hem mogen regeren op de Hemelse troon, die met U leeft...)