Voor Heilige olie kan je ook zelf zorgen, zonder het te moeten vragen aan een externe bron:

·        Neem wat bio-olijfolie, laat een priester het zegenen (indien mogelijk, maar niet noodzakelijk)

·        Neem daarna een wiek en votiefglas of gelijkaardig (bestand tegen hitte)

·        Laat de wiek branden voor minstens 1 uur voor een icoon, reliek van een Heilige, prent van de Heilige, bid ondertussen tot deze Heilige

·        Behoud de rest van de olie, en dan heb je jouw eigen olie ter ere van de Heilige.

Dit werkt ook voor de Engel Rafael bijvoorbeeld.

Je kunt de stap van de zegening door een priester overslaan indien nodig omdat de handeling van het branden met toewijding de olie tot een sacramentalie maakt.

Sacramentalia (volgens Wikipedia)

De sacramentalia of sacramentaliën (enkelvoud : sacramentale) zijn zegeningen en handelingen binnen de Katholieke Kerk en de Orthodoxe Kerk om het leven te heiligen, in navolging van de sacramenten. Het onderscheid tussen sacramenten en sacramentalia is dat sacramenten door Jezus Christus zelf zijn ingesteld voor het eeuwige heil en sacramentalia niet direct door Christus ontstonden, maar door de kerkelijke traditie. Christus refereerde wel naar vele sacramentaliën en gebruik ze zelf ook (bijvoorbeeld exorcisme), maar Hij stelde ze niet zelf in als middelen tot het eeuwig heil.

Er zijn vele sacramentalia. Onder de sacramentalia nemen de zegeningen een belangrijke plaats in. Enkele voorbeelden zijn :

• het gebruik van wijwater
• zegeningen van personen (bijvoorbeeld door ouders wanneer het kind gaat slapen, of de pauselijke zegen)
• wijding van een persoon (bijvoorbeeld van een abt of abdis, ritus van de religieuze geloften en maagdenwijding)
• zegeningen over voorwerpen (bijvoorbeeld over de maaltijd, een huiszegening, kaarsen, autowijding, ook olie, en zout)
• wijding van een voorwerp (bijvoorbeeld van een kerk, een altaar, een icoon, of grafaarde, de zegening van de heilige oliën, de zegening van liturgisch vaatwerk of gewaden, klokken, palmtakken enz.)
• het bezweren van de Duivel (exorcisme).

Nieuwe sacramentaliën vaststellen of erkende op authentieke wijze uitleggen, sommige ervan afschaffen of wijzigen, kan alleen de Apostolische Stoel.

Alle zegen komt van God en alle zegen komt bij God terug. Uiteindelijk is Degene die zegent ook de Gezegende. Mensen zijn geroepen om de zegen te bemiddelen door God, de Gezegende, te smeken, te loven, te prijzen en te danken. Deze bemiddeling van Gods zegen is een liturgische, gemeenschappelijke, kerkelijke handeling: het is, in één woord, een viering. De aard van deze viering is bepalend voor de persoon die als voorganger het zegeningsgebed uitspreekt. Het boek der zegeningen geeft de volgende indeling:

1. De bisschop gaat voor in die vieringen die betrekking hebben op het hele bisdom.

2. De priester verricht de zegeningen die betrekking hebben op de gemeenschap waarover hij is aangesteld. Hij kan voorgaan in alle vieringen die in het boek der zegeningen gegeven worden, maar zal aan de bisschop voorrang geven als deze aanwezig is.

3. Voor de diaken staat steeds expliciet vermeld welke zegeningen hij kan verrichten. Feitelijk betreft dit alle zegeningen behalve de zegeningen van zaken die worden bestemd voor kerkgebouwen of andere cultusplaatsen, of die daarin wordt opgericht. Ook behoort de zegening van een missionaris of van een scapulier niet tot de functie van de diaken. Hij zal aan een priester voorrang geven als deze aanwezig is.

4. Gelovigen die de passende eigenschappen bezitten kunnen zegeningen verrichten op grond van het algemeen priesterschap, waaraan zij door het doopsel en vormsel hebben deel gekregen. Zij kunnen dit doen als zij in opdracht van de bisschop een bijzondere taak uitoefenen in de Kerk; maar wanneer een priester of diaken aanwezig is, zal deze in de viering voorgaan. Ook kunnen gelovigen zegenen op grond van hun eigen taak, bijvoorbeeld als ouders van hun kinderen. Verder kunnen worden genoemd: zegening van het gezin; van een echtpaar, kinderen, verloofden, ouderen, zieken, een vrouw voor of na de bevalling. Ten slotte kunnen gelovigen dieren zegenen, en zaken als een huis, een voertuig of werktuig. Het Tweede Vaticaans Concilie heeft het mogelijk gemaakt dat bepaalde zegeningen nu ook door leken (die de juiste hoedanigheid bezitten) kunnen worden verricht.

De canones 1166 tot en met 1172 van het Wetboek van Canoniek Recht van 1983 en artikels 1667 tot en met 1679 van de Catechismus van de Katholieke Kerk behandelen de sacramentalia.

Wanneer voedsel besmet wordt door straling, wegens nucleaire fall out, moeten we wat H. Olie bij ons voedsel voegen (tijdens het koken of als olie bij de salade) om het voedsel te zuiveren. Voor alle andere voedsel kunnen we ze wassen in wijwater, en dan zal het voedsel gezuiverd zijn. Iedereen wordt aangeraden een voorraad H. Olie en Wijwater in huis te hebben. Onthoud dat je geloof moet hebben, want het kan vermenigvuldigd worden.

Relikwie of reliek

Deze zijn overblijfselen die binnen bepaalde religies vereerd worden. Met name in het Rooms-Katholieke en Oosters-orthodoxe Christendom speelt de verering van relikwieën een belangrijke rol.

Relikwieën in het christendom

Binnen het Rooms-katholicisme worden met relikwieën de overblijfselen bedoeld van het lichaam van Heiligen of voorwerpen die met het lichaam van Jezus, Maria of een andere Heilige in contact zijn geweest.

Dergelijke voorwerpen worden, op volgorde van belang, in drie categorieën ingedeeld:

• Eerstegraads relieken: lichamen of lichaamsdelen van overleden heiligen;
• Tweedegraads relieken: voorwerpen die met Christus of een heilige in contact zijn geweest tijdens hun leven (kleding, schoeisel, gebruiksvoorwerpen, enz.);
• Derdegraads relieken: voorwerpen die met Christus of een heilige in contact zijn geweest na hun dood (de Heilige Lans, lijkwades, aarde uit een graf, enz.).

Verering

Het vereren van relikwieën is terug te voeren op de vroeg-christelijke gewoonte om de liturgie te vieren boven of nabij het graf van martelaren, bijvoorbeeld in de catacomben in Rome. Toen in later tijden op of nabij de graven van martelaren kerken verrezen, ontstond de gewoonte om relikwieën in het altaar te plaatsen. Deze gewoonte bestaat in katholieke kerken nog steeds. Indien een altaar ontwijd is, dan wordt de reliek terug naar de bisschop gezonden. In de geschiedenis werden aan de relieken van heiligen wonderdadige krachten toegekend. De lichamen van heiligen konden als 'kanaal' van goddelijke macht optreden: in die zin verrichten de heiligen niet zelf wonderen.

Relieken van een heilige worden vaak op de naamdag van de heilige ter verering aangeboden. In sommige plaatsen komen de gelovigen na de mis naar voren om een theca met daarin de relikwie te kussen.

Lier (Sint-Gummarus) :

Brugge (Heilig Bloed) :

In Lier en Brugge vinden processies plaats, gepaard gaande met uitgebreide feestelijkheden. In andere plaatsen worden zevenjaarlijkse heiligdomsvaarten georganiseerd:

Aken : Heiligtumsfahrt

Hasselt : Kroning van beeld van Maria - Virga Jesse

Tongeren : Trudofeesten

Hoei : Septennales

Maastricht en Susteren : Heiligdomsvaarten

Deze processies gaan vaak terug op eeuwenoude tradities. Gedurende de rest van het jaar worden de relieken bewaard in de sacristie of in een beveiligde bewaarplaats, soms onder de hoede van een broederschap, die zich op de devotie van deze heilige heeft toegelegd.

Uit: virgajessefeestenbe.webhositng.be – Gert Gielis: Uit onze zoektocht naar de oorsprong van de zevenjaarlijkse traditie blijkt dat de wortels van dat levende erfgoed tweeledig zijn: enerzijds de heiligdomsvaarttraditie, anderzijds de traditie van zevenjaarlijkse mariale processies. Een heiligdomsvaart was een religieuze manifestatie waarbij voorname relieken publiekelijk aan de pelgrims werden getoond. Essentieel is dat dat gebeurde tijdens een veertiendaagse genadeperiode, die een zevenjaarlijkse turnus volgde. De historische vergroeiing van die verschillende componenten maakt de genese van de heiligdomsvaart complex. Bij bijzondere gelegenheden, zoals het kerkwijdingsfeest, toon-den kapittels en abdijen voorname relieken aan pelgrims, die daarmee aflaten konden verdienen. In de veertiende eeuw werden in Aken de torentoning en een zevenjaarlijkse turnus ingevoerd, waardoor de traditie van heiligdomsvaarten ontstond. In navolging van Aken namen ook andere kapittels en abdijen (onder meer in Maastricht, Tongeren, Luik, Susteren, Aldeneik, Sint-Truiden en Rolduc) die gebruiken over. Op die manier ontwikkelde zich een statienetwerk, met Aken als spil. Tijdens de vijftiende eeuw ken-de de heiligdomsvaart een groot succes, vooral in Aken en Maastricht. Maar door de reformatorische kritiek en de godsdiensttroebelen taande het succes ervan in de 16e eeuw. De traditie overleefde de crisisperiode, maar was nog slechts een schim van de middeleeuwse heiligdomsvaart. De gegevens over de Tongerse en Sint-Truidense heiligdomsvaart zijn zo schaars dat we nauwelijks meer weten dan dat de traditie in stand werd gehouden tot aan het einde van het ancien régime. In 1790 vond de laatste heiligdomsvaart van de oude stempel plaats. Tijdens de Franse overheersing verdwenen de reliekschatten en werden de kerkelijke instellingen die de traditie controleerden, buitenspel gezet.

De oorsprong van de zevenjaarlijkse processies kadert in een heel andere context. De Contrareformatie bracht de devotie voor Maria op het voorplan. De geruchten rond miraculeuze Mariabeelden zorgden voor de opbloei van nieuwe bedevaartsoorden (Scherpenheuvel, Kortenbos, Hasselt, Hoei, Verviers ...). Vanzelfsprekend werd de Heilige Maagd ook met processies vereerd. In Hasselt werd in 1682 voor de eerste maal een zevenjaarlijkse processie gehouden. In Hoei is de zevenjaarlijkse turnus met zekerheid aanwijsbaar vanaf 1687, al bestond hij daar mogelijk reeds eerder. Werd daar de zevenjaarlijkse traditie van de heiligdomsvaarten overgenomen? Hoewel culturele verbreiding niet uitgesloten is, staat een rechtstreeks verband met de heiligdomsvaarten niet vast. Die waren reeds geruime tijd op hun retour en bovendien verschilde het kader van de afzonderlijke tradities enorm. In de achttiende eeuw vestigde de zeven-jaarlijkse traditie zich definitief in Hoei en Hasselt, maar ook daar betekende de Franse overheersing een breuk.

Handelsverbod

In de late Middeleeuwen vormden relikwieën een bron van levendige handel. Er werden zeer veel misbruiken gepleegd omwille van economische redenen. Hierdoor werden gelovigen niet alleen financieel maar ook spiritueel bedrogen. Het verhandelen van gewijde objecten en relieken in het bijzonder is kerkrechtelijk verboden (simonie). De katholieke kerk verbiedt het handelen in eerste- en tweedegraads relikwieën. Leken mogen in principe geen relieken bewaren in een ongewijde ruimte. Handel in relikwieën uit de derde graad is wél toegestaan, onder toezicht van de kerkelijke overheid. Een relikwie draagt een zegel uit was. Bij het reliek hoort een certificaat of diploma, ook wel echtheidsverklaring genoemd. Zegels en certificaten worden afgegeven door bisschoppen, abten en in het bijzonder de vicaris-generaal van het bisdom Rome. Als de zegel verbroken of niet aanwezig is, is de authenticiteit niet meer aan te tonen. Vaak krijgen bedevaartsoorden nog steeds kostbare relieken toegezonden van populaire heiligen.