Het Katholicisme versus het Communisme

Deze twee artikels gaan over het Katholicisme versus het Communisme. In het eerste artikel wordt een reikende hand gereikt aan het Communisme, een dodelijke zaak. De schrijver valt in de valstrik dat de Communisten eigenlijk geen slechte mensen zijn die alleen de opkomst van het gewone volk voor ogen houden ten koste van de rijke opperklasse. Hij minimaliseert de zaken tot een gevaarlijk niveau. Het tweede artikel zet de eerste schrijver op zijn plaats met het echte beeld van het Communisme en waar we als Katholieken niet moeten intuinen. De slachtoffers die het Communisme reeds gemaakt heeft is ontelbaar. Het herleidt de mens tot een eenheidsproduct waar men de identiteit moet van afpakken ten voordele van de zogezegde gemeenschap. En naast de identiteit ook al de rest. Het leven van 1 mens is niets waard. Het gaat over de zogezegde gemeenschap. Lees maar wat in China nu gebeurt. Een mensenleven betekent NIETS. En dan om nog maar te zwijgen wat de Communisten die in de Kerk zijn geïnfiltreerd sedert het Tweede Vaticaans Concilie hebben aangericht. Bergoglio is in feite een neo-Communist. Lees het tweede artikel om er zeker van te zijn dat het Communisme moet tegengehouden worden. OLVrouw van Fatima heeft niet voor niets gewaarschuwd voor het vergif van het Communisme.

De Katholieke zaak van het Communisme – www. Americamagazine.org door Dean Dettlof 23/7/2019

 “Het is wanneer de Communisten goed zijn dat ze gevaarlijk zijn”

Dat is hoe Dorothy Day een artikel begint in Amerika, dat werd gepubliceerd juist voor de lancering van de Katholieke Arbeider op 1 mei 1933. In tegenstelling tot de reacties van vele Katholieken in die tijd, schilderde Day een welwillend portret, maar met kritische ondertoon van de communisten die ze ontmoette in de tijd van de Depressie in New York. Haar diepe personalisme liet haar toe de menselijke verhalen te zien doorheen de ideologische strijd; en toch concludeerde ze dat het Katholicisme en het Communisme niet alleen niet verenigbaar waren, maar wederzijds een bedreiging vormden. Een Koude Oorlog is verstreken sinds haar bedenkingen en een paar verduidelijkende opmerkingen zijn nu de moeite waard.

Communisten voelen zich aangetrokken tot het Communisme door hun goedheid, betoogde Day, die onuitwisbare kwaliteit van het goede die zowel binnen als buiten de Kerk te vinden is, en dat verweven is in onze natuur. Het was misschien makkelijker om dit te beweren in 1933, toen de Amerikaanse Communisten bij het grote publiek bekend waren omdat ze hun leven op het spel zetten om stakende arbeiders te ondersteunen, maar het was ook iets dat je in heel wat problemen kon brengen, niet in het minst in de Katholieke Kerk.

Door de goedheid te bevestigen die zoveel Communisten toen en nu dreef, streefde Day ernaar de perceptie van Katholieken te verzachten die zich meer op hun gemak voelen met schurkachtige karikaturen van de Communisten van hun tijd dan met meer uitdagende afbeeldingen van hen als arbeiders voor vrede en economische rechtvaardigheid. De meeste mensen die lid worden van Communistische partijen en bewegingen, zo wordt door Day terecht opgemerkt, zijn niet gemotiveerd door een diepe haat jegens God of antitheïsme, maar door een streven naar een wereld die bevrijd is van een politieke economie die enorme uitbuiting van de velen met zich meebrengt voor het comfort van een paar.

Maar in haar poging om sympathie te creëren voor de mensen die zich aangetrokken voelen tot het Communisme en om een vooroordeel tegen hen te overwinnen, heeft Day twee andere vooroordelen tegen het Communisme voortgezet. Ten eerste zei ze dat onder alle goedheid die mensen aantrekt tot het Communisme, de beweging uiteindelijk een programma is 'met de duidelijke visie om de Kerk neer te halen'.
Toen ze het had over een jonge Communist in haar buurt die werd gedood nadat ze was geraakt door een steen gegooid door een aanhanger van Trotski, concludeerde ze dat jonge mensen die de goedheid in hun hart volgen die hen naar het Communisme kunnen leiden, zich niet volledig bewust zijn van hetgeen ze aan meewerken-zelfs met het risico hun leven erbij in te schieten. Met andere woorden, we zouden het Communisme moeten haten, maar de Communist liefhebben.

Hoewel de welwillende kritiek van Day op het Communisme in veel opzichten lovenswaardig is, laat bijna een eeuw geschiedenis zien dat het verhaal veel meer inhoudt dan deze twee oordelen suggereren. Communistische politieke bewegingen over de hele wereld zijn vol onverwachte karakters, vreemde ontwikkelingen en meer gecompliceerde motivaties dan een verlangen om de Kerk ongedaan te maken; en zelfs door de uitdagingen van de 20ste eeuw hebben Katholieken en Communisten natuurlijke redenen gevonden om elkaar een teken van vrede te bieden.

Een ingewikkelde geschiedenis

Het Christendom en het Communisme hebben duidelijk een ingewikkelde relatie gehad. Dat bijvoeglijk naamwoord "ingewikkeld" zal er zeker ervoor zorgen dat sommige lezers met hun ogen rollen. Communistische staten en bewegingen hebben inderdaad religieuze mensen op verschillende momenten in de geschiedenis vervolgd. Tegelijkertijd zijn Christenen hartstochtelijk vertegenwoordigd in Communistische en Socialistische bewegingen over de hele wereld. En deze Christenen zijn, net als hun atheïstische kameraden, Communisten, niet omdat ze de uiteindelijke doelstellingen van het Communisme verkeerd begrijpen, maar omdat ze authentiek de Communistische ambitie van een klasseloze samenleving begrijpen.

"Van elk naar vermogen, naar elk volgens behoefte", vat Marx samen in "Kritiek op het Gotha-programma", een echo dat lijkt op de beschrijving van Lukas van de vroege Kerk in Handelingen 4:35 en 11:29. Misschien was het Day, niet haar jonge Communistische buurman, die het Communisme verkeerd begreep.

Het is waar dat Marx, Engels, Lenin en een aantal andere grote Communisten geëngageerde Verlichtingsdenkers waren, atheïsten die soms aannamen dat religie zou vervagen in het felle licht van de wetenschappelijke rede, en op andere momenten pleitten voor propaganda daartegen (hoewel niet, omdat Lenin betoogde, op een manier die de beweging tegen het kapitalisme zou verdelen, de feitelijke tegenstander). Dat zou op zichzelf niet zo schandalig moeten zijn. Ze waren nauwelijks de enige als moderne atheïsten, en hun atheïsme is begrijpelijk, wanneer het Christendom zo vaak een kracht is geweest die verbonden is met de heersende machten die de armen uitbuiten. Katholieken hebben in het verleden veel filosofische bronnen in niet-Christelijke bronnen gevonden; waarom geen hedendaagse?

Ondanks en naast theoretische verschillen, zijn priesters zoals Herbert McCabe O.P., Ernesto en Fernando Cardenal SJ, Frei Betto O.P., Camilo Torres en vele andere Katholieken - leden van de geestelijkheid, religieuzen en leken - geïnspireerd door Communisten en hebben op veel plaatsen bijgedragen als leden aan Communistische en door Communisten beïnvloede bewegingen. Sommigen doen dat nog steeds - bijvoorbeeld in de Filippijnen, waar de 'Christenen voor Nationale Bevrijding', een activistische groep die voor het eerst werd georganiseerd door nonnen, priesters en uitgebuite Christenen, politiek zijn ondergebracht in het Nationaal Democratisch Front, een coalitie van bewegingen met een sterke Communistische leidraad, die momenteel  vecht tegen de extreem-rechtse autoritaire leider Rodrigo Duterte.

Dichter bij huis en naast een gewapende strijd zijn Christenen tegenwoordig ook aanwezig in Communistische bewegingen in de VS en Canada. Welke vijandelijkheden er ook in het verleden hebben bestaan, sommige van deze bewegingen staan nu open voor Christelijke deelname. Veel van mijn vrienden in de Partij voor Socialisme en Bevrijding, bijvoorbeeld een Marxistisch-Leninistische partij, zijn kerkgaande Christenen of mensen zonder wrok jegens hun Christelijke opvoeding, net als veel mensen in de radicale vleugel van de Democratische Socialisten van Amerika.

De Communistische Partij in de VS heeft essays gepubliceerd die de bindingen tussen het Christendom en het Communisme bevestigen en Marxisten aanmoedigen om Christenen niet af te schrijven als hopeloos verloren aan de rechterkant (de CPUSA-krant, People's World, rapporteerde zelfs over de campagne van zuster Simone Campbell en Network's Nuns on the Bus om agitatie voor immigratiehervorming). In Canada was Dave McKee, voormalig leider van de Communistische Partij van Canada in Ontario, ooit een Anglicaanse theologiestudent aan een katholiek seminarie, deels geradicaliseerd door zijn contact met basisgemeenschappen in Nicaragua. Van mijn kant heb ik het meer gehad over Karl Rahner S.J., H. Óscar Romero en de bevrijdingstheologie tijdens meidagen en Communistische bijeenkomsten dan over mijn eigen Katholieke parochie.

Met andere woorden, hoewel sommige Communisten ongetwijfeld de voorkeur geven aan een wereld zonder Christendom, is het Communisme niet alleen een programma om de Kerk te vernietigen. Velen die hun hele leven aan de Kerk hebben toegewijd, voelden zich gedwongen om samen te werken met Communisten als onderdeel van hun Christelijke roeping. De geschiedenis van het Communisme, wat het ook is, zal altijd een geschiedenis van het Christendom bevatten, en vice versa, of leden van beide facties het nu leuk vinden of niet.

Het Communisme in zijn sociaal-politieke uitdrukking heeft soms tot groot menselijk en ecologisch lijden geleid. Elke goede Communist geeft dat snel toe, niet in de laatste plaats omdat het Communisme een onafgemaakt project is dat afhankelijk is van de erkenning van zijn echte en tragische fouten.
Maar Communisten zijn niet de enigen die zich moeten verantwoorden voor het creëren van menselijk lijden. Marx betoogde dat het verre van een vriendelijk spel van wereldconcurrentie was, voortgekomen uit de privatisering van wat ooit openbaar was, zoals gedeeld land, een proces dat eerst werd afgedwongen door fysiek geweld en vervolgens voortgezet door de wet. Naarmate de tijd verstreek, zouden mensen zelf het privé-eigendom van andere mensen worden.

Koloniaal kapitalisme, samen met de veronderstellingen van witte suprematie, luidde eeuwenlang ongebreideld terrorisme in voor populaties over de hele wereld, waardoor een systeem werd gecreëerd waarin mensen konden worden gekocht en verkocht als handelswaar. Zelfs na de officiële afschaffing van de slavernij in de grootste wereldeconomieën - waarvoor een bloedige burgeroorlog in de VS nodig was - leven de gevolgen van dat systeem voort en blijven kapitalistische landen en transnationale bedrijven arme en werkende mensen in binnen- en buitenland uitbuiten. Voor veel mensen over de hele wereld kan het aan de verkeerde kant staan nog steeds het verschil tussen leven en dood betekenen.