Benedetta Bianchi Porro werd geboren in Dovadola, in de provincie Forlì, op 8 augustus 1936. Ze was de tweede van zes kinderen van Guido Bianchi Porro en Elsa Giammarchi. Al bij haar geboorte leed ze aan een bloeding en haar moeder gaf haar de nooddoop met Lourdeswater. Toen ze drie maanden oud was, kreeg ze polio waardoor ze een brace moest dragen aan haar linkerbeen en een orthopedische schoen om te beletten dat haar rug een misvorming kreeg.

Vanaf de leeftijd van 5 jaar begon ze een dagboek bij te houden waarin ze haar wedervaren opschreef. Benedetta verhuisde in 1942 naar Sirmione. Gedurende haar kindertijd was haar broeder Gabriele eens betrokken bij een vechtpartij met een jongen die haar ‘de kreupele’ noemde, en terwijl de moeders van beide jongens hen scheidden zei ze: “Hij noemde mij ‘de kreupele’ – wat is daar mis mee? Het is de waarheid!”

In mei 1944 deed ze in de kleine kerk van de Annunziata in Dovadola haar eerste communie. Bij die gelegenheid kreeg ze een rozenkrans dat haar het meest lief was en ze deed ze nooit af. Ze deed 2 weken later haar Vormsel. Op een dag, verloor ze als universiteitsstudent haar rozenkrans en kon het gelukkig terugvinden. Haar vreugde kon niet op: "Wat is al de rest in vergelijking met mijn kroon! ". In 1950 kondigt Paus Pius XII het Heilig Jaar af en haar tante en zij reisden op bedevaarten naar Assisi, Rome en Loreto. Ze hield van lezen en ze had de voorkeur voor Tolstoi omdat ze hield van Russische literatuur, en ze las ook graag Horace en William Shakespeare.

Op de leeftijd van 13 jaar begon ze haar gehoor te verliezen en begon er last van te hebben 15 februari 1953 . Als ze terugkomt van school, schrijft ze op een dag in haar dagboek: «Vandaag werd ik in het Latijn ondervraagd: zo nu en dan begreep ik niet wat de leraar me vroeg. Wat moet ik er dan van maken! Maar wat maakt het uit? Op een dag zal ik misschien niets meer horen van wat anderen zeggen, maar ik zal altijd de stem van mijn ziel horen: en dit is de ware gids die ik moet volgen ».

Ze had enige tijd een orthopedisch korset moeten dragen om de vervorming van haar rug te voorkomen, maar daar kwam nu ook een beginnende doofheid bij. Maar Benedetta maakt zich niet zoveel zorgen. “Wat is het leven geweldig», zegt ze, en maakt veel plannen voor haar toekomst: «Ik wou dat ik iets groots kon worden ...”.

In oktober 1953, toen ze 17 was, verhuisde ze naar Milaan om naar de universiteit te gaan: ze koos natuurkunde om haar vader een plezier te doen, maar ze vond de faculteit niet leuk en veranderde na een maand om naar geneeskunde te gaan. Ze is ervan overtuigd dat het haar roeping is om zich als arts aan anderen te wijden. In haar studie is ze erg goed, maar de ziekte vordert onverbiddelijk.

"We hebben nog nooit een dove dokter gezien!", roept een professor van anatomie, terwijl hij het boekje op de grond gooit. Benedetta geeft niet op, maar doorgaan is moeilijk. “Het lijkt mij - schrijft ze - om in een oneindig en eentonig moeras te zijn en langzaam weg te zinken...”. Ze was een uitstekende student.

In 1957 bereikten haar studies het punt dat ze zichzelf kon diagnosticeren. Ze had diffuse neurofibromatose of de ziekte van Recklinghausen. Een zeer zeldzame en ongeneeslijke ziekte. Wegens haar ziekte werd ze gedwongen haar studies op te geven.

Een eerste hoofdoperatie veroorzaakt gezichtsverlamming aan de linkerkant van haar gezicht; een tweede operatie aan de wervelkolom, in augustus 1959, verlamde haar volledig. Ze gaat door de donkere nacht van lijden en eenzaamheid, was doodsbang voor het spook van pijn, blindheid en doofheid, huilde om de mooiste dromen die ze heeft zien uiteenvallen.

In mei 1962 gaat Benedetta naar Lourdes met de witte trein UNITALSI, een langverwachte reis. "Ik hoop deze periode van dorheid door te komen met de hulp van de Heilige Maagd die de liefste van alle moeders is". Ze ontmoette er de 22 jarige Maria die in een bed naast haar lag en die snikte van verdriet. Benedetta nam haar hand en drong aan dat ze zich richtte tot de H. Maagd Maria om haar voorspraak, en Maria genas.

Op 27 februari 1963 keerde ze terug naar Lourdes, en voor haar was het wonder van Lourdes de ontdekking van haar roeping: het Kruis. “Vanuit de stad van de OLVrouw - schrijft ze aan een vriendin - kunnen we opnieuw ertegenaan, met meer zachtheid, geduld en sereniteit. En ik ben me meer dan ooit bewust geworden van de rijkdom van mijn toestand, en ik wil niets liever dan die behouden. Dit was voor mij dit jaar het wonder van Lourdes”. Ze wist dat haar ziekte zou verergeren en dat ze eraan zou sterven.

Jezus begint zijn weg te vinden in Benedetta’s leven en ze krijgt een steeds belangrijker en kostbaarder  teken van Zijn  aanwezigheid, die betekenis geeft aan de eindeloze dagen, de fysieke pijn, de duisternis en de stilte die haar omringt: “Soms bevind ik mij op de grond, onder het gewicht van een zwaar kruis, dan roep ik Hem liefdevol en laat Hij zachtjes mijn hoofd op Zijn schoot leggen”.

Dag na dag stelt Benedetta zich open voor de actie van genade op een pijnlijke reis van geloof en verlatenheid die haar zuivert en haar tot een wezen maakt dat zichzelf langzaam ontdoet van alles om een ​​geschenk voor anderen te worden.

Velen schrijven haar of gaan haar bezoeken, in die kamer waar ze haar offer consumeert, zichzelf transformerend als de hostie op het altaar. Benedetta schrijft veel brieven, beantwoordt iedereen, zo lang ze kan en met veel moeite. Haar schrijven wordt steeds onzekerder en bevend, later met de hulp van haar moeder door middel van een conventioneel alfabet voor doofstommen waarvan de tekens op haar gezicht werden gevormd met de vingers van haar rechterhand, het enige deel van haar lichaam dat gevoel had.

Haar slaapkamer wordt een kruispunt van levens en haar bed een altaar waarrond een buitengewoon centrum van liefde wordt gecreëerd: jongens en meisjes die niet uit medelijden naar haar toe gaan, maar voor wat ze van Benedetta kunnen leren: een grote liefde voor het leven. Een buitengewone les van haar geloof en moed, in haar getroffen en vernederde vlees, in haar zwakheid: het is het 'mysterie' van Benedetta.

“Eerst in een rolstoel, nu in het bed dat mijn thuis is - schrijft ze - vond ik een grotere wijsheid dan die van mensen. Ik ontdekte dat God bestaat en liefde, trouw, vreugde en zekerheid is, tot het einde der eeuwen ... ». Benedetta's wereld, haar innerlijke wereld, fascineert degenen die haar steeds vaker bezoeken. Haar gedachten, 'gedicteerd' aan haar moeder, zijn als parels van licht die, God in haar ziel weerspiegelen, een duizelingwekkende afgrond overkijkend, een 'andere' dimensie, onvertaalbaar, die de smaak heeft van het eeuwige.” Ze zegt: “Het leven op zichzelf lijkt mij een wonder, en ik zou willen dat ik een lofzang zou kunnen opdragen aan Wie het mij heeft gegeven... Soms vraag ik me af of ik niet een van degenen ben aan wie veel is gegeven en veel zal worden gevraagd...”.

Ze veranderde van ‘doen’ in ‘zijn’. Opgesloten in een "sterfelijke woestijn" bleef ze God danken voor het geschenk van het leven. Voor haar was sterven leven. Herhaaldelijk sprak ze deze en soortgelijke uitspraken uit: "Ik weet dat we moeten sterven om anderen te helpen leven"; - "Als het graan dat op de grond valt niet sterft, zal het geen brood en vrede geven" - "De opstanding vloeit voort uit de dood. Het is het Paasmysterie" - "Ik denk dat alles is als de lente die bloeit, weer bloeit en ruikt geurig na de wintervorst ".

Benedetta zegt op 22 april 1963: “In de droefheid van mijn doofheid, in de donkerste van mijn eenzaamheid, heb ik geprobeerd sereen te blijven, zodat mijn verdriet kan bloeien." en God zal de woestijn van haar leven echt laten bloeien.”

Uit Benedetta's eigen woorden kunnen we begrijpen hoe ze tot het concept van het leven kwam. "Ik ben blij omdat ik begrijp dat er zonder de uitstorting van het Bloed geen vergeving kon zijn". - "Het Kruis in het teken van God in de mens". - "Het leven heeft maar één gezicht - LIEFDE". - "Als we 'hongeren en dorsten' naar God, 'hongeren en dorsten' we naar anderen". - "God geeft ons Zijn geestelijk brood door anderen. Ik heb het ervaren. En anderen voeden zichzelf met het Levende Brood".

Ze werd "een kleine lege tent voor de rust van haar Heer". Voor haar leven is "verwachting"; dood, "de zoetste oproep"; de ontmoeting, haar "feest".

Op 1 november 1963, droomde Benedetta dat ze de begraafplaats van Dovadola binnenging. Daar zag ze enkel een open graf, haar familiegraf; daarin zag ze een witte roos die straalde in een zee van licht. Ze was verblind door de stralen en gedwongen haar ogen te sluiten. De volgende dag vertelde ze haar droom aan haar kleine zuster Carmen en haar vriendin Giuliana.

Benedetta was vol hoop zelfs in de diepten van duisternis, en ze herhaalde dikwijls: “Laat ons niet twijfelen, nooit. En als dit ons maar zelfs een moment zou overkomen, zal Jezus naar ons kijken en met liefde ons herstellen tot het leven, net zoals Hij deed met Lazarus. Wees niet bang.”

Benedetta, voelde zich soms verloren en in de steek gelaten in tijden van lijden. Maar wanneer ze hulp nodig had, was God er, en door de aanwezigheid en woorden van haar vrienden en familie was het God zelf, die haar moed en kracht gaf om haar weg op Calvarie verder te zetten.

En wanneer haar familie en vrienden haar hulp nodig hadden, was het God zelf die door haar nederige aanwezigheid en eenvoudige woorden troost bood en hen allen verlichtte.

Het is met zo’n nederigheid dat Benedetta, haar familie en haar vrienden God toelieten te werken in hun gebrokenheid en hun gebrokenheid te veranderen in een wederzijds kanaal van Gods Oneindige Liefde en Barmhartigheid.

Fragmenten van innerlijkheid die nu over de hele wereld zijn vertaald, de harten van velen hebben ontstoken, priesters en kunstenaars, dokters, schrijvers, zieken en gevangenen, allemaal overwonnen door haar eenvoudige en ontroerende boodschap: zich volkomen overgeven aan God en genieten van de vreugde die voortkomt uit deze verlatenheid.

"Benedetta's hele leven - zegt Don Divo Barsotti - lijkt min of meer bewust gemodelleerd naar de Maagd, die zich aan de voet van het Kruis bevindt". In feite is het noodzakelijk om naar haar relatie met Maria te kijken om haar unieke reis van geloof en heiligheid te kunnen begrijpen. Maria is haar lerares: zowel op de school van de Kruisweg als op die van het Magnificat.”

"Pijn is bij OLVrouw zijn aan de voet van het Kruis", zegt ze. «Ik bid veel tot OLVrouw. Je weet wat het is om in stilte te lijden... In beproevingen beveel ik de H. Moeder aan die de sterkste beproevingen en ontberingen heeft meegemaakt, zodat ze mij kan raken en in mijn hart haar Zoon kan opwekken die even levend en waarachtig is, als voor haar".

De eerste keer ging ze naar Lourdes om te vragen om genezing, de tweede keer om voor anderen te bidden, want zei ze, "naastenliefde is leven in anderen". "Onze Lieve Vrouw heeft me terugbetaald voor wat ik niet langer bezit...". In feite heeft ze het belangrijkste bereikt: innerlijke genezing. Een ervaring die zo transfigureert dat ze zal bevestigen: “Ware vreugde gaat door het Kruis. Ik vertel de lijdenden, de zieken graag dat als we nederig en volgzaam zijn, de Heer grote dingen voor ons zal doen...”.

Door Gods genade mag Benedetta nu haar duisternis, haar beproevingen en haar lijden zien als een uitdaging en een kans om te groeien in haar liefde voor God en anderen. Benedetta vernedert zich voor God en wordt een instrument in Zijn Handen, dat hoop geeft aan iedereen om haar heen en hoop van hen ontvangt wanneer ze het nodig heeft.

Benedetta wordt Brood gegeven en gedeeld: door haar is het Christus Zelf, die velen over de hele wereld "voedt" en "verkwikt". Ze kan nu vrij en onvoorwaardelijk van zichzelf delen met anderen en haar dood is slechts het begin van een nieuw leven in Christus.

In januari 1964 realiseert Benedetta zich dat haar algemene toestand aanzienlijk is verslechterd: «Ik hoop dat het niet lang meer duurt voor ik geroepen wordt», zegt ze sereen tegen haar vrienden. De dag van de ontmoeting nadert. Op de ochtend van 23 januari 1964, ter nagedachtenis aan het huwelijk van de H. Maagd, bloeit een witte roos buiten het seizoen in de tuin. Benedetta zegt hierover: "Het is een zoet teken." Na de Communie en de Biecht ontvangen te hebben sterft Benedetta met een boodschap van hoop: "Bemin het leven, want ook ik was blij met wat God mij heeft gegeven".

20 dagen voor haar dood

Benedetta stierf in het huis van haar ouders in Sirmione, in de provincie Brescia. Onder de talrijke belangrijke genaden die aan haar werden toegeschreven, werd die van een jonge Genuees, Stefano Anerdi, in aanmerking genomen als een mogelijk wonder om haar zaligverklaring te verkrijgen.

Zoals gemeld door de krant «L'Arena» op 7 maart 2014, kreeg Stefano Anerdi in 1986 een auto-ongeluk. Zijn moeder, die een biografie van Benedetta had gelezen, begon een noveen om haar te vragen over haar zoon te waken. Aan het einde van de negen dagen van gebed kwam Stefano uit coma en was in korte tijd volledig hersteld.

Op 7 november 2018, toen hij kardinaal Giovanni Angelo Becciu, prefect van de Congregatie voor de Heiligenzaken, in audiëntie ontving, gaf paus Franciscus toestemming voor de afkondiging van het decreet waarmee de genezing van Stefano Anerdi als onverklaarbaar, onmiddellijk, blijvend  en verkregen op voorspraak van Benedetta Bianchi Porro.

Ze werd zalig verklaard op 14 september 2019 in de Kathedraal van Santa Croce in Forli, met Kardinaal Becciu als gezant van de Paus. Haar feestdag valt op 23 januari. – door: Gianpiero Pettiti en Emilia Flocchini

sarcofaag

De sarcofaag waar de overblijfselen van Benedetta bewaard worden. Op 22 maart 1969 werden haar overblijfselen overgebracht van de begraafplaats naar de Benedictijnse Kerk van de H. Andreas in Dovadola.

Ze zei: “Binnen een korte tijd zal ik niet meer zijn dan een naam; maar mijn geest zal leven, hier onder de mijne, onder degenen die lijden, en ik zal ook niet tevergeefs hebben geleden." – door Maria Di Lorenzo