Visioen van Pastor Dana (27/6/2020)

Pastor Dana Coverstone is reeds 30 jaar voorganger in een plaats in Kentucky.

Pastor Dana had een visioen over de Kerk. Hij kon er geen datum op kleven. Hij kreeg het van de Heer. Hij hoorde Hem en weet hoe Zijn stem klinkt. Ik weet als ik visioenen krijg, deze van Hem komen. Ik weet dat deze van Hem komt. In de droom stond ik op een veld en ik had zicht over een vallei. Het was een groot veld en er stonden een groep wolven in het veld. Al deze wolven in dit veld sliepen nooit. Er waren honderden en honderden, misschien zelfs duizenden wolven. Ze waren allen donkergrijs, niet zwart, maar gewoon donkergrijs. Ze waren allen dreigend. Ze waren allen aan het slapen. Ze besnuffelden elkaar en lagen hier en daar, en ze bleven liggen. Plots liep een zeer duister figuur in het midden van al deze wolven. Hij begon ze te slaan met een zweep. Ze werden wakker en ze huilden en maakten verschrikkelijke geluiden, omdat ze wakker werken en pijn hadden.

Toen ik de persoon met de zweep zag, bleef hij ze slaan tot ze dol werden van razernij. Hij sloeg ze niet doelbewust maar hij sloeg ze tot ze in een razernij verkeerden. Hij maakte hen gek van angst. Elke wolf in dat gebied kreeg slagen te verduren door de man, maar ze vielen hem niet aan. Ze toonden respect voor hem omdat ze bang waren van hem. Hij was duidelijk zoals een meester. Uiteindelijk gingen ze plat op de grond liggen en toen stopte hij. Hij wees met zijn vinger en maakte een cirkelbeweging en hij zei: Ga naar de steden. En elke wolf liep huilend elke mogelijke richting uit. Het was donker en ik herinner mij niet of ik een maan zag. Ik dacht alleen: het was een donkere nacht, een donkere hemel, een duistere figuur en donkere wolven en nu werden ze naar de steden gestuurd nadat ze zweepslagen hadden gekregen door deze duistere figuur.

In de volgende scène sta ik voor een video-scherm van honderden tv’s of honderden computerschermen. Ik kijk naar mannen en vrouwen van God, voorgangers van verschillende rassen: zwart, wit, Aziatisch, Indisch, van over de hele wereld. Ik zag mezelf en we waren allen het Evangelie aan het verkondigen. Elk van ons zweet, het is alsof er stoom uit ons hoofd komt. We probeerden resultaten te boeken en we waren ons uiterste best aan het doen om te prediken. We geven lering en we onderwijzen Bijbelse principes en belangrijke kwesties. We waren mensen aan het oproepen tot gerechtigheid en heiligheid, hen aan het oproepen tot het opgeven van ongoddelijke zaken die deel uitmaken van hun leven. Als ik al deze mensen zie prediken, zie ik mensen op kerkbanken zitten. Sommigen kijken naar hun uurwerk, anderen geeuwen en anderen zitten achterovergeleund en slapen. Bij anderen zie je dat ze niet op hun gemak zitten en er eigenlijk niet wilden zitten. Ik zie mensen aan de achterdeur naar buiten gaan. Maar in vergelijking zie ik vooraan in de kerk een handvol mensen, een kern.

Ik ga het woord ‘rest’ niet gebruiken omdat ik dan specifiek denk dat het geldt voor het Joodse volk. Maar er was een kerngroep in elke kerk waar ik zag dat het Evangelie werd gepredikt. Zij waren empathisch aan het luisteren, steunden empathisch hun voorgangers die aan het preken waren, ze steunden de doctrine, de leer het steunen, ook de ideeën die uitgingen van deze mannen en vrouwen van God. Ze waren geknield aan het bidden. Ze waren zich niet noodzakelijk onbewust van wat er gaande was, maar ze wisten dat er mensen waren die niet aan het opletten waren. Ze waren ook aan het bidden voor de mensen die op de stoelen achter hen zaten en die niet aan het luisteren waren.

Er was ruimte tussen degenen die echt aan het luisteren waren en degenen die er geen aandacht aan schonken. Plotseling waren de huilende wolven buiten gearriveerd, en je hoorde dat ze op de deur aan het krabben waren, zoals een hond die probeert binnen te komen. De wolven hadden rode, vlammende ogen. Het was zoals rode ogen die je krijgt op een foto, gemaakt met een flitslicht. Maar eens ze in de kerken waren zagen hun ogen helemaal niet rood meer. De mensen die zich dicht bij de voorganger bevonden en dicht bij het altaar, waren zich bewust dat er iemand aan de deur stond en ze begonnen intens te bidden.

Intens en met hevige vurigheid te bidden tegen de vijand, tegen de geest die zich aan de deur bevond. De deur barstte open en de wolven kwamen binnen en begonnen rond te lopen in de kerk. Hun ogen zagen gewoon zwart. Ze snuffelden aan sommige mensen. Degenen die helemaal niet aan het luisteren waren hadden geen besef dat de wolven daar waren. Ik was ook in de kerk aan het prediken. Ik herkende niet alle mensen in de kerk, ik herkende er sommigen. Ik herkende degenen die vooraan zaten, de kerngroep die aan het bidden was, degenen die Gods gezicht zochten, degenen die luisterden naar hetgeen gezegd werd, degenen die de voorganger steunden. Ik zag honderden gezichten van mensen, ik ben niet de enige die dat soort dingen predikt en zegt wat zonde is en hetgeen niet in ons leven thuishoort. De wolven gingen zitten naast de mensen die niet aan het luisteren waren.

En deze mensen realiseerden zich zelfs niet dat er een wolf naast hen zat. Ze waren niet bang, ze waren onbezorgd. Hoe luider en intenser ik aan het prediken was, hoe meer ik het had over kwestie die nu in onze wereld waren en in de Bijbel stonden, begonnen deze mensen zich te irriteren en plotseling begonnen de ogen van de wolven steeds roder te worden. De wolven begonnen te grommen en begonnen de mensen die niet aan het luisteren waren geërgerd en zeiden (dat ik en voorgangers in het algemeen) moesten zwijgen, stoppen met hetgeen ze zeiden. Maar ik en al de voorgangers die op de tv-schermen waren bleven maar voort prediken. De wolven begonnen degenen die commentaar gaven aan te stoten en deze mensen tot beroering te brengen. Nu begonnen de wolven naar mij te komen, en ook naar de andere voorgangers. De mensen die vooraan aan het luisteren waren zeiden te stoppen, dit niet te doen. Ze zeiden dat het de weg was. Jezus zei dat de weg smal was en de poort smal was om binnen te geraken.

We waren deze dingen aan het prediken. De wolven begonnen in mijn been te bijten en ook de voorgangers te bijten. Ze kwamen grommend oog in oog te staan met de voorgangers, ze sprongen op de preekstoelen. Ik kon het saliva van hun tanden zien druipen. Ze bijten in mijn arm. Ik zag voorgangers, die ik ken en de wolven stootten ze op de grond en ze waren aan het grommen. Hoe luider we predikten, hoe luider het gegrom van de wolven. De mensen voor het altaar waren nog steeds aan het bidden om veiligheid en bescherming. De wolven waren niet noodzakelijk de mensen aan het aanvallen die aan het bidden waren. Ze waren de mensen die niet aan het luisteren waren aan het opjagen en ze waren de voorgangers aan het aanvallen. Ik probeerde op een wolf te slaan en ze weg te duwen terwijl ik nog bezig was te prediken.

De mensen die niet aan het luisteren waren, stonden op en gingen naar buiten met slaande deur. Ze waren luid aan het zeggen: we komen niet meer terug, we hebben genoeg ervan dit te horen, stop ermee.

De scène veranderde opnieuw en ik zag gerechtszalen en rechters met gerechtshamers slaan op hun banken. Ik zag voorgangers die geboeid waren, ik had zelf boeien aan. Ik mensen in de jury en in de getuigenisbank die wenen. De rechters zeiden: Je kunt niet langer deze boodschap prediken, je kunt niet langer zeggen dat deze levensstijl zonde is, je kunt niet iets slechts zeggen over deze levensstijl. Je kunt het niet over deze kwesties hebben. Je kunt niet zeggen dat Jezus de Enige Weg is. Je kunt niet zeggen dat abortus zonde is. Je kunt geen alternatieve levensstijlen afschuwelijk noemen. Je kunt niet zeggen dat deze dingen in overtreding zijn met de Bijbel. Je mag niet meer uit de Bijbel prediken. De gerechtshamer komt steeds neer en de rechters zijn woedend. Toen zag ik kerken omringd door een menigte van mensen. Mensen die zeiden de kerk te sluiten, zelfs in brand te steken. Ik zag mensen die zoveel haat hadden tegen de Kerk dat ze mensen lastig vielen die de kerkdiensten wilden bijwoonden en binnengingen.

Ook na de H. Missen waren mensen die hadden staan wachten om de kerkgangers lastig te vallen. Het viel op dat de mensen uit de menigte degenen waren die eerst in de kerk hadden gezeten en niet hadden geluisterd. Het viel mij op dat de grootste vervolgingen die de Kerk zou ondergaan kwamen zeer spoedig kwamen en ik geloof dat het misschien al bezig is. En dat deze zou komen van degenen die in onze kerken hadden gezeten en die nooit het Woord van God hadden aanvaard als het Woord van God. Ze waren nochtans hun hele leven zo opgevoed en wilden nu weggaan omdat ze het Woord van God niet liefhadden. Ze wilden niet horen over zonde, of over wat slecht is. Dat ze moesten kiezen, dat ze dit of dat niet konden doen en nog steeds gelovig zijn. Het waren zonen, dochters en kleinkinderen van gelovige mensen, ze waren opgegroeid in de kerk, maar ze zeiden: we hebben het gehad!

Er is niets voor mij bij, dit Evangelie heeft geen kracht, geen autoriteit, ik heb geen bewegingsvrijheid, ik kan niet zijn wie ik wil, ik kan niet doen wat ik wil. Dit waren de mensen die schreeuwden, ze gooiden stenen, ze hadden wapens en slaghout in hun handen. Ze waren dreigementen aan het uiten tegen degenen die uit de kerk kwamen. Het waren oorspronkelijk Christenen die afvallig waren, en zich afzetten tegen alles wat ze hadden geleerd. Het waren degenen die liberaal waren geworden in hun denken. Mensen die met de ideeën van protestbewegingen en ideologieën die je tegenwoordig ziet, meededen. Ideologieën die zeggen dat het ene ras beter is dan een ander. De voorgangers die ik zag waren van elk ras en kleur. Ik zag zwart, blank, Indisch, Afrikaans, Russisch, Chinees… Deze predikten allen het Evangelie.

Ik zag preekstoelen die met bijlen uiteen werden gehouwen. Ik zag Christenen in boeien die in het openbaar werden bespot en ik zag dat ze in het openbaar werden beledigd omdat hun ideeën ouderwets waren en moesten verdwijnen. Toen hoorde ik een roep die ik reeds 6 maand hoor: zet je schrap en houd vol tot het einde!

Toen werd ik wakker. Ik herinnerde mij de voorgangers die ik kende en die werden aangevallen door de wolven, en ze gaven niet af. Ik zag de intensiteit in hun ogen en het gevecht om hun geloof. Dit gaat over de Kerk, degenen die in het Woord van God geloven zonder compromissen te sluiten. De Heer toonde dat de vervolging kwam van IN DE KERK, niet van de ongelovigen, niet van moslims, niet van protestbewegingen zelf. Het zal komen van mensen die in onze kerk zaten en weigerden te luisteren naar de waarheid van Gods Woord. Bv Jezus was Joods en Zijn Bloed bedekt ieders zonden. Zijn boodschap geeft elk ras, elk kleur, elke geloofsovertuiging HOOP. Aan alle voorgangers (en RK Priesters) stop niet met het prediken van Gods Woord. We zullen er een prijs moeten voor betalen, we zullen standvastigheid nodig hebben in ons leven, maar als we nu niet standhouden was hetgeen we predikten altijd al een leugen. God roept ons aan het front, mannen en vrouwen van God. Predikers: kniel, luister naar God en predik wat Hij zegt. Blijf volhouden, ongeacht de kost. Zet je schrap en houd vol tot het einde!