Martelaarschap van eenzaamheid 5/1/2020

Luke 2:19 Maria bewaarde al deze woorden in haar hart en bleef erover nadenken.

Ik bad recent de rozenkrans aan de hand van een gepubliceerde meditatiegids. Bij het vierde glorierijk geheim, was er een overweging dat mij bijbleef, zelfs hoewel ik het reeds vele keren voordien had gelezen. De overweging dankte God voor al de genaden die OLVrouw had gewonnen voor de Kerk gedurende het onuitsprekelijk martelaarschap van eenzaamheid en verlatenheid dat ze leed na Jezus’ Hemelvaart. Toen ik het martelaarschap van eenzaamheid van OLVrouw overwoog, voelde ik de grotere betekenis ervan voor de tegenwoordige Kerk, evenals een oproep voor de gelovigen in deze turbulente tijden.

Sommige ervaringen die ik recent had hebben het martelaarschap van eenzaamheid van Maria onderlijnd, vooral dat wij als boetelingen, worden opgeroepen om in deze eenzaamheid te treden, een eenzaamheid en verlatenheid van Jezus dat in de wereld wordt gevoeld. Ik weet dat jullie dit ook voelen. Het is doordringend.

Op Kerstnacht was ik vroeg voor de middernachtmis, en dacht dat er kerstliederen of de rozenkrans zou gebeden worden voor de Mis, maar dit was niet het geval. Met 4 missen die avond en twee de volgende dag, met enkel 1 priester en een klein liturgisch team in de parochie, kan ik niet zeggen dat ik verbaasd was. Er waren maar een paar mensen in de kerk en daarom dacht ik vooraan te gaan zitten en de rozenkrans te overwegen voor de Mis begon op deze Heilige Nacht.

Op de voorste bank zat een gezin met volwassen kinderen. Ik was verstrooid toen een paar jonge vrouwen selfies namen, op gewone toon aan het babbelen waren. Ik had reeds mensen zien babbelen voor de Mis voorheen, maar dit vond ik storend. Ik ging aan de andere kant van de kerk zitten voor de kerststal en bood eerherstel aan.

Ik was tot het tweede tientje gekomen wanneer een andere grote familie een paar rijen voor mij kwam zitten. Ik kon de alcohol van hun adem ruiken, als ze babbelden en lachten, nog luider dan deze vrouwen. Ik begon mijn rozenkrans luidop te bidden. Ik denk niet dat iemand van deze twee groepjes mij kon horen, en ik hoop dat de H. Familie was getroost. Heer, ontferm U over ons!

Een paar dagen later was er in een bijeenkomst iemand die een grapje maakte over priesters die misdienaars misbruikten. Ik voelde mij als de enige die het niet grappig vond. Begrijp mij niet verkeerd – ik maak geen excuses voor de schuldigen. Ieder die schuldig is aan kindermisbruik zou moeten gevonden worden en gestraft! Ik denk niet dat er iets grappigs aan is. Ik was doordrongen over hoe Jezus zich moet voelen om Zijn Bruid die zo bezoedeld wordt, laat staan de verschrikkelijke trauma’s die zijn onschuldige kinderen ondergaan. Ik kon zelfs niet spreken. Ik kon enkel bidden.

Na de overweging leek het mij dat alle trouwe Katholieken van tegenwoordig in hun geest deze huidige doorboringen van Christus moeten dragen. We worden geroepen om in Maria’s martelaarschap van eenzaamheid en verlatenheid te treden, en het zal erger worden vooraleer haar Onbevlekt Hart triomfeert en alles oneindig beter maakt. Fiat!

Bovenop deze doorboringen, voel ik dat troost wordt weggenomen. Het lijkt dat we ontdaan worden van al wat niet van Christus is.

Maar laten we niet ontmoedigd worden. Als boetelingen weten we hoe we onze doorboringen en van Christus ontdane zaken, moeten offeren, die dienen om ons te scheiden van onze gehechtheden, tot we ons alleen aan Hem hechten. Onze Mama toont ons dat we in elke omstandigheid, zelfs in de doorboring van ons hart, we geroepen zijn om God te prijzen, onze ogen op Christus te richten en onze nooit eindigend Fiat te verkondigen!

De boze denkt dat hij aan het winnen is. Maar het martelaarschap van eenzaamheid en verlatenheid van de Kerk, haar Fiat onder de vlag van OLVrouw zal bewijzen dat het een onoverwinnelijk wapen is, net zoals het in de Vroege Kerk was. OLVrouw was een heldin in de vroegste dagen van de Kerk. Zij beleefde opnieuw de stilte van Nazareth, beroofd van de troost van de fysieke aanwezigheid van haar Geliefde Zoon. Haar daden, perfect in vereniging met de Goddelijke Wil, won genaden en gunsten voor de beginnende Kerk. Haar heiligheid was de melk dat het voedde, net zoals haar wijsheid en kennis de Apostelen en discipelen begeleidden op hun eerste stappen.

Laat ons daarom blijven doen wat God ook van ons vraagt, in stilte en gebed, voor zolang Hij het vraagt, en omarmen wat er ook komt als een kruisvormige gave van onze Geliefde. De Goddelijke Wil is inderdaad onze vreugde en onze hoop, de graftombe waarin we wachten op Zijn glorierijke verrijzenis.

O Heilige Moeder van God, Vol van Genade, verleen ons, Uw kleine kinderen, genade op genade, dat ons martelaarschap van eenzaamheid en verlatenheid, verbonden is met het Uwe, zal een onoverwinnelijk wapen zijn in Uw hand, dat leidt tot de glorierijke triomf van de Bruid van Christus. H. Franciscus en H. Clara, alle H. Engelen en Heiligen, bid voor ons. Fiat!