Deze miraculeuze oliën brengen nog steeds genezing – Philip Kosloski 26/3/2017

Zoals in de tijd van het Evangelie gebruikt God nog steeds materiele zaken om Zijn plan te voltooien.

Tijdens zijn openbaar leven deed Jezus zijn uiterste best om materiële dingen te gebruiken om genezing tot stand te brengen.

Zoals we bijvoorbeeld horen in het evangelie van vandaag, toen een blindgeborene tot Jezus kwam, 'spuugde hij op de grond en maakte hij klei van het speeksel en zalfde hij de ogen van de man met de klei' (Johannes 9:6). Na zich te hebben gewassen in het bekken van Silo'am, werd de blindgeboren man op wonderbaarlijke wijze genezen en kon hij zien.

Jezus hoefde geen fysieke dingen (modder, speeksel, water) te gebruiken om de blinde man te genezen, maar toch deed Hij het. En Jezus blijft vandaag soortgelijke genezingen doen door de tussenkomst van de Heiligen en de sacramentaliën van de kerk. Een van die sacramentaliën die door de eeuwen heen vele wonderbaarlijke genezingen heeft teweeggebracht, is olie die wordt verzameld bij het graf van een Heilige.

Deze olie wordt als wonderbaarlijk beschouwd en wordt vanwege de verbondenheid met een bepaalde Heilige aan de gelovigen uitgedeeld. Maar net als bij de genezing van de blindgeborene, moet een persoon doorgaans een kinderlijk geloof hebben dat volledig vertrouwt op Gods Voorzienigheid om een ​​wonder mogelijk te laten plaatsvinden.

De olie is niet bedoeld als een 'wonderdoener', maar is een stoffelijk iets dat God kan gebruiken als een instrument om de harten van zijn kinderen te bereiken. Elke genezing die plaatsvindt, is reeds in Zijn plan voorzien en dient voor spirituele stichting van die persoon.

Er zijn talloze Heiligen die een olie hebben die uit hun graf komt. Een van de bekendste is de H. Walburga. Volgens de abdij waar ze nu rust, "verzamelde zich gedurende duizend jaar elk jaar een mysterieus vocht op de relikwieën van de H. Walburga. Dit water werd bekend als 'Walburga’s Olie' en werd gezien als een teken van haar voortdurende voorspraak. De olie wordt altijd verzameld en aan pelgrims gegeven.

Genezingen toegeschreven aan de voorspraak van de H. Walburga worden tot op de dag van vandaag gerapporteerd.

Leven van de H. Walburga (710-779)

Benedictijnse abdis en zendelinge

Feestdag : 25 februari

Gebed :

H. Walburga, door uw gezegend leven van liefde, zegende God u met de kracht om genezing te brengen, om de ziel te genezen evenals het lichaam. Spreek voor ons ten beste wat we zelf niet kunnen verkrijgen, en genees onze wereld van ziekte en ellende.

Moge God u verhoren, want u hebt zo genadevol geleefd voor Zijn glorie, en zend ons de genezende genade die we nodig hebben, door uw krachtige voorspraak. Amen.

zie http://users.telenet.be/paulkeymeulen/smistreek/kerken%20rond%20Aalst/Meldert%20kerk%20Sint%20Walburga/sitepaginas.htm

Ze werd geboren omstreeks 710 in het Zuid-Engelse Wessex als dochter van de H. Richard van Engeland en de H. Wunna. Daarom heeft ze dikwijls een scepter, een kroon, een adellijk schild en/of een wereldbol aan haar voeten. Ze was de zuster van de H. Willibaldus van Eichstätt en van de H. Winnibaldus van Heidenheim. Sommige bronnen vermelden dat Walburga afkomstig is van Ierland. Laat ons bijgevolg aannemen dat Walburga thuishoort in de hele resem heiligen afkomstig van de Britse eilanden die het vasteland gekerstend hebben. Walburga stak in 748 op uitnodiging van haar oom, de H. Bonifatius, het Kanaal over. Een dreigende storm op zee wist ze met haar gebed te bezweren. Ze verrichte missiewerk op het continent. Aanvankelijk vond ze onderdak bij de abdis Lioba in Tauberbisschofheim. Ze werd zelf abdis van het door haar broers gesticht benedictinessenklooster in Heidenheim. Ze hielden zich hoofdzakelijk bezig met onderricht van meisjes. Ze genas zieken, vandaar dat er zich soms een slang rond haar staf kronkelt (teken van heelkunde) en ze wel eens voorgesteld wordt met apothekersweegschaal en mortier.

De meest voorkomende afbeelding is die van benedictines in zwart habijt met witte ondersluier, zwarte bovensluier en abdissenstaf met sudarium, maar soms wordt zij ook voorgesteld in vorstelijke kledij, vooral in Duitsland. Dikwijls heeft ze één of drie olieflesjes in de hand: ze verwijzen naar de olie die uit haar graf te voorschijn kwam en geneeskrachtig geweest zou zijn voor zieke kinderen. Andere attributen zijn: een boek (waarop één en soms drie olieflesjes staan), een kerkmodel, een kleine graftombe waaruit olie druppelt, drie korenaren - omdat ze eens een kind van de hongersnood redde - , een tak met bloemen en een duif.

Walburga van Eichstätt werd aanroepen tegen de pest, hoesten, oogziekten, hondenbeten en hondsdolheid. Dat laatste is te verklaren omdat bij een bezoek aan de zieke dochter van een kasteelheer, de woedende honden haar niet aanvielen toen de ophaalbrug werd neergelaten. Daarom heeft ze soms ook honden als attribuut. Ze overleed op 25 februari 779 en is de patrones van boeren en vroedvrouwen. Haar feestdag is bijgevolg op 25 februari. De heilige wordt evenzeer herdacht op 1 mei, omdat op die datum haar relieken werden overgebracht van Heidenheim naar Eichstätt (de ‘translatie’). Aan die dag van 1 mei dankt de heilige haar merkwaardige connectie met de Walburgis- of Walpurgisnacht. Volgens de heidense overlevering (door Goethe naverteld in zijn Faust) zouden in de nacht van 1 mei heksen en spoken een helse sabbat vieren in de bossen van de Harz. De verhalen over dit duivelse feest bestonden reeds voor Walburga werd geboren, maar door het samenvallen der data is Walburga op oneerbiedige wijze met het heksenwerk geassocieerd geraakt.

Toen haar graf in 893 werd geopend, ontdekte men dat het gebeente van Walburga met dauw bedekt was. Deze dauw druppelt nog altijd van de rots in Eichstätt waar de relieken van de heilige nu begraven liggen. Mede door de faam van deze geneeskrachtige olie werd Walburga in de Middeleeuwen een zeer bekende, veel vereerde heilige. Omdat de Vlaamse graaf Boudewijn met de IJzeren Arm een deel van Walburgis’ relieken meenam naar Veurne, verspreidde de cultus van de heilige zich vooral in de zuidelijke Nederlanden.Haar relieken worden nog steeds te Veurne bewaard.Walburga is de patrones van onder andere Antwerpen, Brugge, Veurne, Ieper. Ook te Oudenaarde, Luik, Lierneux, Chiny, Heinsch, Wéris wordt ze in België vereerd. Het meest wordt ze vereerd te Duitsland. Het klooster in Heidenheim is nu evenwel een protestantse kerk, waar veel aan oecumene wordt gedaan.

Een ander bekend voorbeeld is de H. Nicolaas (Sinterklaas) wiens relieken bewaard worden in Bari, Italië. Er druppelt olie uit zijn graf dat elk jaar op 9 mei verzameld wordt en aan de gelovigen wordt uitgedeeld. Soms wordt het “manna” genoemd, en reeds “honderden jaren wordt het manna verzameld en wordt het gemengd met wijwater en in kleine glazen flesjes bewaard en versierd met iconen van de Heilige.”

Leven van Nicolaas van Myra

ook wel Nicolaas van Bari of Nicolaas van Patara genoemd. Hij werd geboren te Patara rond ong. 280 – gestorven te Myra, 6 december 342 of 352. Hij was bisschop te Myra, de toenmalige hoofdplaats van Lycië, een gebied langs de zuidkust van het huidige Turkije en een toenmalige Romeinse provincie.

Nicolaas werd later heilig verklaard en is de hoofdpersoon in tal van legenden. Tussen de 6e en de 12e eeuw verwierf hij een grote bekendheid. In Oost-Europa is Nicolaas van Myra tot op heden een belangrijke heilige, in West-Europa werd hij na de 12e eeuw een onderdeel van folklore rondom Sinterklaasdag.

Leven

De informatie die over het leven van de heilige Nicolaas beschikbaar is, is hoogstwaarschijnlijk eerst mondeling overgeleverd en in een later stadium op schrift gesteld. Ze komt uit de verschillende levensverhalen. Vanaf de 6e eeuw werd hij vereerd. De voornaamste vitae zijn die van Michaël de Archimandriet uit de 9e eeuw en die van Simeon de Logotheet uit de 10e eeuw. De vita van Michael de Archimandriet is de oudste en eerste "complete" levensbeschrijving. Uit deze bron komt de informatie dat Nicolaas in 280 in Patara, niet ver van Myra – het huidige Demre werd geboren. Volgens de Vita Compilata, een derde belangrijke vita, was hij kind van welgestelde, zeer gelovige ouders.

Aan de kleine Nicolaas werden al vanaf de geboorte wonderen toegewezen. Zo kon hij direct na de geboorte rechtop in zijn badje staan, de handen ten hemel geheven, alsof hij God dankte voor het mirakel van zijn geboorte, en wilde hij op de vastendagen – woensdag en vrijdag – niet van moeders borst drinken. Verder kende hij op vroege leeftijd de namen van de hemellichamen uit zijn hoofd. Het was al snel duidelijk dat Nicolaas – vernoemd naar zijn oom, die bisschop was in een naburige gemeente en met wie hij vaak verward wordt – zijn leven aan de dienst van God zou gaan wijden. Er werd een verband gezien met de Bijbelse figuur Samuel. Nicolaas' moeder kon net als de moeder van Samuel geen kinderen krijgen en kreeg uiteindelijk een kind in ruil voor de belofte dat het in dienst van God zou treden. Net als Samuel was Nicolaas al op vroege leeftijd geliefd bij de bevolking. Hij begreep snel dat hij een hogere taak te vervullen had. Samuel was de laatste en belangrijkste der Richteren, die ook koningen zou zalven. Ook hier ligt een overeenkomst, want tijdens Nicolaas' leven zou het christendom in het Romeinse Rijk belangrijk worden.

Volgens de Vita per Metaphrasten van de heilige Simeon de Logotheet was Nicolaas een goede leerling, ging hij met regelmaat naar de kerk en was hij – waar nodig – behulpzaam. Al op negentienjarige leeftijd werd Nicolaas door zijn oom tot priester gewijd en legde hij de kloostergeloften af. Zijn oom sprak de verwachting uit dat Nicolaas zelf óók bisschop zou worden en een leven van verlichting zou leiden. Door zijn strenge discipline inzake de vasten, zijn goede wil en zijn gebeden voor iedereen was hij een voorbeeld voor anderen. Toen zijn oom een reis maakte naar Jeruzalem werd de jonge Nicolaas benoemd tot gevolmachtigde in zijn klooster Nieuw Zion. Volgens de overlevering bestuurde hij het klooster zó goed dat het leek alsof de bisschop zelf aanwezig was.

Volgens dezelfde Simeon de Logotheet heeft de heilige meermaals het Heilig Land bezocht, en vatte hij telkens het plan op om er meerdere weken te verblijven, maar een "engel des Heeren beval hem om huiswaarts te keren". Dit betekende dat zijn parochie in gevaar was en hij zijn bovenmenselijke krachten aldaar moest gebruiken. Eens probeerde bij zo'n gelegenheid een zeeman hem te bedriegen, maar Nicolaas verijdelde dat plan, en sprak streng: "Probeer nu nooit meer iemand te bedriegen. Vaar naar huis, en mijn zegen zal je vergezellen." Vandaar staat hij bekend als vergevingsgezind.

Aan de vooravond van zijn bisschopswijding ontving Nicolaas volgens de Vita Compilata een versie van de Bijbel uit de handen van Jezus.

In 325 zou hij als bisschop deelgenomen hebben aan het concilie van Nicea. De voornaamste aanleiding tot bijeenroepen van het concilie was de onrust ontstaan door de leer verspreid door Arius. Nicolaas, een fervent tegenstander van Arius, zou deze laatste een klap in het gezicht hebben gegeven tijdens het concilie. Hierna werd Nicolaas in de kerker gegooid, maar 's nachts uit zijn boeien bevrijd door Maria, van wie hij zijn bisschoppelijke gewaden terugkreeg alsook een bijbel. Gedurende de verdere duur van het concilie werd er bij grote vraagstukken beslist volgens de mening van Nicolaas. Hoewel de gebeurtenissen van het concilie van Nicea goed gedocumenteerd zijn, wordt er in de concilieverslagen helemaal geen melding gemaakt van dit incident. Men vindt zelfs geen aanwijzing dat Nicolaas aanwezig was. Het verhaal wordt aldus meestal als een mythe beschouwd.

Gedurende zijn leven zou Nicolaas vele malen de bevolking tegen demonen hebben beschermd, maar ook na zijn dood zou hij verder voor zijn mensen hebben gezorgd. Zo zou hij tijdens hongersnoden schepen hebben behoed voor de ondergang.

Hij werd begraven in Myra, waar de betreffende basiliek nog steeds te bezichtigen is, al zou het grootste deel van zijn botten zijn overgebracht naar andere plaatsen.

Veldherenlegende

De oudste legende over Nicolaas stamt waarschijnlijk uit de 6e eeuw en is vooral bekend in Oost-Europa. Nicolaas nodigt drie Oost-Romeinse legeraanvoerders uit in Myra. Zij zijn getuige hoe de bisschop drie onschuldig ter dood veroordeelde mensen van de executie redt. Terug in Constantinopel worden de veldheren het slachtoffer van een intrige en zelf ter dood veroordeeld. In de kerker bidden ze om de hulp van Nicolaas, die daarop in de droom van de keizer verschijnt en hem voor de gevolgen van de executie van de onschuldigen waarschuwt. De keizer stelt de legeraanvoerders daarop in vrijheid.

De naastenliefde van Sint-Nicolaas

Deze legende stamt uit de vita van Michaël de Archimandriet en vertelt het verhaal van een arme man, die drie dochters had. In die dagen werd van de vader verwacht dat hij de toekomstige echtgenoot iets van waarde aanbood: een bruidsschat. Hoe hoger de bruidsschat, des te groter de kans dat een jonge vrouw een goede echtgenoot zou vinden. Zonder bruidsschat was het waarschijnlijk dat de vrouw nooit zou trouwen. Vanwege de armoede van de man waren zijn dochters gedoemd als slaven te worden verkocht. Echter, op drie verschillende gelegenheden verscheen een buidel met goud in het huis, een volwaardige bruidsschat. Van de geldbuidels, die door een open raam werden gegooid, wordt gezegd dat ze in de schoenen terechtkwamen die voor de haard stonden te drogen. Soms zijn de geldbuidels weergegeven dan wel geïnterpreteerd als sinaasappels of mandarijnen, hetgeen kan verklaren waarom de hedendaagse Sint uit Spanje komt. Dit verhaal verklaart ook het strooigoed en het zetten van de schoen. Drie zakjes met goud staan symbool voor Sint-Nicolaas. Ook de munten van chocolade die vaak deel uitmaken van het strooigoed gaan op dit verhaal terug.

De drie studenten

De volgende legende vindt zijn oorsprong in een 11e-eeuws geschrift van abt Godehard van Hildesheim en is alleen bekend in West-Europa. Drie theologiestudenten vonden onderdak in een herberg. De herbergier vermoordde hen en borg het vlees van de studenten op in een ton met pekel. Enige tijd later bezocht Sint-Nicolaas dezelfde herberg, en droomde 's nachts van de misdaad die de herbergier begaan had. Nicolaas riep de herbergier en bad tot God, waarna de studenten weer tot leven werden gewekt.

In Frankrijk is er een soortgelijk verhaal, waarin drie kleine kinderen tijdens hun spel verdwaald raken en worden verleid en gevangen door een slager. Sint-Nicolaas verschijnt, bidt tot God, brengt de kinderen tot leven en geeft ze terug aan hun ouders.

De hongersnood van Myra

Nicolaas vermenigvuldigde zakken graan die per schip in de haven van Myra kwamen. Hierdoor werd een hongersnood vermeden. Deze legende doet denken aan het verhaal van de wonderbare broodvermenigvuldiging door Jezus.

Het kind in bad

Een moeder was haar kind aan het wassen. Om het water niet snel te laten afkoelen had ze de kuip op de kachel gezet. Toen ze de kerkklok hoorde luiden bedacht ze dat de nieuwe bisschop, Nicolaas, die dag ingehuldigd zou worden en ging ze snel naar de kerk. Daar aangekomen bedacht ze dat ze het kind op het vuur had laten staan en rende in paniek terug. Weer thuis zag ze dat het kind rustig in het badje zat te spelen. Nicolaas had een wonder verricht; het water was niet gaan koken en het kind had zich niet gebrand.

De storm

Deze legende wordt soms aan Nicolaas van Myra toegedicht, maar komt uit de vita van Nicolaas van Sion, een geestelijke uit de 6e eeuw. Nicolaas werd aangeroepen door zeelieden wier schip zinkende was. Hij verscheen en bracht de storm tot bedaren. Dit verhaal vertoont overeenkomsten met het bedaren van de storm door Jezus.

De zoon van de edelman

De zoon van een edelman was krijgsgevangen gemaakt door een heidense koning. Hij vertelde de koning over Sint-Nicolaas. De koning sprak honend dat Nicolaas de jongen niet kon bevrijden. Hierop verscheen Nicolaas in een glorie van wolken. De jongen werd bevrijd en overgedragen aan zijn vader.

Een andere versie van dit verhaal vindt plaats na de dood van Sint-Nicolaas. De stedelingen van Myra waren zijn naamdag aan het vieren toen een groep Arabische piraten vanuit Kreta in het gebied van Myra kwamen. Zij stalen de relikwieën uit de kerk van Sint-Nicolaas. Terwijl zij de stad verlieten, ontvoerden zij een jongen, Basilios, om hem als slaaf te kunnen verkopen. In dienst getreden als slaaf werkte Basilios voor een koning als wijnschenker, die hem gekocht had omdat Basilios niet zou kunnen verstaan wat de koning tegen zijn raadslieden zou zeggen. Het hele volgende jaar zou Basilios de koning zijn wijn schenken in een prachtige, gouden karaf. Intussen kwam in Myra de naamdag van Nicolaas steeds dichterbij. Basilios' moeder wilde niet aan het feest meedoen, omdat de dag voor haar tragische herinneringen opriep. In plaats van mee te doen aan het feest bad zij om Basilios' veiligheid. Terwijl Basilios zijn diensten voor de koning verrichtte, werd hij plotseling uit de zaal geplukt, de gouden karaf nog in de hand. Sint-Nicolaas verscheen voor de doodsbange jongen, zegende hem en bracht hem terug naar zijn ouders in Myra.