Deze belangrijke gebeurtenis op 8 augustus 1961 is een van de meest memorabele in de geschiedenis van Garabandal:

Twintig mensen reden van Aguilar del Campo om 6u ‘s morgens met vijf auto’s naar Garabandal. Onder hen was Jezuiet, Pr Luis Maria Andreu. Ze bereiken Garabandal en de parochiepriester in Cosio gaf de sleutels van het dorpskerkje aan Pr Luis, want hij moest naar Torrelavega die dag. Conchita, Jacinta en Mari Loli ontvingen de H. Communie die dag en na de H. Mis zeiden ze dat OLV een visioen had aangekondigd om 14u in de kerk.

Pr. Luis Andreu droeg altijd de H. Mis op met grote toewijding, maar die dag nog meer, waar de leden van de congregatie over getuigden. Ze legden de reden eerst bij de aanwezigheid van de zienertjes. Maar nadien schreven ze het toe aan het feit dat het Pr Luis’ laatste H. Mis was, een omstandigheid die zijn intuïtie hem misschien had verteld. Sommigen schrijven het toe aan een klein incident. Toen hij het wijnkruikje overhandigd kreeg, bleek het leeg te zijn. De misdienaar was verplicht wijn te halen uit een huis in de buurt, hoewel hij bang was dat het misschien niet in een goede conditie zou zijn om de H. Mis te vieren. Hij vertelde dit aan Pr Luis, die zijn ogen sloot, zijn handen vouwde en na een paar minuten bidden instemmend met zijn hoofd knikte en de H. Mis voortzette. Dit alles, samen met de visioenen van de vooravond en degenen die diezelfde dag verwacht werden, hebben mogelijk bijgedragen tot de toewijding en ijver in de H. Mis die dag. Het is een feit dat de gelovigen na de H. Mis commentaar leverden op de stilte, vroomheid en algemene vroomheid waarmee zij de communie voor het altaar hadden ontvangen door de celebrant.

Wat gebeurde er in de auto van Don Rafael Fontaneda, waarin Pr Luis Andreu zat  op 8 augustus en in de vroege uren van de 9de, wordt het beste verteld door Señor Fontaneda zelf. Hij reed naar huis vanuit Garabandal vergezeld van zijn vrouw, hun dochter, de chauffeur, Don Jose Salceda en Pr. Luis zelf. Dit is zijn versie dat slechts een paar uur daarna werd geschreven:

Die dag, 8 augustus ontmoetten we Pr Valentin Marichalar, parochiepriester van Cosio die Pr Luis de sleutels van de kerk gaf en vroeg of hij de H. Mis wilde opdragen omdat hij naar Torrelavega moest. Ik bemerkte dat Pr Luis aangenaam verrast was. "Faito," zei hij, "ik ben de parochiepriester van Garabandal voor vandaag." En hij vond het grappig.

De H. Mis die hij celebreerde in de kerk van San Sebastian werd door velen als zeer intens ervaren. 

De kinderen hadden een extase die morgen. Pr Luis stond dicht bij hen en zoals op vorige gelegenheden nam hij overal notities van wat ze zeiden en deden. Gedurende deze extase waren er momenten dat Pr Luis volledig erin opging. Op een punt kon degene die het dichtst bij hem stond tranen op zijn wangen zien; stille tranen die leken veroorzaakt te zijn door een bijzonder besef dat hij getuige was van iets buitengewoons.

Toen ik dit de volgende dag vertelde aan zijn broer Pr Ramon Maria Andreu, was hij zeer verbaasd, want hij had zijn broer nooit kunnen betrappen op enige emotie van dat soort. “Ik heb hem nooit zien huilen,” zei hij.

Die namiddag kregen de kinderen opnieuw een extase bij de pijnbomen en hij was er terug aanwezig. Daarna gingen de kinderen op een enorme snelheid terug naar beneden. Toen de kinderen daar tijd doorbrachten volgde Pr Luis hen zeer aandachtig. Het was alsof hij geen enkel detail wilde missen van het gebeuren. We zagen opeens een vloed van emoties hem overweldigen, en hij herhaalde de woorden: “Een mirakel, een mirakel!” wel vier keer met een luide en diep geroerde stem. Daarna werd hij stil en de kinderen begonnen aan de afdalingen in extase en zeiden dat ze naar de kerk gingen. Zoals gewoonlijk maakte ze deze opmerking tijdens hun gesprek met de H. Maagd.

Ze maakten de afdaling naar de kerk als met de snelheid van een wervelwind. Pr Royo Marin, O.P., vertelde iedereen waar ze heen gingen. “Ren naar de kerk. De kinderen hebben vleugels aan hun voeten.”

Sommigen gingen te voet van San Sebastian de Garabandal naar Cosio, terwijl anderen in een jeep afdaalden. Uit eerbied voor het kleed, stonden we erop dat Pr. Luis instapte in de jeep. Ik zag dat hij er heel gelukkig uitzag. Mijn gezinsleden die erbij waren, vertelden me dat hij zijn geluk in niet mis te verstane bewoordingen uitdrukte en ook sprak over zijn absolute zekerheid over de waarheid van de beweringen van de zienertjes.

Eenmaal in Cosio stapte elk van degenen op reis in zijn auto en hoewel Pr Luis het voorstel kreeg om naar huis te rijden in de auto van mijn zus, verkoos hij om met mij mee te rijden omdat hij ook met mij was meegekomen. Op de achterbank van de auto zaten mijn vrouw Carmen, mijn 8-jarige dochter Mari, en ikzelf. Vooraan waren Jose Salceda, die aan het stuur zat, en Pr Luis.

Bijna de hele weg spraken we over alles wat we die dag hadden gezien. Pr Luis vertelde me dat hij over deze zaken had gesproken met Pr Royo Marin, en dat ze het over elk punt eens waren. Zowel mijn vrouw als ik, en ook Jose Salceda, merkten in Pr Luis een immens geluk en de absolute zekerheid over wat hij zei. Hij sprak ongehaast en herhaalde telkens: "Wat ben ik gelukkig!", "Ik ben vol vreugde! Wat een geschenk heeft de Maagd me gegeven! Er kan niet de minste twijfel meer bestaan ​​over de waarheid wat er gebeurt met de kinderen. " We praatten een tijdje in deze geest. Bij Puentenansa stopten we om onze dorst te lessen. Fr. Luis dronk een ongekoelde frisdrank.

In Torrelavega, kwamen we een jeep tegen die de reis gemaakt had met een paar andere mensen uit Aguilar del Campo. Het was hetzelfde voertuig dat ons op de weg naar San Sebastian de Garabandal had gereden. We stopten om te zien of ze problemen hadden. José Salceda en Pr Luis stapten uit en praatten een tijdje met hen.

Tijdens de tweede etappe van de rit naar huis vroeg ik: 'Vader, waarom slaapt u niet een beetje?' Hij stemde toe en sliep ongeveer een uur, tot kort voordat we Reinosa bereikten. Bij het ontwaken zei hij: "Ik moet heel goed hebben geslapen. Ik voel me helemaal uitgerust. Ik ben helemaal niet moe."

We voelden ons allemaal slaperig, want het was vier uur 's nachts. Bij Reinosa stopten we om te drinken bij een openbare fontein. We hervatten onze reis. Na het binnenkomen van de stad, herhaalde Pr Luis nogmaals de woorden die tijdens die rit door de nacht nooit ver van zijn lippen waren geweest. “Ik voel me overweldigd door vreugde. Wat een geweldig cadeau heeft de Maagd me gegeven! Wat een geluk dat we zo'n Moeder in de Hemel hebben! We moeten niet bang zijn voor het bovennatuurlijke. De kinderen hebben ons een voorbeeld gegeven van de houding die we zouden moeten hebben naar de Heilige Maagd toe. Ik twijfel er niet aan dat deze zaak van de kinderen waar is. Waarom heeft ze ons gekozen? Vandaag is de gelukkigste dag van mijn leven.”

Dit gezegd hebbende, viel zweeg hij. Ik heb hem een ​​vraag gesteld. Maar omdat ik geen antwoord kreeg, vroeg ik hem: 'Vader, is er iets?' Ik dacht dat hij zich autoziek voelde. 'Nee, niets; slaperig', klonk het. Zijn hoofd boog voorover op zijn borst en hij maakte een licht hoestend geluid.

José Salceda keerde zich naar Pr Luis. Toen hij merkte dat zijn ogen naar boven waren gekeerd, zei hij: 'De Priester is er erg slecht aan toe.' Mijn vrouw pakte zijn pols vast en voelde geen hartslag: 'Stop, zijn pols is gestopt; hier is een ziekenhuis.' Omdat ik dacht dat hij wagenziek was, had ik geprobeerd de deur te openen zodra de auto tot stilstand was gekomen. Maak je geen zorgen, Vader; het is niets ernstigs. Je komt er zo weer overheen,' stelde ik hem gerust. Mijn vrouw zei:' Laten we hem naar het ziekenhuis brengen.’ ‘Praat geen onzin,' antwoordde ik. Maar ze stond erop.' Doe het toch, hij is bewusteloos.’

We waren ongeveer vijf of tien meter voorbij de deur van het ziekenhuis gestopt. We belden aan en een verpleegster opende onmiddellijk de deur. Kijkend naar Pr Luis, verklaarde ze meteen dat hij dood was. Toch gaf ze hem nog een ​​injectie.

Ondertussen ging José Salceda op zoek naar een Priester en een dokter. Binnen tien minuten was de dokter ter plaatse. Zijn naam was Dr. Vicente Gonzalez. Hij kon niet anders dan bevestigen dat Pr Luis was overleden. Even later kwam de Pastoor aan en diende de Laatste Sacramenten toe.

Na de eerste minuten van verbijstering en nervositeit belde ik Pr Ramon Andreu, die een bezinning gaf in een klooster in Valladolid. Een paar uur later kwam Pr Royo Marin ons gezelschap houden en troosten. Mijn broer, zus en schoonbroer kwamen van Aguilar del Campo en halverwege de ochtend arriveerde Pr Ramon Andreu.

Telkens wanneer mijn vrouw en ik me de taferelen herinnerden, die zo'n diepe indruk op ons maakten, voelden we een gevoel van vrede en onmiskenbare sereniteit. Het eerste dat bij ons opkwam, en de vele keren dat ons werd gevraagd naar onze mening over Pr Luis' dood was deze: 'Hij stierf van vreugde.'

Kort daarna, in San Sebastian de Garabandal, vertelden de kinderen me dat de Maagd hen had verteld dat Pr Luis haar had gezien toen hij uitriep: 'Een mirakel, een mirakel!' aan de pijnbomen. Later, toen ik aanwezig was bij de gesprekken die de zienertjes hadden met de stem van Pr Luis, kregen al de trieste taferelen van 9 augustus 1961 een bijzondere betekenis, waarbij Gods Voorzienigheid en de liefde van de Maagd Maria een heel belangrijke rol speelden.

'Dit is de gelukkigste dag van mijn leven', had Pr Luis gezegd. Ik wilde hem vragen wat hij daarmee bedoelde, omdat de gelukkigste dag in het leven van een Priester de dag van zijn wijding zou moeten zijn. Maar hij gaf me geen tijd het te vragen. Vooraleer een antwoord te kunnen geven werd hij naar het eeuwig geluk geleid.

Pr Royo Marin zei tegen ons: "Waarlijk, de dag dat je Gods armen bereikt, is de gelukkigste dag van je leven."

Dit is wat er gebeurde om 04.20 uur, op 9 augustus 1961, op weg naar huis van San Sebastian de Garabandal.

Om te laten zien hoe zacht deze overgang van leven naar dood was, wil ik eraan toevoegen dat mijn achtjarige dochter, die bij ons in de auto zat, naar bed ging toen we thuiskwamen in Aguilar del Campo, en de hele nacht alleen sliep zonder ook maar een klein beetje bang te zijn.

Het meest verrassende vond allemaal een paar dagen later plaats, toen de kinderen verklaarden dat ze met Pr Luis hadden gesproken. Ze zeiden dat ze een licht hadden gezien, zoals de visioenen vergezelde, en dat uit dit licht de stem van Pr. Luis klonk. Bij sommige gelegenheden vonden deze gesprekken plaats in aanwezigheid van zijn broer, Pr Ramon Andreu. Toen hij de kinderen hoorde zeggen dat ze met zijn broer hadden gesproken, verwierp hij eerst de hele reeks verschijnselen als een verzinsel.  Maar tot zijn verbazing hoorde hij de kinderen in extase een gesprek voeren en besefte hij dat ze zaken bespraken die alleen de twee broers kenden. Ze spraken over enkele details van de afgelopen dagen en over zijn dood. Sommige van deze details waren zelfs voor Pr. Ramon onbekend, en het was pas daarna dat ze werden geverifieerd. Tijdens hun gesprek hoorden de kinderen zelfs woorden in vreemde talen die ze moeilijk konden uitspreken.

Als resultaat van deze buitengewone reeks evenementen trad Pr. Andreu's moeder een Salesiaans klooster binnen en legde haar geloften af ​​op 19 april 1962, en realiseerde daarmee een ambitie die ze ongeveer tien jaar voor zijn dood met haar zoon Luis had besproken.