Heiligen die te maken hadden met pandemieën – Meg Hunter-Kilmer 12/3/2020

En nog meer zelfs, ze wisten hoe een pandemie een manier kan worden om God en de naaste te dienen…

Het vinden van een Heilige die werkte met slachtoffers van plagen en andere epidemieën kan moeilijk zijn - omdat er zoveel Heiligen zijn dat ze ontelbaar zijn!
Tijdens de 3e-eeuwse Plaag van Cyprianus (beroemd om het doden van meer dan 5.000 mensen per dag in Rome), werden christenen naar patiënten toegegeven, die hen graag wilden verplegen, ongeacht de kosten. In Alexandrië (waar tweederde van de bevolking verloren was gegaan door deze plaag) schreef St. Dionysius over de christenen: “Zonder gevaar namen zij de zieken in handen, zorgden voor al hun behoeften en dienden hen in Christus en met hen vertrok dit leven sereen gelukkig; want zij waren door anderen met de ziekte besmet, gebruikten de ziekte van hun buren en namen vrolijk hun pijn op. '
In feite stierven zoveel christenen in Alexandrië terwijl ze de zieken verzorgden, de groep niet nader genoemde helden kreeg een feestdag (28 februari) en werd vereerd als martelaren.
Aangezien het coronavirus zich over de hele wereld verspreidt, waardoor veel zieken en nog veel meer mensen bang worden, zouden we er goed aan doen om de tussenkomst te vragen van degenen die plagen en epidemieën bestreden en daarbij halo's wonnen.
St. Godeberta van Noyon (ca. 700) zorgde voor de zieken op een minder directe manier dan vele anderen. Als abdis met grote invloed op de mensen die in de buurt van haar abdij woonden, moedigde Godeberta hen aan om te bidden voor het einde van een plaag. Nadat ze drie dagen in zak en as hadden vasten, eindigde de pest vrij plotseling.

During the 3rd-century Plague of Cyprian (famous for killing upwards of 5,000 people a day in Rome), Christians were reported running toward sufferers, eager to nurse them whatever the cost. In Alexandria (where two thirds of the population was lost to this plague) St. Dionysius wrote of the Christians, “Heedless of danger, they took charge of the sick, attending to their every need and ministering to them in Christ, and with them departed this life serenely happy; for they were infected by others with the disease, drawing on themselves the sickness of their neighbors and cheerfully accepting their pains.”

Plaag van Cyprianus – 19/6/2014 VRT NWS

Archeologen hebben in Egypte enkele skeletten gevonden, resten van slachtoffers die overleden zijn aan een epidemie in de 3e eeuw. Die epidemie werd de "Plaag van Cyprianus" genoemd, naar de bisschop van Carthago die de vreselijke symptomen van de ziekte beschreef.

"De darmen ontladen voortdurend de kracht van het lichaam, en in het beenmerg ontstaat een brand die wonden veroorzaakt tot in de keel", zo beschrijft Cyprianus de ziekte. Hij was op dat moment de bisschop van Carthago.

"De ingewanden worden overhoop gehaald door het voortdurende braken en de ogen lijken in brand te staan door het bloed dat erin geïnjecteerd raakt. Soms worden de voeten of een deel van de ledematen afgezet uit vrees voor besmetting van de zieke verrotting."

Het moet een vreselijke soort pest geweest zijn die toen door het Romeinse Rijk woedde. Volgens sommige bronnen vielen er tussen 250 en 271 na Christus tot 5.000 doden per dag. Cyprianus schreef dat hij vreesde voor het einde van de wereld. Wellicht gaat het om een variant van de virussen die vandaag verantwoordelijk zijn voor de mazelen of de pokken. De massale sterfte zou de val van het Romeinse Rijk ook bespoedigd hebben, zo vermoeden historici.

Een internationaal team van archeologen heeft nu de bevindingen gepubliceerd van de ontdekkingen die ze gedaan hebben bij een vroeger monument in de buurt van Luxor, dat vroeger Thebe heette. Ze vonden onder meer schedels en lichaamsresten onder een dikke laag kalk, dat vroeger gebruikt werd als ontsmettingsmiddel. Door onderzoek hebben ze achterhaald dat het gaat om slachtoffers van de "Plaag van Cyprianus". **

In feite stierven zoveel Christenen toen ze de zieken verpleegden in Alexandria, de groep van onbekende helden werd beloond met een feestdag (28 februari) en werden vereerd als martelaren.

Nu het coronavirus zich verspreidt over de aarde, vele zieken in zijn spoor nalaat en nog meer die bang zijn, zouden we er goed aan doen de voorspraak te vragen van degenen die tegen de pest en epidemieën streden en aureolen verdienden.

De pest (wikipedia)

De pest is een infectieziekte die van de 14^e tot en met de 19^e eeuw in Europa veelvuldig, bij vlagen epidemisch en zelfs pandemisch voorkwam en enorme aantallen slachtoffers maakte. De ziekte wordt veroorzaakt door de bacterie Yersinia pestis, bij sommigen ook bekend als pestbacil. De meest voorkomende vormen van de pest zijn builenpest en longpest. Men schat dat door de Zwarte Dood van 1347-1351 een derde deel van alle Europeanen, destijds enkele tientallen miljoenen, het leven liet.

De pest vormt voor medici geen probleem meer omdat de ziekte over het algemeen snel en effectief bestreden kan worden met behulp van verschillende goedkope antibiotica, zoals tetracycline en doxycycline..

Behalve op Antarctica en in Australië en Europa komt de pest nog steeds op alle continenten voor onder zwarte en bruine ratten en onder een aantal andere voor de pest vatbare zoogdieren (vooral knaagdieren).). Incidenteel raken mensen met de pest besmet. Daarbij gaat het voornamelijk om arme landarbeiders en hun gezinnen, die in afgelegen dorpen in het zuiden van Afrika wonen, bijvoorbeeld in Zambia, Madagaskar en Malawi, of om mensen die in afgelegen en dunbevolkte delen van Azië wonen, bijvoorbeeld in Kazachstan, Kirgizië, Binnen-Mongolië en Nepal. **

H. Godeberta van Noyon (ong. 700) zorgde voor de zieken op een minder rechtstreekse manier dan vele anderen. De abdis had een grote invloed over de mensen die in de nabijheid van haar klooster woonden en ze moedigde hen aan te bidden voor het einde van de pest. Nadat ze drie dagen doorbrachten al vastend in jutekledij en as, eindigde de pest nogal plotseling.

H. Rochus van Montpellier (1295-1327) ging aan boord van een schip op bedevaart naar Rome toen hij 20 jaar was, en bedelde de volledige reis. Toen hij aankwam in Italië ontdekte hij dat het land verwoest was door de pest. Rochus  ging voor de zieke vreemdelingen zorgen die hij tegenkwam (en genas hen dikwijls op miraculeuze wijze) tot hij zelf de ziekte opliep. Omdat hij niemand kende, sleepte Rochus zich naar een woud om te sterven, maar een plaatselijke hond bracht hem voedsel en likte zijn wonden tot Rochus herstelde.

H. Carolus Borromeüs (1538-1584) was een kardinaal toen er hongersnood kwam en de pest over Milaan kwam. Hoewel de meeste edelen de stad ontvluchtten, organiseerde de Kardinaal de religieuzen die bleven om de hongerigen en zieken te voeden en verzorgen. Ze gaven meer dan 60.000 mensen voedsel op een dag, en de rekening werd grotendeels gedragen door de Kardinaal, die persoonlijke schulden opbouwde om de hongerigen te voeden. Hij bezocht ook persoonlijk degenen die leden onder de pest en waste hun wonden. Hij had zijn laatste Wilsbeschikking opgetekend en bereidde zich voor op de dood. Maar de goede Kardinaal werd gespaard, en leefde nog 6 jaar nadat uiteindelijk de “Pest van de H. Carolus” werd genoemd.

H. Henry Morse (1595-1645) werd geboren als een Engelse Protestant, maar werd een Jezuïet en keerde naar Engeland terug om in het geheim te dienen. Veel van zijn werk bestond in slachtoffers van de pest te dienen, zowel in de uitbraak van 1624 en later (nadat hij werd verbannen uit Engeland, maar in het geheim terugkeerde) in 1635. In 1635-1636 kreeg Morse 3 keer de pest maar herstelde elke keer. Wanner hij later werd gevangen genomen, werd zijn werk met de slachtoffers van de pest in aanmerking genomen en werd hij vrijgelaten. De volgende keer werd hij opnieuw gevangen genomen, en was er geen clementie deze keer, en Morse werd gemarteld.

H. Virginia Centurione Bracelli (1587-1651) was een welgestelde weduwe toen de pest uitbrak in Genua. Ze liet vele zieken opnemen in haar huis, en toen er geen plaats meer was, huurde ze een openstaand klooster, en bouwde daarna nog meer woonplaatsen. Hoewel de pest eindigde, bleef het ziekenhuis van Virgina honderden zieken verplegen, en Virgina richtte een religieuze orde op temidden van dit alles, en deze bestaat nog steeds.