Uit het getuigenis van Dodd en andere voormalige leden van de CP en voormalige Sovjet-inlichtingenagenten die in de VS werken, weten we dat zowel Lenin als Stalin het grootste deel van hun spionagetalent, tijd en financiën investeerden in de infiltratie en ondermijning van vakbonden, de arbeidersbeweging, belangrijke overheidsposten, 'denktanks' en stichtingen, industriële en militaire installaties, lokale, nationale en nationale politieke partijen en andere seculiere Amerikaanse instellingen. Dit betekent echter niet dat de Sovjets minder succesvol waren in kleinere projecten die ze ondernamen, waaronder de ondermijning van religieuze instellingen, waaronder de Rooms-Katholieke Kerk.

Hoewel er geen gebrek aan bewijs lijkt te zijn over de succesvolle penetratie van protestantse seminaries, kerken en sekten in de VS door de Sovjets vanaf de jaren 1930, hebben we geen vergelijkbaar verslag van de Communistische infiltratie van de Katholieke Kerk, inclusief Katholieke seminaries, en kerken en zijn hiërarchische bureaucratie.
Maar dit is zeker het geval want de Sovjetmeester-spion Richard Sorge is tenslotte met succes doorgedrongen tot de hoogste niveaus van de Japanse samenleving en de regering, die volgens de westerse inlichtingendiensten ondoordringbaar waren.

Er waren ernstige obstakels voor het infiltreren van Katholieke seminaries in de jaren 1930 tot de jaren 1950, die niet aanwezig waren in het geval van hun protestantse tegenhangers, zoals de eis van celibaat en systematisch onderzoek en nauwlettend toezicht door superieuren, maar deze werden toch genomen. Het verloop onder die Communistische en Socialistische radicalen die zich vrijwillig hebben aangemeld of onder druk zijn gezet bij deze opdrachten, moet zeer hoog zijn geweest.

In zijn autobiografie bekent de bekende historicus Will Durant dat hij na zijn afstuderen aan de middelbare school in 1907 verstrikt raakte in een vlucht van socialistische euforie en besloot het priesterschap te infiltreren om 'van binnenuit te werken om de Katholieke Kerk te leiden in de VS om samen te werken met de socialistische beweging. ” Zijn experiment duurde drie jaar totdat een slecht geweten hem de baas werd en hij Seton Hall in New Jersey verliet voor een carrière in de journalistiek en een mooi meisje Ariel, die zijn vrouw werd.

Ondanks de ontberingen moeten sommige Sovjetagenten de kerkelijke wijding hebben doorstaan. De sleutel tot hun toekomstige succes zou liggen in het vermijden van parochiewerk en het verkrijgen van een bureaubaan in een kanselarij of bij de Nationaal Katholieke Welzijnsorganisatie. Dit laatste zou de agent de mogelijkheid bieden om op de bureaucratische ladder te komen, met een minimum van indringing van religie, naar een positie van macht en invloed in AmChurch.
Met de massale versoepeling van de toelatingseisen tot Katholieke seminaries en de steile achteruitgang in discipline en moraal van seminaristen en gewijde geestelijkheid die de revolutie van Het Tweede Vaticaans Concilie kenmerkte, en de oprichting van de Nationale Conferentie van Katholieke Bisschoppen en de Katholieke conferentie in Washington D.C. in 1966 op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, stonden de deuren op nog grotere schaal open voor subversie.

Stonewall-rellen (Wikipedia) : Deze rellen vonden eind juni 1969 plaats in de wijk Greenwich Village in New York bij de ontruiming van de homobar Stonewall Inn door de Politie. Na jaren van treiterijen en geweldplegingen door de politie besloot het bezoekende publiek van homoseksuele mannen, lesbische vrouwen en travestieten terug te vechten.

Deze opstand vormt een scheidslijn in de geschiedenis van de holebi-beweging, daar nooit eerder homo's en travestieten in zulke grote aantallen hardhandig weerstand boden tegen de op hun gemeenschap gerichte vernederingen door de politie. De optochten die ter herdenking van deze rellen gehouden werden kregen als Gay Pride Parades wereldwijd navolging.

De rellen

Zaterdagmorgen 28 juni 1969 viel de politie binnen in de Stonewall Inn, een homobar in Greenwich Village. Een aantal factoren maakte deze raid anders dan vorige invallen. Zo had politiepersoneel van het zesde district de uitbaters van de Stonewall Inn getipt. Daarnaast vonden de invallen doorgaans vrij vroeg op de avond plaats, zodat de zaak weer normaal draaide tijdens de piekuren ’s nachts. Om 1.20 uur, veel later dan bij de gewoonlijke invallen, betraden zes tot acht agenten uit het eerste district, waarvan slechts een in uniform, de bar, waar al undercoveragenten aanwezig waren.

Het merendeel van de ongeveer 200 klanten zou niet worden gearresteerd aangezien alleen de personen zonder identiteitsbewijs, diegene die gekleed waren in de kledij van het andere geslacht en sommige of alle werknemers het doel waren. Nadat de lichten aangingen en de muziek was gestopt, moesten alle aanwezigen bij het verlaten van de zaak hun identiteitsbewijs laten zien. Eenmaal buiten was de sfeer aanvankelijk nog feestelijk en vrolijk.

Aanvang

Details over hoe de rellen precies begonnen variëren. Aanwezig waren in elk geval de twee zwarte travestieten Zazu Nova en Marsha P. Johnson, waarbij de laatste waarschijnlijk als eerste een glas of een fles naar de politie gooide. Binnen in de bar vielen politie-agenten ook enkele lesbische bezoekers lastig en een jonge witte lesbische vrouw werd geboeid naar een politiewagen gebracht. Ze verzette zich tegen haar ruwe behandeling en eenmaal in de politiewagen vluchtte ze weg, maar werd gepakt en weer terug in de auto gezet.

Escalatie

Door de scene met de lesbische vrouw sloeg ook buiten de stemming om en begonnen mensen eerst kleingeld en vervolgens flessen en stenen naar de politie te gooien. De agenten werden in het defensief gedwongen en trokken zich terug in de Stonewall Inn, waar ze aanwezige bezoekers grepen en sloegen. De menigte viel onophoudelijk aan. Sommigen poogden het pand in brand te steken, anderen gebruikten een parkeermeter als stormram om de politieagenten naar buiten te krijgen.

Het nieuws van de rel verspreidde zich snel door de buurt en vele bewoners en klanten van nabijgelegen bars haastten zich naar het schouwspel. Om de agenten in de bar te ontzetten kwam er versterking in de vorm van de Tactical Patrol Force (TPF) die gespecialiseerd was in het neerslaan van anti-Vietnam-manifestaties. Ook deze eenheid slaagde er niet in de menigte te verspreiden en de demonstranten bekogelden hen eveneens met stenen en andere projectielen, ondertussen Gay Power! scanderend.

Uiteindelijk doofden de rellen uit en rond 4.00 uur. Vier politiemannen en een onbekend aantal demonstranten raakten gewond. Ten minste twee relschoppers werden ernstig in elkaar geslagen door de politie.

Na afloop

Schattingen van het aantal aanwezigen tijdens deze eerste nacht lopen uiteen van rond de 400 toen de bargasten naar buiten kwamen, tot tussen de 1500 en 2000 op het moment dat de oproerpolitie arriveerde.

Mogelijk mede doordat er flyers verspreid waren kwamen er de volgende nacht nog meer demonstranten op de been dan tijdens de eerste nacht. Het werd ook gewelddadiger en er werden in brand gestoken afvalbakken naar de politie gegooid, die op zijn beurt traangas inzette. De schermutselingen duurden tot vier uur in de ochtend. Op woensdagavond, vijf dagen na de inval in de Stonewall Inn, waren er voor de derde maal rellen waarbij weer veel schade werd aangericht door de ongeveer duizend mensen die zich bij de bar verzameld hadden.

Betekenis voor de homo-emancipatie

De Stonewall-rellen waren niet het begin van de homo-emancipatie maar wel de aanleiding. Eerder waren er al organisaties, zoals de in 1950 opgerichte Mattachine Society die op vreedzame en fatsoenlijke wijze pleitten om homoseksuelen als normale burgers te erkennen.

Ook waren er eerdere politie-invallen in homobars die tot gewelddadig protest hadden geleid. Deze rellen werden niet herdacht, wat met de Stonewall-rellen wel het geval was. Na de Stonewall-rellen gingen homo-activisten op luide en provocerende toon een eigen plek in de maatschappij opeisen. De Gay Liberation Front was geboren. Actiepunten waren onder meer seksuele bevrijding, vrijstelling van militaire dienst, reproductieve rechten voor vrouwen, de vrijheid om drugs te gebruiken, economische vrijheid en anti-racisme.

Gay Pride Parades

Tijdens een bijeenkomst in november 1969 besloten plaatselijke activisten om de Stonewall-rellen als een nationale gebeurtenis te herdenken onder de naam Christopher Street Liberation Day. Ze zochten aansluiting bij groepen in Chicago en Los Angeles die instemden met een herdenking van wat in New York was gebeurd, mede omdat het een van de weinige daden van homoverzet was geweest die landelijke media-aandacht had gekregen.

Aldus vond exact een jaar na de Stonewall-rellen, op 28 juni 1970, zowel in New York als in Chicago en Los Angeles de eerste Christopher Street Liberation Day plaats. In New York was het een demonstratieve optocht van Greenwich Village naar het Central Park, waar tussen de 3.000 en 15.000 mensen aan deelnamen. Het succes van de herdenking kwam mede door de vorm: in plaats van een sombere bijeenkomst bood een vrolijke parade de mogelijkheid dat een breed scala aan mensen kon deelnemen en er een positief gevoel aan kon overhouden. De parade was een viering van verschillen en bedoeld om de publieke opinie te veranderen - dit in tegenstelling tot vroegere demonstraties die de overheid opriepen tot gelijke behandeling. De eerste parades kregen navolging in anderen Amerikaanse steden en in 1971 ook in Londen, Parijs, West-Berlijn en Stockholm. Tegenwoordig vinden wereldwijd Gay Pride Parades plaats die teruggrijpen op deze eerste demonstratie. In België vond de eerste homodag plaats op 18 maart 1978 in Gent. De volgende internationale homodag was op 5 mei 1979 in Antwerpen.