Een ezel en een steen

Ik heb jaren gewerkt op een bureau met een 20-tal mensen. In het begin zaten we iedere middag gezellig samen aan een grote tafel bijeen en babbelden samen. Maar in de loop van de jaren viel de groep uiteen door pensionering, nieuwe krachten, reorganisatie, bazen die onverschillig waren en er begon een nieuwe tijd, deze van roddel en jaloezie. Het was zelfs zo erg dat je jezelf letterlijk buiten spel zette als je niet meedeed met de trend om roddel te spuien over iemand anders. Je kon praktisch niet anders dan ja-knikken met de roddelaars als je nog met hen samen wilde werken. Ik had het er moeilijk mee en elke keer zat ik in de biechtstoel met dezelfde roddelproblemen. Ik denk dat mijn biechtvader heeft gezucht van: weeral hetzelfde, leert ze nu niet bij?

Ik weet het : een ezel, zoals ik, stoot zich normaal geen twee keer aan dezelfde zonde-steen. Maar dit was honderden keren hetzelfde. Mijn kop zal al blauw van elke keer op dezelfde steen te botsen. Tot: God greep zelf in. HIJ VERPLAATSTE ZELF DE STEEN. Ik werd ziek en daarna moest ik door ziekte daar stoppen. Probleem opgelost.

Als ik er nu op terugkijk, moet ik de mensen de raad geven dat ze eens vragen of God de steen wil verplaatsen. Als je van goede wil bent en er komt geen schot in de zaak, kunt je je best tot Hem richten.