De duivel bij de menswording van Jezus door Maria – deel 12

Lucifer zet een nieuwe vervolging in tegen de Kerk en tegen de allergezegendste Maria.  Zij meldt dit aan de H. Johannes en besluit op zijn advies naar Efeze te gaan. Haar goddelijke Zoon verschijnt haar en beveelt haar, de H. Jakobus in Zaragossa een bezoek te gaan brengen.

In Handelingen van de Apostelen 8 verhaalt de H. Lucas over de vervolging, door de Hel opgewekt, tegen de Kerk na de dood van de H. Stefanus. Hij noemt dat een grote vervolging, omdat door de ijverige pogingen van de H. Paulus vόόr zijn bekering, de duivels erin slaagde ze tot grote hoogte op te voeren. De vijand van God had niet bij de pakken blijven neerzitten en had zichzelf niet volledig verslagen achtte om niet opnieuw de strijd met de Kerk en de allergezegendste vrouwen aan te binden. Uit wat H. Lucas zelf in zijn 12^de hoofdstuk zegt over de gevangenneming van de H. Petrus en H. Jakobus door Herodus, is het duidelijk, dat deze vervolging verslagen achtte om niet opnieuw de strijd met de Kerk en de allergezegendste vrouwe aan de binden. Uit wat H. Lucas zegt over de gevangenneming van H. Petrus en H. Jakobus door Herodes, is het duidelijk, dat deze vervolging opnieuw begon na de bekering van H. Paulus, zelfs zonde in overweging te nemen wat hij zegt over Herodes, die soldaten zou gezonden hebben om enige van de gelovigen van de Kerk te vervolgen. Deze vervolgingen werden alle bedacht en geregeld door de duivels, door boosaardige mensen te beïnvloeden. En omdat de goddelijke Voorzienigheid soms de duivels deze toestemming gaf en bij andere gelegenheden deze terugtrok, waardoor ze in de Hel werden gesmeten, zoals bij de bekering van de H. Paulus en bij andere gelegenheden het geval was, kwam het dus voor, dat de primitieve Kerk soms vrede en rust had, maar soms ook, als deze wapenstilstand verbroken was, gemolesteerd en vervolgd werd. En dit is het lot van de Kerk door alle eeuwen heen.

Vrede was gunstig voor de bekering van de gelovigen en vervolging vermeerderde hun verdienstenen deugdpraktijken. Deze soort variatie was door de goddelijke Voorzienigheid zo geregeld en zal steeds zo gehandhaafd worden. Zo genoot de Kerk, na de bekering van de H. Paulus enige maanden van vrede, namelijk van het moment waarop Lucifer en zijn metgezellen (Hand. 9:31) overwonnen, in de hel werden geslingerd tot hun terugkeer op de aarde. Over deze tijd van rust spreekt de H. Lucas in het 9^de hoofdstuk, waar hij na de bekering van de H. Paulus, zegt dat de Kerk vrede had door heel Judea, Galilea en Samaria en dat zij toenam en de weg des Heren bewandelde onder de vertroosting van de H. Geest. Hoewel de evangelist dit na de komst van de H. Paulus naar Jeruzalem vermeldt, gebeurde dit ver daarvoor, want de komst van de H. Paulus naar Jeruzalem gebeurde meer dan 5 jaar na zijn bekering en de H. Lucas vermeldt de komst van de H. Paulus naar Jeruzalem voor dat hij zijn bekering bespreekt. Dit komt veel voor bij de evangelisten, die de gewoonte hadden, vooruit te lopen op geschiedkundige feiten om hun these meer kracht bij te zetten, want het lag niet in hun voornemen, alle voorvallen in een geschiedenisverhaal samen te vatten, hoewel ze in het algemeen de loop van de gebeurtenissen volgden, zoals ze zich voordeden.

De samenkomst van Lucifer in de Hel na de bekering van de H. Paulus bleef enige tijd voortduren en de helse draak met zijn duivels werkte meerdere complotten uit op onderscheiden punten, voor de vernietiging van de Kerk en om de grote koningin te belasteren en haar uit haar hoge positie van vermaarde heiligheid te stoten. Maar de onkunde van de slang over haar was oneindig veel kleiner dan zijn kennis over de grote vrouwe. De dagen van vrede, die de Kerk genoten had, waren voorbij. De prinsen van de duisternis begonnen uit hun krochten te komen om hun boosaardige plannen, die ze daar uitgewerkt hadden, in praktijk te brengen. Voorop schreed Lucifer. Hij verdient de aandacht, dat de woede en verontwaardiging van dit bloeddorstige beest tegen de Kerk zo groot was, dat hij meer dan tweederde van alle duivels in de hel met zich naar de aarde bracht. Hij zou ongetwijfeld de hele hel leeg hebben gehaald, ware het niet dat de achterblijvers nodig waren voor de kwellingen van de verdoemden. Want de verdoemden branden niet slechts in de vuren die aangestoken zijn door de goddelijke gerechtigheid, maar de draak staat niet toe, dat de afwezigheid van alle duivels hen zou ontheffen van de aanblik en het gezelschap van hun kwelduivels. Hoewel Lucifer zo gebrand is op de vernietiging van de stervelingen op aarde, is hij juist zo gekant tegen het verlichten van de kwellingen van de verdoemden in de hel en daarom zal hij de hel nooit helemaal ontdoen van duivels. De ongelukkige zondaars op aarde, die deze duivelse, onmenselijke en wrede meester blijven dienen op aarde, moeten zich dit zeer bewust zijn.

De heiligheid van de gezegende moeder, de goddelijke gunsten en bescherming geschonken aan de gelovigen, zoals het geval was met de H. Stefanus en de H. Paulus en alle andere gebeurtenissen na de dood van de Heiland, die alle ter kennis van de duivel kwamen, hadden zijn woede tot grote hoogte en tot onvoorstelbare sterkte opgevoerd. Daarom vestigde hij zich in Jeruzalem om persoonlijk zijn geschut te richten op de vesting van geloof en alle helse bataljons te kunnen dirigeren, want de duivels houden een bepaalde mate van orde aan, als het gaat om oorlog te voeren tegen de mensen; in alle andere zaken heerst tweedracht en verwarring. De Allerhoogste heeft hun nimmer toegestaan hun afgunst totaal uit te leven, want in een ogenblik zouden zij de hele wereld verwoest hebben. Hij gaf hun echter een bepaalde vrijheid, opdat de Kerk onder de bezoekingen diepe wortels zou kunnen schieten in het bloed en de verdiensten van de heiligen en wel zo, dat in de vervolgingen en de kwellingen de wijsheid en de kracht van de loods die het kleine schiep van de Kerk leidde, zou blijken.

Lucifer beval onmiddellijk zijn trawanten de hele aarde af te schuimen en na te gaan, waar de apostelen en leerlingen bezig waren met het prediken van de Naam van de Heer. De draak zocht in Jeruzalem de plaatsen op, die het verst verwijderd waren van de plaatsen, die gewijd waren door de geheimen en het bloed van de Heer, want hij en alle duivels met hem vreesden die plaatsen en hoe dichter ze deze naderden, des te zwakker en des te gekwelder voelden zij zich door de goddelijke kracht. Deze effecten voelen zij nu nog steeds en zullen ze blijven voelen tot het einde van de wereld. Her is smartelijk, dat dit heiligdom van de gelovigen, wegens de zonden van de mensen nu in handen is van de heidenen en gelukkig zijn de kinderen van de Kerk – helaas weinig in aantal – die binnen haar wallen verwijlen, zoals de zonen van onze grote vader en hervormer van de Kerk, de H. Franciscus!

Uit de inlichtingen die de duivels verschaften, vernam Lucifer de toestand van de gelovigen in alle plaatsen, waar het geloof van Christus gepredikt werd. Hij vaardigde nieuwe orders uit voor de vervolging van Christenen, stelde krachtige en minder krachtige duivels aan, in overeenstemming met de aard van de verschillende apostelen, leerlingen en volgelingen van het geloof, waar tegenover zij zouden moeten optreden. Anderen stelde hij aan als boodschappers om hem op de hoogte te houden over wat er gebeurde of voor de overbrenging van zijn orders tot voortzetting van de oorlog tegen de Kerk. Lucifer wees hen ook ongelovige, godslasterlijke, slechte en lage mensen aan, die ze moesten prikkelen en aanzetten tot uitzonderlijke, afgunstige woede tegen de volgelingen van Christus. Daaronder waren Herodes en vele Joden, die de Gekruisigde verafschuwden en zijn Naam uit het land der levenden wilden uitwissen. Zij verzamelden ook de meest verlaagde heidenen en degenen, die zich het meest overgaven aan afgoderij. Zij selecteerden uit deze mensen de slechtsten en meest trouwelozen, die moesten dienen als helpers en instrumenten van hun boosaardigheid.

Op deze wijze begonnen ze de vervolging van de Kerk en zij gingen voort om zich opeenvolgende eeuwen gelijksoortige duivelse kunsten voor de vernietiging van de deugd, van de vruchten van de verlossing en het bloed van Christus te bewerkstelligen. In de primitieve Kerk veroorzaakte de duivel grote verwoestingen onder de gelovigen, die zij overvielen met verschillende soorten bekoringen, die ons niet bekend zijn, hoewel we weten dat wat de H. Paulus in zijn Hebreeënbrief (Heb 11:37) schrijft over de vervolging van de oude heiligen, herhaald werd in de heiligen van het nieuwe testament. Buiten deze uitwendige vervolgingen plaagden de duivels alle rechtvaardigen, de apostelen, leerlingen en gelovigen met verborgen bekoringen, suggesties, voorspiegelingen en boosaardige voorstellen, zoals hij ook nu nog steeds doet tegen allen die de goddelijke wet en Christus willen volgen en trouw wensen te blijven aan onze Verlosser en Meester.

Maar niets van dit alles bleef verborgen voor de grote moeder van wijsheid, omdat in de helderheid van haar verheven kennis alle geheimen van de hel, die verborgen waren voor de rest van de wereld, aan haar duidelijk werden. Hoewel slagen en wonden ons minder schade toebrengen, indien wij erop voorbereid zijn en hoewel de allervoorzichtigste vrouwe zo sterk stond tegenover de komende moeilijkheden van de heilige Kerk en daar zeker niet door verrast zou kunnen worden, verwondde het vooruitzicht van deze vervolgingen haar ziel, omdat ze gericht waren tegen de apostelen en de gelovigen die zij van ganser harte liefhad. Deze smart zou haar vele malen van het leven beroofd hebben indien de Heer dit niet op wonderbaarlijke wijze bewaard had. En waarlijk, alle gerechte zielen die volmaakt zijn in goddelijke liefde, zouden bewogen moeten zijn bij het zien van de woede en de boosaardigheid van dit grote aantal duivels, die met vaart en sluwheid de weinige gelovigen in hun zwakke en broze toestand en belast met zoveel soorten eigen ellende, overvielen.

De allergezegendste Maria overwoog hun gevaar, vergat alles wat haarzelf betrof en was bereid om elke mogelijke kwelling te ondergaan voor de bescherming en vertroosting van haar kinderen. Zij vermenigvuldigde haar zuchten en tranen, haar inspanningen en gebeden voor hun veiligheid. Apostelen en leerlingen trachtte zij met adviezen en aansporingen opnieuw te bemoedigen. Vele malen weerhield zij de duivels door haar soeverein bevel als koningin en ontrukte aan zijn klauwen ontelbare zielen, die zij bezig waren te bedriegen en te bederven, waardoor zij hen van de eeuwige dood redde. Op andere momenten voorkwam zij grote wreedheden, bestemd voor de dienaren van de Kerk, want Lucifer stond de apostelen naar het leven, zoals hij voordien reeds gedaan had door Saulus. En dit alles geschiedde ook aan de leerlingen, die het geloof verkondigden.

Hoewel de hemelse meesteres haar innerlijke vrede en rust bewaarde en haar uitwendige gelijkmoedigheid en ernst intact bleef, was toch de smart van haar hart, haar moederlijke bezorgdheid en liefderijke zorgenlast enigszins op haar gezicht te zien. En aangezien de H. Johannes haar bijstond met de waakzame toewijding van een zoon, kon de lichte verandering in haar voorkomen niet aan het arendsoog van deze ziener ontsnappen. Hij was diep geschokt en na tevergeefs gevochten te hebben tegen zijn ongerustheid, keerde hij zich tot de Heer, vroeg om Licht en sprak:

“Mijn Heer en God, Redder van de wereld. Ik weet dat ik U veel verschuldigd ben, omdat Gij mij zonder mijn verdiensten en uit zuivere neerbuigendheid haar tot moeder hebt gegeven, die uw eigen moeder is, die U ontving, droeg en voedde aan haar borst. Door deze weldaad werd ik rijk en welvarend, in het bezit van de grootste schat van de hemel en aarde. Mar zonder uw koninklijke aanwezigheid is uw moeder, mijn meesteres, verlaten en alleen. Voor uw afwezigheid kunnen mensen, noch engelen, laat staan ik, een lage worm en slaaf enige compensatie geven. Mijn God en Heiland van de wereld, ik zie haar nu smartelijk, die U menselijke vorm gaf en die de vreugde is van uw volk. Her is mijn wens haar te troosten en haar smart te verminderen, maar ik weet dat ik daartoe niet in staat ben. Mijn verstand en mijn liefde sporen mij aan, maar eerbied en zwakte weerhouden mij. Geef mij, Heer, licht en geest om te doen wat U behaagt en uw moeder ten dienste is.”

Na dit gebed overlegde de heilige enige tijd met zichzelf of hij de grote meesteres naar de oorzaak van haar verdriet zou vragen. Enerzijds spoorde zijn liefde hem daartoe aan, anderzijds werd hij weerhouden door zijn heilige vreze en zijn eerbied voor haar. Drie keren naderde hij de deur van haar bidvertrek, maar werd evenveel keren door zijn eerbied weerhouden haar deze vraag te stellen. De hemelse moeder wist alles wat Johannes deed en wat er door zijn hart ging. Respect voor hem als priester en bedienaar van de Heer deed haar het gebed afbreken en naar hem toe gaan, zeggende: “Meester, zeg mij wat gij van uw dienares vraagt”.

Ik heb reeds gezegd, dat de vrouwe de priesters en bedienaren van haar Zoon ‘meesters’ noemde. De evangelist was gerustgesteld en bemoedigd door deze woorden, antwoordde hij haar, zij het enigszins aarzelend:

“Mijn vrouwe, mijn ambt en wens om u te dienen hebben veroorzaakt, dat ik uw smart opmerkte en ik ben zeer geschikt over uw verdriet, dat ik gaarne wil verlichten”.

De H. Johannes voegde hier geen woorden meer aan toe, maar de koningin kende zijn verlangen om ingelicht te worden over haar problemen en in directe gehoorzaamheid vervulde zij zijn wensen, -als waren ze geuit door een overste- zelfs nog voor hij ze uitsproken had. De allerheiligste Maria keerde zich tot de Heer en sprak:

“Mijn God en Zoon. Het was uw wens, dat uw dienaar Johannes uw plaats innam als mijn metgezel en verzorger en ik ben hem tegemoet gekomen als mijn geestelijke bedienaar en overste. Zijn wil en mijn wens worden door mij opgevolgd, zodra ze mij bekend zijn, omdat ik, uw nederige dienares, moge leven en geleid worden door gehoorzaamheid aan U. Geef mij verlof hem in te lichten over mijn zorgen, als dit uw wens zou zijn.” Zij voelde direct het fiat van de goddelijk wil; zij viel op haar knieën aan de voeten van de H. Johannes, vroeg hem zijn zegen en kuste zijn handen. Na zijn verlof tot spreken ontvangen te hebben, zei zij:

“Mijn meester, heer, de smarten die mijn hart doorboren, berusten op feiten, want de Allerhoogste heeft mij de vervolgingen getoond, die over de Kerk zullen komen en wat al haar kinderen, in het bijzonder de apostelen zullen lijden. In voorbereidingen en tot uitvoering van deze schanddaden hier op aarde heb ik de helse draak met ontelbare scharen slechte geesten uit de hellekrochten zien komen, allen vervuld van onverzoenlijke haat en lust tot vernietiging van de Kerk. Deze stad, Jeruzalem, zal het eerste en grootste doelwit zijn van hun aanvallen. Daarin zal één van de apostelen zijn dood vinden; anderen zullen in de gevangenis terechtkomen en op instigatie van de duivel gekweld worden. Mijn hart wordt vervuld van medelijden en smart bij het zien van deze rebellie van deze vijanden tegen de verheerlijking van de heilige naam van God en de redding van de zielen.”

Door deze inlichting werd de apostel evenzeer bedroefd en min of meer in verwarring gebracht. Maar uit de kracht van de goddelijke genade antwoordde hij de koningin, zeggende:

“Mijn moeder en vrouwe, uw wijsheid kan niet over het hoofd zien, dat de Allerhoogste uit deze beproevingen en bezoekingen grote vruchten zal plukken voor zijn Kerk en voor zijn getrouwe kinderen en dat Hij hen in hun lijden zal bijstaan. Wij apostelen zijn bereid, ons leven voor de Heer, die zijn eigen leven voor het hele menselijk ras heeft gegeven, te geven. Wij hebben grote weldaden ontvangen en het zou niet juist zijn, dat ze ijdel en nutteloos zouden zijn. Toen we kinderen waren in de school van onze Leraar en Heer, gedroegen wij ons als kinderen. Maar nadat Hij ons verrijkt heeft met de heilige Geest en in ons het liefdesvuur heeft aangewakkerd, hebben wij onze lafheid achter ons gelaten en verlangen we de weg van het kruis te gaan, zoals Hij ons door de goddelijke kracht en uw bescherming wij de overwinning over onze vijanden mogen verwerven en voor de eer van de Allerhoogste over allen mogen triomferen. Maar indien deze stad, Jeruzalem, de spits moet afbijten van deze vervolging, lijkt het mij raadzaam, vrouwe, dat gij die niet hier afwacht, opdat de woede van de hel, door de boosaardigheid in de mensen aan te wakkeren, niet enigerlei onwaardigheid zou begaan aan het tabernakel van God.”

De grote koningin en vrouwe van de hemel zou, vervuld als zij was van liefde en medelijden met de apostelen en andere gelovigen, het liefst in Jeruzalem zijn gebleven. Zij was onbevreesd en zou haar tijd hebben doorgebracht met het bezoeken, troosten en bemoedigen van allen, nu de vervolgingen voor de deur stonden. Maar haar voorkeur, die uit heilige overweging was geboren, werd voor de H. Johannes verborgen gehouden. Daar dit de keus van haar hart was, vond zij het beter deze niet op te volgen maar in nederige gehoorzaamheid de wensen van de apostel, die zij als haar geestelijke verzorger en overste beschouwde, in te willigen. Zij gaf geen direct antwoord in haar onderwerping, maar dankte de evangelist voor zijn moedig verlangen om te lijden en te sterven voor Christus. Wat betreft het vertrek uit Jeruzalem, droeg zij hem op alles te regelen zoals hij dit wenste, want het was haar wens, hem in alles te gehoorzamen, Zij vroeg de Heer, hem te leiden met zijn goddelijke Licht in overeenstemming met zijn glorie en zijn welbehagen. Na deze toestemming van de gezegende moeder verkregen te hebben [waarin wij een groot voorbeeld kunnen zien en een berisping voor onze ongehoorzaamheid], stelde de evangelist voor, naar Efeze, aan de grens van Klein-Azië te gaan. Hij sprak de allerheiligste Maria als volgt toe, toen hij haar deze reis voorstelde: