Het Vaticaan-Moskou Verdrag en Vaticaan II... - Openbaringen van Bayside

Veronica - OLVrouw houdt een officieel papier omhoog. OLVrouw - "Kijk, mijn kind, wat is opgeschreven. Vanwaar komt dit officieel papier van verzoening met Rusland vandaan, ondertekend door vele Kardinalen? O Mijn kind, Mijn hart bloedt ... Het papier bevat de woorden van een verdrag tussen het Vaticaan en Rusland. " - 1 juli 1985

Het volgende fragment komt uit het boek Fatima: ‘Tragedy and Triumph’ van Broeder François de Marie des Anges:

Paus Johannes XXIII had vurig gewild dat zowel de bisschoppen van de Oosterse Kerk als de Russisch-orthodoxe waarnemers bij het Concilie aanwezig zouden zijn, maar hij botste allereerst met de verklaarde vijandigheid van de officiële Russisch-orthodoxe kerk, tot slaaf gemaakt door de KGB, die een 'non possumus' (‘we kunnen niet’) had tegengeworpen reactie op de toenaderingen van Kardinaal Bea, president van het secretariaat voor eenheid in de Kerk. Dat was inderdaad de titel van een artikel dat in mei 1961 in het tijdschrift van het patriarchaat van Moskou verscheen.

"In de huidige voorstellen van het Vaticaan, legde de redacteur uit, is het gepast om niets anders te zien dan de poging om de macht van Rome over de Orthodoxe Kerk uit te breiden." Hij merkte ook op dat de Stoel van Rome zichzelf het centrum van de Katholieke waarheid en van de Kerkelijke eenheid beschouwt, en had tot nu toe niet de wens geopenbaard om afstand te doen van de buitensporige eisen die de oosterse patriarchen in 1869 dwongen om de oproep van Paus Pius IX tot het Vaticaanse Concilie te verwerpen.

Na de dood van Kardinaal Tardini en de 80ste verjaardag van Johannes XXIII, in november 1961, maakte het patriarchaat van Moskou aan het publiek bekend onder welke voorwaarden sommige Russisch-orthodoxe waarnemers het Concilie zouden bijwonen: 'Als er geen leerstellige punten in het programma van het Concilie staan waarover de Orthodoxe Kerk het niet eens kan zijn (bijvoorbeeld het dogma van het pauselijk primaat), en als er geen vijandige verklaring meer is tegen het land [Rusland] dat ons dierbaar is, geloof ik niet dat er van onze kant nog meer moeilijkheden zullen zijn om waarnemers naar Rome te sturen.”

Bisschop George Roche, die had geprofiteerd van het vertrouwen van Kardinaal Tisserant, verklaart dat "de beslissing om Russisch-orthodoxe waarnemers uit te nodigen voor Vaticaan II, persoonlijk werd genomen door Zijne Heiligheid Paus Johannes XXIII met de duidelijke aanmoediging van Kardinaal Martini, die de adviseur was van de patriarch van Venetië in de tijd dat hij zelf aartsbisschop van Milaan was. Kardinaal Tisserant ontving duidelijke, onherroepelijke richtlijnen van de Paus zelf, en de Kardinaal was altijd een man van geloof. Hij geloofde in autoriteit, hij gehoorzaamde hem zelfs als hij overtuigd was van een politieke of diplomatieke fout. ”

De geheime onderhandelingen die de "Vaticaan-Moskou-overeenkomst" werden genoemd, is bekend. De gezant van de patriarch van Moskou, Bisschop Nikodem, ontmoette Bisschop Willebrands in Parijs en vervolgens Kardinaal Tisserant in Metz op 18 augustus 1962. Volgens dominee JP Schmitt, Bisschop van Metz, “accepteerde Bisschop Nikodem na dit gesprek dat iemand naar Moskou zou moeten gaan om een uitnodiging te doen, op voorwaarde dat de garanties werden gegeven dat het Concilie zich niet zou inlaten met politiek.”

Dat waren de eisen van de patriarch van Moskou, die volledig toegewijd was aan het Kremlin. Als het Tweede Vaticaans Concilie zich “onthield” van kritiek op het communisme en Rusland, dan zouden de Russisch-orthodoxe (en communistische spionnen) als waarnemers het Concilie volgen. En Paus Johannes XXIII onderschreef in het geheim een ​​dergelijke belofte. “Er was een ontwrichting, schreef hij, en het moet gezegd worden dat de Kerk, door een overgave zonder compensatie, haar belangrijke functie - haar leergezag, haar recht en haar plicht had opgegeven, en het Communisme niet veroordeelde. In ruil voor dit zwijgen zou de Kerk zich laten infiltreren door agenten van de meest verschrikkelijke en aanmatigende vervolging in de geschiedenis.”

Het bestaan ​​van deze mondelinge overeenkomst, verzegeld tussen het Vaticaan en het Kremlin in augustus 1962, is vastgelegd. De Communistische pers maakte er vrijwel onmiddellijk toespelingen op. In januari 1963 schreef Jean-Claude Poulain in 'France Nouvelle', het centrale weekblad van de Franse Communistische Partij: 'De Kerk kan zich niet langer tevredenstellen met grof anticommunisme. Ze heeft zelfs de belofte gedaan, ter gelegenheid van haar dialoog met de Russisch-orthodoxe kerk, dat er in het Concilie geen directe aanval op het communistische regime zou plaatsvinden.”

Die vreselijke transactie, gesloten tussen het Vaticaan en Moskou, verklaart de manoeuvres, de frauduleuze acties, de slagen van de hoge autoriteiten van de Kerk naar de achterban, zodat het Concilie het Communisme niet zou veroordelen. 'Het (zogenaamde) grootste Concilie aller tijden', schrijft de Abbé de Nantes, 'zou daarom blind en doof blijven voor het grootste fenomeen van de onmenselijkheid aller tijden; de werelduitbreiding van het bolsjewisme. Zo heeft het Concilie met achterbakse manieren het Communisme bewust hulp verleend.”

Jezus 13/5/2016: “Mijn kind en Mijn kinderen, herinner je dat Ik je heb gevraagd Paus Johannes Paulus II te contacteren, en zeg hem dat hij het Verdrag, het Pact met Rusland moet intrekken; want alleen op deze manier zullen jullie ware vrede kennen.”

Uit: kn.nl – Vierde geheim van Fatima ‘de grote afvalligheid begint aan top van Kerk’ 13/5/2016

Alice von Hildebrand (93) schreef in een email aan de website Onepeterfive. Zij verklaart daarin dat een andere ingewijde monseigneur in het Vaticaan, mgr. Mario Boehm, een belangrijke redacteur van de Osservatore Romano, in een gesprek in 1965 met haar en haar man, de filosoof Dietrich von Hildebrand, eveneens verklaarde dat het derde geheim in 1960 niet was gepubliceerd, omdat het informatie bevatte die het Vaticaan zelf in een slecht daglicht zou zetten: namelijk dat de grote afvalligheid zou beginnen aan de top. Dit bevestigde de vermoedens van Dietrich von Hildebrand, uiteengezet in twee profetische boeken, dat het Tweede Vaticaans Concilie de Kerk aan grote gevaren zou blootstellen.

Alice von Hildebrand maakt ook melding van een gesprek dat verklaren kan hoe het zaad van een anti-gezinsmentaliteit binnen de muren van het Vaticaan kan zijn gezaaid. In 1965 spraken zij en haar echtgenoot met Bella Dodd, een communiste die zich bekeerd had onder invloed van mgr. Fulton Sheen. Zij vertelde dat zij als communistische spionne contact onderhield met vier kardinalen die in het geheim voor de Sovjet Unie werkten en die naar haar zeggen ook op dat moment (1965) nog actief waren. Zij wilde hun namen echter niet prijsgeven.

BELANGRIJKSTE HERZIENINGEN