Eerwaardige Marthe Robin (1902-1981) - Franse mystica, offerziel en stichteres van de foyers de charite en draagster van de stigmata

Marthe Robin werd geboren op 13 maart 1902 in Châteauneuf-de-Galaure (gehucht Les Moillés) in Frankrijk. Ze was de jongste van zes kinderen. Haar vader Joseph-Michel was een boer die aanvankelijk niet bijster vroom was en die enkel naar de mis ging op Pasen en belangrijke feestdagen, hoewel hij op het einde van zijn leven, door Marthe’s buitengewone voorbeeld en deugdelijk leven, een diepe bekering had en stierf als een heilige volgens een verklaring van Marthe.

de boerderij

Haar moeder, Amelie-Celeste Chosson, was een uitbundige huisvrouw en moeder die zoals haar man eerst niet vroom was maar ook zij had een diepe bekering naar het einde van haar leven, vooral door de invloed en voorbeeld van Marthe. Marthe hielp al vroeg op de boerderij en beëindigde haar studies op de basisschool niet.

Het begon in mei 1918 op een leeftijd van 16 jaar dat Marthe pijnlijke hoofdpijn ervoer. Op 25 november zakte ze ineen in de keuken. De dokter werd erbij geroepen en men dacht dat ze een hersenvliesontsteking had. Ze viel in een coma die vier dagen duurde. Toen ze uit coma kwam leek ze enige weken aan beterhand te zijn. Maar toen werd de ziekte erger, tot ze gedeeltelijk verlamd was. Ze had ook oogproblemen en verloor haar gezichtsvermogen voor verschillende maanden. In april en mei 1921 was er beterschap maar dit werd gevolgd door verschillende crises, die uiteindelijk de definitieve verlamming van haar onderlichaam vanaf mei 1928 tot gevolg hadden. Soms schreeuwde ze het uit van pijn. Op 25 maart 1922 kreeg ze haar eerste visioen van de Heilige Maagd Maria; haar zuster Alice die in de slaapkamer was met haar zag een groot licht dat de slaapkamer verlichtte, maar zij zag de H. Maagd Maria niet.

Marthe bleef op de boerderij en haar familie en vrienden zorgden voor haar. Zoals vele zieken leed ze onder het onbegrip van degenen rond haar, en ook leden van haar gezin. Haar mobiliteitsproblemen, samen met haar overgevoeligheid aan licht dwongen haar ertoe zich af te zonderen in een donkere slaapkamer. Volgens dokters leed ze aan de von Economo ziekte, een ontsteking van het zenuwstelsel.

Van haar kindertijd af had ze een opmerkelijke religieuze toewijding. Dat was des te opmerkelijker want haar ouders en familie waren geen vrome Katholieken; ze gingen enkel naar de mis op belangrijke feestdagen. Haar ziekte en lijden werden erger en haar benen verzwakten en ze werd steeds meer bedlegerig. Gedurende deze tijd bloeide haar geestelijk leven en ze werd geïnspireerd door het leven van de ‘Kleine Bloem’, Theresia van Lisieux, die heilig verklaard werd op 17 mei 1925 door Paus Pius XI. Later dat jaar op het feest van de H. Teresa van Avila, 15 oktober 1925, deed ze een “Akte van Overgave aan de Liefde en de Wil van God”. Deze tekst had ze zelf samengesteld. Ze wijdde zich toe aan Christus en van dan af beminde ze de Eucharistie steeds meer.

Nauwelijks een jaar na haar akte van overgave aan de wil van God, werd Marthe opnieuw zwaar ziek. Het was op 3 oktober 1926, de dag van de eerste viering van het feest van de H. Theresia van Lisieux die heiligverklaard was het jaar ervoor. Dr Aristide Sallier, van Saint-Uze kwam naar haar huis en vond Marthe in coma. “Er is niets meer dat kan gedaan worden” was al wat hij zei. De parochiepriester Pr Faure diende de ziekenzalving toe. Het was de tweede keer dat zij het had ontvangen. Iedereen verwachtte dat ze ging sterven. Maar na drie weken in coma werd ze terug beter.

Marthe kreeg drie verschijningen van Jezus en de H. Theresia van het Kind Jezus. De karmelietes van Lisieux openbaarde haar dat ze nog niet zou sterven en dat ze haar missie zou verspreiden over de hele wereld. Dat is wat Marthe toevertrouwde aan Fr. Finet en voegde er lachend aan toe “O die deugniet, op het eind liet ze alles over aan me!”

Na haar dood werden enkele bladzijden van een agenda gevonden waarin ze het lijden beschreef die ze doorstond gedurende 1927: “het was onmogelijk om de kleinste beweging te maken zonder de hulp van mijn toegewijde moeder. Niet dat ik volledig mijn armen en mijn handen kon bewegen, maar ze waren onhandig geworden. Niettegenstaande de problemen dank ik de Goede God voor alles dat Hij me zendt, en in het bijzonder dat Hij me ten minste deze laatste mobiliteit heeft geschonken als een troost voor mijn lieve ouders zodat ik een paar lichte taken voor hen kan doen. O, dat ik nooit moge werken behalve met Hem en voor Hem! Toch, voel ik dat ik verplettert ben zowel lichamelijk als geestelijk. Alles bezorgt mij kwelling en overweldigt mij… ik weet niet langer hoe te reageren. Maar het zij zo! Het is beter voor mij dat ik mij concentreer op al wat God doet in mijn ziel, en voor mijn ziel, elke minuut.”

“Mijn ziel is ondergedompeld naar dat Jeruzalem van Liefde, door de machtige verlokkingen van God Zelf, die nu en dan wenst om me volledig in Zichzelf te absorberen. I ben bang voor dit alles!...Ik ben zo alleen, geestelijk, terwijl ik begrijp dat ik mij moet overgeven aan Hem zonder voorbehoud. Het zij zo! Ik heb er zoveel nood aan om dit ‘Fiat’ dikwijls te zeggen, dat me dikwijls verenigd met Jezus, en met Maria, mijn geliefde Mama, en die mijn opoffering steunt.”

“Het lijkt dat ik niet meer ben dan een zeer klein ding in de armen van God, en dat ik zo zal blijven tot ik sterf… ik weet niet wat Hij met mij wil doen, maar ik wens alles. Alles is goed dat van God komt en dat Hij van ons wil. Ja, het is allemaal goed voor mij… Alles is oneindig zoet voor mijn ziel omdat Hij het is die dit zo wenst, Hij die het allemaal bewerkstelligt. Ik zoek mijn toevlucht in Zijn hart, verenigd met Maria mijn Moeder die ik zo graag zie, en ik zal het niet meer verlaten… ik weet dat Hi me niet zal wegjagen.” (2 maart 1927)

Vijftien dagen later voegde ze eraan toe: “Ik test hoe zoet het is om lief te hebben, vooral in het lijden; want het lijden is een onovertroffen school van ware liefde… het is de levende taal van Liefde, en de grote leraar van de mensheid. Men leert lief te hebben, en men heeft niet echt lief behalve door het lijden, want echt lijden leert ons, niet door menselijk genot, maar door het wegvallen ervan en zich overgevend aan het Kruis.”

Van 25 maart 1928 af (Feest van de aankondiging) werden Marthes benen volledig lam. Ze werd bedlegerig voor het leven. Ze lag in de kamer naast de keuken die uitkijkt op de tuin. Haar benen waren uit hun vorm gegroeid. Ze liet weten dat Jezus aan haar was verschenen op de nacht van 4 december 1928. Ze vertelde het aan haar parochiepriester die besliste haar leven volledig aan God te geven en haar lijden te verenigen met het Zijne door gebed en liefde. Ze legde zich toe op het Lijden van Christus en de Eucharistie. Van 1930 af ontving ze ook de genade van totale onthouding van alle voedsel en drank. Dit buitengewoon fenomeen kan ongelooflijk lijken, maar het is ook gekend in gevallen van andere mystici. Van 1928 tot 1981, het jaar van haar dood, nam ze enkel de Eucharistie tot zich dat een of twee keer per week werd gebracht. De hostie, verdween onmiddellijk als ze het tot zich nam zonder te slikken. Marthe kon niets tot zich nemen.

Mevrouw Robin zuchtte : “Kijk naar mijn kleine, in welke staat ze verkeert!” En Marthe’s vader weende : “Maar ze heeft niets verkeerds gedaan!”. Hij was vol medelijden.

Bovendien hield ze op te slapen. We kunnen aannemen dat men niet in zo’n staat verkeert zonder de nodige problemen. Priesters kwamen haar bezoeken om haar te troosten. En de H. Maagd Maria begon meer aan haar te verschijnen.

Later in het jaar 1928 kwamen twee Capucijnenpriesters Pr Jean en Pr Marie-Bernard bij haar op bezoek. Ze waren onder de indruk door haar devotie en haar aanvaarding van haar verlamming. Wanneer ze die dag naar de pastorie terugkeerden vertelden ze de Parochiepriester: “Je hebt hier een Heilige!”. Aangemoedigd door deze heilige priesters voelde ze zich geroepen om in te treden in de Derde Orde van de Franciscanen op 2 november 1928. Maar de vijand, waarvan de evangelisten spraken, begon haar lastig te vallen. De Heer had tegen Satan gezegd, “Heb je mijn dienaar, Job, opgemerkt en dat er niemand is op aarde zoals hen?” We zouden hetzelfde kunnen zeggen van Marthe. Satan was zo woedend na haar intreding in de Derde Orde van de Franciscanen, dat op de nacht na de ceremonie Marthe haar eerste manifestatie van de duivel ervaarde. Mevrouw Robin die in een bed sliep naast dat van haar dochter zei: “Ik weet niet wat er gebeurde, maar ze uitte een angstige schreeuw!” Satan had haar een vuistslag gegeven met zijn vuist en twee van haar tanden gebroken.

De verlamming van haar benen gebeurde op het feest van de Aankondiging in 1929. Op Lichtmis 2 februari 1929 verloor ze het gebruik van haar handen. Ze had hen opgeofferd aan de Heer, en Hij had haar op haar woord genomen! Ze kon niet meer schrijven of borduren. “Ik hield mijn vingerhoedje een week aan mijn vinger” en zei uiteindelijk aan haar moeder, “Weet je, je mag mijn vingerhoedje van mijn vinger doen!” Niet verslagen door haar verlamming leerde Marthe schrijven met een potlood in haar mond.

Op een leeftijd van 27 jaar hielden haar armen en benen haar gekluisterd aan haar bed. Haar benen waren uit vorm gegroeid; haar rug was gedraaid en moest een kussen onder haar rug hebben, en een stijf kussen moest haar knieën ondersteunen. Haar rechterarm lag gekruist over haar borst en haar linkerarm lag naast haar lichaam. Ze kon niet bewegen. Wanneer mevrouw Robin en haar zuster het bedlinnen moesten verversen moest Marthe een marteling ondergaan van zodra ze opgetild werd.

Op deze oncomfortabele en onveranderlijke positie bleef Marthe liggen, zonder te drinken, zonder te eten, en zonder te slapen voor meer dan 50 jaar. “O Jezus, je hebt me je kleine slachtoffer gemaakt,” zei ze op 12 juli 1929, “zoals je gewenst hebt om de mijne te zijn en deze van de hele mensheid. Mijn hele leven, o mijn God is het uwe: O Kruis, Kruis van mijn Redder, O Goddelijke Ladder die de aarde met de Hemel verbindt, U bent het altaar waarop ik mijn offer leg en mijn leven in liefde aanbiedt.

Naar het einde van september 1930 verscheen Jezus aan Marthe en vroeg haar: “Wil je zijn zoals Mij?” Ze wist niet exact wat onze Heer daarmee bedoelde, maar ze herinnerde zich dat ze zich volledig aan Hem had gegeven vijf jaar voordien, ze wilde alles wat Hij wilde. Ze gaf onmiddellijk haar ‘fiat’ met al de liefde en devotie uit haar hart. Gedurende oktober verscheen de gekruisigde Jezus voor de ogen van Marthe. Hij nam haar verlamde armen en opende hen. Op dat moment kwam een tong van vuur uit zijn zijde, en splitste zich in twee en raakte zowel haar beide voeten als haar beide handen, een derde tong van vuur raakte Marthe op het hart. Ze bloedde uit haar handen, haar voeten en haar hart. Later drukte Jezus zijn doornenkroon op Marthe’s hoofd. De stigmata bloedden hevig. Deze kroon verscheen op haar voorhoofd ‘zoals blauwe aders’, verscheidene maanden later verdwenen ze volledig.

Nog later kwam Jezus nogmaals tussen en legde het kruishout op Marthe; Marthe voelde zich verpletterd omdat de last van het Kruis zo zwaar woog. Haar ouders zagen hun dochter bedekt met bloed en waren overweldigd. Haar moeder begreep dat deze toestand van God kwam door Marthe’s overgave aan de Goddelijke Wil. Toch haalden haar ouders Dr Aristide Sallier van Saint-Uze erbij, maar zijn medische studies hadden hem niet voorbereid op zo’n fenomeen. Hij liet zijn patiënt iets drinken, maar de vloeistof kwam er langs haar neus terug uit. De dokter gaf toe dat hij niets kon doen en zei tot Marthe: “Mademoiselle, bid voor mij!”

Op de Vrijdag die volgde op haar stigmata begon Marthe de Lijdensweg van Jezus te herbeleven. Dit bleef zo duren tot haar dood in 1981.

Geruchten van deze gebeurtenissen circuleerden in de buurt en spoedig kwamen mensen Marthe bezoeken om met haar mee te bidden, en verenigden ze zich door haar met het lijden van Christus. Dit apostolaat van bezoekers te verwelkomen voor het goed van de zielen bleef 50 jaar duren, tot het einde van haar leven. Pr. Faure en Pr. Perrier waren de eerste priesters die dergelijke bezoeken organiseerden voor de stichting van de zielen van parochianen die aan hen waren toevertrouwd.

De bezoekers namen zo toe dat begin 1931 de toelating van Pr Faure nodig was om Marthe een bezoek te brengen omdat de familie Robin zo verlegen was om iemand toegang te weigeren tot hun huis. Er was een spontaan ritueel ontstaan: iemand wachtte zijn beurt al in de keuken in gezelschap van Marthe’s moeder, wiens geduld treffend was. Dan werd die toegelaten in Marthe’s kamer en praatte met haar en toonde haar de gaven die ze hadden meegebracht. Niet alleen de gebruikelijke sinaasappelen die de mensen gebruikelijk gaven (voor de zieken, want Marthe at en dronk niet), maar alle soorten dingen die Marthe dan naar de armen en missionarissen zond.

“Het einde van het jaar 1930 is gekomen,” zei ze op de nacht van 31 december, “Mijn hele wezen heeft een transformatie ondergaan die even mysterieus is als diepgaand. Een jaar van beproevingen, een jaar van pijn. Een jaar van genaden en liefde. Mijn echte vreugde op mijn ziekbed is diepgaand en blijvend omdat ze goddelijk is. Ik overweeg de weg die ik heb afgelegd sinds het begin van mijn ziekte en daar komt enkel Liefde en dankbaarheid jegens God van voort. Hij is zo barmhartig en zo goed. Wat een werk! Welke groei dat God heeft bewerkt in mij! Maar welke veranderingen in het hart, en welke worstelingen van de wil zijn er nodig om aan het zelf te sterven!”

Het stijgend aantal bezoekers, de glimp van glorie die er te bespeuren was (“Het was er zo mooi”) mogen ons niet doen vergeten dat Marthe bleef lijden iedere dag, zonder ophouden en steeds meer tot 1981. Men kan zich bijna niet inbeelden dat deze Calvarie 50 jaar heeft geduurd.

Marthe leed in haar lichaam. En ondanks de voorbereidingen die men moest treffen om de beddelakens te verschonen wisten mevr Robin en haar zuster goed genoeg dat dit Marthe grote pijn kostte. Marthe leed ook door het niet kunnen eten of drinken, niet omdat ze een gelofte had afgelegd, maar omdat ze geen kracht had om normaal voedsel tot haar te nemen. Haar enige voedsel was de Eucharistie. Voor 50 jaar leefde Marthe enkel daardoor.

Marthe leed in haar hart te zien dat haar ouders werden gekweld omdat ze niets voor haar konden doen. Bovendien leed ze in haar ziel omdat de zonde van de wereld hatelijk is en er geen liefde is. Dit geestelijk lijden was het grootst elke Vrijdag wanneer Marthe de kruisiging herbeleefde voor zovele jaren. Later begon de doodstrijd van Christus voor haar op donderdagavond. “Hij wenst om in mij Zijn Lijdensweg te herbeleven tot zijn laatste adem en Zijn afdaling in de hel en zelfs zijn verrijzenis, hoewel ik op het kruis blijf om zo dit leven van kruisiging te beleven wat Zijn wil is voor mij. Hij wil het voor mij voor zijn glorie en voor de verlossing van zielen van over heel de wereld.”

Pr Finet verhaalde dikwijls over zijn dialoog die haar doodsstrijd van het Lijden voorafging:

“Vader, weet je dat vandaag het donderdag is?”

“Ja, mijn kind.”

“Weet je, dat deze avond…”

“Ja, mijn kind.”

“Vader, ik ben bezorgd dat ik niet in staat zal zijn om het te dragen.”

“Ja, ja, mijn kind!”

En gedurende de donderdag voelde Marthe steeds meer het lijden. Ze was in een strijd gewikkeld tegen de ontketende hel, tegen de Duivel, die haar hoofd tegen de meubels sloeg rond haar bed. En Marthe weende bloedtranen.

Zoals Christus in Gethsemane droeg ze de zonden van de wereld op zich. Ze was overweldigd en met afschuw vervuld. Ze werd zonde. Soms zei ze tot Pr Finet: “Kom niet bij mij! Ik zal je met zonde bevuilen!” Ze zuchte, niet in staat om meer te zeggen.

Ze bad. Ze bad niet langer tot Jezus, omdat ze één was met Jezus, zo dicht leefde ze in Hem. Ze bad tot de Vader. Men kon aanvoelen dat ze Jezus was die de doodsstrijd leed in de Hof van Olijven. Men kon haar horen zeggen: “Laat deze kelk aan mij voorbijgaan.” En dan, “Vader, laat Uw wil geschieden!”.

De kwelling duurde van donderdagnacht tot de hele vrijdag. Marthe beleefde alle scenes van de passie. Dit eindigde met vertrouwen en vrede in God, op vrijdagnacht op uren die varieerden toen ze het uitriep: “Vader, in Uw handen beveel Ik mijn geest.” Ze zuchtte diep, haar hoofd viel naar links en dan achterwaarts. Het was geëindigd. Men kon denken dat ze dood was, maar ze bevond zich in extase. Op zaterdag kwam ze tot zichzelf. Soms was het niet voor zondag of in de laatste jaren van haar leven enkel op maandag morgen, of zelfs maandag namiddag dat ze tot zichzelf kwam.

Een van de Goddelijk geïnspireerde projecten in het hart van Marthe Robin was een christelijke school voor meisjes op te richten. Haar geestelijke leider, Pr Faure dacht dat dit project gedoemd was te mislukken omdat de stad en de hele regio door vrijzinnigen werd geleid die christelijke scholen niet genegen waren. Het nam twee jaar in beslag om hem te overtuigen om de eerste stappen te nemen in het project. Hij consulteerde al de priesters van het kanton, 17 in die tijd en 16 van de 17 vonden het idee maar niets, gegeven het spirituele klimaat in die tijd. Maar toch werd het gebouw dat de “château” werd genoemd aangekocht en gerenoveerd en op 12 oktober 1934 werd de school in Châteauneuf-de-Galaure geopend. Tegenwoordig zijn er twee middelbare scholen en een landbouwschool met een totaal van 1000 studenten.

Het tweede Goddelijk geïnspireerde project in het hart van Marthe waren de ‘Foyers de Charité’ (Huizen van liefdadigheid) die iets totaal nieuw waren in de Kerk- ze waren huizen van retraite die gebouwd werden en georganiseerd door gezegende leken en geleid werden door een priester. Het eerste huis werd ingehuldigd op 7 september 1936 en geleid door een van Marthe’s dichtste vrienden, Pr Finet. In 2006 waren er 75 foyers in 41 landen.

Na 50 jaar van lijden in vereniging met Jezus voor de bekering van zielen, stierf Marthe Robin op de eerste vrijdag van de maand (toegewijd aan het heilig hart van Jezus) 6 februari 1981 van uitputting. Ze werd op 12 februari begraven en haar graf bevindt zich op de begraafplaats St Bonnet.

Laten we eindigen met deze woorden van Marthe die haar leven van liefde weerspiegelen:

“Ik ben Uw slachtoffer, O Jezus, op het Kruis en in vreugde, in wrede beproevingen en in pijn; O hoe zoet is het te lijden wanneer het een offer is aan U! En wanneer men de zon, het grote vuur van Uw Hart heeft. Ik weet waar liefde vertoeft, ik heb het schijnen van Zijn vlam gezien, en voor Uw Hemel, O Jezus, zou ik bloemen plukken. Pijnlijke kwellingen doen mijn ziel bloeden, maar zonder ophouden herhaal ik: “Ik dank U, mijn Redder.””

“O Maagd Maria, laat me elke dag volgzamer zijn, geduldiger en nederig; onopgemerkt en vergeten. Ik vraag niet dat God in mij dingen bewerkt die zichtbaar zijn, maar enkel dat ik een klein, nederig kind ben, lief en nederig van hart.”

“Mijn Heer en mijn God, aan U geef ik mijzelf over. U wenst me hier, en hier zal ik blijven, met geen gedachte om te vertrekken; als je me ergens anders wenst, dan wens ik dat ook. Ik weet, o Jezus, dat altijd en overal U me voor Uzelf houdt. O mijn Jezus, wat lijdt uw kleine slachtoffer, maar wat houdt ze van U, met evenveel liefde als ze heeft ontvangen… o Jezus, bewaar me. Ik hoor bij U; geef me geduld en vrede in alles.”