De boodschap van Garabandal stond ook in het teken van de H. Eucharistie en het Priesterschap

In hun gesprekken werd de nadruk gelegd op de speciale verering die onder de heiligen verschuldigd was aan de H. Jozef als Maria's echtgenoot. De zieners werd ook aangeraden om voor het Heilig Sacrament te bidden, aangezien het Heilig Sacrament "het beste is wat er in kerken is", zoals de kinderen het uitdrukten.

Op 8 september zei de parochiepriester dat ze naar het visioen moesten informeren naar de reden waarom de verschijnselen 's nachts plaatsvonden. Bij deze vraag viel een schaduw van verdriet over het gezicht van de Maagd Maria.

Het lijkt erop dat de Heilige Maagd de uren koos waarop de meeste beledigingen aan Onze Heer werd gegeven. Misschien was het late uur ook bedoeld om de boetvaardigheid te testen van allen die naar Garabandal gingen.

Op deze manier werd inderdaad het publiek geselecteerd, want het ongemak van een wake onder de omstandigheden die heersen in Garabandal vereist zelfopoffering. Deze "selectie" van het publiek in de Mariaverschijningen is altijd bereikt door de vertraging van het uur, de af te leggen afstand of het weer. Op de dag van het wonder van de zon in Fatima moesten pelgrims die de plek bereikten door de hele nacht langs modderige paden te ploeteren. Tot voor kort was het buitengewoon moeilijk om met de auto naar Garabandal te rijden, en op de dag die werd gekozen om de Eerste Boodschap bekend te maken, viel de regen met bakken naar beneden.

In een trance gingen de drie kinderen naar huis om hun kleren te verwisselen voor langere, op bevel van het visioen. 'We moeten onze jurken altijd zo lang dragen, en vooral als we U komen opzoeken', zei Conchita. In de meeste van extases was het de gewoonte dat de kinderen voorwerpen aan de H. Maagd aanboden om te kussen. Dit moesten vrome objecten zijn. Decoratieve ringen werden afgewezen, en de enige die werden geaccepteerd waren trouwringen. Vaak was er het "wonder" van hun terugkeer. Zonder zicht tastten de zieners naar de eigenaar van de ring in kwestie en plaatsten hem feilloos op de juiste vinger. In een dergelijke extase begon Mari loli een trouwring aan de rechterhand van de eigenaar te plaatsen, zoals in de meeste delen van Spanje gebruikelijk is. Opeens, nog steeds naar boven kijkend, zei ze: 'Oh, niet op deze.' Ze trok de ring terug en plaatste hem op de overeenkomstige vinger van de linkerhand. De vrouw in kwestie kwam uit Valencia, een provincie waar trouwringen gewoonlijk aan de linkerkant worden gedragen, niet aan de rechterkant.

De eerste boodschap op 18/10/1961

We moeten veel offers brengen, veel boete doen.

We moeten dikwijls het H. Sacrament bijwonen;

maar vooral, moeten we goed zijn

en tenzij we dit doen,

zal ons een straf treffen.

De beker is reeds vol aan het lopen

en tenzij we veranderen,

zal een zeer grote straf ons treffen.

De Maagd wil dat we dit doen,

zodat God ons niet straft.

Het nieuws verspreidde zich over heel Spanje. Op de dag arriveerden er honderden pelgrims, bereid om een ​​sensationele openbaring te horen. De meesten hadden een spectaculair wonder verwacht. Sommigen hoopten zelfs de Heilige Maagd te zien. Net als bij Fatima op de dag van het wonder van de zon, was er een stortbui. Doorweekt en onder de modder wachtte het publiek geduldig. De zieners hadden de opdracht gekregen om de boodschap in de kerk te lezen. Sommige leden van de Commissie kwamen echter tussenbeide en er werd besloten om de aankondiging om 22.00 uur bij de pijnbomen te doen. De grote menigte gehoorzaamde en ging op het  afgesproken uur de steile berghelling op.

In het schemerige licht van een fakkel haalde een van de meisjes uit haar zak een stuk papier dat ze alle vier hadden ondertekend. Met zwakke stem las ze het document. Ze kon haar stem niet duidelijk laten horen en de boodschap werd daarna opnieuw voorgelezen door een van de aanwezigen. Er was niets bijzonders aan, niets spectaculairs. Er kwam geen wonder. De werken van God zijn altijd eenvoudig en soms zelfs elementair.

De teleurstelling van mensen was heel begrijpelijk. Velen waren sinds de vorige dag wakker gebleven.. Ze hadden de regen verdragen. Ze hadden hun verwachtingen rond deze dag opgebouwd, en nu, toen de tijd daar was, vonden ze alleen maar een groezelig, verfrommeld stuk papier waarin vier kleine kinderen hen vroegen om offers te brengen en het Heilig Sacrament te bezoeken.

'Dit is het einde van Garabandal', morde de meerderheid. 

De H. Communie

Tijdens de vele verschijningen leidde Maria de meisjes naar het kerkje van Garabandal. De meisjes aanbaden Christus in de geconsacreerde hostie. En liepen na hun kinderlijke aanbidding uit eerbied achteruit lopend weer het kerkje uit.
Wanneer de pastoor Don Valentin Marichalar uit Cosio verhinderd was de H. Eucharistie te celebreren en communie uit te reiken kregen de meisjes van de Aartsengel Michaël de H. Communie uit tabernakels in Spanje.  Ofwel bij de ingang  van het kerkje, of bij de pijnbomen. Maar de hostie bleef onzichtbaar.

Het was een mystiek fenomeen dat de bediening van de heilige communie door de engel gebeurde. Het fenomeen is niet nieuw. Bij verschillende gelegenheden ontvingen de zieners in Fatima ook de heilige communie door "de Engel van de Vrede", de stralende figuur die voor het eerst aan de kleine kinderen verscheen en hen voorbereidde op de bezoeken van de Heilige Maagd. Hetzelfde kwam in het verleden veelvuldig voor bij Theresa Neumann en andere mystici.

De meisjes in Garabandal vielen dikwijls in extase op hun knieën, baden, en namen de gebruikelijke houding aan om de communie te ontvangen. Ze openden hun mond en slikten iets in. Een priester zei ooit tegen Conchita: 'Wat je zegt kan niet waar zijn, omdat engelen niet kunnen consacreren.' Conchita haalde alleen haar schouders op. Maar een paar dagen later legde ze uit: 'Ik vroeg het aan de Maagd en je hebt gelijk. Ze vertelde me dat de engel de hosties uit de tabernakels op aarde haalt…'

Toen ze bij de pijnbomen aankwamen, verscheen de engel aan hen 'met een gouden beker'. Hij gaf aan dat ze zich moesten voorbereiden om de H. Communie te ontvangen en dat de hosties waren gewijd. Hij liet ze het 'Confiteor' zeggen, en daarna als dankzegging het ‘Anima Christi’.

Conchita gaat in haar dagboek verder: 'Vrijdag kwam, en zoals de Maagd me had verteld, zag ik, terwijl ik bij de pijnbomen zat, een stem die me vertelde dat 18 juli 1962 de dag was waarop het wonder zou worden verricht. De stem die ik hoorde zei tegen mij: 'het kleine wonder, zoals je het noemt'." De Hemel wilde een bewijs geven dat de onzichtbare communies echt waren.

Het uiteindelijke wonder van de zichtbare H. Hostie, gebeurde uiteindelijk 25 minuten na middernacht, en dus 19 juli 1962.

Naderhand werd verteld dat Conchita de Heilige Hostie ongeveer twee minuten onbeweeglijk op haar tong had gehouden, voordat ze het normaal at en uiteindelijk de crucifix in haar hand kuste.

Het was laat geworden doordat de sfeer in het dorp niet zo devoot was door het rumoer van het dorpsfeest ter ere van San Sébastian. De Hemel had gewacht tot de stilte was teruggekeerd. Dit bovennatuurlijk gebeuren werd door tientallen getuigen waargenomen. De meisjes hadden ook de bovennatuurlijke gave om priesters in burgerkleren als priester te erkennen.